คำนิยาม "ขณะจิตเดียว"

ขอบคุณครับ

 

โอม มโนมายุกยิก..จงมา จงมา มาแล้ว

จิตที่อยู่ในวิปัสสนาญาณ คือมันเดินญาณของมันอยู่ หรือเดินเครื่องทำงาน หรือตรึก หรือสมังคี หรือพิจารณา แล้วแต่จะใช้ภาษาครับ แต่มันจะเป็นสภาวะของจิตดวงเดียว ที่เมื่อได้รับฟังธรรมมา เหมือนเครื่องซักผ้านั่นแหล่ะครับ ที่มันมีเสื้อผ้าเปื้อนพร้อม ผงซักผ้าหรือน้ำยาซักผ้าพร้อม น้ำยาปรับผ้านุ่มพร้อม น้ำเปล่าพร้อม ไฟฟ้าพร้อม ตั้งเวลาพร้อม...คือวิปัสสนาฌาณพร้อม........(จิตเดียวพร้อม)..
เมื่อกดเริ่มทำงานคือรับฟังธรรมมา ก็คือเดินญาณ...ทำงานของมันไป...จนกว่าจะซักเสร็จ สะอาด ปั่นแห้ง พร้อมตาก...เมื่อไหร่ เครื่องหยุด...เวลาทั้งหมดที่ใช้นี่แหล่ะ เรียกว่าขณะจิตเดียว จะท่าไหน ทำอะไรอยู่ จิตเดียวมันเดินญาณของมันอยู่ครับ...เมื่อได้คำตอบ มันก็หยุดเดินญาณ..หยุดทำงาน ..

โอม มโนมายุกยิก จงเพิก จงเพิก..

 

อื้ม ...ไม่มีขณะ อ่าน จำ ที่พระป่า เขาพูดมา
เขาถามขณะจิตดวงเดียว สภาวะจิตดวงเดียว. นี่จับประเด็นเป็นป๊ะ..?
ขณะที่เขาถาม ก็คือขณะจิตดวงเดียว
พระอานนท์ท่านเอนตัวลง...จิตท่านเคลื่อนหรือ ญาณกำลังเดินชำระสัญญาอยู่...
ฉลาดในการวางจิต นี่คือ เพื่อไม่ให้จิตเคลื่อน เดี๋ยวจิตจะมีขณะ เดี๋ยวสัญญามันจะเกิดเหรอ..?
เพื่อความบันเทิงในการพ้นการพรากจากขันธ์เหรอ.? นึกว่า พ้นจากคราบจากสัญญา.ที่กำลังชำระ.

โอม จงเพิก จงเพิก

 

โอม มโนวิปัสสนึก จงมา จงมา มาแล้ว..

ผมผู้ไม่รู้ ก็ตอบว่าไม่รู้ครับ เพราะผมไม่เคยปลงสังขารบ่อยๆ..คือถ้าคิดว่า วางวางวาง หรือ เพิก เพิก เพิก หรือ เกลียดสังขาร สังขารเป็นสิ่งไม่ดี ไม่เอาสังขาร ไม่มีสังขาร สังขารคือทุกข์ สังขารคืออนัตตา สังขารไม่ไช่เรา เราไม่ไช่สังขาร..อันนี้ ผมก็นึกเป็นครับ

แต่ถ้า ดู รู้ เห็น ว่า สังขารคือ เหตุปัจจัยตัวหนึ่งของการ เกิด...ดู รู้ เห็น จากการเดินฌาณ แล้ว เข้าสู่การฟังธรรม เพื่อวิปัสสนาญาณ แบบนี้ จะถือว่า รู้ความเป็นจริงของสังขาร สัญญา แล้ว ปลงมันได้ ชำระมันได้ หมดความยึดมั่นถือมั่นในขันธ์ได้...หรือเปล่าล่ะครับ.

โอม จงเพิก จงเพิก...อ๊ะ ตอบผิด..โอม วิปัสสนึก จงมา จงมา

ปลงสังเวช ปลงสังเวช เขาถามปลงสังเวช ไม่ไช่ปลงสังขาร

ตอบใหม่ๆ..ครับ ว่า

ปลงสังเวชได้นี่ เพราะรู้เห็น เข้าใจ ความ อนิจจังแล้วครับ..สั้นๆครับ

 

หยุดก่อนมานพ ผมกล่าวว่าการปลงสังเวช มะช่ายปลงสังขาร เน้อ ซึ่งผมอาจะพบเห็นเหตุการณ์อะไรที่เกิดจากผัสสะ ผมมาพิจรณาธรรมภายในจนเกิดการปลงสังเวช ผมกลัวว่าผมจะกล่าวธรรมเกินตัวไป
คือ ผมเห็นสิ่งลี้ลับ อะไรประมาณนี้อันนี้ขอไม่พูดเยอะเจ็บคอ แค๊กๆๆ แต่ผมก็เห็นว่าเกิดจากรรม
อันนี้ผมเรียกว่าปลงสังเวชเหมือนกัน แต่ผมก็ยังไม่เห็นอนิจจัง

 

ถ้าไม่เห็นอนิจัง แล้วใย มานพใหญ่ท่าน ถึงปลงสังเวชได้ล่ะครับ
ท่านก็บอกว่าท่านเอามาพิจารณาธรรมภายใน....จนปลงสังเวชไง
อันนี้ มานพน้อย อย่างผม ไม่หลงกลท่านหรอก....

 

เห็นอนิจจังที่รู้แจ้งโลก ครับ ผมยังไม่เห็น ปลงสังเวชในใจนี่ทำได้บ่อยๆ มันได้กำลังของจิตเพิ่มขึ้นครับ ลดตัวตนลงไปได้

 

(เฮ้อ ...รอด นึกว่าวันนี้จะมาเป็นอาหารแมวซะแล้ว..เรา).มารพน้อยคิดในใจ

เห็นอนิจจังที่รู้แจ้งโลก...ท่านมานพใหญ่นี่ สุดยอดแล้วครับ มันก็มีเท่านี้แหล่ะครับ..จะอยากปลงอะไรอีกล่ะครับ..ปลงเลยครับ..เอาที่สบายใจครับท่าน.

 

แมวไม่กินลิงครับ ไม่อร่อย

 

ส่วน อนิจจัง ที่รู้แจ้งโลก..ก็..

โอม มโนมานุกยิก จงมา..มาแว้ว..

ก็คือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา...พระไตรลักษณ์ญาณ นั่นเองครับ...
ท่านมานพใหญ่ ไม่ต้องถามต่ออีกนะครับ..กลัวว่า จะมโนมาตอบไม่ได้น่ะ

โอม จงเพิก จงเพิก