บทความ...กระดานเล่าสู่กันฟัง

รู้มากกว่านั้น ก็ถามคับ

ฮ่าๆ

พักเบรก

 

ยิ่งกว่าสามภพสามชาติอีกนะ

 

คงไม่มีหน่วยนับคับ

 

เริ่องเล่าจากน้องสาว....ฝันๆๆ

ฝันเห็นผู้ชายชุดขาวมาบอกว่าเป็นพรหมสองครั้ง แล้วก็มาฝันเห็นชายแก่ใส่ชุดขาวเก่าๆ มาเล่าเรื่องบางอย่าง แล้วให้พลอยสีเหลือง มาแล้วบอกบางอย่าง ข้อยได้ยินแล้วก็พูดว่าจะเอาไปเล่าเป็นธรรมทาน พอตื่นมาก็จำไม่ได้

แต่พอเห็นพระวันนี้สะท้อนสีเหลืองอร่าม เหมือนมีรัศมีเลยมาสังเกตเห็นพลอยที่หน้าผาก ในฝันรู้สึกแบบนี้ว่าคุยกับอาจารย์ แต่ก่อนจะฝันเห็นชายคนนี้ ฝันว่าอยู่บนเรือนไม้ชั้นสองที่ไม่มีบันไดให้ขึ้นมาได้ มีชายสองคนขับรถสปอร์ตขึ้นมาหา หัวก็ขาว ท่าทางเหมือนคนทรงศีลแต่ไม่ใช่พรหมที่เคยเห็น เป็นชายสูงสง่าแต่แก่ พรหมท่านจะมีลักษณะหน้ากลมๆ แต่ชายคนนี้ท่าทางเหมือนกษัตริย์แต่ใส่ชุดขาว นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ ข้อยนั่งข้างล่าง เพิ่นบอกข้อยหลายอย่างก่อนจะยื่นพลอยเหลืองให้

 

คั่นโฆษณาไปเรื่อยๆ

เจ้..ข้อยแปลกใจว่าทำไมข้อยถึงเห็นพระกุสุมายิงสูเป็นชาย เพราะท่านเป็นกวนอิม ถ้าไม่ใช่พระโพธิสัตว์ท่านจะไม่มีจัตุบท. แต่ท่านเป็นเทวี ตามที่นาคสุภปะเห็นท่าน ท่านเห็นเทวีบุศราคัม นาคชอบพระโพธิสัตว์ ชอบเป็นพาหนะให้

เทวดาเสวยบุญบนสวรรค์ แต่พระโพธิสัตว์ท่านบำเพ็ญบารมีเพื่อลงมาโปรด หนทางแห่งโพธิสัตว์ลำบากมาก เพราะต้องเสียสละมากกว่าคนมีขันธ์ห้าธรรมดา

ถ้าเทวดากับนาคไม่บอก ข้อยก็ไม่เชื่อหรอก ข้อยเชื่อครูบาอาจารย์ ข้อยไม่เชื่ออะไรง่ายๆ ไป ถ้าสัมผัสกับตัวไม่ได้ พระโพธิสัตว์ท่านอยู่ปะปนกับคนธรรมดาก็เยอะ จะเป็นกรรมปรามาสตอนไหนก็สุดรู้



**จัตุบท คือ เทวดาอารักษ์ประจำองค์โพธิสัตว์ จะอยู่แทบบาทข้างละสององค์ รวมเป็นสี่องค์**

 

เรื่องเล่าต่างๆ มีสาระบ้าง ไม่มีสาระบ้าง โปรดใช้ปัญญาในการอ่าน

 

ใช้จักรยานเลยคับ ข้อยอ่านบ่ ฮู้เรื่องเด๋...

 

ขออภัยที่ใช้เสียงในฟีล์ม เพื่อคงไว้ซึ่งอรรถรสในการอ่าน

 

....ริษยาาาาาาาาา....อยากเขียนเรื่องเนี้ย แต่นึกพล๊อตเรื่องยังม่ายออก...

พอดีเจอคำสอนของสมเด็จพระสังฆราชฯ แหมๆ ช่างบังเอิญ ท่านบอกว่า...

" ไม่มีเมตตา กรุณา ก็มีจิตใจเหี้ยมโหด
ไม่มีมุทิตา..............ก็จะมีความอิจฉาริษยา
ไม่มีอุเบกขา...........ก็จะไม่รู้จักวางเฉย ไม่รู้จักปล่อยวาง"

ฉะนั้นต้องอบรมพรหมวิหารธรรม เพื่อให้จิตพ้นจากสภาพที่ไม่งดงาม ไม่เป็นที่พึงปรารถนา....สาธุ

 

ทีนี้ เรามาเป็นสาระกันบ้างนะ ^_^

- - กรรมแห่งความริษยา - -

ความริษยาเกิดจากการขาดมุทิตา (ที่มีลักษณะคือความชื่นชม) หมายความว่า พลอยยินดีในความสุขหรือความสำเร็จของผู้อื่น มุทิตานี้ทำได้ยากกว่ากรุณา บางคนมีเมตตาปรารถนาดี มีความกรุณาสงสาร แต่เจริญมุทิตาไม่ได้ เพราะเราทุกคนมีอนุสัยกิเลสคือความริษยานอนเนืองอยู่ในกระแสจิต น้อยคนนักที่จะกำจัดความริษยานั้นได้

จะต้องฝึกฝนไปเรื่อยๆ จึงจะบรรเทาลงได้ การฝึกฝนนั้นก็ต้องประกอบด้วยโยนิโสมนสิการ คือทำความเข้าใจด้วยเหตุผลว่าความริษยาไม่ก่อให้เกิดคุณใดๆ ผู้มีความริษยานั้นจะได้รับผลคือขาดบริวาร แต่ผู้ที่เจริญมุทิตาโดยกำจัดความริษยาได้ย่อมจะได้รับอานิสงส์คือ มีบริวารห้อมล้อม มีมิตรสหายห้อมล้อม ความริษยานั้นก่อให้เกิดโทษในปัจจุบันและภพต่อไป ไม่ว่าเกิดกับผู้ใดก็ทำให้ผู้นั้นตกต่ำไปตลอด

 

ยกตัวอย่างกรรมแห่งความริษยาจากพระไตรปิฎก

มีเรื่องเล่าว่าในสมัยพุทธกาล มีพระอรหันต์รูปหนึ่งนามว่า “โลสกติสสะ” ตอนท่านถือปฏิสนธิในครรภ์มารดา บิดามารดาก็ได้รับทุกข์แสนสาหัส บ้านของท่านเกิดไฟไหม้จนสิ้นเนื้อประดาตัว แต่พวกท่านก็อดทนเลี้ยงดูจนเติบใหญ่รู้ความ เมื่อเดินไปไหนมาไหนได้ก็ถูกทอดทิ้งเป็นขอทานอยู่ข้างถนน

วันหนึ่งพระสารีบุตรเถระ เห็นเข้าก็สงสาร พระสารีบุตรได้หยั่งรู้ว่าเด็กคนนี้เคยสั่งสมบารมีธรรมมาในชาติปางก่อน จึงได้นำตัวมาวัดแล้วให้บวชเป็นสามเณร ต่อมาท่านอุปสมบทเป็นพระภิกษุชื่อโลสกติสสะ ภายหลังเจริญวิปัสสนากรรมฐานแล้วบรรลุเป็นพระอรหันต์

ตั้งแต่ท่านเกิดมาจนกระทั่งบรรลุอรหัตผล ไม่เคยกินอิ่มแม้สักวันหนึ่งเลย ทั้งนี้เพราะเวลาที่ท่านบิณฑบาตอยู่ เมื่อคนใส่บาตรท่านแล้วอาหารหายไปเองก็มี หรือแม้จะมีอาหารอยู่เพียงเล็กน้อยแต่คนอื่นกลับเห็นอาหารอยู่เต็มบาตรเลยไม่ถวายอีกก็มี ซึ่งอกุศลกรรมนี้เป็นผลของความริษยา

เรื่องราวในอดีตชาติของพระภิกษุชื่อโลสกติสสะ มีว่า สมัยหนึ่งเมื่อพระกัสสปสัมมาสัมพุทธเจ้าอุบัติขึ้นในโลก พระโลสกติสสะนี้เคยบวชเป็นภิกษุในพระพุทธศาสนา ท่านเป็นภิกษุผู้ทรงศีล วันหนึ่งพบพระเถระรูปหนึ่งที่เป็นพระอรหันต์เดินทางมาจากแดนไกล พระโลสกติสสะไม่ทราบว่าพระรูปนี้สำเร็จสมณกิจแล้ว ท่านเกรงว่าโยมอุปฏฐากจะเลื่อมใสพระอาคันตุกะรูปใหม่ ด้วยความริษยาจึงแกล้งทำให้พระอาคันตุกะนั้นอดอาหารหนึ่งมื้อ ผลกรรมนี้ส่งผลให้ท่านตกนรกเป็นเวลานาน แล้วมาเกิดเป็นคนที่ไม่เคยกินอิ่มเลย

เมื่อท่านใกล้นิพพาน พระสารีบุตรหยั่งรู้ว่าท่านจะนิพพานในวันนั้น จึงใช้คนนำอาหารไปให้ท่าน เพื่อจะได้ฉันอาหารอิ่มก่อนนิพพาน แต่ด้วยผลกรรมเก่าทำให้คนนำอาหารลืมเสียแล้วเททิ้ง ต่อมาพระสารีบุตรนึกขึ้นได้ให้คนไปถามว่าฉันอาหารหรือยัง ท่านตอบว่าวันนี้ไม่ได้ฉันอะไร พระสารีบุตรจึงนำยาจตุมธุไปให้ท่านฉัน โดยพระสารีบุตรได้จับบาตรไว้ตลอดเวลาที่ท่านฉันอยู่ หากไม่จับไว้ยาจตุมธุอาจหายไปจากบาตรด้วยผลกรรม พระโลสกติสสะฉันอิ่มวันนั้นเพียงวันเดียวแล้วปรินิพพานในวันนั้นเอง

 

จะเห็นว่าผลของความริษยานั้นส่งผลในปัจจุบันและอนาคต สามารถติดตามให้ผลจนถึงช่วงเวลาที่จะนิพพานอีกด้วย และที่ผลของความริษยาที่เกิดขึ้นกับพระโลสกติสสะอย่างรุนแรง ทำให้ถึงกับตกนรกและมีผลมาจนถึงวันแห่งปรินิพพานนั้น เพราะท่านทำกรรมที่เกิดจากความริษยากับพระอรหันต์นั่นเอง

การทำกรรมไม่ดีกับผู้มีศีล ผู้มีบุญ ผู้มีคุณ ผู้เป็นพระสุปฏิปันโนขึ้นไปจนถึงพระอรหันต์ จึงเป็นบาปมากกว่าผู้ทุศีล ผู้ไม่มีบุญ ผู้ไม่มีคุณ แต่จะทำกรรมไม่ดีกับใครก็ตามเป็นบาปทั้งหมด จะบาปมากบาปน้อยก็แล้วแต่มีเจตนาหรือไม่มีเจตนา จะทำกับผู้มีคุณสูงหรือทำกับผู้ไม่มีคุณสูง ผลแห่งกรรมจะได้รับแตกต่างกันไปตามเหตุปัจจัยนั่นเอง

 

ส่งผลให้มีอะไรทำ เพราะต้องคอยสืบสาวราวเรื่องเป้าหมาย แก้ว่างได้ดีนักแล

อีกทั้งได้ไปแช่ออนเซนพักร้อนยาวๆ ประโยชน์มากหลาย

 

องค์สัฏกะปุระ ภาพนี้ผู้ที่รับไปบูชาส่งมาให้ดูค่ะ

 

รออ่านเรื่องเล่า

คนเล่าไปอยู่ไหนหนอ?

 

คนเล่ายังเมาไม่สร่างค่ะ

 

ท้องฟ้ากว้างใหญ่ไม่มีที่สิ้นสุด ไม่รู้เส้นกำเนิด ไม่เห็นเส้นบรรจบ เหนือฟ้าขึ้นไปก็ยังมีฟ้า ยิ่งลอยสูงขึ้นก็ยิ่งเคว้งคว้าง หากยังมีความติดข้องจะรู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดาย ถวิลหาอะไรสักอย่างเพื่อเป็นเพื่อน หากรักอิสระเสรี จะรู้สึกปลอดโปร่งและเป็นสุขกับความไม่มีอะไรเลย...

ความเคยชินกับความไม่มีต่างๆ ไม่ใช่อุปสรรคใดๆ เลย กลับมองเห็นว่ามันเป็นอย่างนั้น และคงอยู่อย่างนั้น ใจที่ยอมรับทำให้ไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่ผ่านมาและผ่านไป กายที่สัมผัสกับธรรมชาติที่แท้จริง เราคือหนึ่งเดียวกัน ไม่ว่าโลกจะผันแปร จักรวาลจะเปลี่ยนไป ฉันและเธอก็คือสิ่งเดียวกัน กลมกลืนกัน เคลื่อนไปด้วยกันกับท่วงทำนองของธรรมชาติ...

เหนือสิ่งอื่นใดคือใจที่ปราศจากมลทิน...

 

ปกติก็ต้องแบบนั้นหรือเปล่าน้อ

ตถตา ทั้งภายนอกภายใน หมุนตามกันไป

หรือผมเป็นคนเดียว เอิ้กๆ



ปล่อยทุกอย่างให้ วิ่งไป เราก็ค่อยๆ ม้วนตัวตาม อิอิ

 

ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว กับความสนุกที่ได้ท่องเที่ยวไปบนฟ้า ด้วยความอยากรู้อยากเห็นสิ่งสวยงามบรรเจิดตาที่ไม่มีอยู่บนโลก ที่เคยเห็นในขีวิตประจำวัน ใครๆ อาจจะชอบสถานบันเทิงต่างๆ แต่เรากลับแปลกแยก เราชอบที่จะเก็บตัวอยู่เงียบๆ ในโลกของความคิด ค้นหาเหตุผลต่างๆ ที่คนพร่ำบ่นกับเรื่องราวที่ไม่น่าจะเป็นปัญหา

และเฝ้ารอเวลาให้มืดค่ำเร็วๆ เพื่อจะท่องเที่ยวไปในอีกโลกหนึ่ง โลกที่อยู่ข้างหลังของการหลับใหล เราไม่รู้จักโลกทิพย์ เรารู้แค่ว่าเราจะมีอิสระเสรีที่ได้ล่องลอยไปบนท้องฟ้า สัมผัสลมเย็นๆ จับต้องก้อนเมฆที่เบาเหมือนปุยนุ่น กำหนดทิศทางของตนเองได้อย่างเสรี ไม่มีเสียงใครคอยกำหนดให้เราต้องทำอย่างนั้น ทำอย่างนี้

 

ทุกราตรีช่างมีความหมายกับเรามาก ลอยไปๆ แล้วจดจำภาพต่างๆ ที่ได้พบเจอ ช่างมีความสุข อยากกลับบ้าน คิดถึงบ้าน ทั้งๆ ที่ก็ไม่รู้ว่าบ้านอยู่ที่ไหน มีเพียงความรู้สึกว่าจากบ้านมา

ชอบยืนมองท้องฟ้ายามค่ำ ดวงดาวต่างๆ มีมากมาย เราจะเห็นดาวที่มีประกายเจิดจรัสกว่าเพื่อนบนท้องฟ้านั้น ดาวดวงนี้คือบ้านเรา คือที่ๆ เราจากมา ดาวดวงนี้คือญาติพี่น้องเรา ทุกครั้งที่ทอดสายตามอง เราจะส่งใจไปถึงทุกคนและบอกว่า...คิดถึงมาก

ดราม่าแพพ