...ระหว่างทางที่ผ่านมา...

Seoraksan National Park

K o r e a
​

 

​

23 มีนาคม 2557
ฝันยามเช้า การ์ตูนมานอนด้วย นอนกอดการ์ตูน ลูบขนที่เคยลูบอยู่เป็นประจำ บอกว่ารักนะ รักการ์ตูน ตัวอื่นไม่รักเท่าการ์ตูน การ์ตูนตัวยังใหญ่และอ้วน นอนกอดอยู่อย่างนั้นแล้วก็ตื่น....


วันนี้เมื่อปีที่แล้ว หัวหน้าฝ่ายให้การ์ตูนมาเลี้ยง เป็นแมวเปอร์เซียสายพันธุ์ชินชีล่า ได้มาอยู่ด้วยกัน ด้วยความดีใจ ตอนมาใหม่ๆ การ์ตูนเพิ่งหายไม่สบาย ลูบขนแต่ละทีรู้สึกถึงหนังติดกระดูก แต่ด้วยความที่ขนเยอะจึงมองไม่เห็นว่าผอม เราเป็นคนจับใส่ตระกร้าแล้วขับรถพามาบ้าน พอมาถึงบ้านนึกว่าจะร้องและไม่ยอมอยู่ แมวโตแล้วเมื่อผิดที่และไม่ใช่เจ้าของเดิมจะไม่ยอมอยู่ แต่การ์ตูนปรับตัวได้อย่างดี


ทุกๆ วัน เราไม่ได้เป็นคนเลี้ยงอาหาร จะมีคนในบ้านเลี้ยงให้ ทุกคนรักการ์ตูน ตอนนี้ในบ้านก็มีแมวอยู่แล้ว ๒ ตัว เป็นวิเชียรมาศ ๑ ตัวชื่อเจ้าผอม ลูกเจ้าผอมอีก ๑ ตัวสีดำ ชื่อกาแฟ กาแฟเป็นแมวตัวผู้เราชอบเรียกว่าไอ้ทึ่ม แรกๆ เจ้าผอมจะขู่การ์ตูน พอนานๆ ก็ไม่ค่อยขู่ แต่ไม่เคยกัดกัน....


เกือบทุกวัน การ์ตูนจะเข้ามานอนด้วย แต่นอนไม่นอนเปล่าชอบวุ่นวายปีนโน่น ปีนนี่ นอนบนหัวบ้าง ก็เลยมีชื่อเรียกอีกชื่อว่า วุ่นวาย พักหลังๆ การ์ตูนจะติดพี่สาวมากเพราะเป็นคนคลุกข้าวให้กินประจำ คนอื่นคลุกให้ก็ไม่กิน


ทุกวันหลังจากกลับจากที่ทำงานพอจอดรถเสร็จแล้ว การ์ตูนจะวิ่งมารับมาคอยอยู่ที่หน้าประตูบ้าน ไม่รู้ว่ามาคอยเราหรือคอยคนคลุกข้าวให้กิน....

การ์ตูนเป็นแมวที่นิสัยแปลก และรู้ภาษา ถ้าใครว่าการ์ตูน การ์ตูนจะงอนและหันหลังให้แล้วเชิดหน้าใส่ คนต้องเข้าไปง้อ....

​

วันหนึ่ง ที่บ้านปลูกต้นตำแยแมว จึงถอนออกมา เจ้าผอม เจ้าทึ่ม ต่างมาคลุกซะน้ำลายไหลเยิ้มเปียกไปตามๆ กัน มีแมวขาด้วนที่ชอบมากินข้าวที่บ้านก็มาร่วมด้วย พอคลุกกันเป็นที่พอใจแล้ว การ์ตูนก็มาคลุกกับเขาบ้าง....นี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นที่การ์ตูนอ่อนแอลง...


เวลาผ่านไปหลายเดือน แมวขาด้วน ก็แอบมาตายตรงตู้เก่า ก่อนตาย มันร้องเสียงดังมากแล้วก็เงียบไป...

ช่วงนั้น เจ้าทึ่มก็ป่วยนอนซมและก็ตายในที่สุด เจ้าทึ่มเป็นแมวตัวใหญ่แต่ปุปะไปหมด ชอบไปกัดกับแมวตัวอื่น เป็นตัวโปรดของพ่อ แต่เราไม่ทันได้เห็นเจ้าทึ่ม เราไปสัมมนา พ่อจัดการฝังไปเรียบร้อยแล้ว

ต่อมาก็เจ้าผอม เป็นแมวที่เรารักอีกตัว ก็เริ่มไม่สบาย แต่เจ้าผอมก็เป็นแมวอายุเยอะ ตอนไม่สบายมากแล้ว เรายังลูบตัวมันอยู่ บอกว่าอย่าทรมานอีกเลย ไปเถอะนะ... ในคืนนั้นเจ้าผอมก็จากไป...เรามองเจ้าผอมเป็นครั้งสุดท้ายในกล่องกระดาษ พ่อเป็นคนฝังเจ้าผอม เพราะเช้านี้ต้องรีบไปทำงาน...

การ์ตูน ไม่มีวี่แววว่าจะไม่สบายหนักๆ ใกล้วันหยุดยาวสิ้นปี การ์ตูนมีอาการตัวซีด ไม่มีแรง เรากลับมาจากที่ทำงานก็พบว่าเดินไม่ไหวแล้ว จึงพาไปคลินิก หมอบอกว่ารับไว้ไม่ได้ อาการหนัก ต้องส่ง รพ.สัตว์อย่างเดียว...ตกใจ ทำไมเป็นอย่างนี้ พอไปถึง รพ. หมอบอกว่าต้องตรวจเลือด ผลออกมาคือตับไม่ผลิตเลือด ต้องให้น้ำเกลือและให้เลือด ต้องขอเลือดจากแมวที่มีน้ำหนัก 5 กิโล ขึ้นไป แต่ก็เสี่ยงเพราะไม่รับประกันว่าการ์ตูนจะรับเลือดของแมวตัวอื่นหรือไม่ ถ้าเข้ากันไม่ได้ก็ตาย...ตอนนี้ต้องตัดสินใจ คือถ้าการ์ตูนให้น้ำเกลือและฉีดยากระตุ้นแล้ว ตับทำงานก็รอด...เราจึงเลือกทางที่สอง ไม่เสี่ยงรับเลือด...การ์ตูนจึงต้องนอน รพ.หนึ่งคืน....คนดูแลก็นำการ์ตูนเข้าวอร์ด การ์ตูนมองมาที่เราเหมือนจะบอกว่าอย่าทิ้งกัน...เรามองจนลับตา ในใจไม่รู้ว่าจะได้เห็นเป็นครั้งสุดท้ายหรือไม่ คืนนั้นกลับมาบ้าน นอนแทบไม่หลับ บอกว่า การ์ตูนต้องสู้นะ....รุ่งเช้า ขับรถไป รพ.ไม่อยากได้ยินคำว่า การ์ตูน จากไปแล้ว แต่พอถึง รพ. คนดูแล พา การ์ตูน ลงมา วันนี้การ์ตูนมีแรงแล้ว การ์ตูนยังอยู่ เราโล่งใจ แต่ว่าวันนี้เราต้องไปต่างจังหวัดหลายวัน ต้องให้พี่สาวดูแลการ์ตูน ช่วงก่อนหน้านั้น เราได้ลูกแมวใหม่มา ๑ ตัว ชื่อ กะตังก์ เป็นวิเชียรมาศ ได้มาใหม่ๆ การ์ตูนก็เลียงกะตังก์ยังกับเป็นแม่ลูกกันจริงๆ แต่พอกะตังก์เริ่มโต กะตังก์เป็นแมวที่ซนมาก และชอบเล่นแรงๆ จึงเข้ากับการ์ตูนไม่ได้ เมื่อการ์ตูนไม่สบาย ก็ต้องแยกทั้ง ๒ ตัวออกจากกัน...

เราไปต่างจังหวัด ในทุกๆ วันจะโทรมาหาพี่สาวถามว่า การ์ตูนเป็นอย่างไรบ้าง พี่บอกว่า การ์ตูนดีขึ้นมา ที่ปากซีด หูซีด เริ่มมีเลือดแล้ว...การ์ตูนไม่เป็นไรแล้ว....

การ์ตูนเป็นแมวที่เก็บเล็บไม่เป็น มีอยู่วันหนึ่ง เรานั่งบนเก้าอี้เล่นหน้าคอมพิวเตอร์ การ์ตูนจะชอบกระโดดขึ้นตักมานอน แต่วันนี้กระโดดผิด จึงกางเล็บข่วนเข้าที่ขาอ่อน แล้วเล็บก็จิกฝังเข้าไปในเนื้อ ร้องลั่นห้องเลย เรารีบยืนพรวดพราดขึ้น การ์ตูนก็ห้อยต่องแต่งเล็บฝังอยู่อย่างนั้น รีบคว้าขาหน้าการ์ตูนแล้ว ดึงเอาเล็บออก แต่เราไม่ตีนะ นั่งบีบเลือดให้ออก การ์ตูนเหมือนรู้ตัวว่าผิด ก็นั่งมองแล้วก็นอนพังพาบอยู่ใกล้ๆ ...

12 – 14 มกราคม 2557 เราไปต่างจังหวัด...ปล่อยให้พี่สาวเลี้ยงการ์ตูนเหมือนเดิม... เรากลับมาถึงบ้านตอนค่ำวันที่ 14 การ์ตูนก็ออกมารับหน้าบ้านเหมือนเดิม วันนี้เราไม่ได้อุ้มการ์ตูนเพราะมัวแต่ขนของลงจากรถ เห็นการ์ตูนนั่งอยู่ ก็ตีก้นไป 1 ครั้ง การ์ตูนยังแข็งแรงดี ยังทะเลาะกับกะตังก์ได้....

วันที่ 15 เราออกจากบ้านไปทำงาน...ตอนสาย แม่โทรมาบอกว่า การ์ตูนกำลังจะสิ้นใจ...เห็นกำลังนอนอยู่ แล้วลุกขึ้นมาก็ตาค้าง...เราขับรถกลับมาบ้านตอนกลางวัน การ์ตูนจากไปแล้ว ด้วยอาการเดิมคือซีด ตับไม่ผลิตเลือด เราขุดหลุมฝังการ์ตูนด้วยตัวเอง ลูบขนการ์ตูนเป็นครั้งสุดท้าย ส่งได้แค่นี้นะ... น้ำตาเราไม่ไหลสักหยด เรากลั้นไว้ แม้ว่าจะรักกว่าตัวอื่น...

ที่จริงเราจำไม่ได้หรอกว่าการ์ตูนมาอยู่กับเราวันไหน แต่พอเอาภาพที่ถ่ายการ์ตูนไว้ครั้งแรกที่พากลับมาบ้านจึงรู้ว่าวันนี้เป็นวันครบรอบพอดีที่การ์ตูนมาอยู่กับเรา...หนึ่งปีผ่านไปไม่นึกว่าการ์ตูนจะมานอนให้เรากอดในฝัน... รอยเล็บที่ฝังเนื้อเป็นแผลเป็นที่ขายังอยู่...ยังคิดถึงกันอยู่ใช่ไหม การ์ตูน....

​

 

เลี้ยงแล้วก็ผูกพันอ่ะจ่ะ....คุณมากิ...

 

น้ำตาซึมเลยคุณสร้อย พี่ผ่านการสูญเสียแมวสุดรักหลายครั้ง หลายตัว
อย่างน้องเดียวและต่อมาน้องอ้วน เสียน้ำตาให้กับแมวทุกตัวที่จากไป
เพราะรักและได้ดูแลรักษากันจนถึงวันสุดท้าย

ช่วงนี้ก็ยุ่งๆกับน้องหน่อยเป็นหนักมากคือมะเร็งเม็ดเลือดแต่ไม่ต้องให้เลือด
เหมือนน้องอ้วน ตัวเหลือง แถมยังติดเชื้อในปาก เหงือกอักเสบต้องไปฉีดยาปฏิชีวนะ 7วันเหนื่อยทั้งคนและแมวตอนเย็น

รักแล้วต้องทำใจเมื่อมีการสูญเสีย เวลาจะเป็นสิ่งที่ทำให้เราคลายทุกข์ใจ
ได้เองค่ะ

พี่ยังต้องทำใจอีกหลายครั้งเลย เพราะน้องเหมียวมีอีก7ตัวค่ะ

 

ทีแรกก็ทำใจแข็งว่าจะไม่เสียน้ำตา

แต่พอดูรูปถ่าย แล้วมาฝันวันที่เขามาอยู่กับเราครบ ๑ ปีพอดี
เลยทำให้คิดถึงมากไปอีก....

 

วั ด ผ า ซ่ อ น แ ก้ ว

จั ง ห วั ด เ พ ช ร บู ร ณ์
​

 

วั ด ผ า ซ่ อ น แ ก้ ว

จั ง ห วั ด เ พ ช ร บู ร ณ์​

 

วั ด ผ า ซ่ อ น แ ก้ ว

จั ง ห วั ด เ พ ช ร บู ร ณ์

​

 

ไม่รู้ว่าแนวไหนเหมือนกันจ่ะ คุณมากิ...

 

แวะมาส่องกระทู้พี่สร้อยฟ้า
คิดถึงจังเลย คิดถึงภาพสวยๆ ^___^
สวัสดีรอบนครพี่สร้อยฟ้าค่ะ คริคริ

 

สวัสดีจ้า ด.ญ.ธิดารัตน์...

พี่แอบเห็นใครก็ไม่รู้ แบ็คแพค ไปเวียงจันทน์...

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=j6YucUc5j5Q]When I'm Alone-Nevertheless lyrics - YouTube[/ame]

It's been years in the making
In my skin I am shaking from the cold
I am tired from the taking
And my heart it won't stop breaking and I know...
Moving forward can't be this hard
I'm just trying to find out
Who I am on my own
I had you right beside me
But now you're gone and I know
That when the room clears I'm still here
Who am I when I'm alone?
They say time is a healer
But it's more like a concealer for a scar
'Cause it never really leaves us
But it can always find us where we are, we are
Who thought it could ever be so hard?
I'm just trying to find out
Who I am on my own
I had you right beside me
But now you're gone and I know
That when the room clears I'm still here
Who am I when I'm alone?
ALONE!
There's so much I should have said when time was wearing thin
You're not here but someday I know I'll see you again
I'm just trying to find out
Who I am on my own
I had you right beside me
But now you're gone, you're gone!
I'm just trying to find out
Who I am on my own
I had you right beside me
But now you're gone and I know
That when the room clears I'm still here
Who am I when
The rooms clears, I'm still here who am I​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

ภาพวันวาน ผ่านพ้นเป็น เช่นอดีต
ไร้แรงขีด คิดเขียน เจียนจิตสร้าง
สิ่งละอัน พันละน้อย ถ้อยจับวาง
ปิดเรื่องว่าง ว่างไว้ ให้ใครยล

มีเรื่องราว พราวพร่างพรู อยู่ผู้เดียว
ขาดใครเหลียว เปรี่ยวฤทัย ไร้แรงบ่น
ฤอาภัพ อับเฉา เราต้องทน
จะคัดค้น สิ่งใด ใครจะแล

จมจ่มจด จ่อจิต จริตจ้อง
ตรึกตกต้อง ตีตน ตามตรม แต่
แค่คำคิด คับค้องใคร เค้าคงแคร์
มิมีแม้ มิตรมอง หมองหมางเมิน​