สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไป

วันนี้เป็นวันแรกที่หนูมาทำงาน หนูสูญเสียพ่อไปตั้งแต่วันที่ 1 ธันวาคม 2554 ท่านไปโดยที่ไม่มีเหตุอะไรบอกล่วงหน้าเลย ทั้งๆที่หมอเจ้าของไข้พึ่งมาเยี่ยมพ่อได้ไม่ถึง 1 อาทิตย์ หมอบอกว่าอาการขอพ่อดีขึ้นมาก จากคนที่เดินไม่ได้ กลับมาเดินได้ จากที่ต้องใช้ออกซิเจนตลอดเวลา ก็สามารถถอดออกซิเจนออกได้ และหมอเจ้าของไข้บอกว่า พ่อเก่งมากๆที่สามารถฟื้นตัวเร็วกว่าคนไข้คนอื่นๆที่หมอเห็น วันนั้นเป็นวันที่หนูดีใจมาก ไปซื้อของมาให้พ่อเยอะไปหมด เป็นของที่พ่อชอบกินทั้งนั้น ไม่ใช่หนูพึ่งทำน๊ะ หนูทำแบบนี้มาตลอดตั้งแต่ท่านป่วย ก่อนหน้าที่ท่านจะเสียหนูไม่ได้ไปทำงาน หนูนั่งคุย นั่งหยอกล้อให้พ่อหัวเราะ มันเป็นภาพที่หนูไม่สามารถลืมได้ จนกระทั่งตอน 6 โมงเช้าของวันที่ 1 ธันวาคม หนูเข้าไปหาพ่อเรียกพ่อปกติเหมือนทุกเช้า แต่ไม่ได้ยินตอบกลับ พอเข้าไปดู พ่อนอนแข็งไปแล้ว ท่านอนของท่านเป็นท่านอนที่มีความสุขมาก ท่านไม่ดิ้นทุรนทุรายอะไรเลย ทุกภาพที่ทุกคนนำพ่อของหนูใส่โรงหนูจำได้ไม่ลืม...มันเกิดอะไรขึ้นกับพ่อของหนู ถึงวันนี้หนูก็ยังคงทำใจไม่ได้กับเรื่องที่เกิดขึ้น หนูร้องไห้ทุกวัน จนแม่ของหนูบอกว่าถ้าหนูร้องไห้แบบนี้พ่อก็จะเป็นห่วง พ่อก็ไม่ได้ไปเกิด แม่บอกว่าพ่อเห็นหนูร้องพ่อคงไม่สบายใจ ทุกวันนี้หนูทำได้แต่ไปตักบาตรทุกเช้า กรวดน้ำไปให้พ่อ ของที่หนูซื้อมาว่าจะให้พ่อนั่น พ่อยังไม่ได้กินเลย พ่อก็เสียไปก่อน หนูก็นำไปใส่บาตร...หนูไม่รู้ว่าสิ่งที่หนูทำนั่นพ่อของหนูจะได้รับไหม หนูกลัวพ่อไม่มีความสุข กลัวพ่อหิว...ก่อนหน้าที่พ่อจะเสีย นานๆครั้งถึงหนูจะตื่นไปใส่บาตร แต่ตอนนี้ไม่แล้ว หนูพยายามตักบาตรให้ได้ทุกวัน สวดมนต์ทุกคืน จนบางครั้งปลอบใจตัวเองว่าพ่อยังไม่เสีย พ่อยังอยู่กับหนู...ไม่รู้อีกนานเท่าไหร่หนูถึงจะหายจากอาการเสียใจเหล่านี้ หนูขอคำแนะนำดีๆจากทุกคนด้วยน๊ะค่ะ คืนที่สวดศพพ่อคืนสุดท้าย พระเทศน์ให้ฟังว่า โยมลูกเสียใจกับการสูญเสียพ่อไป พระบอกว่าแล้วตอนที่ท่านมีชีวิตอยู่ล่ะ โยมลูกทำอะไรให้ท่านบ้าง...หนูยอมรับน๊ะ หนูเป็นลูกที่เถียงพ่อเถียงแม่บ้าง หนูเชื่อว่าหนูเป็นลูกที่ดีของพ่อและแม่ เพราะหนูไม่เคยทำให้ท่านเสียใจ พ่อเป็นห่วงหนูเรื่องการเดินทาง เพราะหนูเป็นคนทำแต่งาน หนูไม่เที่ยว จนก่อนพ่อจะเสียพ่อบอกว่า วันเสาร์ และอาทิตย์หยุดงานบ้าง พ่ออยากให้หนูพาพ่อไปเที่ยวบ้านพี่ชายที่จังหวัดนนทบุรี แต่หนูยังไม่มีโอกาศได้ทำให้ท่านเลย หนูคิดอยากจะตายไปอยู่กับพ่อด้วยซ้ำจะได้หายเศร้าสักที

 

ตอนนี้คุณแม่ยังอยู่ ก็คิดถึงคุณแม่ให้มากขึ้น มีหน้าที่อะไรที่ควรทำในปัจจุบัน
ก็ทำไปให้ดีที่สุด เวลาจากกันจะได้ไม่ต้องเสียใจอีก เพราะเราทำดีที่สุดแล้ว
เรื่องอะไรที่แก้ไขไม่ได้ก็ปล่อยไป ค่ะ

 

ตอนที่แม่พี่เสีย พี่ใช้เวลากว่า 10 ปี แล้วถึงทำใจยอมรับได้บ้าง แต่เมื่อมีปัญหามากระทบ ทำให้นึกถึงแม่ แล้วน้ำตาไหลทุกที คิดถึงแม่มาก

 

โหลดมาแล้วทั้งสองเล่มเลยค่ะ ยังไงก็ขอบคุณพี่ๆทุกคนมากเลยน๊ะค่ะ กว่าจะลืมได้คงใช้เวลานานค่ะ เพราะว่ามีความทรงจำที่ดีเกี่ยวกับพ่อเยอะมาก จนคิดจะเขียนเป็นเรื่องสั้น เรียงความเรื่องพ่อ เก็บข้อคิดดีๆที่พ่อเคยสอนไว้เตือนใจค่ะ รู้สึกเลยว่า ตั้งแต่พ่อเสียตัวเองเปลี่ยนไปมาก รู้สึกเป็นผู้ใหญ่ขึ้น หลายๆอย่างค่ะ ขอให้สิ่งที่หนูทำนั่นให้พ่อของหนูได้รับด้วยค่ะ ถึงแม้ตอนที่พ่อมีชีวิตอยู่หนูเคยทำให้พ่อยังไง ถึงแม้ว่าพ่อเสียไปหนูจะปฏิบัติให้ท่านเหมือนเดิม

 

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ ผมเข้าใจความรู้สึกจากหัวใจของผมเลยครับ ผมก็เคยสูญเสียคนในครอบครัวไปขณะที่ผมยังเรียนอยู่ ครั้งนั้น ผมสูญเสียคุณยายที่เลี้ยงดูผมมา และสูญเสียพ่อในระยะเวลาไม่ห่างกันมาก...ผมขอให้กำลังใจนะครับ อดทน แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น ทุกวันนี้ ผมก็มีคุณแม่ แล้วก็ผู้มีพระคุณที่เหมือนแม่ของผมอีกท่านนึง สำหรับคุณยายและพ่อ เวลาผมไปทำบุญ ก็จะอุทิศบุญกุศลไปให้ท่านนะครับ เนื่องจากผมไปทำบุญบ่อย จึงมีโอกาสอุทิศบุญกุศลไปให้ท่านบ่อยครับ ผมเคยฝันเห็นทั้งคุณยายและพ่ออยู่ในที่ที่สบายแล้ว แต่ก็ไม่ลดละที่จะอุทิศบุญกุศลไปให้ท่านทุกครั้ง

 

ใบไม้ "ร่วง" สู่ดิน
ชีวิต "ล่วง" ผ่านไป
สรรพสัตว์ "เกิด" มาเพื่อ "ตาย"

ขอโทษนะครับ ถ้าคำมันรุนแรงเกิน พอดีธรรมมันผุดขึ้นมาในใจ

 

คุณตาเพิ่งเสียไปเมื่อเดือนก่อนเหมือนกันค่ะ เลยสงสัยว่าทำบุญไปแล้วท่านจะได้รับมั้ย มีโอกาสได้อ่านหนังสือหลายเล่ม เค้าบอกว่าถ้าจะทำบุญเพิ่งอุทิศให้ผู้ที่เสียชีวิตไปแล้วให้ทำบุญผ่านผู้ที่มีศีล(พระสงฆ์นั่นเอง) เช่นตักบาตร ถวายสังฆทาน แต่ถ้าบริจาคเงินช่วยเหลือสัตว์อย่างงี้ไปไม่ถึง เหมือนไม่มีสะพานเชื่อม (บุญเราได้แต่ไปไม่ถึงผู้ล่วงลับ) แล้วก็รักษาศีล5 นั่งสมาธิแล้วอุทิศไปให้ท่านทุกๆวันค่ะ
ที่สำคัญอีกอย่าง อย่าร้องไห้เสียใจค่ะ อย่าอาลัยอาวรณ์ จิตของเราจะผูกท่านไว้ ท่านจะเป็นห่วงเราและไม่สบายใจ เลยไม่ไปไหน ให้ตั้งจิตบอกท่านเสมอๆว่าไม่ต้องเป็นห่วง ให้ไปในสุขคติภูมิเถิด เดี๋ยวเราเลี้ยงแม่เอง
ลองอ่านหนังสือเรื่อง"ท่องนรก เที่ยวสวรรค์" กับ "สวรรค์มีจริง" ดูค่ะ (ตอนคุณตาเสียดิฉันก็อ่านเล่มนี้ ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นมาก) ถ้าคุณพ่อของคุณเป็นคนดี ชีวิตในโลกทิพย์ของท่านนั้นน่าอยู่มาก เป็นกำลังใจให้นะคะ

 

เอ่อ..คงไม่ใช่เกิดมาเพื่อตายมั๊งครับ...เติม รึ ไปอีกคำดีใหม อิอิ

 

เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องปกติธรรมดาครับ เราทุกคนเกิดมาต้องได้พบกับการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักกันทุกคน ไม่มีใครหลีกเลี่ยงได้
ความทุกข์ที่เกิดขึ้นมาจากความรักและผูกพัน ยิ่งมีมากก็ทุกข์มาก ความทุกข์นี้ไม่ใช่สิ่งที่เราจะต้องทนแบกรับไว้ มันทำให้จิตตกต่ำลง
ขัดขวางกุศลจิตไม่ให้เกิด ถ้าตัดความผูกพันตรงนี้ได้ทุกข์ก็หาย ลองพิจารณาดูให้เห็นถึงความจริงที่ว่า บุคคลที่ได้จากเราไปนั้นไม่ใช่ของเรา
ไม่มีสิ่งใดเป็นของเรา เขามาแล้วก็จากไปเป็นธรรมดา เพื่อให้จิตคลายความยึดติดผูกพันลงได้ และขอให้ศึกษาธรรมะ
ใช้ธรรมะเป็นแนวทางดำเนินชีวิตต่อไป ขอให้เจริญในธรรมและคลายจากทุกข์โดยเร็วครับ

 

แสดงความเสียใจด้วยครับกับการสูญเสีย ผมก็เคยครับ เป็นภรรยา ที่อยู่ด้วยกัน เศร้ามากเหมือนกัน แต่มันก็เป็นธรรมดา ของโลกครับ เกิดมา ตั้งอยู่ และดับไป แต่ตอนนี้ ผมเองก็ตอบแทน พ่อ กับ แม่ ที่ยังอยู่ด้วยการ ทำบุญมาก ๆ ครับ เพื่ออานิสง ทั้งหลายที่เรากระทำ ท่านก็จะได้รับด้วย และก็ อุทิศ ให้ท่านเสมอ ๆ เป็นเหมือนการเตรียม เสบียงบุญไว้ให้ท่านใน ภพหน้า ต่อไปครับ และ หากหมดภาระเมื่อไหร่ก็จะรีบ บวช ให้ท่านอีีกรอบ เพื่อให้ท่านได้ทำบุญ เพื่อตอบแทนท่านครับ

 

มีคนปลอบใจหลายคนแล้ว ทีนี้ลองมาฟังความจริงที่เมื่อเราเข้าใจแล้วเราจะคลายความโศกลงไปได้
อย่างแรกที่อยากจะบอกคือ คุณพ่อของหนูท่่านหลับไป จิตท่านไปที่อื่น ทิ้งร่างนี้ไว้เพราะท่านหมดกรรมกับตรงนี้ ให้มั่นใจว่า ท่านยังอยู่ แต่เปลี่ยนภพที่อยู่ไป ทีนี้ท่านอาจจะดูเราอยู่ห่างๆ ท่านยื่นมือมาช่วยเราห่างๆได้ อย่างไรเราก็ต้องวนเวียนมาเจอกันอีกแน่นอน เพราะคนเคยเกื้อกูลกัน เคยรักกัน ยื่นสิ่งดีๆต่อกัน ถ้ายังต้องเวียนว่ายตายเกิดก็หนีกันไม่พ้น เพียงแต่มันอาจจะไม่ใช่ชาตินี้แล้วเท่านั้น เราก็ทำใจตรงจุดนี้มองออกไปไกลๆ ว่าใครๆก็ต้องเผชิญเหตุการณ์เช่นนี้

สำหรับเรื่องที่ห่วงคุณพ่อก็ไม่ต้องห่วง เพราะว่า ท่านมีบุญของท่าน ท่านมีทางของท่าน เราเสียอีกจะต้องห่วงตัวเองมากกว่า ให้เราหมั่นถวายสังฆทาน ทำบุญ ตั้งใจทำแต่ความดี แล้วทุกครั้งที่ทำความดีอะไรก็ตาม ให้อุทิศให้ท่าน นั่นแหละท่านจะได้รับผลบุญที่หนูอุทิศให้แน่นอน ท่านจะปลื้มใจอยู่บนสวรรค์ว่า นี่เรามีลูกคนนี้เลี้ยงมาไม่เสียข้าวสุก เราเอาเนื้อเอากายนี้ที่พ่อให้มาตั้งใจทำความดีตลอดไป พ่อเห็นแน่นอน

สุดท้ายเมื่อไรก็ตามที่เห็นคนรุ่นพ่อไม่ว่าใครก็ตามที่ช่วยเหลือหนู นั่นแหละบารมีพ่อของหนูนำพามาช่วยเหลือ ให้เรามั่นใจว่าท่านดูอยู่ห่างๆแน่นอน

 

เดี๋ยวก็เจอกัน ไม่ต้องเสียใจหลอก

เข้าเเค่ไปในที่ ที่ เราจําไม่ได้ ว่ามันที่ใหน ในวันนึงข้างหน้า เราก้ต้องได้เจอกัน หากทํากุศลร่วมกันมา

ในวันนึงข้างหน้า

ไม่ต้องร้องไห้น่ะ

เขาเเค่ไม่อยู่ ในวันนี้ เขาเเค่ล่วงไปก่อน เขาเเค่ไปรอเราที่ไหนซักที่นึง

 

ขอบคุณกับข้อคิดเห็นทุกๆข้อความมากค่ะ หนูจะระลึกถึงพ่อและพระคุณของพ่อตลอดไป ตอนนี้ท่านคงมองหนูอยู่ บางครั้งหนูรู้สึกว่าพ่ออยู่ข้างๆ หนูอยู่ใกล้ชิดกับพ่อมากในระหว่างที่ท่านไม่สบายในช่วงระยะเวลา 3 ปี หนูรู้สึกผิดมากในวันที่ท่านเสีย หนูคิดว่าตัวเองทำให้พ่อจากไปด้วยซ้ำ ปกติทุกเที่ยงคืนหนูกลับจากอยู่เวร หนูจะเอาขนมกับนมให้ท่านกิน แต่วันนั่นเป็นวันที่ไม่ปกติ เป็นวันที่หนูไม่ไปทำงาน และเป็นคืนที่ฝนตก หนูเลยไม่ได้เอานมและขนมไปให้ท่าน เพราะคิดว่าฝนตกท่านคงกำลังหลับไม่อยากปลุกท่านให้ตื่นอีก ถ้าหนูได้ไปทำงาน อย่างน้อยหากท่านเป็นอะไร หนูสามารถช่วยท่านได้หรือสามารถเรียกรถพยาบาลได้ทัน หนูรู้สึกผิด ว่าทำไมหนูถึงไม่ไปเอาขนมให้พ่อ แล้วทำไมวันนั่นเป็นวันที่หนูไม่ไปทำงาน แล้วทำไมเป็นวันที่ฝนตก...ทุกวันนี้หนูได้แต่ตักบาตรให้ท่าน พร้อมให้ท่านอโหสิกรรมให้หนูกับแม่ ในสิ่งที่เกิดขึ้น หนูสัญญากับพ่อว่า หนูจะดูแลแม่กับยายให้ดีที่สุด หนูจะตักบาตรให้พ่อทุกวัน หนูจะไม่ทำงานหนักให้พ่อต้องเป็นห่วงอีกแล้ว...

 

พี่ติงก็เสียพี่ชายที่รักไปเมื่อวันพฤหัสบดีที่ ๑๕ ธันวาคม ศกนี้ค่ะ
(พี่ชายไม่ป่วยมาก่อน อยู่ๆก็จากไปในไม่กี่นาที พี่สาวโทรมาบอก ขณะพี่ติงกำลังสอนหนังสือ คุยเสร็จวางสายแล้วพี่ติงก็สอนต่อ ว่างก็ทำเหรียญโปรยทานไว้ใช้ในงานของพี่ชาย กลับบ้านตอนเย็นก็หาของที่ระลึก พิมพ์ประวัติพี่ชาย เย็นวันศุกร์ถึงได้ไปงานพี่ชายที่บ้านสกลนคร)
พี่ติงทำทุกอย่างที่คิดว่าดีที่สุดสำหรับท่าน ด้วยจิตที่สงบ ดีใจที่พี่ชายไปสบายไม่ทรมาน ไม่ป่วยนานๆ
วันเสาร์ ยังไปกราบหลวงปู่บุญหนา ที่พรรณานิคม วันอาทิตย์ร่วมงานฌาปนกิจศพแล้วก็กลับยโสธร
แล้ววันจันทร์ที่ ๑๙ ธันวาคม พี่ติงก็ไปทำงาน
....
สู้ๆ ทำจิตใจให้เข้มแข็งนะคะ

 

อย่าไปจม กับ คําว่าผิด

อย่าลงไปจมกับความรู้สึก ว่า ผิด เพราะความรู้สึกนั้น มันก็เเค่ ความรู้สึกที่ มัน ไม่ได้ดั่งใจ
เเล้วไอ้ความไม่ได้ดั่งใจเนี้ย มันก็เป็นสมบัติ คู่ กับเรามาเเต่เเรกเริ่มอยู่เเล้ว เป็นสมบัติ ที่ มักจะย้อนกลับมา ทําร้ายสภาวะทางจิต เป็นส่วนที่มักจะย้อนมาทําให้เรา จมปลัก ดิ่ง ลงสู่ ทุกข์

บางคน ดิ่งลงมากๆ พาลไปถึง ตีอก ชกตัว บางทีก็ทําลายตัวเองจน ตก ไปสู่อบายภูมิ
บางคนดิ่งลงเบาๆ ก็ เเค่เหม่อลอย ซึมเศร้า จิตตก จนค่อยๆสับสน ค่อยๆตื้อไป เรื่อยๆ จนวันนึงพอมันเต็ม มันก็จะทะลักออกเเบบไร้ทิศทาง

ฉนั้น ตัวปัญหาของความทุกข์ อะไรก็ตามที่มันสามารถย้อนมาทําร้ายตัวเองได้ เยอะๆ ก็ อย่าพยายามเก็บเอาไว้ พอ มันสะสมเยอะขึ้นมากๆ มันจะส่งผลทําให้ เราเเย่ลงไปเรื่อยๆ

เสียใจได้ ร้องได้ ทุกข์ได้ เเต่มองให้เห็น มองให้เข้าใจในทุกข์นั้นๆ มองให้เข้าใจถึงความเศร้าที่มันวิ่งเข้ามากระทบ เเล้วเราจะเป็นผู้ ที่ เข้าใจความสูญเสีย เราจะอยู่เหนือ ทุกๆความสูญเสียนั้นๆ




เจริญในสติ รู้ตัว รู้จิต เเละอยู่กับมัน เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งของเรา จ๊ะ

 

เป็นกำลังใจให้นะครับ
ผมจะไม่บอกหรอกนะครับว่า ผมเ้ข้าใจความรู้สึกคุณ เพราะผมไม่เคยสัมผัสกับการสูญเสียคนที่รัก และไม่เคยรู้ว่าความรู้สึกนั้นมันเจ็บปวดเช่นไร แต่ผมก็คิดอยู่ทุกวันว่าถ้าผมสูญเสียพ่อแม่ไป มันจะเป็นเช่นไร และผมก็คิดว่า ถ้าชาติหน้ามีจริง เราจะกลัวไปทำไมว่าจะไม่ได้พบกันอีก เพียงแต่จะอยู่ในรูปแบบไหนเท่านั้น คุณยังมีคนที่เขายังรักคุณอยู่อีกนะครับ คุณแม่คุณนั่นแหละครับ ถ้าคุณคิดว่าคุณทำผิดกับคุณพ่อคุณ เรื่องนี้จะเป็นครูสอนคุณ ให้คุณรู้จักการทะนุถนอมบุคคลอันเป็นที่รักมากขึ้นไปอีก ทำดีกับคุณแม่คุณและจะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลังว่าเราไม่เคยทำอะไรให้ท่านเลย ทำทุกอย่างในวันนี้ให้เต็มที่ เพื่อจะได้ไม่มีคำว่าเสียใจในวันพรุ่งนี้และอย่าได้เสียใจไปมากกว่านี้เลย เพราะยิ่งคุณเสียใจ คุณพ่อคุณก็จะยิ่งเสียใจตาม
ขอบคุณมากครับ

 

ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ทุกๆท่านมอบให้น๊ะค่ะ หนูจะไม่ทำตัวเศร้าหมอง ให้เพื่อนร่วมงานหรือคนที่บ้านเห็นอีกแล้ว หนูจะทำทุกวันให้ดีจะได้ไม่ต้องมาเสียใจอีก...ขอบคุณค่ะ

 

...เวลามา(เกิด) ต่างคนต่างมา(ไม่พร้อมกัน)

...เวลาไป(ตาย) ต่างคนต่างไป(ไม่ต้องรอกัน)

...ทุกความสัมพันธ์ มามีตอนที่เราเกิด เป็นเครือญาติกันก็ที่ร่างกาย ไม่ช้าไม่นานร่างกายนี้ ร่างกายนั้น ร่างกายไหนๆ ก็ต้องตาย

...สิ่งสำคัญสุด ความรู้ ความชาญฉลาดของจิตใจ(ปัญญา) ที่พร้อมไปด้วยอริยะทรัพย์(บุญกุศลที่ได้กระทำแล้วก่อนตาย) เป็นคติที่ไปส่งผลให้สข หรือ ทุกข์

...ตั้งใจ สร้างสุขให้เกิดกับใจเราก่อน จากนั้นมอบสุขใจนั้นให้กับท่นที่จากไป ได้โมทนารับ

...สุขใจ จากทาน ทานในเขตพระศาสนา สังฆทาน วิหารทาน ธรรมทาน

... สุขใจ จากการรักษาศีล ศีล5 ศีล8

...สุขใจ จากกรรมฐาน เจริญสติพร้อมไปด้วยปัญญา