บารมีหลวงปู่ครูบาชัยยะวงศาพัฒนา วัดพระพุทธบาทห้วยต้ม อ.ลี้ จ.ลำพูน

ครูบาศรีวิชัย กับ ครูบาชัยยะวงศา
ที่วัดจามเทวี ลำพูน

 

เป็นผู้มีพรหมวิหารสี่
หลวงปู่มีความเมตตากรุณาและพรหมวิหารสี่มาแต่เยาว์วัยอย่างหาที่เปรียบมิได้ เพื่อนของ หลวงปู่ตั้งแต่สมัยนั้นเล่าว่า เมื่อสมัยที่ท่านเป็นเด็กระหว่างทางไปหาของหรืออาหารป่า ทุกครั้งที่เห็นสัตว์ถูกกับดักของนายพราน ท่านจะปล่อยสัตว์เหล่านั้นให้มีอิสรภาพเสมอ แล้วจะหาสิ่งของมาทดแทนให้กับนายพราน เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนกับชีวิตของมัน

ครั้งหนึ่งท่านเห็นตัวตุ่นถูกกับดักนายพรานติดอยู่ในโพรงไม้ไผ่ ด้วยความสงสารท่านจึงปล่อยตัวตุ่นนั้นไป แล้วหยิบหัวมันที่หามาได้จากในป่า ซึ่งตั้งใจไว้ว่าจะนำไปให้พ่อแม่และน้อง ๆ กิน ใส่เข้าไปในโพรงไม้นั้นแทน เพื่อเป็นการชดใช้แลกเปลี่ยนกับชีวิตของตัวตุ่นนั้น

ต่อมามีอยู่วันหนึ่ง ท่านไปพบปลาดุกติดเบ็ดของชาวบ้านที่นำมาปักไว้ที่ห้วย ท่านเห็นมันดิ้นทุรนทุรายแล้วเกิดความสงสาร เวทนาปลาดุกตัวนั้นมาก จึงปลดมันออกจากเบ็ด แล้วเอาหัวผักกาดที่ท่านทำงานแลกมา ซึ่งตั้งใจไว้ว่าจะนำไปให้พ่อแม่และน้อง ๆ กิน มาเกี่ยวไว้แทนเป็นการแลกเปลี่ยนชีวิตปลาดุกนั้น หลวงปู่ได้เมตตาบอกถึงเหตุผลที่กระทำเช่นนั้นว่า ในเวลานั้นท่านมีความเวทนาสงสาร สัตว์เหล่านั้นจึงได้ช่วยชีวิตของมันไว้ ท่านมักจะสั่งสอนลูกศิษย์อยู่เสมอว่า "ชีวิตของใคร ๆ ก็รักทั้งนั้น เราทุกคนควรจะเมตตาตนเอง และเมตตาผู้อื่นอยู่เสมอโลกนี้จะได้มีความสุข"

ด้วยความที่ท่านเป็นผู้ที่ไม่ชอบการผิดศีลมาตั้งแต่สมัยเด็ก เมื่อท่านเห็นว่าคนอื่นจะผิดศีล ข้อปาณาติบาต (การฆ่าสัตว์ตัดชีวิต) ก็รู้สึกสงสารทั้งผู้ทำปาณาติบาตและผู้ถูกปาณาติบาต ซึ่งท่านไม่อยากเห็นพวกเขามีเวรมีกรรมกันต่อไป แต่ในขณะเดียวกันท่านก็ไม่ต้องการให้ตัวเองต้องผิดศีลโดยไปลักขโมยของผู้อื่น ซึ่งในเวลานั้นท่านไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ท่านจึงต้องหาสิ่งของมาตอบแทนให้กับเขา แต่ในบางครั้งก็ไม่มีสิ่งของมาแลกกับชีวิตของสัตว์เหล่านั้นเหมือนกัน แต่ท่านก็สามารถจะช่วยมันได้โดยปล่อยมันให้เป็นอิสระ แล้วท่านจะนั่งรอนายพราน จนกว่าเขาจะมา และก็ขอเอาตัวเอง ชดใช้แทน ซึ่งท่านได้เล่าว่า บางคนก็ไม่ถือสาเอาความ แต่บางคนก็ให้ไปทำงานหรือทำความสะอาด ทดแทนกับที่ท่านไปปล่อยสัตว์ที่เขาดักไว้ แต่ไม่เคยมีใครทำร้ายทุบตีท่าน อาจจะมีบ้างก็เพียงแต่ว่ากล่าวตักเตือน

ในปัจจุบันนี้ก็เช่นกัน หลวงปู่ชอบปล่อยสัตว์ ปล่อยปลามาก มีอยู่หลายแห่งที่ท่านไปโปรดญาติโยม แล้วญาติโยมซื้อสัตว์มาให้ท่านปล่อย สัตว์พวกนี้ดีใจมากเมื่อปล่อยให้มันเป็นอิสรภาพ ขณะที่ท่านปล่อยสัตว์โดยเฉพาะสัตว์น้ำ เช่น ปลาช่อน ปลาดุก ปลาหมอ เหมือนหนึ่งว่ามันไม่อยากจากท่านไป เมื่อท่านให้ศีลให้พรจะดำผลุบดำโผล่อยู่ที่หน้าท่านเป็นเวลานาน บางตัวก็ขึ้นมานอนสงบนิ่งเพื่อรับพรจากท่าน บางตัวขึ้นมาเคล้าเคลียที่เท้าของท่านที่จุ่มลงในน้ำ แสดงถึงความรักและความเมตตาจิตที่ได้รับจากท่าน และสมัยเมื่อท่านจำพรรษาอยู่ป่าแม่ระได้ ๔ ปี ช้างจะมาล้อมฟังเสียงสวดมนต์ทุกเช้า เมื่อฟังจบแล้วต่างก็แยกย้ายกันไปหากิน เมื่อ หลวงปู่ตีระฆัง ช้างก็จะมาขอกินข้าว หลังจากได้กินข้าวแล้ว ก่อนจากไปช้างที่เป็นหัวหน้าจะครางฮือๆ เพื่อแสดงความเคารพและขอบคุณ แม้แต่เสือก็ยังมีความเกรงใจ คือถ้าเสือเดินมาในระยะไกลๆ มันจะร้องมาเรื่อย เมื่อเดินเข้ามาใกล้ที่ หลวงปู่พักอยู่มันจะไม่ร้อง จะร้องอีกต่อเมื่อออกห่างไปไกล

ท่านได้พูดกับผู้เขียนว่า "แม้ว่าบางครั้งจะต้องทำงานหนักเพื่อใช้ชีวิตของสัตว์ที่ท่านได้ปล่อยไป แต่ท่านก็รู้สึกยินดีและปิติใจเป็นอันมากที่ได้ทำในสิ่งที่ดีงามเหล่านี้ "

 

เมืองลับแล....
กัลยาณมิตรคนนึงที่วัด บอกว่าวันก่อนที่ผมจะเข้าไปวัดมีพวกเมืองลับแลมาถวายผ้าป่าครูบาตอนหัวค่ำ แล้วก็คณะผ้าป่าก็เดินหายไปหลังวัด

วันหลังมีโอกาสถามท่านเรื่องนี้ ถามท่านว่า "ครูบาครับ เมืองลับแลมีจริงไหม "

ครูบาท่านบอก "ตอนนั้น (สมัยหนุ่มๆ) เดินธุดงค์ไป เดินผ่านหมู่บ้าน เห็นรอยพระบาท (พระพุทธบาท) ที่ริมน้ำ พอเดินผ่านหันไปอีกที หมู่บ้านหายไปแล้ว"

ท่านบอกว่า "วันหลังจะไปกราบก็หาไม่เจอ รอยพระบาทนี้อยู่ในหมู่บ้านพวกลับแล เค้าดูแลอยู่"

ถามครูบาว่า "อยู่ที่ไหนครับ"

ท่านชี้นิ้วบอก ไปหลังวัดห้วยต้ม "อยู่ทางโน้น"

 

มีครั้งหนึ่งหลวงปู่ครูบาชัยวงศานำผ้าป่าไปทอดที่วัดดอนมูล อ.สันกำแพง จ.เชียงใหม่ หลวงปู่ครูบาคำแสน คุณาลังกาโร พระสุปฏิปัณโณเจ้าของวัวธนูอันโด่งดัง ถึงกับลงมารับ พร้อมกับแสดงความดีใจที่ได้พบครูบาชัยวงศา ครูบาคำแสนได้นิมนต์ครูบาชัยวงศานั่งบนอาสนะที่สูงกว่า แต่ครูบาชัยวงศาไม่ยอมเพราะเห็นว่าพรรษาของท่านน้อยกว่าครูบาคำแสนและคุณธรรมก็น้อยกว่าครูบาคำแสน แต่หลวงปู่ครูบาคำแสน ได้กล่าวขึ้นมาว่า...

"หลวงพ่อวงศ์พรรษาน้อยกว่าก็จริงแต่คุณธรรมสูงกว่ามาก "จึงไม่ยอมนั่งสูงกว่าครูบาชัยวงศา เมื่อสองครูบาต่างก็เกี่ยงให้อีกฝ่ายนั่งสูง ลูกศิษย์ที่ติดตามจึงยกอาสนะอีกตัวหนึ่งให้หลวงปู่ครูบาคำแสนนั่ง เพื่อให้เสมอกัน หลังจากหลวงปู่คำแสนนั่งเรียบร้อยแล้ว ได้หันมาบอกลูกศิษย์ที่ติดตามไปว่า...

"ลูกโชคดีนะที่ได้พบพระอริยสุปฏิปันโนที่มีคุณธรรมสูงอย่างท่านครูบาชัยวงศา ให้ปฏิบัติธรรมให้เก่งอย่างครูบาวงศ์นะ เพราะท่านเป็นพระกรรมฐานพิจารณากฎไตรลักษณ์ได้แล้ว ลูกต้องซักถามท่านให้มากๆจะได้กุศลอันสูงส่งในชาตินี้ "

ขอบารมี หลวงปู่ ครูบาทั้งสอง คุ้มครองลูกหลาน

ขอบคุณเจ้าของภาพ
เรื่องจาก คุณหมออั๋น

 

เรื่องหลวงปู่ครูบาวงศ์กับสมเด็จพระญาณสังวรสมเด็จพระสังฆราชฯ
มีครั้งหนึ่งหลวงปู่ครูบาวงศ์ได้อาพาธ ลูกศิษย์ที่เป็นหมอที่ศิริราช นิมนต์ท่านไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลศิริราช ความทราบถึงสมเด็จพระญาณสังวรฯ ซึ่งทั้งสองท่านรู้จักกันมาก่อน สมเด็จได้มาเยี่ยมหลวงปู่ที่โรงพยาบาล สมเด็จได้เสด็จเข้ามาถึงห้องที่หลวงปู่พักรักษาตัว

ครูบาวงศ์ท่านพอเห็นสมเด็จญาณมาหา ก็ลงมานั่งกราบสมเด็จ พอครูบาวงศ์ท่านกราบสมเด็จที่นั่งเก้าอี้ในห้องเสร็จ สมเด็จญาณท่านก็นิมนต์ให้หลวงปู่ครูบาวงศ์นั่งเก้าอี้บ้างแล้วท่านก็กราบหลวงปู่ครูบาวงศ์ ลูกศิษย์ที่ติดตามสมเด็จ ก็คิดในใจว่า ทำไมสมเด็จมากราบพระบ้านนอกไม่มีสมณศักดิ์แบบนี้

สมเด็จฯท่านก็ทรงทราบวาระจิต ก็หันไปบอก ลูกศิษย์ที่ติดตามว่า
“ ที่ครูบาวงศ์ กราบ(สมเด็จญาณ)คือสมมุติ ,,, แต่ที่นี่ (สมเด็จญาณ)กราบ ครูบาวงศ์ คือ วิมุตติ ”

Cr: คุณหมออั๋น

 

นิพพานอยู่ไกล ถ้าจะไปต้องออกเดินทางตั้งแต่วันนี้
อย่างไปทำบุญใส่บาตร ค่ำมาก็สวดมนต์ไหว้พระ
เจริญเมตตาภาวนา ตัดกิเลส ลดตัณหา
เดินทุกวัน มันก็ใกล้เข้าไปทุกวัน
ถ้าเราไม่ยินดีซึ่งบุญ ไม่ยินดีซึ่งศาสนา พระพุทธเจ้าสร้างศาสนาไว้ให้
เราไม่กราบไหว้ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
ไม่สักการบูชา ไม่มาสะสางล้างโทษ ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต กินเหล้าเมายา แน่นหนาไปด้วยกิเลสตัณหา
ก็จะเดินไปในทางตรงข้าม คือ ...อบายภูมิ

 

หลวงปู่ไม่ลาพุทธภูมิ

จากหนังสือ พระชัยวงศาปูชนียาลัย

ประมาณปี 2535 ในช่วงเวลานั้น หลวงปู่ครูบาวงศ์ ท่านยังมีสุขภาพแข็งแรง หลวงปู่มักจะมาโปรดลูกหลานที่วัดบุปผาราม ฝั่งธนบุรีอยู่บ่อยๆ

มีพระภิกษุรูปหนึ่งถามครูบาว่า "หลวงปู่ไม่ลา (พุทธภูมิ) หรือครับ"

หลวงปู่ตอบพร้อมคายน้ำหมาก และพูดทีเล่นทีจริงว่า "ขี้เกียจลา"

พระรูปนั้นถามต่อไปว่า "แล้วอีกนานไหมครับ กว่าจะถึงคิวหลวงปู่"

หลวงปู่ตอบว่า "จะว่านาน ก็นาน เมื่อตอนอธิษฐานปรารถนาอย่างนี้ ไม่คิดว่ามันจะนาน ไม่อยากลา เดี๋ยวเสียสัจจะ"

จากหนังสือ สรณะในดวงใจ หลวงปู่กล่าวว่า

"พระโพธิสัตว์บางองค์ บารมีแก่ แต่ไปนิพพานยังไม่ได้ เพราะเป็นหนี้ลูกหลาน อย่างหลวงพ่อ จะไปนิพพานชาตินี้ ลูกๆ ขอเกาะชายผ้าเหลือง ปรารถนาจะไปนิพานร่วมกับหลวงพ่อ ขอให้หลวงพ่อโปรด จะติดตามหลวงพ่อไปให้ได้

หลวงพ่อก็ต้องอยู่เมตตาไปอย่างนี้ เพราะคนที่ขอติดตาม บารมีไม่เท่ากัน ก็ไปลำบาก ลูกๆ ทั้งหลายที่มีกิเลส มีกรรมมาก หลวงพ่อก็ต้องรอจนกว่าจะไปนิพพานได้ทั้งหมด แม้ว่าลูกศิษย์ที่ขอติดตามหลวงพ่อจะถูกจำคุกตลอดชีวิต หลวงพ่อก็จะคอย

แต่หลวงพ่อจะไม่คอยสำหรับคนที่มีโทษประหาร"

ที่ครูบาท่านย้ำเสมอคือ "ลูก ๆ ที่บารมีแก่แล้ว ใครไปได้ให้ไปก่อน ไม่ต้องคอยหลวงพ่อ มันช้า"

 

หัวใจแห่งบ้านพระพุทธบาทห้วยต้ม
นับถอยหลังเมื่อ 44 ปี หมู่บ้านพระพุทธบาทห้วยต้มกับใจบ้าน เมื่อปี พ.ศ. 2514 หลวงปู่ครูบาเจ้าชัยยะวงศาอุปถัมภ์พัฒนา ถูกกล่าวหาเพราะความอิจฉาริษยาของผู้ที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์ หลวงปู่จึงต้องย้ายไปพำนักอยู่ที่อื่น เมื่อมีโอกาสหลวงปู่ได้ออกเดินทางธุดงค์ในป่า เมื่อเข้าเขต อ. แม่ระมาด และ อ. ท่าสองยาง จ. ตาก หลวงปู่ได้ออกธุดงค์ต่อไปเรื่อยๆ ค่ำที่ไหนก็กางกลดพักที่นั่น เมื่อเดินทางถึงหมู่บ้านโฆ๊ะกะชอวา (เจดีย์ช้างเผือก) และหมู่บ้านทีหล่อเปอคี (บ้านห้วยโป่ง) เป็นหมู่บ้านชาวกะเหรี่ยง ซึ่งในสมัยนั้นชาวกะเหรี่ยงยังไม่เคยเห็นและไม่รู้จักพระ เพราะสมัยนั้นชาวกะเหรี่ยงได้นับถือผีบรรพบุรุษ และผีเจ้าป่าเจ้าเขา ทำให้ชาวบ้านมีความรู้สึกเกรงกลัว ไม่กล้าเข้าใกล้และพูดคุยด้วย

เมื่อหลวงปู่ได้เดินทางเข้าไปขออาศัยในหมู่บ้าน ได้พูดคุยกับชาวบ้าน แสดงธรรมให้ชาวบ้านได้เห็นได้ฟังทำให้ชาวบ้านเกิดความเลื่อมใส สร้างที่พักให้กับหลวงปู่สำหรับบำเพ็ญปฏิบัติกรรมฐาน ปฏิบัติวัตร บิณฑบาตตอนเช้า ช่วงเย็นถึงหัวค่ำหลวงก็ปู่ได้เปิดโอกาสให้ชาวบ้านได้เข้ามาพูดคุยถึงหลักธรรมะ หรือแสดงธรรม ตลอดระยะเวลาที่อยู่กับชาวบ้านหลวงปู่ได้อบรมสั่งสอนให้ชาวบ้านได้ยึดหลักศีลห้า ชาวบ้านจึงเกิดความชื่นชม ปิติยินดี และศรัทธาในทางธรรมคำสั่งสอนของหลวงปู่ หลังจากนั้นหลวงปู่ได้สร้างเจดีย์เพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจให้กับชาวบ้านซึ่งเป็นเจดีย์ทรายที่สานด้วยไม้ไผ่

เมื่อถึงปี พ.ศ. 2500-2510 หลวงปู่ได้กลับมาบูรณะวัดพระพุทธบาทห้วยต้ม (พระบาทข้าวต้ม ชื่อในสมัยนั้น) สมัยนั้นยังไม่มีสิ่งก่อสร้าง ประมาณช่วง พ.ศ. 2510-2514 ชาวกะเหรี่ยง อ.แม่ระมาด และ อ.ท่าสองยาง จ.ตาก กลุ่มเดิมที่หลวงปู่ได้เคยอบรมสั่งสอน ได้เดินเท้าข้ามป่า แม่น้ำ จากจังหวัดตากเพื่อมาหาหลวงปู่ที่จังหวัดลำพูน ซึ่งใช้ระยะเวลาในการเดินทางถึง 4 คืน 5 วัน ระหว่างการเดินทางได้หุงต้มอาหารกินเอง ที่ได้เตรียมไว้จากบ้านมา

เมื่อเดินทางถึงวัดพระบาทห้วยต้ม ก็ได้จัดเตรียมข้าวสารอาหารแห้งที่นำมาจากบ้านเพื่อถวายหลวงปู่ เช่น ข้าวสาร พริก เกลือ มัน เผือก หลวงปู่อนุโมทนาและให้พรแก่ชาวบ้าน จากนั้นหลวงปู่ได้พูดคุยกับชาวบ้านถึงเรื่องที่จะกลับมาช่วยหลวงปู่พัฒนาวัดห้วยต้ม สมัยนั้นมีผู้นำกลุ่มชาวกะเหรี่ยง 2 ท่าน มีชื่อว่าอาจารย์ตะก๊ะพาแจะ และ อาจารย์ตะก๊ะจะโพ พร้อมด้วยกลุ่มชาวกะเหรี่ยงที่ร่วมเดินทางมาด้วยได้สนทนากัน หลังจากนั้นก็ได้ให้คำตอบกับหลวงปู่ว่าพวกเรายังมาไม่ได้ เพราะมีภาระหน้าที่ ที่จะต้องดูแล เช่น ไร่ นา สวน สัตว์เลี้ยง และครอบครัว แล้วพวกเราจะกลับมาอยู่กับหลวงปู่ได้อย่างไร? ถึงแม้จะกลับมาอยู่พวกเราจะทำมาหากินกันอย่างไร? เพราะไม่มีที่ทำมาหากินในที่นี่

หลวงปู่จึงได้ตอบชาวบ้านว่า ก็จริงอยู่นะที่หากกลับมาแล้วไม่มีที่ทำกิน แต่ก็ดีกว่าฆ่าสัตว์เพื่อเลี้ยงผีเพราะเป็นกรรมที่เราต้องเส้นไหว้บูชาผี ทำพิธีต่างๆ บ่อยครั้งก็เจ็บไข้ได้ป่วยจากการปฏิบัติที่เป็นการผิดผี ท่านทั้งหลายกลับมาปฏิบัติเริ่มต้นชีวิตใหม่ มาสวดมนต์ภาวนา แผ่เมตตากับเราที่พระบาทห้วยต้มนี้ ยังดีกว่าจะอยู่ต่อไปบนดอย ที่ต้องใช้ชีวิตที่วนเวียนต่อการสร้างบาป เลี้ยงสัตว์เพื่อฆ่า บ่อบครั้งก็เป็นการสร้างบาปโดยไม่รู้ตัว มนุษย์เราจะต้องมีความเกรงกลัวต่อบาป อีกไม่นานเราก็จะหลุดพ้นจากความลำบากยากจน หลังจากหลวงปู่เทศนาธรรมเพื่อเป็นการชี้ทางสว่างให้กับชาวบ้านจบลง รสพระธรรมของหลวงปู่ที่เพียบพร้อมไปด้วยเมตตาบารมี เกิดดวงตาเห็นธรรมวางอาวุธเครื่องมือเครื่องใช้สำหรับสังหารสัตว์ ทิ้งไปจากชีวิต เกิดความตั้งใจพร้อมที่จะกลับมาอยู่กับหลวงปู่ในการที่จะก่อสร้างบูรณะวัดพระบาทห้วยต้ม

เมื่อปี พ.ศ. 2514 ตรงกับปีกุน (ปีช้าง ของชาวกะเหรี่ยง) เป็นช่วงฤดูเก็บเกี่ยวข้าวบนดอย แต่ด้วยการที่มีความศรัทธาต่อหลวงปู่อย่างแรงกล้า ทำให้ชาวบ้านกลุ่มนี้ยอมสละทุกสิ่งแม้กระทั่งข้าวไร่ที่ได้เวลาเก็บเกี่ยว ยอมสละข้าวในไร่ให้กับนก หนู เพื่อเป็นการให้ทาน

 

"อย่ามัวเมาในสังขาร"

"60-70 ลุกก็ยาก นั่งก็ยาก หลังจากนั้นก็ร้องโอย
หนังเหี่ยว เขี้ยวหล่อน ตาหม่นตามัว หัวหงอกหัวขาว
เฒ่าแก่แล้วควรพิจารณาดูกายตัวเราให้ชัด
อุ้มลูกแล้วก็ยังว่า ค่อยให้หลานแถม
คนที่มีเงินพอหมื่นพอแสนแล้ว ก็ยังให้ได้ถึงล้านโกฏิเล่า
หลงเลี้ยงคราบเน่า ไว้รอวันตาย
เราทั้งหลายควรที่จะหาช่องทางดี อย่าประมาททางศีลทางทาน
อายุสังขารเรามันบ่อยู่ที่เก่า เป็นอันรู้เฒ่าชราไป ให้คิดไว้บ่อยๆ"

 

"ปลูกนาบุญ"

"ที่เราอยู่ทุกวันนี้ ใช้ของเก่า

อุปมาอย่างทำไร่ทำนา ทำนาเดี๋ยวนี้ ปลูกเดี๋ยวนี้ จะกินเดี๋ยวนี้ไม่ได้

ทั้งที่ปลูกเดี๋ยวนี้ ต้องไปกินปีหน้า

ที่เรากินปัจจุบัน คือ..ข้าวที่ปลูกปีที่แล้ว "

ภาพ : คณะศรัทธาถวายรถไถ ให้หลวงปู่ครูบาวงศ์

 

คนเราเกิดมาหนีทุกข์ไม่พ้นสักคน
ไม่มีบุญก็ทุกข์ มีบุญก็ทุกข์
ยิ่งมีบุญมากก็ยิ่งทุกข์
ไม่เห็นใครมีสุขสักคน

 

คำสอนของหลวงปู่ครูบาชัยยะวงศาพัฒนา
วัดพระพุทธบาทห้วยต้ม อ.ลี้ จ.ลำพูน

“ตัดสังขารออกไป ตัวกูตนกูไม่ใช่สักอัน ตัดวิญญาณออกไป วิญญาณก็ไม่ใช่เรา การตัดวิญญาณออก นี้ยากมากที่สุดที่วิญญาณดับ ถ้าวิญญาณดับก็นิโรธสัจจะนิพพานไป ถ้านิพพานไปแล้วก็ไม่เกิดไม่ตายไม่หนุ่มไม่แก่ มีความสุข สุขที่สุดก็ที่นิพพาน”

ภาพ : งานสรงน้ำรอยพระพุทธบาท ณ วัดพระพุทธบาทดอยถ้ำ อ.ลี้ จ.ลำพูน

ขอน้อมกราบบูชาพระคุณครูบาอาจารย์

 

หลวงปู่ครูบาวงศ์ ถ่ายที่วัดพระธาตุห้าดวง เป็นวัดที่ครูบาได้นำคณะศรัทธามาบูรณะ

 

"ภาพหลวงปู่ครูบาชัยยะวงศาพัฒนา"
วัดพระพุทธบาทห้วยต้ม อ.ลี้ จ.ลำพูน

นั่งรับอาหารบิณฑบาต แด่คณะศรัทธามีทั้งชาวกะเหรี่ยงและละแวกใกล้เคียงที่มารอใส่บาตรทุกเช้า

คณะสงฆ์วัดศาลพันท้ายนรสิงห์พร้อมทีมงาน (นำโดยพระครูปลัดวสันต์) มีโอกาสได้ใส่บาตรก่อนเข้าไปหล่อพระหน้าตัก ๔ ศอก ที่พระธาตุแก่งสร้อย เดินทางจากวัดพระบาทห้วยต้มนั่งรถผ่านอุทยานไปนั่งเรือที่ท่าก้อใน วันที่ 15 พฤษภาคม พ.ศ.2539

น้อมถวายเป็นพุทธบูชา ธรรมบูชา สังฆบูชา
และน้อมบูชาพระคุณครูบาอาจารย์
ขอโมทนาสาธุ สาธุ สาธุ

ภาพถ่ายเมื่อวันที่ 14 พฤษภาคม พ.ศ.2539

ขอบคุณเจ้าของภาพ

 

หลวงปู่บุดดา ถาวโร วัดกลางชูศรีเจริญ และหลวงปู่ครูบาชัยยะวงศา หน้าเมรุปราสาทจตุรมุขงานพระราชทานเพลิงศพหลวงปู่ครูบาพรหมจักร วัดพระพุทธบาทตากผ้า จ.ลำพูน

 

หลวงปู่บุดดา ถาวโร และหลวงปู่ครูบาชัยยะวงศา ได้มาร่วมงานฉลองวิหาร ที่สำนักสงฆ์กิจห้วยต้ม ดอนเมือง กรุงเทพมหานคร เมื่อวันเสาร์ที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2530 ทั้งสองหลวงปู่ได้สนทนากับคณะศิษย์ถึงครูบาธรรมชัย วัดทุ่งหลวง อ.แม่แตง จ.เชียงใหม่ ซึ่งมรณภาพ เมื่อวันที่ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2530

ขอเอามาบางส่วนเฉพาะบทสนทนาของหลวงปู่บุดดา ที่เกี่ยวกับหลวงปู่ครูบาชัยยะวงศา
(บ) หมายถึง หลวงปู่บุดดา ถาวโร
(ว) หมายถึง หลวงปู่ครูบาชัยยะวงศาพัฒนา
(ศ) หมายถึงลูกศิษย์

............................................................

(ศ) ถ้าไม่เชื่อก็ไม่บวชครับหลวงปู่ บวชถึงมอบกายถวายชีวิตนะครับ อยู่กับพระธรรมแล้วสบายใจ
(บ) นั่นแหละ อยู่กับธรรมะก็สบายใจ มนุษยธรรมก็เป็นธรรม เทวธรรมก็เป็นธรรม พรหมธรรมก็เป็นธรรม โลกุตตรธรรมก็เป็นธรรม แล้วจะหนีจากธรรมยังไงหล่ะ มาหันหลังให้ธรรมะได้หรือ หันหน้าเข้ามาหาธรรมะซิ

(ศ) ต้องสู้กับธรรมะ
(บ) อยู่กับธรรมะซิ อยู่กับสัตว์โลกมันก็เกิดตายซิ เกิด แก่ เจ็บ ตายอยู่กับสัตว์โลก อยู่กับธรรมไม่เกิด ไม่ตาย เท่านี้แหละ #เรียนเป็นเรียนวันเดียวจบเรียนไม่เป็นแปดหมื่นปีเรียนไม่จบ

(ศ) ใช่ครับๆ #หลวงปู่ครูบาวงศ์ต้องโปรดคนอีกมากครับต้องโปรดสัตว์โลกอีกมากครับ
(บ) ก็ท่าน(ครูบาวงศ์) บอกแล้วนี่ ไปวัดอาวุธนี่ บอกว่ายอมๆๆๆ (เวลาหลวงปู่ครูบาวงศ์สวดมนต์แบบภาคเหนือ ครูบาท่านสวดเร็วมากจนฟังแทบไม่ทัน มีผู้ไปถามหลวงปู่บุดดาว่า...ครูบาวงศ์สวดมนต์ฟังรู้เรื่องไหม? หลวงปู่ท่านตอบว่า..รู้เรื่อง ถามว่ารู้อย่างไร? ท่านตอบว่า...หลวงพ่อวงศ์สวดว่ายอมๆๆ หมายความว่า อะไรก็ยอมหมด ใครจะเก่ง จะดี จะวิเศษ ก็ยอมหมด )

(ศ) #ท่านจะเป็นพระพุทธเจ้านี่ครับก็ต้องเหนื่อยหน่อย หลวงปู่บุดดาสบายแล้วครับ #หลวงปู่วงศ์ยังเหนื่อย
(บ) ก็อยากไปอยู่กับเหนื่อยก็เหนื่อยซี่ อยู่กับไม่เหนื่อยก็แล้วกัน

(ศ) #ท่านสงสารสัตว์ครับสงสารสัตว์โลก
(บ) สงสารสัตว์โลกก็อย่าเหนื่อยซี่ ไปเหนื่อยทำไมล่ะ เอารถไฟมาให้ขี่ ไปแบกรถไฟก็เหนื่อยซี่

(ศ) ครับ #ก็ท่านยอมแบกหลวงปู่ท่านอยากแบก
(บ) เอารถยนต์มาให้ขี่ ไปแบกรถยนต์ก็เหนื่อยซิ

(ศ) #ลูกหลานมากครับ
(บ) ต้องขี่รถไฟ ต้องขี่รถยนต์ซิ

(ศ) หลวงปู่บุดดารถไฟมีขบวนเดียวครับ #หลวงปู่วงศ์มีหลายร้อยขบวนครับช้าหน่อย
(บ) ร้อยขบวนเราก็ไปได้ อย่าไปแบกมันต้องให้มันแบกเรา ให้รถแบกเรา เราอย่าแบกรถ ดอยสุเทพน่ะ รถขึ้นลงได้แล้วเดี๋ยวนี้ เขาเจริญขึ้น ดอยสุเทพก็เจริญขึ้น กรุงเทพก็เจริญขึ้น ภาคนักธรรมทั้งบาลีก็เจริญขึ้น ไม่เจริญลงนี่นา ไปโง่ๆได้หรือ

 

พระเจดีย์ ๘๔๐๐๐ พระธรรมขันธ์ ภายในวัดพระพุทธบาทห้วยต้ม สร้างรากฐานของพุทธศาสนาปลูกไว้ในใจพุทธศาสนิกชน







ณ อดีตจนถึงปัจจุบัน
ประวัติพระเจดีย์ ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์

พระเจดีย์องค์นี้มีรากฐานกว้าง ๒๐ เมตร สูง ๓๔ เมตร เริ่มสร้างเมื่อวันที่ ๙ พฤษภคม พ.ศ. ๒๕๑๘ โดยมีท่านครูบาเจ้าชัยยะวงศาพัฒนาเป็นประธารการก่อสร้าง ได้มอบหมายให้นายโต๊ะโน่ ชาวเขาเผ่ากะเหรี่ยงเป็นช่างดำเนินการก่อสร้าง ในระยะนั้นก็ได้มีครูบาบุญทืม จากวัดจามเทวี อ.เมือง จ.ลำพูน ได้มากราบเยี่ยมครูบาเจ้าชัยยะวงศาพัฒนาที่วัดพระพุทะบาทห้วยต้ม ก็ได้เห็นทางวัดกำลังก่อสร้างพระเจดีย์ และได้นั่งพูดคุยกับท่านครูบาเจ้าว่า “ท่านครูบาจะเอาปัจจัยที่ไหนมาสร้าง” ครูบาเจ้าก็ตอบว่า “ก็ยังไม่รู้จะเอาปัจจัยที่ไหน” หลังจากนั้นเมื่อครูปาบุญทืมกลับไปวัดจามเทวีแล้ว ท่านก็ได้อาพาธ ข่าวการอาพาธของครูบาบุญทืมได้ทราบถึงหลวงพ่อพระมหาวีระ ถาวโร วัดท่าซุง จ.อุทัยธานี หลวงพ่อพระมาหวีระก็ได้ดำริที่จะไปกราบเยี่ยมท่านครูบาบุญทืม (หลวงพ่อพระมหาวีระ ถาวโร ได้เคยบอกกับทางคณะศิษย์ของท่านว่า ครูบาบุญทืมอดีตชาติเป็นพี่ชายของท่าน) ทางครูบาบุญทืมเมื่อได้ทราบว่าหลวงพ่อพระมาหาวีระจะขึ้นมาเยี่ยมท่านก็ได้นึกถึงคำพูดของครูบาเจ้าชัยยะวงศาพัฒนาเรื่องสร้างพระเจดีย์ก็คิดว่าหากได้กำลังศรัทธาของศิษย์หลวงพ่อพระมหาวีระ ถาวโร ไปช่วยสร้างพระเจดีย์แล้ว พระเจดีย์คงสร้างสำเร็จได้ไม่ยาก แล่วครูบาบุญทืมก็ได้สั่งให้คณะศิษย์ของท่านนำองค์ท่านไปส่งที่วัดพระพุทธบาทห้วยต้มทั้วที่ยังป่วยการเกินทางในสมัยนั้นก็ไม่ค่อยสะดวก การติดต่อกันยากมาก พอครูบาบุญทืมไปถึงวัดพระพุทธบาทห้วยต้ม ครูบาเจ้าชัยยะวงศาพัฒนา ก็ไม่ได้อยู่วัดเพราะมีกิจสำคัญในการสร้างวัดและถนนเข้าหมู่บ้านกะเหรี่ยงที่ อ.ทุ่งหัวช้าง จ.ลำพูน

แต่พอท่านได้ทราบข่าวว่าครูบาบุญทืมได้มาเยี่ยมท่านที่วัด จึงได้รีบเดินทางกลับมาวัดพระพุทธบาทห้วยต้ม เมื่อได้พบกัน ครูบาบุญทืมก็ได้กราบเรียนครูบาชัยยะวงศาพัฒนาว่า ข้าพเจ้าไม่ค่อยสบายนับตั้งแต่ได้กลับจากที่นี่ไป แต่ได้ทราบข่าวว่าหลวงพ่อพระมหาวีระ ถาวโร จะขึ้นมาเยี่ยมข้าพเจ้าที่วัดจามเทวี ข้าพเจ้าก็นึกถึงคำพูดของท่านเรื่องการสร้างพระเจดีย์ข้าพเจ้าจึงอุตส่าห์หอบสังขารที่ป่วยมาที่วัดพระพุทธบาทห้วยต้มแห่งนี้ เพื่อที่จะให้หลวงพ่อพระมหาวีระตามมาเยี่ยมวัดพระพุทธบาทห้วยต้ม
หลังจากนั้น ๔-๕ วัน หลวงพ่อพระมหาวีระก็ได้พาคณะศิษย์ตามมาเยี่ยมครูบาบุญทืมที่วัดพระพุทธบาทห้วยต้ม และได้พบกับครูบาเจ้าชัยยะวงศาพัฒนา หลังจากนั้นหลวงพ่อพระมหาวีระ ถาวโร ก็ได้นิมนต์ท่านครูบาเจ้าให้ไปโปรดญาติโยมที่วัดท่าซุง และกรุงเทพฯ ต่อมาคณะศรัทธาญาติโยมของหลวงพ่อพระมหาวีระก็ได้เลื่อมใสในองค์ท่านครุบาเจ้าชัยยะวงศาพัฒนา และได้ถวายปัจจัยเพื่อมาสร้างพระเจดีย์มาเรื่อย ๆ ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๕๑๘ - พ.ศ. ๒๕๔๐ สิ้นงบประมาณการก่อสร้างทั้งสิ้น ประมาณ ๓๒ ล้านบาทเศษ

เมื่อวันที่ ๖ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๒๓ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดชมหาราช ได้เสด็จพระราชดำเนินมาทรงเจิมหินเพื่อบรรจุในองค์พระเจดีย์ ปาฏิหาริย์ของเจเยองค์นี้ ได้มีชาวเขาเผ่ากะเหรี่ยงพากันมาเวียนเทียนทุก ๆ วันพระ บางครั้งก็ได้เห็นเป็นแสงสว่างพุ่งออกมาจากองค์เจดีย์ และบางครั้งก็ได้ยินเสียงสดมนต์รอบ ๆ เจดีย์ แต่พอเดินเข้าไปใกล้ ๆองค์เจดีย์ก็ไม่เห็นมีใครสักคนหนึ่ง พวกชาวกะเหรี่ยงก็ได้มากราบเรียนถามท่านครูบาเจ้าว่ามีใครมาสวดมนต์ที่นั่น ท่านครูบาเจ้าก็ได้ตอบว่า เป็นเทพยาดาและชาวลับแลพวกเขามากราบสักการะบูชาองค์เจดีย์

 

วันที่18กุมภาพันธ์ 2520

หลวงปู่ครูบาชัยยะวงศาพัฒนา ได้ทำพิธีเบิกพระเนตร รูปเหมือนครูบาชุ่ม โพธิโก ในพิธีพุทธาภิเษก ของวัดวังมุย

ปัจจุบัน รูปเหมือนครูบาชุ่ม ท่านั่งสมาธิ ได้ประดิษฐานในวิหารวัดวังมุย ส่วนรูปเหมือนท่ายืนขนาดเท่าองค์จริง ประดิษฐาน ณ อนุสรณ์ กู่ ด้านหน้าวัดวังมุย

 

ครูบาสอนว่า.... "วาสนาของคน"

คนเราทุกคน เกิดมาแล้ว
จะมีติดตัวมา 2 อย่าง คือ
--------------------------
วาสนาทำบุญ
วาสนาทำบาป
สองอย่างเป็นเหตุ
-------------------------
ถ้ามีวาสนาทำบาป ก็จะทำบาปไปเรื่อยๆ
ถ้ามีวาสนาทำบุญ ก็จะทำบุญไปเรื่อยๆ.....

 

ภาพงานมุทิตาสักการะบูชา หลวงปู่ครูบาวงศ์ที่วัดบุปผาราม ปี2525

สมเด็จพระญาณสังวรฯวัดบวรนิเวศฯ
สมเด็จพระมหาวีรวงศ์(วิน)วัดราชผาติการาม
สมเด็จพระวันรัต(จับ)วัดโสมนัส
สมเด็จพระธีรญาณมุนี(วัดปทุมคงคา)
หลวงปู่บุดดา
หลวงปู่สิม
หลวงปู่มหาอำพัน
หลวงพ่อกัสสปมุนี
ครูบาศรีนวล วัดเจริญเมือง
ครูบาแก้ว วัดห้วยแทง
ครูบาธรรมชัย วัดทุ่งหลวง
พระเทพรัตนดิลก วัดบุปผาราม
พระครูศรีปริยัติยานุรักษ์ วัดสวนดอก