บุรุษหนุ่มผู้เข็ญใจ

บุรุษหนุ่มผู้เข็ญใจ



กาลครั้งนั้นพระโพธิสัตว์เจ้าได้ถือกำเนิดเป็น บุรุษหนุ่มผู้เข็ญใจ มีความยากจนอย่างหนัก
เมื่อถึงกาลเจริญวัยเป็นมานพหนุ่ม แล้วบิดามารดาก็คิดจะปลูกฝังให้ออกเรือน
แต่ด้วยความยากจนแร้นแค้นทำให้บุรุษหนุ่มต้องเรียนให้บิดามารดาทราบว่า
ทรัพย์ในเรือนตนก็หสิ่งมีค่าอันใดไม่ การจะออกเรือนจึงเป็นสิ่งยากลำบาก
สู้ขออุตส่าห์อยู่เลี้ยงดูบิดามารดาจนกว่าชีวิตจะหาไม่ยังจะเป็นประโยชน์กว่า
จนเมื่อบิดาท่านถึงแก่กาลกิริยาตายไป
นับแต่นั้นมา บุรุษหนุ่มก็คอยอุปัฏฐากบำรุงเลี้ยงมารดา เป็นกิจวัตรตลอดมา

ในวันหนึ่ง บุรุษหนุ่มผู้ยากไร้ได้ไปเที่ยวเสาะแสวงหาฟืนหาผักในป่า เพื่อนำกลับมา
ระหว่างทางเกิดอาการเหนื่อยอ่อน จึงแวะเข้านั่งพักยังริมฝั่งน้ำใกล้ท่าเรือสำเภา
พอเห็นเรือสำเภาก็นึกในใจว่า ตนนั้นยังหนุ่มแน่นมีกำลังแข็งแรง
หากตนจะสมัครเป็นคนงานเดินทางไปกับเรือสำเภาเหล่านี้ก็น่าจะดี
คงจะทำให้มีรายได้มาเลี้ยงดูมารดาได้ไม่ลำบาก ครั้นคิดได้ดังนั้นแล้ว
ก็ได้เข้าไปหานายเรือสำเภาใหญ่ แล้วกล่าวขึ้นว่า

“ข้าแต่นายท่าน กาลบัดนี้ ข้าพเจ้าถึงซึ่งความยากจนเข็ญใจนัก จึงเซซังมาสู่สำนักท่าน ด้วยหวังใจว่า
ถ้าท่านอนุเคราะห์ข้าพเจ้าได้ ข้าพเจ้าก็จักขอทำงาน อยู่กับท่านด้วยความซื่อสัตย์สุจริตต่อไป”

นายสำเภาเรือครั้นได้ฟังวาจาดังนั้นก็พลันเกิดความสงสาร จึงตกลงใจอนุเคราะห์รับไว้โดยไม่รังเกียจ
ส่วนบุรุษหนุ่มเข็ญใจครั้นได้ฟังดังนั้นก็ให้เกิดความยินดีหนักหนา จึงขอลานายสำเภาเรือกลับไปบ้าน
เพื่อไปบอกเรื่องน่ายินดีนี้แก่มารดา พร้อมทั้งจะได้เตรียมตัวเพื่อออกเดินทางไปกับเรือสำเภา

ครั้นมารดาได้ทราบความดังนั้น จึงกล่าววาจาแก่ปิยบุตรว่า

“ดูกรพ่อปิยบุตร ! ทุกวันนี้ชีวิตของแม่ย่อมเนื่องอยู่ด้วยเจ้าผู้เป็นลูกรัก เพราะฉะนั้นเจ้าจะไปไหนก็ตามใจเถิด
แต่ว่าขอให้แม่นี้ได้ไปกับเจ้า ได้อยู่ใกล้ ๆ เจ้าเสมอไปก็แล้วกัน”

บุรุษหนุ่มเข็ญใจเมื่อได้ฟังคำมารดาดังนั้นก็ให้วิตกกังวลเป็นยิ่งนัก ไม่รู้จะทำเช่นไรดี
สุดท้ายเมื่อคิดไม่ตกก็ได้ไปพบนายสำเภาเรือผู้ใจดีแล้วได้เล่าถึงปัญหาที่ตนกำลังมีอยู่
และได้อ้อนวอนขอนำมารดาแห่งตนตามไปกับเรือสำเภานั้นด้วย
ซึ่งนายสำเภาเรือเมื่อได้รู้ถึงปัญหาของมานพหนุ่ม ก็ออกปากอนุญาตให้นำมารดาติดตามไปด้วย



เมื่อเรือสำเภาแล่นไปในมหาสมุทรทะเลใหญ่ได้ประมาณ ๗ วัน สำเภานั้นต้องลมพายุใหญ่
เหลือกำลังก็ถึงซึ่งกาลอับปางลง บรรดาลูกเรือและนายสำเภาเรือต่างก็สิ้นชีวิตลง
ฝ่ายมานพหนุ่มก็ตั้งสติมั่นกระโจนลงจากเรือสำเภาแล้วพยายามว่ายน้ำหนีเพื่อรักษาชีวิตตน
ครั้นหันกลับไปเห็นมารดายังไม่ตายก็ว่ายน้ำกลับมารับมารดา ให้นั่งบนบ่าของตน
แล้วก็พาว่ายน้ำไปในมหาสมุทร ถึงแม้จะเหน็ดเหนื่อยหนักหนา ก็สู้อุตส่าห์อดทนกระเสือกกระสน
ต้านทานคลื่นใหญ่และน้ำทะเลเชี่ยวเค็มนั้น ด้วยน้ำใจอันเด็ดเดี่ยวเพื่อจะนำมารดาไปให้รอดชีวิต

กล่าวฝ่ายท้าวสุทธาวาสมหาพรหมอนาคามี ซึ่งสถิตอยู่ ณ ชั้นอกนิษฐพรหมโลก
ที่คอยเพ่งแลดูหมู่มวลมนุษย์ผู้มีใจองอาจ เต็มไปด้วยอุตสาหะใหญ่ ใจกล้าหาญ
สามารถที่จะกระทำ “พุทธการกธรรม”ได้
ครั้นทัศนาลงมาเห็นมานพหนุ่มเข็ญใจ ผู้อุตส่าห์พยายามจะนำมารดาให้รอดชีวิตจากคลื่นลม
โดยไม่คำนึงถึงความเหน็ดเหนื่อยนั้น จึงควรนับว่า เป็นผู้สามารถเพื่อที่จะบำเพ็ญพุทธการกธรรมให้สำเร็จลุล่วงได้
เมื่อท้าวมหาพรหมคำนึงดังนี้แล้ว ก็เข้าดลจิตให้มานพหนุ่มเข็ญใจนั้น นึกปณิธานปรารถนาซึ่งพระพุทธภูมิ



ฝ่ายมานพหนุ่มเข็ญใจผู้แบกมารดาไว้บนบ่า ก็ฝ่าคลื่นลมจนเหน็ดเหนื่อยหมดแรง และก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า
“ขนาดเราว่ายน้ำอยู่ยังต้องทุกข์ทรมานถึงขนาดนี้
แล้วสรรพสัตว์ทั้งหลายที่ยังต้องเวียนว่ายตายเกิดอยู่ล่ะ จะต้องทุกข์ทรมานขนาดไหน”

จากนั้นร่างกายก็เริ่มจะจมลงกลางทะเลใหญ่ แล้วก็พยายามโผล่ขึ้นมาอีก จวนเจียนใกล้เวลา นาทีอันเลวร้ายใกล้จะมรณะ
ด้วยเดชะอำนาจแห่งน้ำพระหฤทัยที่ท้าวมหาพรหมผู้วิเศษให้นึกนั้น ก็บังเกิดความคิดขึ้นมาว่า

“ถ้าตัวเราถึงแก่ชีวิตพินาศขาดสูญลงไปในท้องมหาสมุทรทะเลใหญ่พร้อมกับมารดา
ณ กาลบัดนี้ ขอกุศลที่เราแบกมารดาว่ายน้ำในมหาสมุทรมา ด้วยความเหน็ดเหนื่อยนักหนานี้
จงเป็นปัจจัยให้ถึงซึ่งพระโพธิญาณ ขอเราพึงอาจนำสัตว์ทั้งหลาย ที่เวียนว่ายในวัฏสงสาร
ให้ข้ามพ้นลุถึงฝั่งโน้น คือ อมตมหานิพพาน”

ครั้นตั้งจิตคิดเป็นมหากุศลดังนี้แล้ว บุรุษหนุ่มผู้เข็ญใจนั้นก็ตั้งปณิธานซ้ำลงไปอีกว่า

“เมื่อเราเปลื้องตนออกพ้นจากวัฏสงสารแล้ว ขอเราพึงนำสัตว์ทั้งหลาย
ให้เปลื้องตนพ้นจากวัฏสงสารด้วยเถิด อนึ่ง..เมื่อเราข้ามจากวัฏสงสาร
ได้แล้ว ขอให้เราพึงนำสัตว์ทั้งหลาย ข้ามพ้นจากวัฏสงสารได้ด้วยเถิด”

เมื่อนึกปณิธานดังนี้แล้ว ก็ให้เกิดอัศจรรย์ พละกำลังที่จวนจะหมดไปนั้น
ก็พลันเกิดมีขึ้นมาอีกด้วยกำลังแห่งพรหมอนุเคราะห์ ภายในสองสามวันก็บรรลุถึงฝั่ง
จึงไปอาศัยยังบ้านแห่งหนึ่งแล้วก็ทำมาหากินด้วยความเหนื่อยยากต่อไป
จนถึงแก่กาลกิริยาสิ้นชีวิตแล้วกุศลก็ส่งให้ไปบังเกิดในสุคติภูมิโลกสวรรค์

ชีวประวัติของบุรุษหนุ่มเข็ญใจนี้ แสดงให้เห็นถึงความปรารถนาดั้งเดิมเริ่มแรก
เพื่อต้องการพระพุทธภูมิ ขององค์สมเด็จพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า
พระมิ่งมงกุฎศรีศากยมุนีโคดม พระองค์ทรงเริ่มเป็นพระโพธิสัตว์ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา



จากเหตุการณ์เล็กๆครั้งนั้นในอดีตที่ดูเหมือนไม่มีอะไรมาก เป็นแค่จุดเล็กๆของเหตุการณ์หนึ่งในอดีต
แค่คนๆหนึ่งช่วยแม่และตนเองรอดตายจากภัยทางทะเล แต่ในความเป็นจริงในเหตุการณ์ครั้งนั้น
กลับได้ก่อให้เกิดเรื่องที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในสามโลก ทำให้เรามีมหาบุรุษผู้ขนสัตว์ออกจากทะเลแห่งทุกข์
หนุ่มน้อยผู้แบกมารดาข้ามมหาสมุทร ได้มาเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าสมณโคดมในปัจจุบันนี้
พระองค์ผู้เป็นดั่งแสงสว่างส่องโลกให้โชติช่วง นำพาผู้คนออกจากความมืดมิด
พาผู้คนข้ามฝั่งออกจากทะเลแห่งทุกข์ทั้งปวง ไปสู่แดนนิพพานได้อย่างมากมาย

ขอขอบพระคุณธรรมทานจาก
tong9.com / phuttha.com

 

ขออนุโมทนาสาธุครับ

พึ่งเคยได้ทราบประวัติของปณิธานแรกของพระพุทธเจ้าสมณโคตมครับ

ขอบคุณมากนะครับ

 

สาธุ... กระผมเองก็มิได้ทราบถึงพระพุทธประวัติของพระองค์ได้อย่างแน่ชัดครับ
ซึ่งถ้าหากเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมา หรือบิดเบือนเนื้อหาด้วยประการใด
กระผมต้องกราบขออภัยเหล่าท่านผู้เจริญในธรรมทั้งหลาย
และเหล่าเพื่อนกัลยาณมิตรทุก ๆท่าน ด้วยนะครับ

พอดีกระผมได้อ่านมาจนถึงถ้อยคำที่พระองค์ได้ตั้งปณิธานไว้
ในตัวหนังสือสีแดงน่ะครับ คืออ่านแล้วน้ำตาคลอเลย
รู้สึกว่ามันลึกซึ้งมาก ๆ เช่นประโยคนี้ครับ

“ขนาดเราว่ายน้ำอยู่ยังต้องทุกข์ทรมานถึงขนาดนี้
แล้วสรรพสัตว์ทั้งหลายที่ยังต้องเวียนว่ายตายเกิดอยู่ล่ะ จะต้องทุกข์ทรมานขนาดไหน”

กระผมหวังว่า... เหล่าผู้ปรารถนาพุทธภูมิทุก ๆท่าน ที่ได้อ่านธรรมทานนี้แล้ว
คงจะมีกำลังใจมากขึ้นในการบำเพ็ญสร้างบารมี ก็ขออย่าได้ท้อถอย หรือ ยอมแพ้ต่ออุปสรรคนะครับ
และกระผมต้องขออนุโมทนา กับความตั้งใจ มุ่งมั่น ในปณิธานของท่านทั้งหลายด้วยครับ สาธุ...

 

โมทนาสาธุครับ อ่านแล้วได้กำลังใจมาก ท่านปราถนาพรใดขอให้ท่านได้สมความ
ปราถนานั้นเทอญ

 

ความเข้าใจในเรื่องกรรม

เราไม่ทราบว่าท่านใดมีจิตเป็นพระโพธิสัตว์บ้าง แต่ถ้าตั้งจิตตั้งใจในความเคารพ
ซึ่งกันและกันแล้ว การปรามาสก็จะไม่มี วิบากก็จะไม่เกิด

บารมีมากบางท่าน ท่านก็ลงมาลำบากก็มี บางท่านก็ลงมายิ่งใหญ่ก็เยอะนะ
ทุกท่านขอให้ประสบสุข เจริญรุ่งเรืองในธรรมของสมเด็จพ่อ
และถึงพระนิพพานกันทุกๆคนครับ ... เคารพกันและกัน และตั้งมั่นในธรรม
อันเป็นทางตรงกันนะครับ


ปรารถนาดี
ประทีป
^_^
_/\_

 

ขออนุโมทนา และขอกราบผู้ที่ปรารถนาพระโพธิญาณทุกๆท่านด้วยครับ สาธุ

 

ขออนุโมทนา..สาธุ สาธุ สาธุ ค่ะ

ประโยคที่ว่านั้น ให้ความรู้สึกได้หลายร้อยหลายพันเลยค่ะกับการที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ในภพชาตินี้ และทำให้คิดได้อีกว่าเราจะทำเช่นไร ที่จะให้เรานั้นหลุดพ้นจากความทุกข์ทั้งหลายทั้งปวงเหล่านี้..

 

อนุโมทนครับ

 

...ถ้าเป็นลูกผู้ชาย ต้องเลือกวิถีชีวิตที่ตัวเองจะไม่เสียใจในภายหลัง...

หากสิ่งใดที่สำคัญที่สุดอย่างแท้จริงสำหรับตัวเอง....

ต่อให้ลำบากยากแค้นสักเพียงไรก็ต้องมุมานะไม่ย่อท้อ

ต่อให้ต้องสละชีวิตก็ต้องใช้สองแขนนี้ปกป้อง ฝ่าฟันไปให้จงได้ !!

...และถึงจะต้องตายก็จะทิ้งชื่อในฐานะผู้ใช้ชีวิตสมศักดิ์ศรีลูกผู้ชายไว้ ชั่วนิรันดร์...