ปิดทศชาติก่อนตรัสรู้ ด้วยพระชาติแห่งพระเวสสันดร

อภิสวาจาของพระเวสสันดรโพธิสัตว์ที่ได้ประกาศไว้ว่า...

"หทยํ จกฺขุปหํ ทชฺชํ กึ เม พาหิรกํ ธนํ

หริญฺญํ วา สุวณฺณํ วา มุตฺตา วา เวฬุริยา มณี

แปลความว่า...

เราพึงให้ดวงหทัยหรือดวงจักษุก็ยังให้ได้ เราจะหวงแหนอะไรกับทรัพย์ภายนอก คือเงินทองมุกดาไพฑูรย์มณี ได้

ชาลึ กณฺหาชนํ ธีตํ มทฺทึ ปติพฺพตํ

จชมาโน น จินฺเตสึ โพธิยาสึ เยว การณา

แปลความว่า... เราสละชาลีผู้โอรส กัณหาผู้ธิดา ตลอดจนมัทรี เทวี ผู้เคารพสามีโดยที่เราไม่คิดอย่างหนึ่งอย่างใด ก็เพราะเหตุอันจักสำเร็จโพธิญาณเท่านั้นฯ

น เม เทสฺสา อุโภ ปุตฺตา มทฺที เทวี น อปฺปิยา

สพฺพญฺญุตํ ปิยํ มยฺหํ ตสฺมา ปิเย อทาสหํ

... โอรสธิดาทั้งสองของเรา เราจะเกลียดชังก็หาไม่ พระนางมัทรีไม่เป็นที่รักของเราก็หาไม่ แต่สัพพัญญุตญาณเป็นที่รักของเรายิ่งกว่า เราจึงสละโอรสและธิดา พร้อมทั้งมัทรีเสีย เพื่อแลกกับสิ่งที่เรารักยิ่งกว่านั้นคือ พระสัพพัญญุตญาณ...ฯ

 

ธรรมดา ในความเป็นโลก

สรรพสิ่ง ไม่สมบูรณ์ด้วยความเป็นตน เพียงตน

ต้องอาศัย สิ่งอื่น มาเติม มาเป็นปัจจัย เพื่อให้สมบูรณ์





แต่ ความเป็นพระสัมมาสัมพุทธะ นั้น
สมบูรณ์พร้อมในตัว
ไม่พร่อง
ไม่อิงอาศัย


ผู้บำเพ็ญไปสู่ทางนั้น
ฝึกฝนตนนับภพชาติไม่ถ้วน
เพื่อให้ไปถึงความเป็นเอก ไม่พึ่งพาปัจจัยอันนำไปสู่วัฏฏะ
หรือกงล้อเวียนว่ายแห่งมาร อีกต่อไป

ที่สุด
แม้ดีแสนดี
รักแสนรัก
อันเป็นธรรมคู่ เครื่องอยู่ของสัตว์โลก

ก็ต้องพิสูจน์ให้ประจักษ์แก่จิตใจตนให้ได้ว่า
" ไม่มีอะไร เป็นที่รักยิ่งมากกว่า พระสร้อยสรรเพชรโพธิญาณ "

 

พระเวสสันดร มัทรีบรรพ(ต่อ)สักกบรรพ หลวงพ่อฤาษีลิงดำ

 

ความเป็นที่สุดในโลกคือพระเจ้าจักรพรรดิ พระมหาโพธิสัตว์ก็ได้ละทิ้งในภพชาติสุดท้าย แล้วเลือกที่จะเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าผู้บรรลุซึ่งพระสัพพัญญุตญาณ


พระเจ้าจักรพรรดิย่อมครอบครองโลกไว้ ในอำนาจ

รัตนะทั้งเจ็ดอันเป็นทิพย์ก็ปรากฏมาเป็นรูปลักษณ์จับต้องได้ด้วยกาย คือ
จักรแก้ว ช้างแก้ว ม้าแก้ว นางแก้ว ขุนพลแก้ว ขุนคลังแก้ว และแก้วมณีโชติอันเป็นดวงแก้วสารพัดนึก

ปกครองโลกด้วยธรรม แต่เมื่อสิ้นชีพ รัตนะทั้งเจ็ดก็ต้องคืนไว้แก่โลกเป็นสมบัติผลัดกันชม


...แต่ธรรมจากความเป็นพระสัพพัญญูนั้น แม้น กายสังขารแตกดับ หากยังมีผู้ปฎิบัติตามอริยมรรคมีองค์แปดก็จะสามารถพ้นจากวัฏฏะได้อย่างถาวร


เหตุนี้....ผู้มีปัญญา หากมีรักแท้จริงต่อสรรพชีวิต ย่อมทราบดีว่าจะเลือกสิ่งใด

 

ทุกชีวิตที่มาเกี่ยวข้องกัน ไม่ว่าสามัญชนคนมีกิเลส หรือ ผู้มีจิตสะอาดยิ่งขึ้นระดับใด ล้วนมีหน้าที่โดยธรรมต่อกัน


...อันดับแรก สิ่งที่เรียกว่าตัวเรา ต้องทราบก่อนว่า เกิดมาเพื่ออะไร กำลังเดินบนเส้นทางที่ตั้งจิตอธิษฐานไว้หรือไม่
เมื่อทราบแล้ว ก็ทำหน้าที่ที่สมควรทำ อ้นวิญญูชนควรพิจารณาตนเองว่าเราอยู่ ณ สถานะใดของทิศทั้งหก


การเข้ามาสัมผัสสัมพันธ์ของสิ่งภายนอก เราไม่สามารถกะเกณฑ์ได้ดังใจทุกอย่าง

ไม่ผลัก ไม่ต้าน ไม่ดึงดูด ไม่ร้อยรัด ฯลฯ แต่สัมพันธ์ตามธรรม


ที่นั่งเพียงที่เดียว ในบ้านคือเรือนกายอันประกอบด้วยธาตุสี่
หากจิตของเราเชิญสิ่งใดเข้ามานั่งประจำ

สิ่งอื่นก็ได้แค่เข้ามาเดินในบ้าน หรือรอบๆบ้าน แล้วก็มีวิถีของเค้า ตามสภาวะธรรม เข้ามาเกื้อกูล ตามหน้าที่
ตามวาระ ตามกลไกกรรมซับซ้อน หมดเหตุปัจจัย ก็ไปตามธรรม


..สุดท้ายมาจบที่ตัวเอง ถาม ตอบตนเองว่า..." เรา มีธรรมอันเป็นกุศลทั้งมวลเป็นเจ้าในหัวใจมากเพียงใด..." ( รวมไปถึง การมีอารมณ์ชินกับวิตกวิจารปิติสุข เอกัคตา ในเรื่องบารมีสามสิบทัศ เพียงใด ต่างหากเล่า )