เมื่อฉันแก่ตัวลง (ลองอ่านกันดูแล้วคุณจะรู้ว่าขาดอะไรในชีวิต)

"เมื่อฉันแก่ตัวลง" อยากจะมอบเรื่องนี้ให้กับผู้ที่ไม่ค่อยได้อยู่ใกล้ชิดผู้เฒ่าผู้แก่ที่บ้าน....

เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าของลุกผู้ชายคนหนึ่ง ที่ตระเวนทั้งเรียนทั้งทำงานไปร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ แม้เขาจะ เติบกล้าเก่งกาจขึ้นเรื่อยๆ ความรู้เพิ่มมากขึ้น โลกใบนี้เริ่มเล็กลง

แต่พ่อแม่ที่อยู่บ้านเดิม (ในเมืองจีน) ก็เริ่มแก่ตัวลง ลูกคนนี้ทำงานอยู่ต่างประเทศ ไม่ค่อยได้กลับมาเยี่ยมพ่อแม่ ได้แต่ติดต่อกันทางจดหมาย โชคดีต่อมามีไอพีการ์ด

เลยได้คุยสดกันบ้าง ทุกครั้งแม่ก็จะคอยเตือนให้ระวังสุขภาพของตัวเอง ตั้งใจทำงาน ไม่ต้องเป็นห่วงแม่ ไม่ต้องกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ เพราะจะสิ้นเปลืองเงินทอง... ยิ่งพูดก็ยิ่งซ้ำๆซากๆ เขารู้ดีว่าแม่เริ่มคิดถึงเขามาก

จนกระทั่งปีนี้ แม่อายุ 75 เขาจึงตั้งใจจะกลับไปเยี่ยมแม่ โดยตั้งใจว่าจะอยู่สัก 1 เดือน จะไม่ทำอะไรเป็นพิเศษ แต่ขอเป็นเพื่อนแม่เพียงอย่างเดียว พอบอกข่าวนี้ให้แม่ทราบ แม้จะมีเวลาอีกตั้ง 2 เดือนเศษ แม่ก็เริ่มเตรียมตัวในการต้อนรับการกลับมาเยี่ยมบ้านของลูก

แม่ดึงเอาสมุดบันทึกมาจดสิ่งที่ต้องตระเตรียม แม่เตรียมรายการอาหารที่ลูกชอบ ดึงเอาผ้าห่มที่ลูกเคยชอบห่มมาปะชุนใหม่... สำหรับคนอายุ 75 เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย
พอกลับถึงบ้าน ตอนอยู่บนเครื่องบิน เคยตั้งใจว่าจะขอกอดแม่ให้ชื่นใจสักครั้ง แต่พอมาเห็นแม่ แม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าผอมแห้ง หน้าตาเ xx ่ยวย่น ช่างไม่เหมือนแม่คนก่อนหน้านี้เลย...

แม่ใช้เวลาทั้งชั่วโมงเตรียมอาหารที่ลูกเคยชอบ โดยที่หาทราบไม่ว่า เดี๋ยวนี้ลูกไม่ได้ชอบอาหารแบบนั้นแล้ว และเพราะแม่ตาไม่ค่อยดี

รสชาติอาหารจึงแย่มากๆ บางจานก็เค็มจัด บางจานก็จืดสนิท ผ้าห่มที่แม่อุตส่าห์เตรียมให้ ทั้งหนาทั้งหยาบ ไม่สบายกายเลย แม่หารู้ไม่ว่า เดี๋ยวนี้ลูกนอนห้องแอร์และใช้ผ้าห่มขนแกะแล้ว แต่เขาก็ไม่บ่นอะไร เพราะเขาตั้งใจจะกลับมาเป็นเพื่อนแม่จริงๆ

สองสามวันแรก แม่ยุ่งอยู่กับเรื่องจิปาถะ จนไม่มีเวลาพักผ่อน พอเริ่มได้พัก แม่ก็เริ่มพูดมาก สอนโน่น สอนนี่ พูดแต่ปรัชญาเก่าๆ ซึ่งปรัชญาเหล่านั้น 10 กว่าปีก่อนก็เคยพูดแล้ว พอลูกบอกให้ฟังว่า ปรัชญาเหล่านั้นไม่ทันสมัยแล้ว

แม่ก็เริ่มนิ่งเงียบและเศร้าซึม "เหตุการณ์เริ่มแย่ลงเรื่อยๆ ผมพบว่าสุขภาพแม่แย่ลง โดยเฉพาะสายตา อาหารบางจานมีแมลงวันด้วย บางทีอาหารหกบนเตา แม่ก็เก็บใส่จานตามเดิม ครั้นผมพยายามชวนแม่ไปกินนอกบ้าน แม่ก็บอกอาหารข้างนอกไม่สะอาด ของแปลกปลอมเยอะ

เมื่อผมบอกแม่ว่าจะหาคนรับใช้มาช่วยแม่สักคน แม่ก็โวยวายว่า แม่เองยังสามารถทำงานเลี้ยงดูเด็กให้ผู้อื่นได้เลย ผมเลยพูดไม่ออก

พอผมจะออกไปช้อปปิ้ง แม่ก็จะตามไปด้วย ทำเอาวันนั้นทั้งวัน พวกเราไม่ได้ไปช้อปปิ้งเลย..."

"พอพวกเราเริ่มคุยกันในเรื่องทันสมัย แม่ก็จะหาว่าพวกเราเพี้ยน ผมก็เริ่มบอกแม่อย่างไม่ค่อยเกรงใจว่า
แม่ นี่มันสมัยใหม่แล้ว แม่ต้องหัดมองโลกในแง่ใหม่ๆบ้าง... ช่วงครึ่งเดือนหลังที่อยู่กับแม่ ผมเริ่มขัดแม่มากขึ้นเรื่อยๆ และรู้สึกรำคาญเพิ่มมากขึ้น แต่เราไม่เคยทะเลาะกันนะ พอผมขัดแม่ แม่ก็หยุดกึกลงไม่พูดไม่จา ในตามีแววเหม่อลอย

 

T-T

 

อนุโมทนาด้วยครับ น้ำตาตกเลยครับ สำหรับคนอยู่ไกลอย่างผมก็รู้สึกไม่ต่างไปกว่ากันเท่าไหร่ครับ ยิ่งไกลยิ่งรู้ว่าเราต้องรักแค่ไหน

 

เข้าใจและดูแลท่านบ้าง ยามที่ท่านยังมีชีวิตอยู่
อย่าให้เวลาผ่านเลยไป จนไม่สามารถที่จะย้อนกลับมาได้อีก
แล้วท่านจะเสียใจ
ขออนุโมทนา

 

ซึ้งเกินซื้ง ย้อนเวลาคิดไปเราเคยเป็นลูกของแม่ และเวลานี้เราเป็นแม่ของลูก
ความรักไม่ต่างกันเลย เรารักลูกมากแค่ไหน แม่ก็รักเราและยังคงรักเราไม่เปลี่ยนแปลงแม้เวลาผ่านไป แถมยังรักเรามากขึ้น ๆ เรื่อย ๆ เป็นล้าน ๆ เท่า ประมาณไม่ได้กับความรักในรูปแบบอื่น ๆ นี่แหละ รักของแม่แท้แน่นอน

 

อ่านบทความแล้ว
ซึ้งมากๆ ค่ะ...

 

อยากจะไปกราบแทบเท้าของท่านตอนนี้เลยครับ....

อนุโมทนาครับ

 

ทราบซื้งในบทความนี้มากๆค่ะ ขอโมทนา และขอบคุณกับกระทู้ดีๆแบบนี้

 

เป็นบทความที่ดีมาก..รักขออนุญาตอ่านบทความนี้
ในลักษณะของการอ่านอัดเสียงเก็บไว้นะคะ
เมื่อมีโอกาส..รักอยากจะ นำไปเผยแพร่ต่อ
ให้คนอื่นได้อ่านได้ฟังบทความนี้กันมากๆ
เป็นบทความที่ดีและทรงคุณค่าอย่างยิ่ง
รักเชื่อว่าบทความนี้จะเป็นประโยชน์อย่างยิ่ง
ต่อคนอีกหลายคนเลยทีเดียวค่ะ
ขอโมทนากับท่านเจ้าของกระทู้นี้ด้วย
สาธุ สาธุ สาธุ


กัลชณิกานติ์ ธีรสุชานันท์
รัก.

 

ขอบคุณสำหรับบทความดีๆ อยากให้คนที่เป็นลูกทุกๆคนได้อ่าน และขออนุโมทนาด้วยค่ะ

 

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ จะทำให้ดีกว่าที่เคยทำมาค่ะ สำหรับลูกๆทุกๆคนอย่ามีความรุ้สึกเหมือนดิฉันนะคะขอให้ทำตั้งแต่วันนี้วันที่พ่อแม่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ท่านจะได้ไม่นั่งน้ำตาตกในเหมือนที่ดิฉันเป็นอยุ่ทุกวันนี้ถึงทำดีแล้วแต่ก็รู้สึกว่ายังดีไม่พอค่ะ ขออนุโมทนากับทุกท่านที่ทำดีกับพ่อแม่ค่ะ ไม่มีใครรักเราเท่าคุณแม่จริงๆนะค่ะ ขอยืนยัน

 

รักและทำดีกับท่านให้ดีที่สุด ก่อนที่จะรักคนอื่นเป็น

 

พ่อแม่คือบุคคลสำคัญที่สำคัญที่สุดในชีวิตเรา

 

ความกตัญญููต่อพ่อแม่ผู้มีพระคุณ โลกวิญญาณถือเป็นคุณธรรมที่ละเลยมิได้

 

ผู้ประกอบกรรมดีย่อมจะประกอบสิ่งที่เป็นมงคล
๕ ประการ ที่จะเป็นสิริมงคลแก่ตนเอง

(๑) การให้ความเคารพนับถือบิดามารดาผู้มีพระคุณ เมื่อท่านมีชีวิตจะทะนุบำรุงท่าน เมื่อวัยชราให้ท่านมีความสุขทั้งใจและกาย เมื่อท่านจากโลกนี้ไปแล้วก็ทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ท่านตามประเพณี

(๒) ทะนุบำรุงครอบครัว มีภรรยาและบุตร เป็นต้น ให้ความสุขและให้มีการศึกษาแก่บุตร ตามหน้าที่บิดาที่สามารถจะทำได้ แต่อย่าหวังสิ่งตอบแทนจะเกิดทุกข์

(๓) มีสัมมาอาชีวะในสิ่งที่สุจริตอยู่ในขอบเขตของกฎหมายเป็นพลเมืองดี

(๔) จงถือหลักธรรมะปฏิบัติอยู่ในศีลธรรมที่ดีงาม หาทางที่จะประกอบการกุศล เพื่อช่วยกันทะนุบำรุงรักษาพระศาสนาให้ถาวร อบรมให้บุตรหลานปฏิบัติสืบเนื่องต่อๆ กันไป

(๕) จงมีความมั่นคงในความรักชาติและศาสนา พระมหากษัตริย์ เมื่อถึงคราวจำเป็นก็ยอมพลีชีวิตเพื่อช่วยกันรักษาชาติไทย และศาสนา ทั้งพระมหากษัตริย์ที่รักยิ่ง ให้ยั่งยืนถาวรเพื่อไว้ให้อนุชนรุ่นหลังรับช่วงตลอดไป

 

ขออนุโมทนาเป็นอย่างยิ่งค่ะ บทความนี้อ่านแล้วซึ้งมาก ทำให้นึกถึงแม่ของตัวเองก็เป็นเช่นนี้ อดทน ประหยัด ทำทุกอย่างเพื่อลูก เห็นลูกเป็นเด็กเล็กเสมอ แม้ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไร ลูกอยากให้ท่านสุขสบาย เพราะว่าไม่ได้ลำบาก แต่ท่านมักจะสอนเสมอทุกครั้งด้วยถ้อยคำเหมือนเดิม อดีตรักท่านมากเท่าใด ปัจจุบันเมื่อไม่มีท่านอยู่ในโลกนี้กับเราแล้ว ยิ่งรักท่านมากขึ้นเท่าทวีไม่รู้จบ จะหาใครรักเราจริงใจกับเราเท่าแม่ของเราไม่มีเลยค่ะ ขออนุญาตนำข้อความนี้ไปเผยแพร่ต่อนะคะ ขออนุโมทนาอีกครั้งค่ะ

 

น้ำตาซึมค่ะ...นึกเห็นภาพเลย นึกถึงตอนเราไม่สบาย เป็นไข้เลือดออกจวนตาย แต่ก้อยังมีคนนึงนั่งเคียงคู่อยู่กับเราไม่ห่างเลย

 

เวลาอยู่ก็ไม่ได้กิน เวลาตายเคาะให้กิน

 

พระประจำบ้านครับ บุญคุณยิ่งใหญ่หาที่ใดเปรียบปาน โมทนาครับ