อะไรคือสาเหตุ"ลาพุทธภูมิ"และมีวิธีป้องกัน?

อย่าคิดเอาเองครับ....

กรุณา อย่าคิดเอาเอง และเอ่ย นามพระคุณเจ้า สาวกของ พระพุทธองค์ เช่นนั้น

ไม่มีใคร สามารถบอกได้ว่า ใครสำเร็จขั้นไหน จะรู้ได้เฉพาะตนและจะรู้ได้ก้อต่อเมื่อ อยู่ระดับเดียวกัน หรือ สูง กว่า ครับ อันนี้ พระพุทธองค์ ทรงตรัสไว้ชัดเจนครับ

** มุนษย์ ทุกคนล้วนตกอยู่ใน วัฎฎสงสาร ไม่เว้นแม้แต่พระพุทธองค์ครับ เพราะฉนั้น ไม่แปลกที่ครับที่ท่านจะละสังขาร

 

สู้ๆๆๆๆอย่างเดียวครับกำลังใจเมตตาครับ

 

อธิษฐานบารมี หนึ่งในบารมี 10 ทัศ

 

อะไรคือสาเหตุ"ลาพุทธภูมิ"และมีวิธีป้องกัน?

กำลังใจอ่อนล้า

เพียรสร้างกำลังใจให้เข้มแข็ง

 

เหนื่อยครับ

หนทางอีกยาวใกลเลิกดีกว่า ไปอยู่กับอาจารย์ใหญ่ ดีกว่า แต่ว่าใหนๆก็จะไปแล้ว ไอ้ที่ทำเก็บไว้เยอะๆ ก็เอามาใช้ให้เกิดประโยชน์เพื่อส่วนรวมซักหน่อย

ปล. เราเป็นคนธรรมดานะ ไม่มีอะไรพิเศษกับชาวบ้านหรอก

 

ครูบาอาจารย์หลายๆท่านที่ท่านลา เพราะท่านมีความสามารถเข้านิพพานในชาตินี้ ส่วนคนที่บารมี ความเพียรยังอ่อน ลาไปก็แค่นั้น ยังต้องเกิดต้องตายอีกหลายชาติ

 

ลา-ไม่ลา มีผลอย่างไร.....ผู้ที่จะทำได้คือผู้ที่มีสิทธิ์ทำ หมายถึงบุคคลผู้มีบารมีสูงมากแล้ว หาก ยังบารมีไม่พอแล้ว จะคิดเรื่องลา-ไม่ลา คงไม่เกิดผลอะไร.....

ขอบคุณครับ

 

ไม่ต้องกลัวหรอกครับ เพราะถ้าปัจจุบันเราตั้งใจอยู่แล้วในอนาคตเราก็มีเหตุให้เกิดความสงสารคนอื่นและหาทางช่วยเหลืออยู่ดี ที่สำคัญคือ อย่าไปฟังคนอื่นพูดอย่างนั้น พูดอย่างนี้มันจะทำให้เราเกิดความไขว้เขว หน้าที่ของเราคือ ทำ ทำ ทำ ทำ และทำ ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป ไม่ต้องรีบร้อน ใช่ว่าเราจะมีชีวิตแค่วันนี้ พรุ่งนี้ มันยังมีต่อไปอีกเรื่อยๆ มีเวลาให้เราท้อครับ ถ้าเรารีบมันจะท้อ ต้องรักษากำลังใจไว้ วันไหนท้อ ก็ออกไปทำอะไรๆ ที่สนุกสนานบ้าง ไม่ใช่ว่าต้องเคร่งครัดทำดีตลอดแบบผิดแม้แต่นิดเดียวไม่ได้ เพราะหนทางอีกยาวไกล ใช่ว่าเราจะเกิดเป็นคนทุกชาติ บางชาติ ท่านจะรู้ได้ไงว่าต้องการเป็นพระพุทธเ้จ้าจริงๆ แต่มันมีเทคนิคนิดนึง เอาแบบชิวๆ ไม่ต้องเครียดครับ เพราะผมเชื่อว่าพระพุทธเจ้าก็ไม่ได้ถามใครเหมือนกัน ท่าน ทำ ทำ ทำและก็ทำ เก็บเล็กผสมน้อย ทำบุญบ้าง รักษาศีลบ้างไม่ต้องครบ 24 ชม (ถ้าได้ก็ถือว่าท่านเป็นยอดคน ถ้าไม่ได้ สัก 1-2 ชมก็ยังดี เอาแบบค่อยเป็นค่อยไป) สมาทานศีลเสร็จ ก็อุทิศให้เจ้ากรรมนายเวร เทวดา ผู้อุปการะคุณ จะนึกถึงใครก็ได้แล้วแต่ ฯลฯ และขอบุญกุศลอันเกิดจากการทำบุญนี้เป็นไปเพื่อสร้างบุญต่อๆ ไปให้ยิ่งขึ้น เพื่อช่วยเหลือคนอื่นให้ได้มากกว่านี้ และเพื่อสร้างบุญกุศลให้เต็ม เพื่อเหตุแห่งการตรัสรู้ในอนาคตข้างหน้า เพราะบางคน บารมีไม่เท่ากันคนที่ยอมบริจาคเลือดเนื้อได้นั้นก็บารมีอีกขั้นนนึง ไม่ต้องไปแข่งกับเค้า และก็อย่าให้ใครมากดดันเรา ว่าถ้าคิดอย่างนี้ไม่ได้จะเป็นพระพุทธเจ้าได้ยังไง อย่าให้การทำบุญของคนอื่นมาข่มเราได้ครับ พระพุทธเจ้าอย่างเราก็ต้องมีแนวทางของเราเองนะ ไม่ใช่แนวทางของคนอื่น เราต้องหาทางของเราเอง ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไปครับ..

 

ให้พระท่านเตือนครับ ก็ดีนะครับ ผมเคยคิดที่จะลาเหมือนกัน พอคิดเท่านี้ จิตมันบอกตัวเองว่า"เธอลาไม่ได"้ ตอนแรกคิดว่าเรา ความคิดมันตีกัน แต่อารมณ์ที่จะลามันตัดทันที เป็นแบบนี้อยู่เป็นหลายอาทิตย์ ต่อมาอารมณ์มันลงจริงๆ ไม่ไหวแล้วคิดว่าถ้าเราเข้านิพพานตอนนี้สบายทันที คำพูดเดิมผุดขึ้นมาอีก ผมคิดต่อไปว่ามันไม่ไหวจริงๆ หลวงพ่อยังไปแล้ว คราวนี้เสียงผุดขึ้นมาในจิตว่า "เธอลาไม่ได้ ฉันไม่ให้เธอลา" เลยสงสัยว่านี่ไม่ใช่ความคิดของเราแน่เลย ถามจิตว่าเสียงใคร แล้วท่านก็บอกพระนามท่านมา ผมเลยถามเหตุผลว่าทำไมไม่ให้ลา ท่านก็เมตตาเล่าให้ฟัง ก็ซักไปเรื่อยๆ ตอนคุยนี้ใส่ชุดวันเกิด นั่งแปลงฟันในห้องน้ำ ก็คุยไปถึงตอนแต่งตัว ก็คิดว่านี้เราคงจะอาการหนักแล้วบ้าอยู่คนเดียว ยังไงซะอธิษฐานจิตซะเลยว่า"ถ้าสิ่งที่ข้าพเจ้ารู้มานี้เป็นความจริงขอพระบรมสารีริกธาตุของพระองค์จงปรากฏแก่ข้าพเจ้าถ้าคิดไปเองแล้วไซร้ ขอจงอย่าได้ปรากฏ" ต่อจากนั้นยืนรอผลงาน เงียบกริบไม่มีอะไรเกิดขึ้น คิดว่าคงบ้าไปเอง เลยเดินไปตรวจดูที่นอนก็ไม่มี เลยปล่อยอารมณ์นี้ทิ้งไปซะ จะมาแต่งตัว เสียงผุด มาอีกว่า "แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะสวดมนต์ไม่ใช่หรือ" เราก็เอาว่ะมี หรือไม่มีก็ช่างยังไงต้องแต่งตัวสวดมนต์อยู่แล้ว พอแต่งตัว เรียบร้อยจะเดินไปสวดมนต์ นึกได้ว่าลืมฉีดยาจมูกแก้แพ้อากาศ เดินมาทีเจอทันทีหินก้อนเล็ก 3 ก้อน หยิบขึ้นมานี่ใช่แน่ของท่าน จิตบอกมาอีกว่า เชื่อหรือยัง บอกไปว่ายัง จิตตอบมาอีก "แล้วเธอจะทำยังไง" ผมบอกไปว่าต้องพิสูจน์ก่อน เลยใช้มโนวิชาของหลวงพ่อที่ฝึกมาเดือนกว่าๆจับดู ใช่แน่ เลยยอมรับในเวลานั้น ก็ถามท่านว่า "แล้วถ้าผมจะลาล่ะครับ" ท่านบอกไม่ให้ลา ถามเหมือนเดิมอีกครั้งคำตอบเหมือนเดิม ถามอีกครั้งว่า "แล้วถ้าผมจะลาจริงๆล่ะครับ" ท่านบอกว่า "งั้นคงต้องให้ลา แล้วเธอจะลาไหมล่ะ" บอกไปว่าไม่ เท่านี้ท่านยิ้ม(เป็นความรู้สึก)แล้วตรัสว่า "มันก็เป็นอย่างนี้ล่ะเอาเข้าจริงๆก็ไม่ลา" ผมก็นั่งยิ้มคนเดียว ....เป็นอันว่าให้พระท่านช่วยนี้มีผลดีครับ แต่ทั้งนี้ถ้าไม่เอาจริง ๆ ใครจะไปห้าม ต้องรอให้อารมณ์มันขึ้นถึงที่สุดก่อน (สังขารบุเบกขา) จะรู้ทันทีจะอยู่หรือไปเพราะจิตจะว่าง พุทธวิสัยเข้าเต็มที่ หลวงพ่อเคยกล่าวไว้ ผมเคยอ่านเจอ แล้วหลวงตาที่สอนผมท่านก็ว่ามาอย่างนี้ สุดท้ายไปเจอหลวงตาวัชรชัย ที่วัดเขาวงถามท่าน ว่า "ผมปรารถนาพุทธภูมิใช่ไหมครับ" ท่านบอกว่า "ตัวเองจะรู้ตัวเองดีที่สุด" ผมเลยบอกท่านไปว่า บางทีมันก็อยากลา หลวงตาเลยเมตตาแนะนำว่า "อธิษฐานจิตว่าหากมีวิสัยพุทธภูมิต่อขอให้มีอารมณ์ที่ชัดเจน แต่ถ้าจะเป็นสาวกแล้วขอให้อารมณ์พุทธภูมิคลายตัวก่อนออกพรรษา" ผมก็ว่าไปตามนั้น คิดว่านี่ดีแล้วหากไม่มีวิสัยของพุทธภูมิที่แท้จริงไม่สมควรอยู่ต่อ เพราะสุดท้ายดันไม่ไหวแน่ คิดอธิษฐานตามนั้น เสร็จ มีเสียงหัวเราะในจิตแล้วพูดว่า "เอ็งไม่ได้ลาหรอก" ก็ต้องดูต่อไปหลังจากออกพรรษานี้ เหตุการณ์ทั้งหมดผ่านมาไม่ถึงเดือน...
..รวมความอีกทีมันอยู่ที่เราครับ หากคิดจะฝืนสุดท้ายไปไม่รอด ต้องดูกำลังใจตัวเองบ่อย ๆ ว่าประโยชน์ที่จะพึงเกิดจากการปรารถนาเป็นไปเพื่อความอยาก เป็นหรืออยากช่วยส่วนรวมกันแน่ ท่านต้องดูตัวเอง
ปล.ผมไม่ได้อธิษฐานขอมาก่อน ท่านมาสงเคราะห์เอง...

 

จริงๆ การลาหรือไม่ลา ผมไม่คิดว่ามันจะมีความหมายอะไร ในเมื่อคนที่ลาก็ถือเป็นคนที่หมดกำลังใจไปแล้ว ใครที่มีกำลังใจทำต่อก็จะรู้ว่าใครตัวจริง ส่วนคนที่เป็นพระโพธิสัตว์จริงๆ จะคอยประคับประคองพระโพธิสัตว์รุ่นน้องให้พยายามเดินต่อไป เพราะนิสัยของแต่ละคนไม่เหมือนกันคับ จะให้คนนี้ปฏิบัติ 6 ประการเพื่อเป็นพระโพธิสัตว์ แต่ในเมื่อเค้าอาจทำได้แค่ 3 เราก็ไปต่อว่าเค้าว่าอย่างนี้จะเป็นได้หรือ เป็นการทำให้กำลังใจพระโพธิสัตว์รุ่นน้องถดถอยไปเปล่าๆ และเหมือนเป็นการยกตนข่มท่านว่า เราปฏิบัติได้มากกว่า ซึ่งมันจะจริงหรือ ไม่จริง ไม่มีใครรู้หรอก ไม่อยากให้เถึยงกันในเรื่องพวกนี้ เพราะตายไปใครจะรู้บ้างว่า[/COLOR]
ต่อไปถ้าเราเกิดเป็นลิง แล้วลิงมันรู้หรือเปล่าว่าชาติที่แล้วเราเกิดเป็นมนุษย์โดยปรารถนาพระโพธิสัตว์ เค้าไม่รู้หรอก นอกจากสิ่งที่มันเป็นนิสัยที่เราเคยปฏิบัติมาโดยความเคยชินคับ
ถามว่าเมือเราตายไป ไม่มีพระพุทธศาสนาแล้วเราจะรู้ไหมว่า มีพระธรรม 84000 พระธรรม เราจะรู้ไหมว่าเรามีศีล 5 คำตอบท่านรู้กันอยู่แล้ว แต่ปัจจุบันก็ยังมีคนเอาศีลเอาธรรมมาข่มกันว่าสูตรการเป็นพระโพธิสัตว์ต้องทำอย่างนั้น ต้องทำอย่างนี้ ต้องมาลา ไม่ต้องลา คำพูดพวกนี้ก็คงมีแค่ในภพนี้ หมดจากนี้ก็อันตรธานหายไป สุดท้ายหลักสูตรที่ว่าดีที่สุดก็หายไป
แล้วพระโพธิสัตว์ ต่อไปจะทำอะไรเมื่อตายไปใครรู้บ้างเมื่อสิ้นศาสนา จะใช้สูตรไหนดีชาติต่อไปเค้าจะรู้ไหมคับ คำตอบทุกคนคงรู้อยู่แล้ว...
การเป็นพระโพธิสัตว์ มันต้องออกมาจากจิตใจ และสิ่งที่ำทำเป็นประจำอยู่ทุกวัน สิ่งเหล่ามี แม้เมื่อสิ้นศาสนา แม้เมื่อไปเกิดภพภูมิไหน มันก็จะบังคับเราให้ทำอยู่อย่างนั้น
แม้เมื่อไปเกิดเป็น สัตว์ อมนุษย์ มันก็จะฝังจิตฝังใจเราให้ทำอย่างนั้นไปทุกชาติคับ เพราะการเดินทางอันแสนไกล ท่านต้องไปด้วยตัวเอง ต้องหาทางด้วยตัวเอง อะไรที่อยากเอาติดตัวไปก็ต้องรู้จักที่พระพุทธเจ้าท่านมาสอน ก็ให้เรารู้หนทางในการเดินทาง ว่าจะเลือกเดินอย่างไหน พระองค์ท่านไม่ได้กำหนดว่าท่านต้องรักษาศีล 5 ไม่ได้บังคับท่านต้องรักษาศีล 8 แต่ถ้าทำจะมีผลเป็นอย่างไร ตัวท่านเป็นคนกำหนดเองแต่ผู้เดียว
เพราะฉะนั้นพระโพธิสัตว์ที่กำลังใจยังน้อย ก็พยายามหาคนที่มีจิตใจอ่อนโยนที่เป็นพระโพธิสัตว์จริงๆ นะคอยเป็นพี่เลี้ยง ไ่ม่ใช่ว่าเค้าเป็นแต่เพียงพระโพธิสัตว์ตามตัวหนังสือ มันไม่มีประโยชน์ ฟังธรรมชั้นสูงที่ไม่มีประโยชน์ต่อตัวเอง และเราทำไม่ได้มันก็เหมือนหลงทางเปล่าคับ เสียเวลาจริงๆ
เราต้องรู้ว่าบุญอันไหนทำแล้วได้อะไร ถ้าจะเป็นพระโพธิสัตว์ ในข้างหน้าเมื่อตายแ้ล้ว และสิ้นอายุศาสนาพุทธแล้ว เราจะเตรียมตัวอย่างไร อันนี้สำคัญกว่าถ้าเราจะช่วยเหลือคนอื่นเราต้องรู้เรื่องบุญในชาตินี้แล้วเลือกทำบุญตามที่เราต้องการ เพราะเมือตายไปแล้ว ท่านไม่รู้หรอกคับ ว่าศีลเป็นยังงัย ธรรมเป็นยังงัย มีแต่จิตที่ทำเป็นประจำ
จิตที่สงสารคนอื่นเป็นประจำ ได้ช่วยคนแก่ข้ามถนนแล้วท่านมีความสุขไหมเมื่อเห็นเค้ายิ้มขอบคุณ จิตที่แผ่เมตตาเป็นประจำ จิตที่ทำบุญเล็ก ๆน้อยๆ เป็นประจำ แล้ว ขอให้ได้ทำบุญต่อๆ ไปให้ยิ่งๆ เพื่อช่วยเหลือคนอื่น จิตที่คอยระลึกอยู่เสมอว่าสักวันหนึ่ง เราจะช่วยเหลือพวกเค้าหล่านั้นอาจเป็นผู้มีพระคุณ คนรัก เพื่อน ฯ ลฯ ให้ถึงจุดสิ้นสุดแห่งการเดินทา่งอันไร้จุดหมายนี้ให้ได้
สิ่งเหล่านี้ที่เราทำเป็นประจำจะติดตัวเราไปทุกชาติโดยไม่ต้องสงสัย แม้ไม่มีศาสนาแล้ว แต่สิ่งเหล่านี้ก็ยังอยู่ แม้ไม่มีพระธรรม 84000 แล้วสิ่งเหล่านี้ก็ยังอยู่ ตามที่พระพุทธเจ้าสอนไว้ว่า กรรมที่ให้ผลหนัก คือ กรรมที่ทำอยู่เป็นประจำสม่ำเสมอคับ เพราะการทำดีเพื่อเป็นพระโพธิสัตว์ก็เป็นกรรมอย่างหนึ่งที่เลี่ยงไม่ได้ไม่ว่าจะดีหรือไ่ม่ดีเราต้องเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น แต่เราก็สมัครใจทำใช่ไหม เพราะฉะนั้น
ทำต่อไป ทำต่อไป เลือกทำแต่บุญที่จะให้เราเดินทางต่อไปได้ และอย่าลืมว่าบุญมันมีจุดสิ้นสุดของมัน เมื่อหมดบุญแล้ว บาปที่เราเคยทำไว้ก็จะให้ผลแทน เพราะฉะนั้นพระโพธิสัตว์รุ่นน้องต้องทำใจให้ได้ครับอย่าคิดว่าเป็นพระโพธิสัตว์แล้วจะหนีบาปในอดีตได้ให้คิดใหม่ได้เลย แต่ถ้าบุญเราิเยอะกว่ามันก็เหมือนน้ำที่คอยเจือจางสารพิษยิ่งเยอะยิ่งเจือจางได้เยอะ แต่ที่สำคัญต้องฝึกให้อยู่ในจิตใจเลยคือ
1 ฝึกทำบุญเล็กน้อยๆ ก็ได้ แล้วแต่กำลังทรัพย์ ถ้าไ่ม่มีทรัพย์อนุโมทนาบุญคับ และขอให้ผลบุญนี้สำเร็จแก่ตัวเราเพื่อสร้างบุญที่ิยิ่งกว่านี้เพื่อช่วยเหลือคนอีกมาก
2 ฝึกแผ่เมตตาให้ทุกคน เจ้ากรรมนายเวร เทวดา อมนุษย์ ญาติ มิตร และให้สัญญาว่าจะพาพวกเค้าให้ถึงจุดที่สิ้นสุดการเดินทางให้ได้ด้วยการสั่งสมบุญของเรา
3. ฝึกนั่งสมาธิคนเดียวสัก 5 นาที แล้วแผ่เมตตา สำคัญการเป็นพระโพธิสัตว์ต้องแผ่เมตตา
4. พยายามคิดให้ออกว่าการเกิดมันเป็นทุกข์อย่างไร เช่น แฟนเรางอนเรามันทุกข์ไหม
สอบไม่ได้มันทุกข์ไหม เจ้านายต่อว่าเราความรู้สึกเป็นอย่างไร เมือเป็นเทวดาหมดบุญแล้วต้องไปรับกรรมมันทุกข์ไหม
เมือทำบุญแล้วหมดบุญมันทุกไหม แล้วแต่จะคิดอะไร แต่สำคัญต้องคิดด้วยตัวเองนะ
ห้ามลอกความทุกข์คนอื่น ฯ ลฯ ดังนั้นแล้วมันจึงต้องมีวิธีที่สิ้นสุดแห่งความทุกข์นี้อยู่บ้าง
ข้อ4 นี้เป็นการเสริมกำลังใจไม่ต้องเคร่งครัดมาก แค่คิดแว่วๆ แผ่วๆ เบาๆ เท่านั้น
ข้อ 4.5 ฝึกคิดนิดนึง ว่าแม้การเดินทางจะโดดเดี่ยวสักเพียงไหน ก็จะเดินต่อไปเพราะยังมีคนอีกมากที่ไม่รู้หนทางข้างหน้า เดินวนกันไปอยู่นั่นแหละ เมื่อเรารู้แล้วและยังมีกำลังเราก็จะพยายามฝ่าฟันไปให้ได้ แม้จะฉุดเค้าขึ้นมาจากขุมนรกก็จะทำให้ได้ด้วยบุญบารมีที่เราสร้างไว้

สิ่งเหล่านี้ฝึกให้อยู่ประจำใจ ให้ฝังอยู่ในจิตใจกันเลยทีเดียวคับ โดยเฉพาะความเมตตา สำคัญมาก....แม้สิ้นอายุ แม้พระธรรมได้หายไป แม้ไม่มีใครรู้พระธรรมสักบท แต่สิ่งเหล่านี้จะติดตัวเราไปทุกชาติ...ไม่เชื่อลองทำให้เป็นนิสัยสิคับ แล้วคนที่ทำจะรู้เอง ,,
อยากคุยก็ได้ที่ นี่ tra_krub@hotmail.com เผื่อใครอยากคุยก็คุยได้พอเป็นพี่เลี้ยงได้ไม่มากก็น้อยครับ..

 

แจ่มมากเลยครับ พี่คมน์ คำตอบพี่ เหมือนกับที่ผมจะโพสเลยครับ อิอิ
โดนใจผมมากเลยครับ

 

เพราะมีแต่คนพูดจาแรงๆใส่ตลอดโดยที่เราห้ามพูดแรงๆใส่กลับ
แต่พอมีความทุกข์ คนเหล่านั้นเอาแต่ปัญหามาให้
เพราะบางครั้งมันมีตัวเลือกในการกระทำที่ไม่น่าเลือกไม่ว่าอย่างไรก็ผิดมันหนักใจที่จะเลือก
เพราะฝึกเอาชนะตัวเองได้เป็น1000ครั้งแต่พอเผลอก็กลับมาแพ้เหมือนเดิม
เพราะรู้ว่าวันนี้เราทำดีมาก แต่อนาคตเราจะทำตรงกันข้ามกับวันนี้แบบเลี่ยงไมได้
แล้วเราก็ลงนรก
เพราะรู้ว่าต้องถูกคนตามล่าเอาชีวิตโดยต้องมอบความรักให้แก่บุคลนั้น

สำหรับผมผู้ปรารถนาเป็นเลิศทางด้านกำลัง
ผมรู้ว่าอนาคตจะต้องถูกคนกลุ่มหนึ่งทำร้าย แล้วจับลอกหนังออกโดยที่ให้มอบความรักให้กับคนกลุ่มนั้นสุดกำลังตัวเอง
หากทำไม่ได้ก็ต้องลงมาโดนกระทำอีก เรื่อยๆ จนกว่าจะทำได้อย่างสะอาด ที่เรียกว่าไม่มีด่างพล้อย
ผมกำลังรอพยากรณ์กับพระพุทธเจ้าองค์ถัดไป
ทุกวันนี้ผมคิดที่จะถอนโพธิญาณ คิดจะถอน200-300หน แทบทุกวัน ข้างในบอกว่าตอนนี้ยังทัน หากไม่ถอนอนาคเราจะเจอที่หนักยิ่งกว่าอดีต
บางที่เห็นนรก เห็นตีนแตะบนหน้า เห็นทุกอย่างที่เรียกว่าการดูถูกจะโดนทุกอย่าง

เมื้อกี้ก็คิดที่จะถอนเพราะ รู้สึกตัวเองขาดความสามารถ เพราะโดนดูถูกมาเมื่อกี้

 

ผมเห็นนะครับ websnow ท่านจะได้สำเร็จเป็นพระพุทธเจ้าก่อนผม
ส่วนผมยังอีกนาน