แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!"เทพผู้พิทักษ์ทั้งสี่"น.64

เกิดตาย เกิดตาย กันจนเหนื่อยเลยนะคะเนี่ย
เฮ่อ ผู้ปราถนาโพธิญาณนี้ต้องมีความเพียรและความมุ่งมั่นสูงจริงๆ

 

:'''(

 

"หญิงแก้วฯหวั่นในหทัยนัก
เรื่องความรักเสี่ยงทายกับความฝัน
คู่กันแล้วย่อมมิแคล้วคลาดกัน
ฝากบุพเพมาลาสวรรค์คล้องคู่ใจ"

องค์หญิงฯชำเลืองแลลอดผ่านช่องพระแกลอันมีลายวิจิตรในที่ประทับส่วนพระองค์ ใคร่ที่จะได้ทัศนาการคู่บารมีว่าท่านเป็นใครมีอยู่จริงหรือหนอ เป็นโบราณราชประเพณีที่องค์หญิงจะต้องเสด็จประทับเก็บตัวอยู่ในที่เฉพาะ จนกว่าจะได้รับอนุญาติให้ออกมาเสี่ยงมาลาทิพย์ซึ่งเป็นขั้นตอนสุดท้ายของมงคลพิธี

มหรสพสามวันล่วงผ่านแล้ว อรุโณทัยไขแสงของวันที่สี่ ณ ลานกว้างหน้าปราสาทราชวังอันมีฉากหลังเป็นภูหินผาเด่นสง่าท่ามกลางธรรมชาติ มหาชนแวดล้อมรอชมพิธีประลองยุทธ์ครั้งสำคัญ องค์ชายเหล่าเชื้อพระวงค์นับร้อยเสี่ยงฉลากแล้ว เสด็จสู่ที่ประทับเพื่อรอคณะกรรมการทูลเชิญเสด็จสู่ลานโล่งกว้าง เนื่องจากการประลองมีสามวาระ จึงให้แบ่งเป็นสองสนาม คำนวนเวลารู้ผลแพ้ชนะกันภายในสองวัน...

"คฑากวัดแกว่งวาววับ
ปะทะมนต์นารายณะคาถา
อีกฝ่ายเรียกฝนเสกศราตรา
ฝ่ายนคราเกือบพ้ายฤทธิ์อัคคี

องค์ชายพระเวทย์ครูฤาษี
ไม้เท้าแต๊ะธรณีสะท้านไหว
จักราทิพย์ฟ้าขว้างไป
สยบเดชมีชัยเหนือครูดี

ฝ่ายอมนุษย์ฉลาดเหลือ
ดลฉลากเลือกจับสลับได้
องค์ชายนาคราชจึงคลาดไป
ไว้รอบใหม่ได้เห็นดีกัน!

ฝ่ายแปลงหญิงแกร่งเกินคาด
ผ่านด่านรามบุตรสิบสอง
ด้วยเดชมนต์มณีแก้วคุ้มครอง
ทำเอาชายสิบสองงุนงงแพ้พ่ายไป

วิทยาธรขลังขมังเวทย์
วชิราวุธเดชสายฟ้า
ชำนะมนต์เดชไอยรา
พังพกาฬหมอบราบอัสุนี

องค์หญิงสดุ้งตื่นสายฟ้า
ผิว่าบุญเก่าแต่ปางหลัง
สัญญาฟ้าสั่งฝนโดยเรา
อดีตเศร้าอุบัติรักนาคา!"

องค์หญิงแก้วฟ้าสายสุรี เมื่อได้สดับเสียงฟ้าผ่าด้วยเดชวชิราวุธขององค์ชายวิทยาธรแล้ว ให้ระลึกนึกถึงอดีตชาติเก่าหนหลังได้ลางๆ เหมือนกับว่าตนเคยมีหน้าที่ให้น้ำฝนแก่โลกมนุษย์ เคยมีสัญญารักกับพญานาคราชตนหนึ่ง จึงถูกลงโทษให้มาเกิด มันมีสา
เหตุมากกว่านั้นอีกอย่างก็คือ เท้าพิรุณได้ยกเธอให้เป็นบาทบริจาคของเทพองค์หนึ่ง ซึ่งมีวชิราวุธวิเศษคู่กาย สามารถเรียกสายฟ้าผ่าได้ และเธอปฎิเสธเพราะตกเป็นของพญานาคราชตนนั้นแล้ว เท้าพิรุณจึงพิโรธหนัก ด้วยโทษและความเศร้าหมองของเธอเป็นเหตุบั่นทอนอายุไข จึงได้จุติลงมายังโลกมนุษย์!...

"โอ้ย! ปวด ปวดหัวเหลือเกิน ใคร ใครกันนะ ที่มีอาวุธสายฟ้านั่น?"

"องค์หญิง องค์หญิงเป็นไรเพค่ะ?"

"เจ้าไปสืบมาสิ ว่าองค์ชายผู้นั้นเป็นใคร? มาจากไหน? เราอยากรู้เดี๋ยวนี้ ไป ไปสืบมา เร็วววววว!!"...

 

งานเข้าละ องค์หญิงเรา .ไหงถามหาแต่คนสั่งฟ้า ^_^"

 

มีหน้าที่คล้ายๆกันแต่คนล่ะคนกันครับ...(ฝ่ายสำรวจ กับ ฝ่ายให้น้ำ)
ในเรื่องพระมหาชนก นางมณีเมขลาสร้างบารมีร่วมกับพระโพธิสัตว์เจ้าด้วยการอุ้มพระมหาชนกที่ใช้ความเพียรพยามว่ายข้ามมหาสมุทร ขึ้นฝั่งอย่างปลอดภัย! (หน้าที่ของนางคือลงพื้นที่สำรวจ แล้วรายงานเบื้องบน)

แต่นิทานแมวเหมียวมิอาจเอื้อมเทียบเคียงเรื่องราวอันประเสริฐนั้น!...
หลังจากได้รับอนุมัติจากเบื้องบนแล้ว พิรุณเทพพร้อมด้วยเหล่าพญานาคบริวารจึงไปที่เกิดเหตุเพื่อให้น้ำ เพราะมีหลายพื้นที่ในคราวเดียวกันจึงต้องอาศัยบริวารช่วย หนึ่งในบริวารลูกสาวท่านสร้างบารมีด้วยการให้น้ำชำระล้างสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ แล้วสถานที่นั้นใต้พื้นดินเป็นภิภพนาคราช ก็เท่ากับว่าเติมน้ำให้เมืองบาดาลด้วย จึงเกิดบุญสัมพันสืบเนื่องกันมากลายเป็นเนื้อเรื่องในนิทานดังกล่าว ^_^

 

มีคนบอกว่า วันที่ 4 นี้จะเกิดจันทรุปราคา ตอน 18.45-20.00 นะจ๊ะ แล้วการเกิดจันทรุปราคานี้ ทางโบราณท่านว่าอย่างไรบ้างเจ้าคะ ?

เปรียบพี่เป็นสายฟ้า
เปรียบนภาเป็นพองเพื่อน
เปรียบน้ำรินไหลให้ใจสะเทือน
เปรียบดวงเดือน นั้นคู่กัน
เปรียบหยาดฝนให้ใจรำลึก
คุ้นระทึกเมื่อต้องอารมณ์สัน
เปรียบโชคชะตาที่พากันและกัน
ให้มีอันต้องพลัดพลาดจากกันเอย...(กลอนสำหรับคู่พระเอกนางเอก อิอิ)
ปล.คุณแมวเหมียวหายไปไหน ไม่มาเล่าต่ออะ เขาว่าอาวุธที่สั่งสายฟ้าเป็นขององค์อินทร์ แต่ก็มีตำนานที่เป็นขวานของอสูรด้วยอะ

 

มาหลอกให้คอยอ่าน แล้วก็หายไป ToT. เสียใจนะเนี่ย อิอิ..

 

"สีหนาทจิตแน่วเพ่งฉลาก
อสูรยักษ์จิตหวาดหวั่นไหว
มิอาจลี้เลี่ยงได้ดั่งใจ
รอบสองพสุธาไหวสะท้านสะเทือน"

เหมือนเป็นมวยคู่เอกที่หลายคนจดจ้อง ข่ายมนต์ที่องค์ชายอสูรยักษ์ร่ายไว้ตั้งแต่เหยียบย่างเข้าสู่ประตูเมือง บัดนี้อ่อนกำลังลงมากหลังจากที่มันแผ่ไปถึงพิภพนาคราช แล้วถูกสลายพลังด้วยของวิเศษคุ้มครองเมือง พลันเหล่าบริวารมนุษย์ยักษ์ที่ติดตามมาเริ่มมีขนาดตัวเล็กลงเรื่อยๆ จนเกือบเท่าคนปกติธรรมดา ด้วยเดชแก้วมณีวัชระเวทย์ไพฑูรย์ที่กำลังเปล่งรัศมีเจิดจรัสเข้าสลายพลังงานชั่วร้าย! การปรากฎของแก้วใหญ่ภายในถ้ำศักดิ์นั้นทำให้เกิดเสียงดัง "กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ค้างคาวฝูงใหญ่เริ่มโบยบินออกจากถ้ำ พวกมันมีประสาทสัมผัสที่ไวต่อปรากฎการณ์ ในขณะที่หัวหน้าหมู่บ้านหินผา เห็นนิมิตค้างคาวบินออกมาจึงได้นำชาวบ้านกลุ่มหนึ่งเข้าไปสวดคาถาในถ้ำ!

"นานแล้วที่แก้ววิเศษของดีเมืองบาดาลจะเสด็จขึ้นมาในยามนี้...ชะรอยว่าคงเกิดเหตุอาเภทใดหนอ?"

พลันเสียงท่านผู้ดูแลชี้แจงแถลงไข ในขณะที่แก้วมณีหมุนคว้างเปล่งรัศมีสว่างไสวอยู่บนแท่นศิลาที่สักการะบูชานั้น!

"แก้วพิทักษ์แดนถิ่นนี้ พวกเราผองนาคราชได้บำเพ็ญจิตสถิตไว้ เป็นคุณแก่ทั้งสองแดนภพ มนต์มายาภูตปีศาจจอมขมังเวทย์ มิอาจต้านแรงฤทธิ์เดชวัชระเวทย์ไพฑูรย์ได้ แก้วขจัดภัยเหตุอาเภทแล้ว วิบัติคลายโรคหายสลายเอย"

(พวกโลกทิพย์เขามักใช้สำนวนโวหารแปลกๆคุยกัน บางทีก็ใช้ภาษาโบราณหรือกาพย์กลอน สัมบัดสำนวนที่สื่อความหมายสั้นๆแต่ครอบคุมได้ใจความ บางทีก็เป็นคาถาเฉพาะไว้สวดท่องผ่านแดน คงเหมือนภพมนุษย์เราที่มีสำนวนสำเนียงไว้พูดในท่องถิ่นนั้นๆ แต่ที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใดคือต้องใช้ภาษาจิตให้ได้เพราะเป็นสากลสื่อได้หมดทุกภพภูมิ ^_^)...

องค์ชายจำแลงทั้งสองยืนจดจ้องอยู่กลางลานสนาม ต่างส่งกระแสจิตเข้าสนทนากัน

"ชิชะ เจ้าอสูรยักษ์จำแลงกายมาร่วมประลอง จงลามือกลับไปซะ ก่อนที่ชีวาจะหาไม่!"

"เจ้านาคาใต้พิภพอย่าหาญมาต่อกร ข้าจะครอบครองเมืองแห่งนี้ จงหลีกทางแต่โดยดี ก่อนฤทธิ์ธีข้าปะลัยเจ้าให้วายปราณ!"

เมื่อการสนทนาไม่เป็นผล การประลองแบบลูกผู้ชายจึงเกิดขึ้น!...

ตะบองแก้วกระทุ้งแหวกปฐพีสะท้าน
สีหนาทถลาเข่าทรุด
กุมภัณฑ์อสูรมิอาดูร
เงื้อมตะบองหวดฟาดหมายจมธรณี

พระหัตถ์ขวางรับไว้
เกร็ดแก้วกระจายแหลกสลาย
โลหิตทะลักเปรอะกาย
พลันร่างจำแลงหายแทรกธรณี

สีหนาทคืนร่างตั้งหลัก
มหาชนงงจัดทรงลี้หาย
รับพลังใต้พิภพประสานกาย
กระโจนผูกยักษ์ร้ายด้วยบ่วงนาคา

พันธนาการยากสลัด
ยิ่งดิ้นยิ่งรัดแทบแตกสลาย
กุมภัณฑ์โอดเจียนตาย
บัดนั้นปีศาจร้ายหวนคืนร่างเดิม

เขี้ยวยาวสยายนัยต์ตาขวาง
ผมรุงรังโชยกลิ่นเน่าเหม็น
อดีตข้ารับใช้เมืองนั่นเอง
คิดมาเบ่งหมายขึ้นครองเมือง

ความจริงเผยละอายจิต
บริวารก็คิดหลบหนีหาย
อ้างศักดิ์ดาจตุรทิพย์พิมาย
สุดท้ายหนีตายหวิดโดนรุมประชาทัณฑ์

"ยอมคืนร่างเดิมแล้วรึเจ้าอสูรร้าย เจ้าแน่มากที่ขโมยตะบองวิเศษมาใช้ต่อกรกับข้า แต่สิ่งนี้หาได้คู่ควรกับเจ้าไม่ ข้าจะเก็บรักษาไว้เพื่อส่งคืนเจ้าของเดิม"

สองรอบพระเอกผ่านฉลุย
พร้อมเสียงเลื่องลือโจทย์ขาน
ิองค์ชายจากแดนนิรนาม
สยบมารขจัดภัยบ้านเมือง

ฝ่ายองค์หญิงพอพระทัยยิ่งนัก
พระบุรุษชำนะยักษ์ษา
ครั้นทอดพระเนตรสบตา
เกิดปฎิพัทธ์หนุ่มนาคาในบัดดล

พลันหญิงใช้รายงานวิทยาธรหนุ่ม
โอรสเอกเมืองวัชราวุธหงสา
ตำนานศิษย์อัมรินทร์เทวา
โอ้เด็จพี่ยาขวัญใจหญิงแก้วฟ้าสายสุรี!

บัดนั้นบังเกิดจิตสับสน
เวียนวนหวั่นไหวนักหนา
มิรู้ใครคือคู่แท้นงค์รา
พี่สายฟ้าหรือพี่สีหนาทคนดี!

"นี่ๆ! แม่เอม แม่อร ช่วยหญิงเลือกที ระหว่างองค์ชายทั้งสองพระองค์นี้หญิงควรเลือกใครดี?"

"โธ่! ทูลกระหม่อมของบ่าว บ่าวมิได้แต่งเองนิเพค่ะ จะเลือกให้พระองค์ได้อย่างไร! ทรงตัดสินพระทัยด้วยพระองค์เองเถอะเพค่ะ!"

(ปล.แหมถึงตอนนี้ให้นึกถึงเพลง "อยากเก็บเธอเอาไว้ทั้งสองคน" ^_^)...

 

ไม่ค่อยสบายครับ เพิ่งจะดีขึ้น:'(

 

และแล้วก็มาถึงด่านที่สอง"ลับสมองประลองปัญญา" บัดนี้เหลือองค์ชายห้าสิบกว่าพระองค์(ลดไปครึ่งนึง...รอบนี้ก็คงลดไปอีกครึ่งนึง)

ว่าแต่พระราชาจะตั้งคำถามแบบไหนน๊าาา? ยังไม่รู้เหมือนกัน ต้องลุ้นกันต่อไปถ้ายากมากเกินไป เดี๋ยวเกิดไม่มีใครตอบได้จะยุ่งไปกันใหญ่

อ่ะ! หรือว่า "ไก่กะไข่อะไรเกิดก่อนกัน?" ^_^

 

ไม่สบายเพราะจันทรุปราคา รึ สุริยะปราคา รึถูกใครบีบคอ คะ????
ถามหน่อยค่ะ ถ้ามีไฝที่เปลือกตาขวา ตรงกลางเลย หมายถึงอะไรคะ .(เปลือกตาเวลาหลับตาถึงเห็นไรงี้)

 

ฟ้ายังแปรเปลี่ยนแสงสีสลับ
บ่วงปฎิพัทธ์รักกลายผกผัน
สัญญาใจคลายคลอนจากกัน
สุขเศร้าระคนเคล้าในมายา

กาลเวลายังหมุนเคว้งอลเวง
บทบรรเลงเพลงรักครวญคร่ำ
ยังทนรอแม้หมองหม่นจาบัลย์
แม้นคืนวันทำร้ายใจเฝ้าวนเวียน (นิทานเหมียวเอย ^_^)

สุริโยทัยไขแสงแจ้งแล้ว เป็นสัญญาณบอกให้เหล่าชายชาตินักรบเชื้อสายกษัตริย์ทุกพระองค์มาร่วมชุมนุมกันที่ลานประทับส่วนพระองค์ แน่นอนว่าเฉพาะผู้ผ่านเข้ารอบสองเท่านั้น ทว่าที่ประทับขององค์ชายสีหนาทกลับว่างเปล่า! แม้เหล่าบริวารทหารก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ทำเอาคณะกรรมการผู้ดูแลต้องรีบออกตามหากันให้วุ่นทั่วพระราชวัง

"ข้าแต่องค์ชายสีหนาท บัดนี้มารร้ายถูกขจัดสิ้นแล้ว ขอท่านจงรีบกลับคืนสู่บาดาลพิภพเถิด"

"เรายังไม่วางใจหวั่นจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันซ้ำอีก แต่กระนั้นเราจะขอกลับไปทูลรายงานเสด็จพ่อก่อน"

สีหนาทอาลัยห่วงหา
มิอาจลาร้างไกลคนรัก
สัมพันธ์ก่อนผูกใจร่วมกัน
จำคิดอ่านแผนกลอุบาย...

"ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ แล้วสุขจากการได้ครอบครององค์หญิงแก้วฟ้าสายสุรีจะมีมาแต่ใด?"

"คำถามปัญหานี้ได้ปรากฎแก่ท่านทั้งหลายแล้ว ขอเหล่าปวงท่านเชื้อสายสมมุติเทพอันแกล้วกล้า ได้วิสัชชนาตามควรเถิด พระวาจาภาษิตใดชอบแก่เหตุสมควรแก่ผลแล้ว เราผู้เป็นพระบิดรปกครองนครแห่งนี้ จักนำท่านผู้มีปรีชาสู่พระราชฐานชั้นในอันเป็นที่ประทับขององค์หญิงแก้วฟ้าสายสุรี!"

พระองค์การดำรัสตรัสปุจฉา
เชาว์ปัญญาหยั่งจิตใคร่พินิจ
รักแล้วทุกข์สุขมาแต่ใด
เหล่าองค์ชายไขตามพระปรีชาญาณ...

รักแล้วทุกข์เพราะดูแลกันน้อย
รักมากหน่อยค่อยทวีถวิลหา
ทุกข์จักคลายเพราะเติมสุขทุกครา
จวบจนสิ้นชีวามิร้างลาห่างดวงใจ! (องค์ชายพระองค์หนึ่งเข้าใจตอบจึงผ่านด่านนี้ไปได้อย่างสบายๆ ^_^)

ทุกข์เพราะนางเอาใจออกนอก
สุขเพราะนางเอาใจใส่หนา
อยู่ร่วมแล้วสุขทุกข์เรื่องธรรมดา
ประสูตรพระโอรสได้สุขแท้ในราชวัง (คำตอบนี้ไม่ผ่าน เพราะออกแนวเห็นแก่ตัวมากเกินไป)

ทุกข์เศร้าเพราะการตายจาก
สุขเนาว์คู่เรียงเคียงหมอน
ใจเดียวพันผูกมิคลายคลอน
รักมั่นเป็นสุขแท้ตราบฟ้าดินมลาย!
(องค์ชายวิทยาธรประกาศก้องคำสัจ ชื่นใจนักหญิงแก้วฟังแล้วหวั่นไหว แอบฟังอยู่อมยิ้มพริมใจ ทุ่มเทใจให้แล้วพี่สายฟ้าเอย ^_^)...

ถามถึงพระเอกเราสีหนาท
ร้อนรุ่มกลุ้มใจแท้ทำไฉน
คิดได้ว่ามีฤทธิ์จึงถอดจิตไป
กายทิพย์ปรากฎในพระราชวัง

ใช้ผ้าขาวพันกายให้คนเห็น
กายหยาบจำเป็นต้องผ่อนพัก
เพราะสู้ศึกอสูรร้ายเสียพลัง
วันหลังฟื้นคืนร่างดังเดิม

ผ้าขาวล่องหนลอยได้
ทำใจหายแตกตื่นอึ้งนักหนา
มหาชนสิ้นกังขาในฤทธิ์ทา
พระมหาสีหนาทจอมเวทย์วิเศษเอย...

"สัญญาในรักใดคงมั่น
สุขนั้นยืนยงคงอยู่เสมอ
สัญญาใดผิดคำสัจบิดเบือน
ทุกข์มาเยือนมิอาจสร้างบารมีร่วมกัน

สุขจีรังเพราะต่างรู้วาระ
มีสาระในคุณที่สั่งสมหนา
สุขเพราะรู้ใจกันอยู่ทุกครา
ตลอดเวลาที่ทุกข์อยู่มิอาลัย

เคียงกันไปตราบมีลมหายใจอยู่
เราต่างรู้เข้าใจกันเสมอ
สุขเติมเต็มให้กันดังเดิม
ยามเผชิญทุกข์ยากมิลาไกล

ห่วงใยยอมตายแทนกันได้
จะอย่างไรไม่มีวันห่างหาย
ทุกข์สุขร่วมกันตราบภพชาติมลาย
สองเราเคียงอธิษฐานรักมั่นในสัญญาณ!"...

หญิงแก้วเพียงได้สดับจิตฉงน
หทัยป่วนชวนให้ถวิลหา
สีหนาทไขอดีตกาลเวลา
ตอบสัญญาเชื้อมสุขทุกข์ในรักเดียว!

 

โอ้ ความรัก ความ สวาท ของเหล่า นาคา นี้มันช่างตราตรึงยิ่งนัก ทั้งโรแมนติด ดุจกองไฟที่อบอุ่น ทั้งร้อนแรง ดุจ เพลิงโลกันต์ แต่ทำไมหนอกับเผ่าพันธ์ที่ซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเอง โชคชะตามักเล่นตลก ให้ พลัดพลากจากกัน, มาห้ำหั่นกัน, เรารักเขาแต่เขาไม่รักเรา, แม้กระทั้งต้องมากลายเป็นคู่อาฆาต อย่างไม่น่าเชื่อ วัฏฏะ หนอ เจ้าช่าง ร้ายกาจเสียจริงๆ

 

คนเล่าหาย ๆ .ไม่เห็นใจแฟนคลับ รอสลัดเสียงเล้ย

 

ช่วงเวลาแห่งความสุขนั้นช่างแสนสั้นเสียนี่กะไร ยังไม่ทันที่สีหนาทจะได้ใกล้ชิดกับองค์หญิงให้สมดั่งใจที่เฝ้ารอคอย ทหารนาคราชก็ยกขบวนมาโอบล้อมมหาราชวังไว้ อ้างรับสั่งจากองค์เหนือหัวให้มาคุมต้วองค์ชายนาคราชกลับเมืองบาดาล แม้ร่างจริงจะเข้าฌานสงบนิ่งอยู่แต่ความลับย่อมไม่มีในโลก การที่องค์ชายฝ่าฝืนกฎเหล็กถอดกายทิพย์มาร่วมพิธีคัดเลือกราชบุตรเขย เป็นการมิบังควรอย่างยิ่ง เพราะพลังปราณในกายมนุษย์บุคคลธรรมดานั้น ย่อมถึงการพินาศและแตกสลายไปอย่างง่ายดายเมื่อได้สมสู่อยู่ร่วมกับผู้ที่มีกายละเอียดกว่า!
(ดังจะเห็นได้จากการผ่านญาน หรือพวกทรงเจ้าเข้าผี หากผู้เป็นร่างไม่มีการประพฤตปฎิบัติให้ตนมีจิตที่ละเอียดเข้มแข็งแล้วละก็ จะต้องเจ็บไข้ได้ป่วยหรือเป็นโน่นเป็นนี่อยู่เสมอ กล่าวคือการสูญเสียพลังปราณชีวิตไปนั้น เป็นเหตุให้อายุสั้นนั้นเอง!)
นับประสาอะไรกับองค์หญิงที่มีจิตและร่างกายที่แสนจะบอบบาง หากสีหนาทเป็นผู้ที่องค์หญิงเลือกจริงๆแล้วล่ะก็ พระนางจะต้องมีการประพฤติบำเพ็ญจิตอย่างยิ่งยวดเพื่อเป็นการปรับสมดุลธาตุ ความจริงก็ใช่ว่าจะไร้หนทางโดยสิ้นเชิง ก็มีวิธีอยู่เหมือนกัน เช่น ใช้ของวิเศษหรือมนต์ตราคาถาฯ ทว่าหากเลือกใช้วิธีผิดในการอยู่ร่วมกันแล้ว พระนางจะเป็นหญิงผู้ต้องคำสาปไปในทันที! ทำนองว่าเกิดมาแต่ละชาติก็จะมีดวงกินผัว! มีตำหนิไฝปานในที่ลับ จะมีครอบครัวกะใครไม่ได้ มีผู้ชายมาเกี่ยวข้องกี่คนๆก็มีเหตุให้เลิกราแยกทางกันไป หรือไม่ถ้าผู้ชายดวงไม่แข็งจริงๆฝืนอยู่กันไปก็ถึงแก่ความตาย! นอกเสียจากฝ่ายชายจะเป็นผู้มีบุญบารมีสูงส่งกว่าหรืออยู่ในศีลธรรมสัมมาปฎิบัติ จึงพอประคับประครองกันได้

เขาว่าต้องสาปนาคราช! จริงเท็จประการได้พิจารณากันเอาเอง ผัสสะเขาบอกมาอย่างนั้น แล้วก็เป็นหญิงที่มีอารมณ์ใคร่รุนแรงเสียด้วยสิ เมื่อผิดหวังในรักบ่อยๆสุดท้ายต้องผันชีวิตเข้าสู่การปฎิบัติธรรมเพื่อแก้กรรมวิบาก เป็นอะไรที่แยบยลมากๆเลย ^_^...

"ช้าก่อนเหล่าบริวารแห่งข้า ข้าขอเวลาตอบคำถามองค์หญิงสักประโยคนึงก่อน ไม่ว่าผลออกมาจะเป็นเช่นไร ข้าจะขอกลับไปรับโทษทัณฑ์โดยไม่มีข้อแม้"

อุทรด้วยใจจริงแท้
บริวารแพ้หทัย ปิ่นพ่อ
เรียงถ้อยร้อยรำพันฝากไป
ส่งถึงจิต สถิตใจ นางเอย

รอบสุดท้ายเหลือไม่กี่สิบ
ได้ใกล้ชิดพระนางขับขาน
เอ่ยปุจฉาถามปัญหาตาม
ความจริงแล้ว"รักฉันเพราะอะไร?"

องค์ชายหนึ่งตอบรักเพราะรูปโฉม
องค์สองตอบรักเพราะหลงใหล
องค์สามตอบเพราะนางงามจับใจ
องค์สี่ไซร้ตอบรักเพราะคู่ควร

หลายองค์ตอบไปตามความดำริ
มากด้วยจิตปฎิพัทธ์ฉันชู้สาว
วิทยาธรอ้างฟ้าประทานพร
ให้เราสองคู่กันตราบชีพวาย!

หญิงฟังแล้วอิ่มเอมเกิดปีติ
ช่างดำริตรัสไพเราะหนักหนา
ส่งอมยิ้มก่อนโปรยไม้มาลา
แล้วชำเลืองเนตรสบตาปิ่นกวี

สีหนาทกายทิพย์จิตละเอียด
ตอบเพราะสองใจผสานส่งถึง
รักด้วยสมัยกาลครั้งหนึ่ง
สัมผัสซึ้งสัญญารักแต่ปางบรรพ์!

หญิงฟังแล้วจิตตื่นหทัยไหว
เดินตรงไปน้อมมาลาโปรยถวาย
เบื้องพระบาทแม้มิเห็นกายา
อยากสบพักต์อักษราพระภูมินทร์

ใจหนึ่งนั้นให้นึกเกิดประหม่า
เวลาอยู่ต่อหน้าท่านทั้งสอง
ใจหนึ่งอยากเผยความนัยหมายปอง
ให้ทั้งสองยืนเคียงข้างเพื่อตรัสสินพระทัย

เหมือนทั้งสองเอกองค์จักทรงรู้
เสด็จก้าวพระบาทอยู่หน้าแถว
นาคาตรัสสัญญามั่นในรักแล้ว
ก็มิแคล้วตามติดรักแม่นาคี

เสด็จฟ้าตรัสว่าเป็นมติ
เป็นดำริสวรรค์สร้างสุขสม
ให้เราสองรักมั่นดำรงค์
สืบสานสันตติวงค์อัมรินทร์

ตรัสแล้วควงอาวุธยุทธศาสตร์
อัสนีบาตรสายฟ้าฟาดหวั่นไหว
หญิงแก้วฟ้าตระหนกตกพระทัย
เหวี่ยงมาลาเสี่ยงมาลัยถวายพ่อวิทยาธร!...

 

อันว่าความรักนั้น หากมันมาจากจิตใจที่เป็นด้วยบุญกุศลเคยสร้างร่วมกันมา ก็ย่อมไปด้วยกันได้ดีเพราะบุญเป็นชื่อของความสุข ทว่าหากมันมาจากจิตที่กรรมวิบากตกแต่งในฝ่ายอกุศลกรรมแล้ว ชีวิตรักของทั้งสองย่อมจะเผชิญวิบากทุกข์นานับประการ ดุจเดียวกับชายหนุ่มหญิงสาวผู้เลือกคู่ครองผิดพลาด! ย่อมได้รับความทุกข์ทรมานจากคู่ชีวิตของตนที่เคยสร้างเคยกระทำกรรมชั่วร่วมกันมา นั้นเพราะบาปเป็นชื่อของความทุกข์!

เหมือนตกอยู่ในห้วงแห่งความฝัน แต่มันเป็นฝันร้ายที่แสนยาวนาน สีหนาทนาคบุตรถูกลงทัณฑ์ให้อยู่แต่ในเวียงวังนาคราช กว่าจะได้รับอิสระภาพก็หลายร้อยปีผ่านมาแล้ว นครมนต์นราเทวราชเทพสถิตได้เข้าสู่ยุคเสื่อม ผู้คนต่างอพยกไปถิ่นอื่นตามวัฎจักรวงจรชีวิต เหลือทิ้งไว้เพียงกลิ่นไอของความทรงจำ...

"ชาตินี้พี่ขอบำเพ็ญรอเจ้าอยู่ตรงนี้ตลอดไป"

"น้องก็จะรอวันนั้น วันที่ได้พบกับพี่อีกครั้ง"

ถ้อยคำที่สองเราเอื้อนเอ่ยทิ้งไว้ก้องกังวานห้วนกลับมารบกวนจิต หญิงแก้วฟ้าสายสุรีผู้เลอโฉมอดีตนาคราชสวรรค์ตนนั้น บัดนี้เธอได้เลือกหนุ่มวิทยาธรเป็นคู่ครอง หลงลืมสัญญารักเก่าจนหมดสิ้น ใช่แล้วมันเป็นวิบากกรรมของนางเองที่ต้องเลือกชายอื่นเป็นคู่ กล่าวคือพ่อของนางในครั้งอดีตชาติได้ยกนางให้เป็นบาทบริจาคของจอมเทพเทวัณไปแล้ว แต่ด้วยนาคราชทั้งสองอยู่ครองรักกันตามอำเภอใจเสียก่อน เมื่อทำผิดกฎสวรรค์จึงต้องถูกส่งให้ลงมาเกิดเป็นองค์หญิงแก้วฟ้าสายสุรี แล้วกรรมก็จัดสรรคให้ได้ครองคู่กับองค์ชายวิทยาธรหนุ่มผู้มีวิชาเรียกสายฟ้า แต่ใครจะรู้บ้างมั๊ยว่าชีวิตขององค์หญิงแก้วฟ้าฯ มิได้มีความสุขเลย นั้นเพราะองค์ชายวิทยาธรมิใช่คู่บารมีที่แท้จริง! ทุกครั้งที่นางหลับตาจิตดิ่งเข้าสู่ห้วงนิทรา จะมีเสียงแว่วมารบกวนจิตให้ปวดร้าวเศร้าสะเทือนใจอยู่เสมอ!...

"สัญญามั่นมิเสื่อมคลาย
แม้ตัวตายแหลกสลาย
มีเพียงเจ้าตราบชีพวาย
ผสานรักไว้เป็นหนึ่งเดียว

หนทางแสนยาวไกล
ภพชาติใดมิข้องเกี่ยว
มั่นคงไว้เพียงรักเดียว
ธรณีนี้ขอท่านเป็นพยาน

กลางแสงจันทร์งามเด่น
เราสองวอนอธิษฐาน
สถิตไว้ชั่วกาลนาน
ร่วมสายทางการบำเพ็ญ

เจ้าเป็นฝนไหลหล่อเลี้ยง
ข้าคือผืนปฐพีหนา
ขอประกาศไว้เป็นสัจจา
คู่กันตราบฟ้าดินมลาย"
คู่กันตราบฟ้าดินมลาย
คู่กันตราบฟ้าดินมลาย!!

หยาดน้ำแห่งความอาลัยรักเอ่อล้นอาบสองแก้ม "อภัยให้น้องเถิดหนาพี่สีหนาทททท..." (เสียงอุทานจากห้วงมโนนึก)

กาลเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผัน สรรพสิ่งดำเนินไปตามกฎแห่งกรรม และแล้วสายลมแห่งความดีก็พัดพาให้ทั้งสองดวงจิตกลับมาพบกันอีกครั้งในอัตภาพของมนุษย์ นครมนต์นราฯครั้งอดีตบัดนี้กลายเป็นสถานปฎิบัติธรรม มีผู้คนมาฝึกจิตภาวนากันมากหน้าหลายตา รวมทั้งตัวผู้เขียนเองด้วย หลับคืนนั้นฝันไปว่าเราสองชื่นชมจันทร์ร่วมกัน สัญญารักมั่นผ่านแม่พระธรณีกลางแสงจันทร์เพ็ญ ช่างเป็นบรรยากาศแห่งความสุขยากหาใดเปรียบ มิติทับซ้อนภูมินาคราชยังคงอยู่ แต่องค์สามเศียรในกาลบัดนั้นได้บำเพ็ญจนสำเร็จถึงเก้าเศียรแล้ว

พระพุทธรูปปางนาคปกเจ็ดเศียรสีทองอร่ามเด่นสง่ากลางลานธรรม คุณแม่ชีกลาวกับข้าพเจ้าว่า "ที่จริงน่าจะเป็นพระนาคปกเก้าเศียรมากกว่า แต่เกิดขอผิดพลาดทางโรงหล่อ"...

เราทั้งสองต่างเกื้อกูลกันดี ติดตรงที่เธอผ่านการมีคู่ครองและหย่าร้างกันไปแล้ว ความรู้สึกดีๆกับข้าพเจ้ามีมากมายมหาศาลเกินคำบรรยาย เธอปิดบังเรื่องคู่ครองคนเก่ามานานแรมปี ทั้งที่ข้าพเจ้าอยากรู้ความจริงใจจะขาด นั้นเพราะข้าพเจ้าตั้งกรอบคู่บารมีไว้สูงมาก(สาวพรหมจรรย์) เธอกลัวว่าข้าพเจ้าจะรับไม่ได้จึงปิดบังไว้อย่างแนบเนียน ต่างคนต่างมีข้อปฎิบัติในชีวิตประจำวันของตน แม้มิได้ใช้ชีวิตร่วมกันฉันสามีภรรยา แต่ก็มีการประพฤติและวัตรปฎิบัติใกล้เคียงกันมาก เช่น งดเว้นการบริโภคเนื้อสัตว์ สวดมนต์นั่งสมาธิเจริญจิตภาวนา ถวายทาน ร่วมสร้างสถานปฎิบัติธรรมตามกำลังตามโอกาส ฯลฯ ในทุกสายกองบุญกุศลเราต่างมีจิตโมทนาร่วมกัน ความรู้สึกเหมือนเป็นคนคนเดียวกัน! เป็นกำลังใจให้กันเสมอ เธอพร่ำบอกกะข้าพเจ้าว่า "พี่เป็นรักแรกพบ พี่เป็นลมหายใจเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง เป็น พ่อแม่ ครูอาจารย์ เป็นญาติ เป็นเพื่อน เป็นคนรักที่พร้อมฝากชีวิตไว้"(หากข้าพเจ้าต้องการ)

พี่เป็นเหมือนดั่งบทเพลง เพลงนี้ ทุกครั้งที่ฟังน้ำตาต้องไหลทุกครั้ง พี่เป็นเหมือนราวัลที่หนึ่งซึ่งยากจะหาใครผู้โชคดีถูกกันได้ง่ายๆ ... อยากให้พี่ได้ฟังเพลงนี้จากใจจริง (แล้วเธอก็ส่งผ่าน gmail มาให้ฟัง)...

 

http://youtu.be/3mYVyVY-lU4

 

วิทยาธรหนุ่มผู้นั้นมิได้มีความรักแท้จริงมาแต่ตนแลัว ทว่าเศษกรรมเก่าเธอยังใช้ไม่หมด จึงทำให้ปัจจุบันชาตินี้เลือกคู่ครองผิดพลาดอีกครั้ง...

"เรากราบขอขมาเธอ สิ่งใดที่เคยล่วงเกิน ขอเธอโปรดอโหสิกรรมให้ด้วย" (เธอลงจากรถอดีตสามีเก่ากราบลงกับพื้นถนนคอนกรีต หลังจากไปจดทะเบียนหย่ากันเรียบร้อยแล้ว)

ชีวิตจริงมักคล้ายกับในนิยาย ส่วนนิยายก็อ้างอิงมาจากชีวิตจริง ตัวละครยังคงแสดงบทบาทต่อไปตราบที่ยังมีลมหายใจอยู่ แล้วนิยายชีวิตจริงของท่านละ จะเป็นเช่นไร? คงมีแต่ท่านเท่านั้นที่รู้!

 

การปรารถนาในสิ่งที่ไม่เที่ยงแท้ให้แปรเปลี่ยนเป็นความเที่ยงแท้ ปรารถนาในสิ่งที่มีความผันแปรอยู่เนืองนิจ ให้กลับยั่งยืนถาวรฯ ล้วนแล้วแต่เป็นความปรารถนาที่โง่เขลา เป็นความปรารถนาที่เปล่าประโยชน์ รังแต่จะทำให้ตัวผู้ปรารถนาเศร้าหมองจมดิ่งลงสู่ห้วงวังวนแห่งความทุกข์

กลไกลของความรักในวัฎฎะสงสารนี้ ก็เฉกเช่นเดียวกัน! บัดนี้ข้าพเจ้าซึ้งแล้วว่า ไม่มีคำมั่นสัญญาใดๆจะจีรังเที่ยงแท้ยั่งยืนถาวร สรรพสิ่งล้วนแปรเปลี่ยนไปตามกรรม ไม่มีความรักใดในโลกมายานี้จะสถิตคงอยู่ตราบชั่วฟ้าดินมลาย มีเพียงความปรารถนาที่เป็นปณิธานอันมั่นคงแห่งใจนี้เท่านั้นจะยังลุกโชติช่วงชัลชวาลอยู่ ตราบที่ยังไม่ท้อและหน่ายต่อการบำเพ็ญเพียรเพื่อสั่งสมบารมีธรรม ข้าพเจ้าจะขอเดินหน้ามุ่งตรงไปจนกว่าจะได้สำเร็จประโยชน์สูงสุดแห่งมหาโพธิสัมภารธรรมนั้น!

"เราท่องเที่ยวแสวงหาความสุขจากรักนิรันดร์ในโลกมายานี้มาแสนยาวนาน สัญญามากมายได้พันธนาการผูกมัดรัดรึงจิตไว้ให้หลงติดอยู่ในกรงขัง ดุจนกน้อยอาศัยสุขจากอาหารที่ผู้เลี้ยงนำมาให้ ประตูมิได้ถูกปิดตาย เพียงแค่ยอมเปิดใจแล้วกระพือปีกบินไป สุขอันเป็นนิรันดร์ก็จะบังเกิดขึ้นภายในจิตที่เป็นอิสระนั้น! พอกันทีกับสัญญาเก่าๆ และหวังว่าเธอจะไม่อาลัยถึงฉันอีกตลอดกาลนาน!...กรงว่างเปล่า ไม่มีสิ่งใดถูกกักขังให้เป็นภาระต้องกังวลอีกต่อไป จากนี้ทั้งเธอและฉันเราจะเป็นอิสระต่อกัน เมื่อสัญญาไม่เที่ยง ความรักที่เอนเอียงก็มิอาจทำร้ายจิตนรชนผู้ไร้ซึ่งความปรารถนาให้จมอยู่ในห้วงทะเลเพลิงทุกข์ได้...หากเราสองยังมีบุญสัมพันร่วมกันอยู่ ข้าพเจ้าจะขอทุ่มเทกายใจนี้ให้แก่การสั่งสมบุญญาบารมีธรรมโดยถ่ายเดียว หาได้ทุ่มเทกายใจนี้เพื่อตัวบุคคลผู้มีความผันแปรอยู่เนืองนิจไม่...ดูก่อนนางผู้บำเพ็ญบารมีร่วม เธอเป็นดั่งผู้เลี้ยงนกนำอาหารมาวางล่อไว้ในกรง ขณะที่ปีติปราโมทย์และโสมนัสปรากฎอยู่ เรากินแต่อาหารแล้วโบยบินจากไป ด้วยเหตุแห่งการอนุเคราะห์นั้น ขอความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลความเจริญในธรรมทั้งหลายจงบังเกิดมีแก่ท่าน ในที่ทุกสถานในการทุกเมื่อเทอญ!"

สีหนาทนรคุณ

อดีตรักนาคราชกับสัญญาที่ถูกลืม

จบบริบูรณ์.

 

ชีวิตนี้ เป็นสาวโหด คร้า อิอิ :boo: