ระหว่างรู้แจ้งที่ใจ กับรู้แตกฉานในคัมภีร์ใครเลือกอย่างไหน??

ถ้าท่านมีปัญญา
มีให้เลือกได้แค่อย่างเดียว ทางใดจะพ้นทุกข์
ได้สิ้นเชิงได้ง่ายกว่า
ท่านต้องใช้ปัญญาพิจารณาด้วยปัญญา
นะว่าระหว่าง 2 ทางเลือกนั้น
ทางไหนเป็นสิ่งปรุงแต่ง( สังขาร)มากกว่าทางไหน และทางไหนเป็นทางเดิน
ที่ตรงกว่า
และทางใดนำไปถึงการปล่อยวาง
(สิ้นสังขาร)ได้เร็วกว่า
หรือหลงได้ง่ายกว่าอีกทางหนึ่ง
ฉะนั้น เลือกให้ถูกทางเสียทีเดียว
ไม่งั้นอาจเสียเวลาแย่
ฮับ

 

ขอกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูว่า ศาสนาหดสั้นแน่
ถ้ามีแต่คนเลือกฝ่ายแตกฉาน
ในพระไตรปิฎก
แต่มิเคยเห็นจิตพุทธะภายในความว่าง
ภายในใจตัวเอง

 

พระธรรมเป็นตำรา เขียนได้ บันทึกได้
ดัดแปลงได้ ตามเหตุและปัจจัยแห่งยุคนั้นๆ
แล้วสืบๆต่อกันมา ณ ปัจจุบัน
ต่างฝ่ายต่างยึดในข้อมูลที่ตนรู้ ศึกษามา
ยึดทั้งๆที่ตนเกิดไม่ทัน แต่ก็ยึด


ธรรมะเป็นสภาวะธรรม เป็นนามธรรม
ไม่มีใครไปทำให้เปลี่ยนแปลงสภาวะได้
เช่น รู้สึกร้อน ก็ร้อนเหมือนกัน แม้จะต่างภาษา วิธีพูด วิธีเขียน
การแสดงออก แต่ความรู้สึกว่าร้อนย่อมมีเหมือนกัน
แม้ปัจจุบันจะเสริมแต่งด้วยภาษาใดๆก็ตาม
แต่ความรู้สึกก็เหมือนเดิม


ควรมามองที่สภาวะว่าใช่หรือไม่ มากหรือน้อย
ส่วนพระธรรมเป็นแผนที่หรือแนวทาง
และไม่ควรไปยึดมั่นถือมั่นเพราะจะเผลอแวะ
ระหว่างทางได้อย่างไม่รู้ตัว


และปฎิบัติแล้ว ควรละอัตตาตัวตนได้
ไอ้สักแต่ว่าเนี่ย ถามว่า
ถ้ามีกิเลส รู้จักละไหม
ถ้ามีความโลภ รู้จักให้ รู้จักฝืน รู้จักวางไหม
ถ้ามีความโกรธ รู้จักดับ รู้จักอภัย รู้จักอโหสิไหม
หรือเก็บสะสมไว้ในใจ
ปฎิบัติไปมา จนสร้างเป็น
อัตตาตัวตน เป็นลัทธิ ตั้งตนเป็นอาจารย์
เป็นปรมจารย์ เพราะมันมีแต่สร้าง
อัตตาให้เพิ่มขึ้น ซึ่งสวนทาง
กับแนวทางพุทธศาสนาโดยสิ้นเชิง
ก่อนจะไปสักแต่ว่า

วันหนึ่งใจเราส่งออกกี่ครั้ง
เรายินดีไหม เราผลักไสไหม
มันเกิดได้อย่างไร ความคิดที่ขึ้นมาไม่ได้ตั้งใจ
มันไปรวมกับจิตอย่างไร เคยสังเกตุไหม
ก่อนที่จะสักแต่ว่า. ไม่งั้นมันจะเป็นสักแต่ว่า
แบบพวกที่มันคิดวิเคราะห์ แยก ยะตีความเอาได้
ซึ่ง มันจะเป็นวิปัสสนึก
มันถูกทางโลกๆ
มันเป็นแค่สมมุติ แต่มันไม่ใช่ตัว
ที่จะทำให้ใจเราปล่อยวาง หรือหลุดพ้นได้



ในสมัยก่อน ผู้เป็นเลิศทั้งสามภพ
ท่านบรรลุธรรมเพราะพระธรรม?
หรือธรรมะ? ให้พิจารณาเองได้ครับ


แต่อย่าลืมว่า พื้นฐานการปฏิบัติของบุคคลสมัยก่อน
กับสมัยนี้ต่างกันนะครับ สมัยก่อนมีทางพราหมณ์
เป็นฐานมาก่อนซึ่งไม่ใช่ธรรมดานะครับ

สมัยนี้ มากตำรา มากคำสอน มากครูบาร์
มากคำอ้าง มากคำอิง มากการคิด มากการวิเคาระห์
มากแยกแยะ มากตีความ มากตรรกะ มากลัทธิตน
มากลัทธิท่าน มากยกตน มากยกท่าน มากตัวตน
แต่พบว่า ตนเองกลับใช้งานจริง
ไม่มีความสามารถอะไรเลย
ใช้งานอะไรจากผลที่ได้จากการปฎิบัติ
อะไรไม่ได้เลย แต่ก็ยังคงไว้ซึ่งความมากต่างๆ

อย่างวิชา ๑๘ อะไรนี่หละครับทางพราหมณ์
หนึ่งในนั้นมีวิชา เคลื่อนย้ายสิ่งของ
ซึ่งผู้เป็นเลิศทั้งสามภพท่านก็สำเร็จมาทั้งหมดแล้ว
จะพูดให้เห็นถึงพื้นฐานว่า ควรมีหรือไม่มี
หรือควรมีเท่าไร

บ้านเราก็มี พระอาจาร์ย์ของ ลป. ชื่อย่อ สุ.. ที่มาทาง
วิชาเดินธาตุ ท่านก็สำเร็จมาก่อน แต่ท่านถูกวางยาเสียชีวิต
ส่วนหลวงปู่ ชื่อย่อ สุ.. ท่านเสกใบ้ไม้จนลอยได้แล้ว
แต่ท่านมรณภาพไปก่อน

แต่ก็ไม่ทางพ้นทุกข์ ดังนั้นแม้ว่าจะแนวทางไหน
ให้จำเอาไว้ว่า อย่าทำตัวตัวเป็นผู้มากทั้งหลายแหล่
ถ้ารู้ว่าทางไหน ทำแล้ว
ทำให้เราถึงปลายทาง เราก็ทำๆไป
ไม่เข้าถึงวันนี้ ก็พรุ้งนี้
พรุ้งนี้ไม่ได้ ก็สัปดาห์ต่อไป
สัปดาห์ไม่ได้ก็
เดือนต่อไป เดือนไม่ได้
ก็ปีต่อไป ปีไม่ได้ ก็ปีต่อไป
ตามเหตุปัจจัยแห่งตน
ถ้าไม่ได้จริงๆก็ภพต่อไป
ปฎิบัติไว้ มันไม่เสียหายอะไรครับ

เป็นไปตามเหตุปัจจัยและวาระแห่งตน
ก็จะถึงปลายทางได้เหมือนกันทุกคนนั่นหละครับ. ^_^

แค่เพียงแต่เล่าให้ฟังครับ

 

ในส่วนของสภาวะต่างๅที่เป็นสังขารทั้งกายสังขาร รูปสังขาร
และจิตสังขาร
ถ้าไม่ปล่อยหรือวางให้เป็นก็หลงไปยาวฮับ
ก็ไม่มีโอกาสเข้าถึงจิตพุทธะ

 

ทำๆ ไปเถ้อะะ อย่าไปหลักการมาก ฝึกซัก 5 6 7 8 9 10 ชม ต่อวัน เดี๋ยวมันก็ละของมันเองได้ จิตเป็นพลังงาน

ยกเว้นกาม ปัญหาระดับโลกของปู้ชาย น่าจะยากโหน่ยย

 

คิดแบบประชดปัญญาอ่อนอีก

กิจที่ควรทำในศาสนามีสองอย่าง คือคันถธุระ และวิปัสนาธุระ
ทั้งสองนี้พุทธบริสัทควรศึกษา

ก็เพื่อให้เกิดประโยชน์ถึงพร้อมต่อศาสนา

แล้วมะอึงบอกเลือกอย่างเดียว
บ้านพ่ม่มึงดิ
หรือเพื่อแบ่งฝ่าย
เพื่อบอกว่าฝ่ายกูเก่งกว่าดีกว่า

ควรทำทั้งสอง ย้ำ ควรทำทั้งสอง

มะอึงคิดว่าถ้าคนหันไปศึกษาปริยัติมาก เขาจะไม่ปฏิบัติ?
ตลกแดกกนะ
ไปดูตัวอย่างพุทธพม่าเมื่อก่อนเขาเข้มแข็งมาก
ศึกษาปริยัติก็แข็ง ปฏิบัติก็เลิศ

ใครที่บ้าๆบอๆ เปนมิจฉาทิฏฐิ จะมาปลอมปน
เขาสอบสวนด้วยปริยัติเลย
อย่างธรรมกลาย
ถ้าไปเกิดที่พม่า ป่านนี้อาจสูญพันไปแล้ว

แต่นะ
อนิจจัง
เดี๋ยวก็เสื่อม เหมือนกลองอันทกะ ...

ส่วนถ้า เหนทุกข์เหนโทษในวัฏะ
ไม่อธิษฐานใช้ชีวิตนี้ ศึกษา อุทิศ และสืบทอดศาสนา
จะเอาวิปัสนาอย่างเดียว
ก็ควรรีบทำกิจให้จบๆ หรือ ไปบวชแล้วนิพพานไปเลย ก็ประเสริฐ อนุโมทนา

จะได้ไม่ต้องมานั่งโพสบ้าน้ำลาย
ด่ากันแทบตาย ปริยัติก็ไม่ศึกษา
แล้วยังเสือกไม่บรรลุเฮียไร

 

หึห์....
แตกฉานในคำภีร์พูดจาอัปปรีย์ไม่มี
ใครเหมือน
แบ๊งค์ไหนจะเลี้ยงบัณเฑาะประเภทนี้
ไว้ถ่วงองค์กร 555

 

เห็นมีแต่ไอ้ปังขาเจ๋งคนเดียวนี่แหล่ะที่คาบ
คำภีร์ยื่นหน้าให้เขาด่ากันได้ทุกวัน
เป็นที่เฮฮา ตุ๊ดนักเห่าเฝ้าคำภีร์55
ท่านอื่นๆ ไม่เห็นใครเขาด่ากันนะ
คำภีร์ไหนชี้ทางล้วพ้นทุกขํให้
พุทธะบริษัท 4
ปฏิบัติทาง
คันธธุระ
แล้วจะบรรลุมรรคผลนิพานหือ
ไ่อ่ตุ๊ดกินเผือก
ยุ่งกับคำภีร์จนสติบกพร่อง

 

เปรถขายกล้วยเจ้าพ่องกลุ่มลับมีด
ผมพูดผิดตรงไหนบอกสิวะ

ทำได้แค่ดัดจริต
โอ้ย รับไม่ได้ พูดไม่เพราะ

แต่ไม่มีปัญญาแก้ต่างซักแอะ

ควายยังเรียกพีี
เฮ้อออ

ซัดกันยาวๆ แต่ขอสาระด้วย
อย่าทำตัวปัญญาอ่อนแบบ

ไม่มี ไม่มี ไม่มี ค ก ถ ย

 

รู้ยังว่าแบ๊งค์เค้าไม่เลี้ยงไว้เพราะไร หือ

 

ลุงจรแกหายไปไหนแล้วหรอคะคุณฟอล พอจะทราบไหม
ช่วงแกอยู่ ยังมีเรื่องแปลกให้อ่านทุกวัน

 

ลุงเค้าคงอยู่ในช่วงเดินหน้าเต็มกำลังมั้งครับ ?

ใช้โอกาสครั้งที่ 2 อยู่ ...

ยิ้มๆ