การส่งต่อแนวทางปฎิบัติที่ดี ควรปฎิบัติอย่างไร

กระผมเป็นผู้ปฎิบัติ ที่เริ่มต้น มาไม่นานนัก
ช่วงนี้ได้มีโอกาสเข้ามาเว็บพลังจิต หลังการไม่ได้เข้ามานาน
ได้อ่านได้ศึกษา ความรู้ต่างๆ เพื่อนำมาเป็นแนวทางปฎิบัติ มากมาย
ได้เห็นผู้ปฎิบัติหลายท่าน แสดงความคิดเห็นในมุม ของตนเอง
อย่างมี แนวทางและแบบแผน ตามแนวทางในพระพุทธศาสนา
ตามแนวพระสมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้า

และมีกระทู้ส่วนหนึ่ง ที่น่าสนใจ เป็นกระทู้ที่ดีมาก และผู้มีประสบการณ์มาก
หลายท่านมาช่วยอธิบาย ได้อย่างชัดเจน มากมาย

แล้วพอสักพัก ผู้ปฎิบัติ ก็มีการลองภูมิ ต่อมาก็มีการถกเถียงกัน แนวทางไครถูกต้อง หรือไครปฎิบัติถูกทาง ไครปฎิบัติมากกว่า เป็นส่วนใหญ่ จนบางครั้ง ก็เกิดประกายไฟเล็กๆ เกิดความคุกรุน ของโทสะ

จึงรบกวนถามท่านปฎิบัติ ทั้งที่เพิ่งเริ่ม หรือผู้ที่ก้าวนำ ว่า การส่งต่อแนวทางปฎิบัติที่ดี ควรปฎิบัติอย่างไรครับ

 

ส่วนตัวผมแล้วใช้สัมมาทิฏฐิเป็นหลักข้อเดียวพอครับเพราะอย่างอื่นจะตามมาเอง...สวัสดี

 

ดูไปที่จิตตน มีสติ สำรวจเข้าไปภายในจิต

ทางพ้นทุกข์ อยู่ภายใน ไม่ได้อยู่ภายนอก

มีเพียงแค่นั้นแหละ สิ่งใดนอกเหนือจากนี้ สิ่งใดที่เป็นการส่งจิตออกนอกไป ไม่ใช่หนทาง

 

การปฏิบัติธรรมนั้น แต่ละคนมีบารมีมามากบ้าง น้อยบ้างไม่เหมือนกัน ทางที่ควรเป็นก่อนที่เราจะส่งต่อ เราได้รู้ในสิ่งที่จะส่งต่อแน่แท้เพียงใด การส่งต่อควรส่งต่อแต่ในสิ่งที่เรารู้แน่ชัดจากการปฏิบัติเท่านั้น ในส่วนอื่นๆที่สูงเกินเราปฏิบัติการส่งต่อก็ควรอ้างอิงที่มาด้วย
การตอบโต้ความถูกความผิดเป็นสิ่งที่ควร หรือไม่ควรปฏิบัตินั้น ก็อยู่ที่เรา สำหรับผมใหม่ๆก็มีบ้าง ทุกวันนี้หากใครโพสต์ในลักษณะสงสัยในการปฏิบัติและสอบถามมา หากผมรู้จะเข้าไปชี้แจงให้ หากโพสต์ในฐานะผู้รู้มาสอนผู้อื่น ผิดหรือถูกอย่างไรก็ตามผมจะไม่ยุ่งเลย ปล่อยตามเวรตามกรรมเขา
การโพสต์นั้นใช้หลักปริยัติ ในส่วนนี้โดยเนื้อความต้องมาจากการปฏิบัติ ดั้งนั้นการปฏิบัติจึงเป็นหัวใจ
หากจะโพสต์ในแง่มุมใดก็ควรพิจารณาให้ดีครับ
ในส่วนตัวผมคิดว่าหากไม่รู้จริงแล้วไปสอนผู้อื่น หากว่าสอนถูกก็ดีไป แต่หากสอนผิดผมคิดว่าจะเป็นวิบากกรรมของเราเอง
เจริญในธรรม

 

ไม่ต้องทำอะไรเลย อยู่เฉยๆ

 

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม

.

 

.รู้ชั่ว
.รู้ดี
.ใจจะสะอาด

.....ว่าแต่กระทู้ อานาปานหายไปไหน
ใครเห็นบอกด้วย

 

ให้รูว่าทุกข์ เพราะทำไตรสิขขาเรื่องที่ทุกข์มาไม่พอ
ต้องอุทิศเวลาให้มากกว่านี้
เรียกอวิชชาก็ได้
อวิชชาแก้โดยไตรสิขขา
ดูที่ตัญหาที่จะถ่ายโอนวิธีการ
พอรู้ว่าทุกข์ เพราะตัญหาที่อยากจะ...
อวิชชาก็ไปอยู่ข้างนอก

 

เห็ว่าเป็นทุกข์เป็นโทษ เพราะสมุทัย
มีอย่างเดียวที่ขวางไม่ให้นิโรโธ
มันคืออวิชชา ต้องดับนี๊สนึง
มรรคะจึงจะมา เห็นรำไรๆ

ไม่ใข่จิตเห็นจิตแน่ๆ ยืนยัน
มาไงไม่ทราบ
สั่ว

 

ถ้าผู้แนะนำจะแนะเฉพาะที่ตนได้จริง ก็ไม่เป็นปัญหาอะไร

ถ้าจะมีปัญหาอย่างที่ว่า ก็เพราะต่างพากันพก"มานะ"มาตอบ
บางทีตัวเองอาจจะไม่ได้บรรลุอะไร เอาคำสอนครูบาอาจารย์มาวิเคราะห์แล้วตอบ

ซึ่งธรรมที่พระอรหันต์ท่านพูดนั้น คนที่ยังไม่ถึงจะรู้ละเอียดไม่ได้หรอก
อย่างเก่งก็จะได้แค่แนวทาง ขั้นตอนการบรรลุหรือหลังบรรลุ เป็นไง ค่อยไปรู้เมื่อทำถึง
จึงจะเข้าใจที่ท่านพูด

แล้วผู้ที่บรรลุจริง เขาไม่ต่อล้อต่อคำให้ฟุ้งเฟ้อหรอกครับ เลี่ยงได้เขาจะเลี่ยง
เลี่ยงไม่ได้เขาจะพูดสั้นๆ แล้วหนี ปล่อยให้อีกฝ่ายอารมณ์ค้างแต่ผู้เดียวไป
เพราะพูดแล้วไม่มีประโยชน์ จะพูดทำไม อธิบายไปก็ไม่รู้เรื่อง เฉยๆ ดีกว่า

 

ต้องดูอีกทีครับว่า ถ้าผู้บรรลุธรรมเห็นถึงประโยชน์ ต้องการสงเคราะห์ให้ผู้นั้นเห็นถึงทางที่ถูกต้อง จะบอกกล่าว แต่ถ้าเค้าไม่เปลี่ยนความเห็นหรือทิฐิ ก็ต้องปล่อยไป เพราะจะเปลี่ยนทิฐิคนเป็นเรื่องยาก ต้องให้เค้าเป็นผู้ทดลองผิดถูกเอาเอง การวางเฉยแต่แรกไม่ใช่จิตของผู้บรรลุธรรม เมื่อเห็นผู้ไม่รู้ จะไม่วางเฉย จะทำเท่าที่ทำได้ ในฐานะสาวก แต่ไม่ได้หวังผลว่าเค้าจะเปลี่ยนทิฐิหรือไม่

 

ตรงจุดเกิดเหตุครับไม่ต้องอธิบายเพิ่มเติมครับ

 

ข้าพเจ้าของแสดงความคิดเห็นนะคะว่า ควรยอมรับความคิดเห็น
ของแต่ละคนที่ได้รู้ ศึกษาและปฏิบัติมานะคะ
เพราะว่าแต่ละคนมีจริตนิสัยที่สั่งสมมาแตกต่างกัน
บางคนมีจริตอย่างไร ก็จะชอบอย่างนั้น


บางคนนะคะ อาจเหมาะกับอานาปานสติ บางคนก็ไม่ถูกกับจริต
การที่มีธรรมะหลายแนวทาง หลายความคิดออกมา
ก็เป็นประโยชน์กับผู้ที่ต้องการรู้ หรือ ตรงกับจริตนั้น
เพราะคำบางประโยชน์ สามารถทำให้เขาก้าวหน้าจากการปฏิบัติ
ใครเหมาะสมอย่างไร ก็นำสิ่งนั้นไปสานต่อในการปฏิบัติตนเองนะคะ


เราจึงต้องมีองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เป็นพระศาสดาไงค่ะ
เพราะถ้าพระอรหันต์สามารถสอนไม่สามารถสอนให้ใครบรรลุได้หมด
ทุกคน นอกจากพระสัพพัญญูขององค์สมเด็จพระศาสดา ที่สามารถ
แทงทะลุจริตของผุ้มีวาสนาบรรลุได้นะคะ

 

“ดูก่อนอานนท์ บุคคลทั้งหลายต้องการพระนิพพาน แต่หารู้ไม่ว่าพระนิพพานเป็นอย่างไร อยู่ที่ไหน ชั้นแต่ทาน ศีล สมาธิ ปัญญา อันเป็นทางไปสู่นิพพานก็ไม่เข้าใจ เมื่อไม่รู้ ไม่เห็น ไม่เข้าใจแล้ว จักไปสู่พระนิพพานนั้นเป็นการลำบากยากยิ่งนักหนา เปรียบเหมือน คน 2 คน ผู้หนึ่งตาบอด ผู้หนึ่งตาดี จะว่ายน้ำข้ามมหานทีอันกว้างใหญ่ ในคนทั้งสองคนนั้นผู้ใดจักถึงฝั่งโน้นก่อน คนตาดีต้องถึงก่อน ส่วนผู้คนตาบอดนั้น จะว่ายข้ามไปถึงฟากนั้นได้ยากแสนลำบาก บางทีจะตายเสียในท่ามกลางแม่น้ำ เพราะไม่รู้ไม่เห็นฝั่งว่าอยู่ที่ไหน เป็นอย่างไร ทางจะไปก็ไม่เข้าใจ แต่อยากไป อยากถึงพระนิพพาน เมื่อเป็นเช่นนั้นการได้การถึงของผู้นั้นก็ต้องเป็นของลำบากยากแค้นอยู่เป็นธรรมดา บางทีจะตายเสียเปล่า จักไม่ได้เห็นเงื่อนเค้าของพระนิพพานเลย ผู้ศึกษาพึงเข้าใจว่า ศีล สมาธิ ปัญญา เป็นทางไปนิพพาน ถ้ารู้อยู่อย่างนี้ ยังมีทางที่จะถึงนิพพานได้บ้าง แม้เมื่อรู้แล้วอย่างนั้น ก็ต้องพยายามพากเพียรเต็มที่ จึงเหมือนคนตาดีว่ายน้ำ ก็ต้องพยายามจนสุดกำลัง จึงจะข้ามพ้นได้ มีอุปไมยเหมือนกัน ฉะนั้น /><O></O>

 

ที่ผมตอบ จขกท. ไปนั้นเพราะต้นเหตุเขาพูดถึงการโต้แบบมีอารมณ์โทสะไงครับ

ผมถึงใช้คำว่า ไม่ต่อล้อต่อคำให้ฟุ้งเฟ้อ (ที่อันจะก่อให้เกิดความขัดแย้งถึงขั้นโกรธกัน) เมื่อพูดประโยคสองประโยคแล้วไม่รู้เรื่องกันก็ต้องถอย จริงไหมครับ

หวังว่าจะเข้าใจตรงกันแล้วนะครับ

 

.นี้สำคัญเหมือนกันนะ
.ไม่มีเจตนา ลบหลู่ ดูถูก ล่วงเกิน ผู้อื่นนะ ทุกท่าน...

 

ผมคิดว่า ควรส่งแนวทางการปฏิบัติที่ดีด้วยความเคารพ ถ้าจริตไม่ตรงกันก็อุเบกขา
- Hope this help-

 

ไม่ใช่ว่าถูก หรือผิด แต่เพื่อความหลุดพ้นฉะเพราะตนก่อน

 

ใจเราร่มเย็นเป็นพอ

 

ฟัง อ่านก่อน จึงคิดพิจารณา แล้วลงมือทำก่อนได้ผลแล้ว พิจารณาก่อน แล้วจึงแบ่งปัน