หลงทาง

หลงทาง...... ทางโลก ..... เสียเวลา
หลงทาง ..... ทางธรรม ..... ซ้ำวิปริต
หลงทาง ..... ทางรัก..... ช้ำจิต
หลงทาง ..... ความคิด..... วิปลาศ



หลงทาง ..... ยังดี...... มีทาง
หลงทาง..... มีทาง..... ทางใหม่
หลงทาง ..... ทางใหม่..... ได้รู้
หลงทาง..... ได้รู้..... ยังดี​

 

หากคิดในแง่ลบ
หลงทาง ย่อมเสียเวลา
หากคิดในแง่บวก
หลงทาง คือการได้พบเห็นหนทางใหม่ๆเพิ่มมากขึ้น
หากคิดในแง่ลบ
หลงทาง ทางธรรม ย่อมยึดติด จิตวิปลาส
หากคิดในแง่บวก
หลงทาง ได้เห็นแง่ผิด เพื่อบอกให้ผู้อื่นรู้แล้วไม่ไปหลงติด สักวันหนึ่งย่อมพบหนทางที่ถูก
จึงจะเรียกได้ว่าผิดเป็นครู

 

เรียนท่านเจ้าของกระทู้หลงทาง
หนูขอติดตามมาด้วยคนค่ะ

ตั้งใจใฝ่ฝึกฝน
สับสนหนทางข้างหน้า
จึงได้เดินตามมา
เพื่อเสาะหาหนทางธรรม...

 

ตามหามาติดติด
ไม่ใช่คิดแค่ขำขำ
ฮาเริงร่าในรสธรรม
พร้อมกับทำตามตามไป:z7

 

ไชโย!เจอแล้ว:boo:
จะขอตาม อ่านกระทู้ ดูอีกหน
อย่าเล่นกล ลับหาย ไปทางไหน
สัญญาว่า จะเสงี่ยม เจียมตัวไว้
อ่านอย่างได้ อรรถรส บทพระธรรม

 

อนิจจัง เที่ยงแท้ แน่นอน
ก่อนเคยนั่งๆ นอนๆ อ่านได้
ทัวร์เฉียดนรก หนุกหนาน สำราญใจ
อยู่ๆ หายแว๊บไป ไม่เที่ยงจริงๆ
ธรรมะ สอนให้ละ ไม่ยึดติด
แต่ก็อดไม่ได้สักนิด...จิตไม่นิ่ง
รอตามติดเช้าเย็น เป็นแฟนตัวจริง
แม้หลายสิ่ง คิด "นอกคอก" บอกตรงๆ
มีมุมดี มุมร้าย ให้แง่คิด
ใช้ปัญญาตามติด ไม่ลืมหลง
ชีวิตมีคิดๆๆ ทั้งขึ้น ทั้งลง (สวรรค์/นรก)
ท่านบอกตรง เลือกเอา เท่านั้นเอง

แฟนคลับเยอะนะคะ ดีใจที่กลับมา...

 

ถึงเวลารวมพลคนนอกคอก
ทั้งในนอกมาเข้าร่วมรวมกระทู้
ชอบสิ่งใหนเก็บไปใส่ใจดู
นำความรู้สู่เพื่อนธรรมน้อมนำไป

 

หลงทางเริ่มต้น... บ่นเป็นกลอน
หลงทางหลอนรอนลึก...นึกถลำ
หลงทางมากว่าจะเจอ...เผลอระกำ
หลงทางนำประสบการณ์...ชี้ทางมา..

 

ชมรมพุทธ ที่จุฬาฯนั้น เป็นที่รู้กันว่า เป็นสายธรรมกาย
แวะชะโงกไปดูแล้วก็เห็นว่าสะอาดสะอ้านดี มีคนคอยปัดกวาดเช็ดถูอยู่หลายรอบต่อวัน
เทียบกับชมรมมวยแล้ว ซกมกมาก มีแต่หนังสือโป๊...

เมื่อมานั่งพิจารณาวัตถุประสงค์ในการเข้าชมรมก็พบว่า

เป้าหมายที่หนึ่ง หาแฟน...ถ้าได้แฟนเป็นสาวชมรมพุทธนะ เธอจะต้องน่ารัก ใจดี ไม่กล้าโกรธ เพราะถ้าโกรธขึ้นมานี่จะเป็นบาป แล้วถ้าเราบอกว่าการพบกันนี้ ไม่มีเหตุบังเอิญ มันคงเป็นบุญเก่าที่ทำร่วมกันมาก่อน ในอดีตชาตินั้นหนาเราได้เคยเคียงคู่ตุนาหงันกันเป็นแน่ ชาตินี้จึงได้มาพบกันอีกครั้ง เพื่อร่วมกันสร้างบารมีต่อไป...แล้วเราก็เอาธรรมะบังหน้า เจรจาให้ดูน่าเลื่อมใส หนังสือหนังหา คัมภีร์ ก็มีให้อ่านมาก เมื่อสร้างศรัทธาให้เธอเชื่อถือได้แล้ว...จะไปไหนเสีย....หุหุหุ...


เป้าหมายที่2 ต้องการศึกษาว่า ด้วยจำนวนคนนับหลายพันหลายหมื่นคน วัดธรรมกาย บริหารจัดการอย่างไร เขาทำอย่างไรให้คนที่เรียนเก่งๆเข้าไปเป็นธรรมทายาทได้ ทำอย่างไรให้คนบริจาคเงินครั้งละมากๆ...

ทุกเย็นจะมีสวดมนต์ทำวัตรเย็น ทำสมาธิและสนทนาธรรม โดยรุ่นพี่ ที่ต้องไว้ผมเกรียน เพื่อให้ดูว่าสมถะนั่นเอง ผู้หญิงก็จะดูเรียบร้อยน่ารัก ไว้ผมเสมอติ่งหู หรือ รวบผมไว้อย่างเรียบร้อย กริยาท่าทางก็เรียบร้อยอ่อนหวาน...(มันใช่เลยเนี่ย)....

แรกเริ่มต้องทำตัวว่าไร้เดียงสา ให้ดูว่าเป็นผู้ใหม่ ใฝ่ใจจะศึกษาธรรม...เพราะจะได้มีหลายๆคนเข้ามาสอน มาเล่าให้ฟัง แล้วก็หมั่นยกมือไหว้ สาธุๆๆๆ...โมทนา ซ๊าธุ...
การเก็บข้อมูลเป็นเรื่องจำเป็นจะได้รู้ถึงจุดอ่อนจุดแข็งของฝ่ายต่างๆ....

เวลาทำสมาธิ ก็ได้รับคำแนะนำให้ กำหนด ดวงแก้ว ไว้ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ 7 ถามว่าทำไมต้องเป็นฐานที่ 7 ด้วย คำตอบคือ ไม่รู้ หลวงพ่อสดบอกว่าฐานที่ 7 ก็ฐานที่ 7 เอาก็เอา...

ฐานที่ 7 อยู่ตรงใต้สะดือไป 3 นิ้ว ดึงเส้นตัดกันอยู่ที่กลางกาย ให้กำหนดไว้ที่ตรงนั้นแล้ว บริกรรมคำว่า สัมมา.า..อรหัง...ง.หายใจเข้าให้บริกรรมสัมมา..า...า..หายใจออกให้บริกรรมคำว่า...อรหัง..ง..ง...

3นิ้วนี่ นิ้วไม้บรรทัดหรือนิ้วมือครับ..(แหม..ดูไร้เดียงสานิ)
สาวๆ ยิ้มอย่างใจดี... 3 นิ้วมือ ค่ะ...

ลูกแก้วนี่จะกำหนดลูกขนาดไหนดีล่ะครับ...
อ้อ...แล้วแต่ค่ะ แต่ละคนก็กำหนดขนาดไม่เหมือนกันค่ะ...

ถ้าผมกำหนดขนาดเท่าลูกฟุตบอลได้ไหมครับ...
รอยยิ้มช่างน่าประทับใจซะเหลือเกิน...
ยิ่งใหญ่ก็ยิ่งดีค่ะ...จะมีพลังมาก...


...โธ่...

ไม่เห็นหรอก ลูกก้ง ลูกแก้ว..เห็นแต่หน้าเธอ...

ยามแย้มยิ้ม พริมใจ ให้วาบหวาม...
แม้มาลีงาม ยังเหี่ยวเฉา เอาง่ายๆ...
งามใดจะเปรียบ เทียบเธอได้ โอแม่...
เพียงเห็นเธอยิ้ม อิ่มใจ ไฉนปาน...

งามเอย งามแม่ สดใส
มัจฉา ใดๆ ให้หยุดจ้อง
ดั่งต้องมนต์ หยุดว่าย ลืมหายใจ
โลกสดใส เพราะมีเธออยู่ คู่ชมรม...

เสียงเธอ สดใส ไพเราะ
ดุจเทพเคาะ ระฆังสวรรค์ ให้หรรษา
หมู่สกุนา หยุดร้อง ต้องหยุดฟัง
เสียงเธอนั้น ดังสวรรค์ สรรสร้างมา...

นี่ไงล่ะ พวกหลง รูปว่าสวย เสียงว่าไพเราะ กลิ่นว่าหอม รสว่าอร่อย สัมผัสว่านุ่มนวล
ก็ต้องทำได้ทุกอย่าง เอาธรรมะมาบังหน้า เพราะอยากได้เธอมาเป็นแฟน...

สารพัดแผน สารพัดวิชา ยกมาอ้าง
หวังเคียงข้าง เป็นคู่ตุนาหงัน
ทั้งรูปโฉม งดงาม นามธรรม
ขอเธอนั้น สนใจเรา เข้าสักที...

นี่เป็นไงล่ะครับ...นรกก็ไม่กลัว..พร้อมลุย...

 

วันก่อนอ่าน "นอกคอก" แล้วหายแว๊บ
จิตเสียวแปล๊บ แว่บหาย ไปไหนหนอ
คนชอบฟัง นั่งคอย รอร๊อรอ
คนถูกคอ รออ่าน กันเพียบเลย

 

พฤษภกาสร อีกกุญชรอันปลดปลง
โททนต์เสน่งคง สำคัญหมายในกายมี
นรชาติวางวาย มลายสิ้นทั้งอินทรีย์
สถิตทั่วแต่ชั่วดี ประดับไว้ในโลกา

(สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระปรมานุชิตชิโนรส : กฤษณาสอนน้องคำฉันท์)
วัว (พฤษภ ไม่มี ก.) ควาย (กาสร) และ ช้าง(กุญชร)ที่ล้มตายลง

เขา/งา (โท -2 ทนต์ /ทันต์ -ฟัน) ที่เป็นส่วนสำคัญของร่างกาย ยังคงอยู่

มนุษย์ (นรชาติ) เมื่อตายลง ร่างกายเน่าเปื่อยผุพัง /ถูกเผา ไม่เหลือซาก

คงเหลือไว้แต่ความดี /ความชั่วที่ทำเอาไว้ตอนมีชีวิต ปากฏให้คนที่อยู่ข้างหลัง

ที่จะจารึกเอาไว้

 

หลงทางเสียเวลา หลงติดยาเสียอนาคต!

รออ่านด้วยคนครับ

 

ก่ยังดีเนาะ ยังมี "ทาง" ให้ได้หลง ...
ดีกว่าไม่มี "ทาง" แล้วจะไป "ทาง" ไหน ...

ขอบคุณเนาะ ที่หลงทาง

 

555555 ++++ .....
ชี้โพรงแล้วเนี่ย ....

 

ด้วยหลงทาง จึงชักช้า มาขอโทษ
โปรดอย่าโกรธ ผิดเป็นครู รู้กันทั่ว
ขึ้นบ้านใหม่ แสนสดใส ใจเต้นรัว
ติงเข้าครัว จัดอาหาร เบิกบานใจ

มาต้อนรับ ผองเพื่อน เตือนความหลัง
พร้อมนั่งฟัง เสียงประสาน กังวาลใส
เพื่อนนอกคอก กลับมา ช้าไปไย
รับประทาน อาหารไป ให้สำราญ

 

ออกบ้านอาจหลงทาง
ท่านใจกว้างสร้างคำภีร์
สอดแทรกมุกธรรมะดี
เราน้องพี่ ไม่หลงทาง.....

 

ผิดเป็นครู มีความหมาย อย่างไรหนอ
ติงเฝ้ารอ อธิบาย คลายสงสัย
ท่านระมิงค์ ชิ่งมาตอบ ให้ชอบใจ
มาไวไว มาม่า อย่าช้าเอย.

 

ไปอบรมวันนี้ท่านวิทยาธรกลับบอกว่า

"หลงทางเสียเวลา หลงภรรยาเสียอนาคต"

ไม่เห็นเป็นแบบท่านหน่อนรคุณว่าเลยค่ะ

 

ผิดเป็นครู

ผิดเป็นครู
ผิดสองทีเป็นครูใหญ่
ผิดสามทีเป็นครูติงติง..
อิอิ...

ไปเล่าเรื่อง หลงทาง ต่อ...นิ

 

จะว่าไปแล้ว วัตถุประสงค์ในการเข้าชมรมพุทธนั้น แม้ว่าจะหลงทางไปบ้าง แต่แล้วก็ได้ค้นพบหนทางสู่นรก โดยอาศัยธรรมะบังหน้า เที่ยวหลอกสาวๆให้ตายใจ...

ทุกเช้าเสกแป้งผัดหน้า ต้องเสกแป้งเม็ดก่อน แล้วเขียนยันต์ นะสำเร็จ ลงคาถา นะหน้าทองที่ ตาลุงเพื่อนแม่ สอนมาแต่เด็ก เวลาเสกก็ต้องเข้าสมาธิไว้ให้เต็มพิกัด หวังจะเป็นที่หลงรักจากสาวๆ

คาถานี่เรียนมาตั้งกะ 10 ขวบ ทดลองใช้ตอนอยู่มัธยม ตลอดเดือนนี่เดินควงไม่ซ้ำคนเลยนะ..ไปบ้านสาวๆเป็นว่าเล่น...จวบจนกระทั่งมีหนุ่มๆรุมล้อม...เตรียมจะสหบาทา จึงได้เลิกซะ นึกขึ้นมาได้ว่า เงินมากินข้าวที่โรงเรียน ยังแบมือขอพ่อขอแม่เลยนะ จะเอาอะไรที่ไหนมาเลี้ยง หญิง..หึ..

พี่ชายก็เคยถามเหมือนกันนะว่า
เอ็งจะเรียนคาถาอาคมไปทำไมวะ...
ก็ชายไทยสมัยก่อนก็ต้องมีวิชาอาคมติดตัวกันทั้งนั้นนะ...
แต่ว่าเอ็งเป็นเจ๊ก ไปเกี่ยวอะไรด้วยวะ...
งั้นก็เรื่องจริงๆเลยคือ กลัวผี...
ถุย...ย....แล้วซือเฮียก็เดินจากไป....

แต่จะด้วยเหตุผลชั่วร้ายเพียงใดก็ตาม...ก็เป็นเหตุให้ต้องไปสวดมนต์ทำวัตรเย็น(สวดไปก็เหงื่อแตกไป หายใจไม่ทัน) ได้ทำสมาธิ ได้ฟังการสนทนาธรรม..จนในที่สุดก็ต้องไปเป็นกรรมการวัด ร่วมเดินทางไปวัดธรรมกาย...

มีรุ่นพี่ไปขอให้แม่ชีกลั่นจิตให้...ไอ้เราก็ ไงเหรอๆ..อยากรู้...
ไม่มีใครบอก บอกเพียงว่าหลังจากกลั่นจิตมาแล้ว จะสว่าง ใส..ส...ส...เบาสบายไปหลายวัน...

การฝึกฝนก็ได้ผลคือ เห็นความมืดได้ชัดเจนแจ่มใสมาก...คือว่า มันมืดไปหมดแหละครับ..
จนหลายเดือนผ่านไป...ก็เริ่มเห็นลูกแก้วขนาดเท่าลูกปิงปอง..
แล้วอยู่ๆก็โตขนาดเท่าลูกมะพร้าว ...
เริ่มส่องแสงประกายในท้อง...
มองเห็นกะเพาะ ปอด ลำไส้ ลางๆ...
ออกจากสมาธิแล้วแทนที่จะดีใจ...
กลับงงๆ..ในท้องคนเราจะไปมีลูกแก้วได้ไงล่ะ..
อุปทานชัดๆ...
ในท้องก็มีกะเพาะ ลำไส้ อาหารใหม่ อาหารเก่า...
ว่าแล้วก็เลิกดีกว่า...
เป็นอันว่าหลอกหญิงก็ไม่สำเร็จ
เพราะเธอทั้งหลายเกือบจะกลายเป็นแม่ชีไปแล้ว คงตั้งใจแล้วว่าจะเป็นโสดตลอดชีวิต..
วิชาธรรมกายก็ไม่ได้เรื่อง..

ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์
ผู้ใดเห็นทุกข์ ผู้นั้นเห็นธรรม...
ดังนั้น เราจึงมารัก เพื่อให้เห็นทุกข์ จะได้เข้าถึงธรรมกันเถอะ..
นะจ๊ะ..นะจ๊ะ..นะจ๊ะ...

นี้เองจึงโดนอัปเปหิ ออกมาจากชมรม...