สมาธิ หรือ หูตึง

เรื่องมันเกิดจาก ... การอ่านหนังสือ

หนูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่หนูกำลังอ่านหนังสือค่ะ
แต่ที่หนูรู้ได้คือ เมื่อไหร่ก็ตามที่หนูกำลังอ่านหนังสือ
หนูจะไม่รับรู้อะไรเลย

หนูหมายถึงไม่ได้ยินเสียงรอบข้างเลย แม่เรียก หมาเห่า เสียงทีวี ทุกอย่างอยู่ๆ มันก็เงียบไปหมด

กว่าจะรู้ตัวว่ามีคนเรียกคือมีคนตะโกนใกล้ๆ
เหมือนหนูอ่านๆหนังสืออยู่ พอสักพัก ทุกอย่างรอบตัวมันดับฟึ่บไปเลย

แต่ ณ ขณะนั้นหนูรู้สึกตัวนะคะว่าอ่านเรื่องอะไร กำลังเขียนอะไรอยู่

พอรู้สึกตัวอีกทีหนูจะมีอาการงงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วหนูก็โดนด่าว่าหูตึงอีกตามเคย

อาการแบบนี้ มันคืออะไรคะ
พักหลังๆ ไม่ได้เป็นเฉพาะกำลังอ่านหนังสือแล้ว
เพราะพี่เคยบอกว่าเห็นหนูมองท้องฟ้าเกือบชั่วโมง คือมองจุดเดียว ท่าเดียว นิ่งไปเลย
หนูเครียดนะคะ ไม่อยากโดนว่าอีกแล้ว
แต่หนูไม่รู้จะทำยังไงดี
ขอบคุณค่ะ

 

+++ ที่พี่คุณบอกนั้น "ถูกต้องแล้ว" เหตุทั้งหมด อยู่ที่ "อาการ" ที่คุณทำนั่นแหละ

+++ "พี่เคยบอกว่าเห็นหนูมองท้องฟ้าเกือบชั่วโมง คือมองจุดเดียว ท่าเดียว นิ่งไปเลย"

+++ "พี่เคยบอกว่าเห็นหนูมองท้องฟ้าเกือบชั่วโมง คือมองจุดเดียว ท่าเดียว นิ่งไปเลย"

+++ "พี่เคยบอกว่าเห็นหนูมองท้องฟ้าเกือบชั่วโมง คือมองจุดเดียว ท่าเดียว นิ่งไปเลย"

+++ คำว่า "รู้สึกตัว" ในที่นี้ "ใช้ไม่ถูกต้อง ตามอาการของ ความเป็นจริง" เหตุทั้งหมดอยู่ที่
+++ "พี่เคยบอกว่าเห็นหนูมองท้องฟ้าเกือบชั่วโมง คือมองจุดเดียว ท่าเดียว นิ่งไปเลย"
+++ ซึ่งตรงนี้เป็นอาการ "เพ่ง" และ "จิตส่งออกไปตาม จุดที่เพ่ง"
+++ สิ่งที่เรียกว่า "ความรู้สึกตัว รวมทั้ง รู้ตัว" จะไม่สามารถเกิดขึ้นได้เลย ตามความเป็นจริง
+++ สิ่งที่เกิดตามความเป็นจริง คือ "ความไม่รู้ตัว" ต่างหาก

+++ "พี่เคยบอกว่าเห็นหนูมองท้องฟ้าเกือบชั่วโมง คือมองจุดเดียว ท่าเดียว นิ่งไปเลย"
+++ พอจิต "กลับสู่ร่าง มามีสติ" มันก็เหมือน จู่ ๆ สถานการณ์เปลี่ยนโดยไร้วี่แวว อาการ "งง" จึงเกิดขึ้นเป็นธรรมดา

+++ มันคือ "มิจฉาสมาธิ" ผลลัพธ์ คือ "หมดความสามารถ" ในการ "รู้ตัว หรือ รู้สึกตัว" ได้

+++ เลิก "เพ่ง" แล้วกลับมาฝึก "สติ" ให้รู้ตัว หรือ รู้สึกตัว ตลอดเวลา จนกว่าจะทำ "ความรู้สึกตัว คือ สมาธิ" ได้
+++ นี่เป็นเพียง "คำแนะนำเฉย ๆ" ส่วนจะทำหรือไม่ ล้วน ขึ้นกับคัวคุณเอง นะครับ

 

หนูคงมีของเก่ามาพอสมควรในระดับหนึ่งแต่ไม่มากมายหรือไม่มีนะดูจากทรงแล้ว อาจจะถึงณานโดยการอ่าน หรือการฝึกกสิณกองที่ชอบใจทั้งนี้ทั้งนั้นหนูต้องเข้าใจถึงวิธีการที่พระพุทธเจ้าทรงค้นพบต่างจากฤาษีมีสติกำกับตลอดด้วย

เอาเป็น ว่าเบื้องต้นถ้าชอบขอให้สวดมนต์บทที่ชอบๆคัดมาซักสี่ห้าบทแล้วสวดสลับกันไปทั้งวันทั้งคืนเพื่อให้จิตอยู่ในแดนบวก ถ้าทำได้นะจิตจะรับกุศลผลบุญที่เราเคยสร้างไว้ได้เหมือนเปิดฝาโอ่งรองรับน้ำฝน จิตแจ่มใสจิตใจทำใจสบายสบายนะไม่ต้องเครียด ไม่อยากสวดก็ไม่ต้องสวด เพราะธรรมชาติจิตใจคิดเรื่องโน้นนี่นั่นนับ 100 นับ 1000 ใน 1 นาที แต่เพราะสวดมนต์จะเหลือเรื่องให้คิดแค่ไม่กี่เรื่องเองตัวสติรู้จะตามทันความคิดด้วย แล้วค่อยรอเวลา บุญมาวาสนาตามมาเองสมหวังทั้งทางโลกทางธรรม

 

สังเกตง่ายๆ

ได้เกรดสี่ กี่ตัวหละ

ถ้าไม่มี มีแต่ เรื่องโลกๆ

กิเลส ตัณหา อุปทาน ไม่สะเทือน
หรือ เห่อเหิม คาดเดา เลื่อนลอย
หนักกว่าเก่า วิญญูชน ย่อมรู้

 

ยกตัวอย่าง

อ่านหนังสือ กับ หูตึง

หูตึงเนี่ยะ แม้นตั้งใจฟัง ก้ไม่ได้ยิน จึงเรียก หูตึง

ซึ่ง ถ้าอ่านหนังสือที่มีสาระ จะทราบเรื่องนี้ได้
หรือ แค่มี สัมปชัญญะในการพูด ไม่เน้นมุขตลก
เกินไป ก้ รู้อย่างไรเรีบก หูตึง

 

เรื่องมันเกิดจาก ... การอ่านหนังสือ

หนูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่หนูกำลังอ่านหนังสือค่ะ
แต่ที่หนูรู้ได้คือ เมื่อไหร่ก็ตามที่หนูกำลังอ่านหนังสือ
หนูจะไม่รับรู้อะไรเลย

สมาธิ คือ ความตั้งใจมั่นจดจ่อกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นอารมณ์ ในชีวิตประจำวันของเราก็สามารถเกิดสมาธิได้ตามธรรมชาติในระหว่างที่เราทำกิจกรรมต่าง ๆ ประจำวัน เช่น อ่านหนังสือ ทำกับข้าว เล่นกีฬา ฯลฯ จึงอาจสามารถเกิดขึ้นได้ทั้ง ขณิกะสมาธิ และอุปจาระสมาธิ เป็นสมาธิที่ยังไม่ลึกนั่นเอง

หนูหมายถึงไม่ได้ยินเสียงรอบข้างเลย แม่เรียก หมาเห่า เสียงทีวี ทุกอย่างอยู่ๆ มันก็เงียบไปหมด

...การที่เราไม่รับรู้อะไรเลย ไม่ว่าจะเป็นเสียงแม่เรียก หมาเห่า เสียงทีวี ทุก ๆ อย่างที่อยู่รอบตัวไปหมด เพราะว่าขณะนั้นจิตจดจ่อกับการอ่านหนังสือเกิดอุปจาระสมาธิขึ้น ในอุปจาระสมาธินั้น เสียงที่ได้ยินนั้น จริง ๆ ได้ยินเหมือนกัน แต่จับสาระไม่ได้ เพราะว่าจิตจิดจ่อกับเนื้อหาของหนังสือ ติดตามอย่างไม่ลดละ เสียงที่ได้ยินนั้นไม่สามารถเข้าถึงจิต คือไม่สะเทือนในเสียง นั่นเอง อีกอย่างในอุปจาระสมาธิ ยังพอสามารถนึกคิดอะไรได้อยู่ ไต่ตรองพิจราณาอะไรได้อยู่ แต่ถ้าเป็น อัปปนาสมาธิ (ฌาน) หมายถึง อยู่ในอารมณ์ของฌาน นั้นคงไม่สามารถนึกคิดอะไรได้......

กว่าจะรู้ตัวว่ามีคนเรียกคือมีคนตะโกนใกล้ๆ
เหมือนหนูอ่านๆหนังสืออยู่ พอสักพัก ทุกอย่างรอบตัวมันดับฟึ่บไปเลย

แต่ ณ ขณะนั้นหนูรู้สึกตัวนะคะว่าอ่านเรื่องอะไร กำลังเขียนอะไรอยู่

พอรู้สึกตัวอีกทีหนูจะมีอาการงงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วหนูก็โดนด่าว่าหูตึงอีกตามเคย

...เป็นอุปจาระสมาธิ....ครับ....

อาการแบบนี้ มันคืออะไรคะ
พักหลังๆ ไม่ได้เป็นเฉพาะกำลังอ่านหนังสือแล้ว
เพราะพี่เคยบอกว่าเห็นหนูมองท้องฟ้าเกือบชั่วโมง คือมองจุดเดียว ท่าเดียว นิ่งไปเลย
หนูเครียดนะคะ ไม่อยากโดนว่าอีกแล้ว
แต่หนูไม่รู้จะทำยังไงดี
ขอบคุณค่ะ

...ก็เป็นตามที่บอกมา อย่าเครียดไปเลยครับ....

...อนุโมทนาบุญ...

 

สนใจสิ่งเดียว ไม่สนรอบข้างเลย
เป็นสภาวะปฐมฌานครับ

 

อาการแบบนี้คือ

จิตสงบ จดจ่ออยู่กับเรื่องตรงหน้า ทรงสมาธิ ปฐมฌาน อยู่ครับ ตอนที่กำลังอ่านหนังสือ

ส่วนคนที่ไม่เข้าใจ ก็อย่าไปคิดอะไรมากครับ ไม่ต้องเครียด ครับ เพราะคนรอบข้างเค้าไม่เข้าใจ

ส่วนที่ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรดี นั้น ก็แนะนำว่า คนรอบข้างว่าอะไรก็ให้รับรู้ แล้วปล่อยวาง อย่าเอามาคิดมากครับ

เรื่องบางเรื่อง นกกับปลา คุยกันไม่รู้เรื่องกัน

เอาว่า อาการที่เป็นอยู่ ไม่ได้ผิดปรกติอะไร ที่ผิดปรกติก็คือคนรอบข้างเค้าไม่เข้าใจสิ่งที่เรามี


ถ้าจะอธิบายยาวๆ ก็ลองอ่านดูครับ ถ้าสามารถเข้าใจได้ ถ้าไม่ก็ปล่อยผ่านไป เรื่องบางเรื่องต้องใช้เวลา ประสบการณ์ ในการทำความเข้าใจ

เรื่องมันเกิดจาก ... การอ่านหนังสือ
จริงๆ มันไม่ได้เกิดจากการอ่านหนังสือหรอก แต่เรียกว่า เกิดจาก ของเก่า ที่เคยบำเพ็ญสร้างสะสมบารมีในชาติ ก่อน ๆ ทางด้าน สมาธิ ฌาน มาครับ พอมาในชาติปัจจุบัน ก็เลยแสดงผล คนเคยได้เคยมีมา ก็ย่อมส่งผลออกมา คนที่ไม่เคยสร้างสะสม ทำมา ปฏิบัติไม่ถึงก็ย่อมไม่เข้าใจ คิดว่าเป็น มิจฉา

มันไม่ได้เกิดแค่ การอ่านหนังสือหรอก แต่จะเกิดได้ทุกสถานการ ที่ จขกท เพ่ง จดจ่อในหน้าที่ใดหน้าที่นึง ในชีิวิตประจำวัน ครับ ไม่แค่การอ่านหนังสือ แต่รวมถึงเรื่องอื่นๆ ในชีวิตประจำวัน ที่เรา จดจ่อ อยู่ตรงหน้า ครับ คาดว่า คงเกิด หรือ โดน พี่ แม่ ดุ ในเรื่องอื่นๆ อีกแน่ๆ ^^

หนูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
มันเกิดขึ้นก็เพราะ จิตสงบจากนิวรณ์ 5 จดจ่ออยู่กับเรื่องตรงหน้า จน จิต ทรงอารณ์ฌาน อยู่ครับ

เมื่อไหร่ก็ตามที่หนูกำลังอ่านหนังสือ
หนูจะไม่รับรู้อะไรเลย
หนูหมายถึงไม่ได้ยินเสียงรอบข้างเลย แม่เรียก หมาเห่า เสียงทีวี ทุกอย่างอยู่ๆ มันก็เงียบไปหมด
เพราะจิตทรงสมาธิ ฌาน อารมณ์ฌานอยู่ เลยตัดวิญญาณตัวรับรู้ทางเสียง ออกไป ถ้าไม่เข้าใจก็คือ จิต ตัดอารมณ์รับรู้ทางเสียง ที่ได้ยิน ออกไป เพราะทรงอารมณ์สมาธิฌาน อยู่ครับ

กว่าจะรู้ตัวว่ามีคนเรียกคือมีคนตะโกนใกล้ๆ
ก็เพราะว่า จิตทรงฌานอยู่ เพ่ง จดจ่ออยู่ตรงหน้าครับ พอมีคนส่งเสียงมากระทบ รบกวนในระดับที่สะเทือน รบกวนสมาธิ ทำให้เรารับรู้ ก็เลยหลุดจาก การจดจ่อ เพ่ง สมาธิที่อยู่ตรงหน้า ถอน ออกมารับรู้อารมณ์ตามปรกติ เราก็เลยรับรู้สิ่งแวดล้อมรอบข้าง ครับ

เหมือนหนูอ่านๆหนังสืออยู่ พอสักพัก ทุกอย่างรอบตัวมันดับฟึ่บไปเลย แต่ ณ ขณะนั้นหนูรู้สึกตัวนะคะว่าอ่านเรื่องอะไร กำลังเขียนอะไรอยู่
ก็เพราะว่า ทรงอารมณ์สมาธิ ฌาน อยู่ในสิ่งที่ ทำอยู่ครับ เช่น อ่านหนังสือ อยู่ เป็นต้น เราก็รู้สึกตัว มีสติอยู่ จิตรับรู้อยู่เราอ่านหนังสือ เขียน ทำอะไรอยู่ตรงหน้า นั้นเองครับ ไม่ใช่ มิจฉา ใดๆ ทั้งสิ้น ไม่ใช่การ ขาดสติใดๆ ทั้งสิ้น ไม่ใช่การไม่รู้ตัว ใดๆ ทั้งสิ้น ครับ เพราะ เรามี สติ จดจ่อ รับรู้อยู่นั้นเองครับ

พอรู้สึกตัวอีกทีหนูจะมีอาการงงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วหนูก็โดนด่าว่าหูตึงอีกตามเคย
ก็เพราะว่า คนรอบข้าง เค้าไม่เข้าใจ ครับ ว่า เราอ่านหนังสือ ได้ถึงระดับที่ ทรงสมาธิ ทรงฌาน อ่านหนังสือ สามรถตัดสิ่งกระทบรอบข้าง หรือเสียง ไปด้วยครับ ถ้าคนทั่วๆไป จิตเค้าไม่ได้ลงลึก จิตสงบได้ถึงระดับนี้ ไม่ได้ถึงระดับที่ว่า สามารถ ตัดเสียงรบกวนทางหู ออกไปได้ และด้วยความที่เค้าไม่รู้ เค้าก็เลยไม่เค้าใจ และก็ตีความตามความคิดของเค้าๆ นั้นเอง เราก็เลยโดนว่า เป็นเรื่องปรกติ ถ้าคนที่รู้จริง ทำได้จริง ก็จะรู้ครับ เหมือนที่ สมาชิก ท่านอื่นๆ 2 3 ท่านข้างบนๆ ว่าไว้ ยกเว้นบางคนที่ไม่รู้จริง

อาการแบบนี้ มันคืออะไรคะ
คืออาการ คนที่ จิตสงบ สงบจากวิวรณ์ 5ได้ง่าย ของเก่ามีมาดี สามารถ ลงสมาธิ ทรงฌาน ได้แม้ ในตอนที่อ่านหนังสือ หรือ อื่นๆ ครับ

พักหลังๆ ไม่ได้เป็นเฉพาะกำลังอ่านหนังสือแล้ว
ใช่ครับ คนที่ จิตสงบ จิตเป็นสมาธิ ฌาน ทรงอารมณ์ฌาน ได้ง่ายๆ จะทำอะไรในเรื่องอื่นๆก็แล้วแต่ ถ้า จิตลง จิตสงบ ในเรื่องอื่นๆ ก็สมาธิที่จะ เป็นได้หมดในกิจกรรม ที่เราทำนั้นๆ ได้ครับ ถ้าเราทรงสมาธิได้ทุกสถานการณ์ ครับ

พี่เคยบอกว่าเห็นหนูมองท้องฟ้าเกือบชั่วโมง คือมองจุดเดียว ท่าเดียว นิ่งไปเลย
คงจะทรงฌาน ในระดับที่ลึก ครับ ตัวเราอาจจะรู้สึกว่าแปบเดียว แต่ เวลาภายนอก พี่เห็นว่า นาน ครับ

หนูเครียดนะคะ ไม่อยากโดนว่าอีกแล้ว แต่หนูไม่รู้จะทำยังไงดี
เมื่อเรารู้แล้ว ก็ ปล่อยวาง ครับ อย่าไปถือ ที่เราเคลียด ก็เพราะด้วยความไม่รู้ แล้วก็เก็บเอาคำจาก พี่ แม่ มาหนักใจเรา เราปล่อยได้เมื่อไหร่ ก็จะหายเคลียด ครับ เพราะคนที่เค้าไม่รู้ เค้าไม่เข้าใจ แล้วถึงเราจะไปอธิบาย เรื่องพวกนี้ สมาธิ ฌาน ให้ พี่ แม่ เค้าฟัง เค้าก็ไม่สามารถที่จะรับรู้ได้ ถ้า บุญ เค้าไม่ถึงพอ จิต ใจ เค้าก็จะไม่รับเรื่องพวกนี้ ครับ เรื่องบางเรื่อง ต้องอาศัย กำลัง บุญ กุศลกรรม ช่วยส่งเสริม เรื่องบางเรื่อง พี่ แม่ เค้า ถึงจะเข้าใจ ได้ครับ

จริงๆ เรื่องพวกนี้ นอกจาก จขกท แล้ว คนอื่นๆ ก็มีอีกมากมาย ที่ทำได้อย่างนี้ ประสบอย่างนี้ ครับ หรือ แม้แต่คำเทศน์สอน ของครูบาอาจารย์ พระ ที่รู้จริง ก็มีอยู่หลายเรื่อง หลายบุคคล ครับ

เพียงแต่ว่า จขกท อาจจะใหม่ ในทางสายนี้ ก็เลย ไม่เคยได้ยิน ได้ฟัง คำเทศน์สอนเรื่องพวกนี้ เกี่ยวกับสิ่งที่ จขกท ประสบเจอมาแบบนี้ ก็เลย ไม่มีหลัก ไม่เข้าใจ ว่าเพราะอะไรนั้นเองครับ

ไว้ว่างๆ ถ้าผมหาคำเทศน์สอน ที่บุคคลอื่นเคยประสบเจอแบบ จขกท ที่ พระครูบาอาจารย์เคยเทศน์ไว้ จะนำมาลงให้อ่านดู พิจารณาด้วยตัวเองดูครับ

 

ขอบคุณพี่ๆ ทุกคนมากนะคะสำหรับคำอธิบาย
หนูเพิ่งเคยเจอคนที่อธิบายเป็นลำดับขั้นของสิ่งที่หนูสงสัยได้ละเอียดขนาดนี้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ

อ่อ.. ทุกวันนี้หนูก็ยังโดนว่าหูตึงเหมือนเดิมค่ะ

 

ขอบคุณนะคะ

 

+++ จากอาการโดยรวมที่คุณ "เล่ามาทั้งหมด" นั้น
+++ อาการนี้ "ตามความเป็นจริง" เรียกว่า "ขาดสติ" ใช่หรือไม่ ตัวคุณเองควร "รอบคอบ" ให้มาก ๆ

+++ ผลลัพธ์ จากการฝึกของคุณ ส่งผลลงท้ายมาที่ "ไม่มีความ รู้ตัว + รู้สึกตัว" อาการนี้เรียกว่า "ไม่มี สติ+สัมปชัญญะ" เลย ใช่หรือไม่
+++ องค์ สมถะฌานสมาบัติ ที่ถูกต้อง จักต้องปรากฏ "สติ+สัมปชัญญะ" ที่คมกริบ "ชัดเจน" ตรงนี้เท่านั้นที่เป็นลักษณะของ "สัมมาสมาธิ"

+++ สิ่งที่ "ตรงกันข้ามกับ สัมมาสมาธิ คือ มิจฉาสมาธิ" ส่งผลลัพธ์ให้เกิดอาการ "หมด หรือ ไม่มี ความรู้ตัว หรือ รู้สึกตัว"
+++ แม้แต่ทางการแพทย์ก็ยังใช้คำว่า "หมดสติ หมดความรู้ตัว หมดความรู้สึกตัว" เรียกสั้น ๆ คือ "สิ้นสติ" นั่นเอง

+++ อาการที่คุณ "น้องนกลาบ ชื่อนี้สีชมพู" ฝึกอยู่นี้ ยังเป็นอาการ "เบื้องต้น" ที่ยังปรากฏอาการ "ฉ่ำเย็น" อยู่
+++ แต่อีกไม่นาน อาการ "ขี้หลงขี้ลืม" จะเริ่มปรากฏ เด่นชัดขึ้น เป็นเงาตามมา อาจใช้เวลาเป็น เดือน ๆ กว่าจะเริ่มรู้สึก

+++ ถัดจากนั้น หากมีใครหรืออะไร "เข้ามาขวาง อาการฉ่ำเย็น" ที่คุณฝึกมา ก็จะ "โกรธ" เคืองได้ง่าย ๆ
+++ จากนั้นก็จะมีอาการ "อาฆาต" เริ่มเข้ามาแทรก ตรงนี้มาจากการ "คิดขึ้นเอง ตามแรงโกรธเคือง" นั้น ๆ

+++ อาการเหล่านี้เป็น "ฌาน" ใช่หรือไม่ คำตอบคือ "ใช่" มันเป็นฌาน
+++ แต่อาการเหล่านี้เป็น "สัมมาสมาธิ" ใช่หรือไม่ คำตอบคือ "ไม่ใช่" มันเป็นมิจฉาสมาธิ

+++ หากจะถามว่า "ผมรู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร" คำตอบคือ "ผมเคยเดินผ่าน มิจฉาสมาธิ มาก่อนนี้แล้ว"
+++ กว่าจะรู้ตัวว่า "ฝึกมาผิดทาง" ก็ต้องใช้เวลาถึง 14 ปี กว่าจะหลุดพ้นจาก วังวน นี้ออกมาได้

+++ 7 ปี ครองฌานตลอดเวลา ทุกอย่างที่ทุกคนใฝ่ฝันในการฝึกสมาธิ ผมผ่านมาหมด
+++ กว่าจะ รู้ตัว ว่า เราทำอะไร "ทำไมไม่มีสติในการดำรงค์ชีพอยู่ตามความเป็นจริง"

+++ และทำอย่างไร จึงจะกลับตัวมาอยู่อย่าง "ผู้มีสติ" ได้ มีอย่างเดียว คือ "ถอนฌานทิ้งให้หมด"
+++ ตรงนี้ ใช้เวลาอีก 7 ปี รวมทั้งสิ้น 14 ปี ที่เสียเวลาไป

+++ ภายหลัง จึง "ฝึกสติ จนกระทั่ง สติหล่อหลอมรวมตัวเป็น สมาธิ" จึงรู้จักได้ว่า "สัมมาสมาธิ" คืออะไร
+++ องค์ฌาน ที่แท้จริงของทางพระพุทธศาสนา เป็นอย่างไร และ ส่งผลลัพธ์ที่แตกต่างจาก ฌานฤษี อย่างไร

+++ ฌาน อย่างไร "พ้นอบาย" และ ฌาน อย่างไร "ไม่พ้นอบาย" ในภายหลัง ผมรู้จักดี
+++ "เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา" เป็นองค์ของ "พรหมฌาน" อย่างไร ผมรู้จักดี
+++ ตรงข้ามกับ "อิจฉา ริษยา อาฆาต พยาบาท" เป็นองค์ของ "นรกฌาน" เป็นอย่างไร ผมรู้จักดี
+++ การดูละครไทย เป็น "ฌาน" หรือไม่ มันเป็น "นรกฌาน" ของละครไทยหรือไม่ คุณสังเกตุดูให้ดี

+++ อาการของ "สติหล่อหลอมเป็นสัมปชัญญะสมาธิ" เป็นองค์ของ "พุทธฌาน"
+++ กลายตัวมาเป็น "พุทธญาณทัศนะ" อันเป็นคำสอนเฉพาะที่มีใน พระพุทธศาสนา เท่านั้น ผมรู้จักดี

+++ คุณ "น้องนกลาบ ชื่อนี้สีชมพู" ตัดสินใจเอาเองก็แล้วกัน
+++ หวานเป็นลม ขมเป็นยา คงแค่นี้ก่อน นะครับ

 

"ผู้ทรงฌาน" แปลว่า ผู้มีจิตใจปกติ จะไม่ตกเป็นทาสของนิวรณ์

อ่อ.. ทุกวันนี้หนูก็ยังโดนว่าหูตึงเหมือนเดิมค่ะ
อย่าไปคิดมากครับ

อย่างไร เค้าก็คือ พี่ แม่ คนในครอบครัว เราอยู่กับครอบครัวไปเรื่อยๆ ไม่ได้แยกไปไหน จะผ่านไปกี่ปี กี่วัน ก็ยังอยู่เหมือนเดิม ครับ

จะผ่านไปกี่วัน กี่ปี เค้าก็ไม่ได้ไล่เราไปไหน จะโดนว่า อะไร ก็อย่าไปคิดมาก ครับ

เรื่องบางเรื่อง ถึงเราจะไม่ผิด ทำถูกก็จริง เรารู้ตัวอยู่ แต่เค้าไม่เข้าใจเรา เราก็กลายเป็นคนผิดในสายตาเค้าได้ครับ ยิ่งอธิบายหรือไปเถียงเค้า ก็จะยิ่งโดนหนักกลับมาได้ในบางครั้ง ฉนั้น ปล่อยผ่านไป อย่าไปถือ ให้หนักใจ ครับ

 

ถาม : บางคนฉลาด แต่ความจำไม่ได้เรื่อง ?
ตอบ : ความฉลาดมีหลายอย่าง กุสโล...ฉลาดในการสร้างบุญกุศล โกวิโท...ฉลาดในการนำความสามารถของตนเองไปช่วยเหลือคนอื่น เฉโก...ฉลาดในการโกงชาวบ้านเขา ไม่ใช่ไม่ฉลาด มีปัญญาทั้งนั้นแหละ แต่ใช้ปัญญาผิด กลายเป็นมิจฉาปัญญา ไม่ใช่สัมมาปัญญา

ถาม : บางคนก็เก่งเลข แต่วิชาประวัติศาสตร์ไม่ได้ ?
ตอบ : อันนั้นเป็นความสามารถเฉพาะด้านที่เขาชอบ แบบเดียวกับเด็กบางคนที่หมอเขาบอกว่าเป็นออทิสติก แต่ว่าเด็กคนนั้นมองหนังสือทีเดียวจำได้ทั้งเล่มเลย เด็กบางคนเป็นออทิสติก แต่กลับเล่นดนตรีเก่งชนิดที่อัจฉริยะต้องทึ่ง เพราะว่าความสามารถของเขาเด่นไปในด้านเดียว

แบบเดียวกับนายรามานุจัน รามานุจันเป็นอัจฉริยะทางตัวเลข เก่งที่สุดในโลกเท่าที่เคยปรากฏมา เป็นชาวอินเดีย แต่รามานุจันใช้ตู้เย็นไม่เป็น เวลาส่งนมกล่องให้ก็ไม่รู้ว่าจะกินอย่างไร เอามีดแทงข้าง ๆ กล่อง แล้วเอาหลอดปักดูดเอา

กำลังใจของเขามุ่งมั่นไปเรื่องเดียว ในเมื่อมุ่งมั่นไปเรื่องเดียว ไม่ยอมรับรู้เรื่องอื่น ก็เลยเหมือนกับคนโง่ในเรื่องอื่น แต่ความจริงไม่ใช่หรอก ถ้าเขาสนใจเขาจะเก่งกว่าเรามาก

http://www.watthakhanun.com/webboard/showthread.php?t=5794&page=5

 

....
อยากจะความจำดี ต้องภาวนาเยอะ ๆ เข้าไว้ ถ้าสมาธิดีแล้วจะเหมือนกับเจ้าจอย (วีรนุช นวลปลั่ง) เขานั่งมองอาจารย์อยู่ เพื่อนข้างหลังห้องก็เล่นกัน โยกโต๊ะโยกเก้าอี้ โยกไปโยกมา ทีนี้โยกเกินศูนย์ถ่วง เก้าอี้หงายฟาดโครมลงไป เพื่อนอีก ๓๐ กว่าคนหันไปมองเป็นตาเดียวกัน เจ้าจอยนั่งมองแต่หน้าอาจารย์ สมาธิดีขนาดรอบข้างมีอะไรเธอไม่รู้เรื่องเลย ได้ยินแต่เสียงอาจารย์อยู่อย่างเดียว เขาทำได้ขนาดนั้น ถ้าเราสมาธิดีขนาดนั้น เรื่องความทรงจำจะไม่มีปัญหาเลย
....
สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนสิงหาคม ๒๕๔๔

http://www.watthakhanun.com/webboard/showthread.php?t=1869

 

เมื่อวันที่ ๑๔ มกราคม ไปรับพระราชทานสัญญาบัตรพัดยศและผ้าไตรที่วัดพระพุทธบาท เจอท่านเจ้าคุณพระธรรมปิฎก เจ้าคณะจังหวัดสระบุรี ก็เข้าไปกราบท่าน แจ้งว่าเป็นรุ่นน้องของหลวงตาวัดเขาวงครับ ท่านจำหน้าได้ก็ถามว่า “แล้วทำไมห่มคนละสีกัน ?” อาตมาก็เลยแจ้งว่า “วัดใหม่ที่ผมไปอยู่เป็นสีนี้กันทั้งวัด ผมจะไปเหลืองอยู่คนเดียวก็น่าเกลียด ก็เลยต้องคล้อยตามส่วนรวมเขา”

โดยเฉพาะมีอยู่ช่วงหนึ่งที่มีการอบรมพระนวกะ พระผู้ใหญ่ท่านแนะนำว่า ให้พระทั้งวัดห่มสีหนึ่ง แล้วให้เจ้าอาวาสห่มอีกสีหนึ่ง จะได้เด่นให้คนเขารู้ว่าใครเป็นใคร อาตมาก็เลยบอกว่า “ถ้ามีโจทก์ก็ตายฟรีสิครับ” เด่นไม่เหมือนใคร รับรองว่าเล็งหัวไม่พลาดแน่ ส่วนใหญ่อาตมาจะคิดไม่เหมือนเขา

ปัจจุบันบริขารของพระหาง่าย ไม่เหมือนสมัยก่อนที่ต้องไปชักผ้าบังสุกุลมาซัก มาย้อม แล้วก็มาตัดเย็บเป็นจีวรกัน ผ้าหายาก ต้องทะนุถนอมมาก หลวงปู่ครูบาไชยวงศ์สมัยบวชใหม่ ๆ ท่านนั่งกรรมฐาน ปรากฏว่าเทียนล้มใส่ จีวรไหม้เกือบหมด แต่ความที่ท่านทรงสมาธิลึกก็เลยไม่รู้ว่าจีวรที่ห่มอยู่ไฟไหม้

http://www.watthakhanun.com/webboard/showthread.php?t=3194&page=9

 

จิตส่งใน ไม่มีปรากฏในมหาสติปัฏฐาน
เพราะขาดซึ่งสัมปชัญญะ
น่ากลัว และ อันตรายมาก
หากสติขาดไปอาจกลายเป็นพรหมลูกฟักได้
อิริยาบทเคลื่อนไหวทั้งใหญ่คือเดิน
และอิริยาบทบรรพเท่านั้นที่จะแก้ไขให้ดีขึ้นได้
มิฉะนั้น
ดับนาม เหลือแต่รูปแน่นวล

 

ยังไงอ่ะคะ พรหมลูกฟัก ดับนามเหลือแต่รูป

 

หนูชอบรามานุจัน รู้จักเขาเพราะดูหนัง
เขาเป็นไอดอลด้านคณิตศาสตร์ของหนูอีกคนนึงเลยค่ะ

" สมการใดก็ไร้ความหมาย ถ้าไม่สะท้อนความคิดของพระองค์ "

1 ในฉาก ที่เขาทำไม่ได้คือ งัดกระป๋องเพื่อกินอาหารเย็น

 

ขอบคุณค่ะพี่ Saber

 

ผู้ที่เก่งในการเข้าญาน ไม่ว่าจะทำงานสิ่งใด
มันก็จะเป็น ญานสี่ ไปเสียทุกครั้ง เช่น
ขับรถอยู่ดีๆ เผลอเข้าญานสี่ ไปเอง หรือ
อ่านหนังสืออยู่ดีๆ ก็เผลอเอาจิตไปจับที่ตัวหนังสือ
แล้วเข้าญานสี่ ไปเลย

ส่วนที่ว่าเพ่งอากาส นั้น
จะเรียกว่า อรูปญาน ขั้นอากาสาฯ
แค่เอาหน้าออกจากหนังสือ
แล้วเผลอไปมอง อากาส ที่อยู่ข้างๆหนังสือ
แล้วรู้สึกถึงความ ว่าง เบาสบาย ใสใส
ทำให้เข้า อรูปญาน ได้นั่นเอง

สรุป คือ ถ้าไม่บวช จะเสียของ
คุณจะอยู่ในสังคมได้ยาก จะมีแต่คนว่า คุณบ้า
แต่ถ้าทางธรรม คุณจะก้าวหน้าได้อย่างรวดเร็ว