ทานกับศีลปฏิบัติโดยทางใจคืออย่างไร??

พบนิพพานพบที่ใจ ถึงที่ใจด้วยการสิ้นยึดรูปนาม
ขันธ์5 ทานศีลภาวนาเป็นปัจจัยให้เข้าใจ
และเข้าถึงความจริงของรูปนามขันธ์ 5
ว่าเป็นอนัตตา เพื่อการสิ้นยึดในตัวตน
คือสิ้นยึดในรูปกาย( กายสังขาร)
และสิ้นยึดในกายจิต( จิตสังขาร ได้แก่เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ)
เหลือเพียงแต่จิตผู้รู้ (ที่ปราศจากการคิดนึกตรึกตรอง)ที่ทำหน้าที่รู้ สักแต่ว่ารู้
กิริยาอาการต่างๅที่เป็นธรรมชาติของจิตสังขารตลอดไป

 

นี่ไงถึงเละไปไม่ถึงไหน. มันแต่เล่นคำประเทืองปัญญาไปวันๆ. แค่อวดตนนึกว่ารู้จริง ไปดับกิเลสให้สิ้นก่อนนะ. ถึงจะดับอุปาทานได้. ถ้ายังปี๊ดๆก็อีกไกลนัก. เหตุของความทุกข์ทั้งคือกิเลส ตัณหา และอุปาทาน. กิเลสดับ. อุปาทานจึงดับ. พอเจ้าใจนะ ปี๊ดๆ

 

อุปปาทานหลักๆ คือเชื่อว่ารูปนามขันธ์ 5
เป็นตัวตนของตนจริงๆ
ถ้าสิ้นยึดตรงนี้ฉับ กิเลสจะเกาะที่ขันธ์ 5
แต่ใจไม่ยึดขันธ์5
แล้วกิเลสมันจะเก้อไหมเอ้อ.....

 

เอาปัญญามามั่วกับพุทธภูมิ สาวกภูมิ มันก็ถูกล็อคด้วยความคิดตัวเอง คิดเองก็เชื่อเอง ความเชื่อก็ฝังใจ มันเป็นอย่างนี้มาไม่รู้กี่กัปป์กี่กัลป์แล้ว พึงถอนอัตตานุทิฏฐิในความคิดความเชื่อเหล่านั้นเสีย ปัญญาทั้ง 3 นั้นมีได้ทั้งพุทธภูมิ และสาวกภูมิ ลองกลับไปพิจารณาดูให้ดี ถามตัวเราสิว่าเราคิดผิดคิดถูก สุตมยปัญญา ปัญญาที่เกิดจากการฟัง เด็กนักศึกษาที่เขาเรียนในห้องเรียนจากครูอาจารย์เขาก็เกิดปัญญาได้ อย่าไปล็อคไว้แต่สาวกภูมิเท่านั้น จินตมยปัญญา ปัญญาที่เกิดจากการคิดค้นพิจารณา อย่างเช่น ไอน์สไตน์ ก็มีทฤษฎีต่างๆ ที่คิดค้นพบมาได้ ทำไมจึงต้องเป็นเพียงปัญญาของโพธิญาณ โพธิสัตว์เท่านั้น ส่วนภาวนามยปัญญานี้ เป็นปัญญาที่เกิดจากการภาวนา คือการอบรมจิตใจของผู้ปฏิบัติจนเกิดปัญญารู้เห็นตามเป็นจริง เช่น รู้แจ้งเห็นจริงว่า ขันธ์ 5 ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา แล้วทำไม่จึงไปจำกัดความหมายว่าภาวนามยปัญญาเป็นเพียงแค่คำตถาคตเท่านั้นล่ะ หากไม่เอาคำตถาคตไปปฏิบัติจนเกิดปัญญารู้แจ้งเห็นจริง ก็ไม่มีประโยชน์อะไร แล้วคำตถาคตจะไปเป็นปัญญาได้อย่างไร

 

ไป ทบทวน สอบสวน คำจำกัดความ
ปัญญาทั้งสาม ใน ปฏิสัมภิทามรรต
ดูเอง นะตรับ

แล้วจะเห็นเลย ใครคิดเอง เออเอง

เอาละ พอแก่วาระ ....

ตามฉะบาย

 

ตุ๋ยย์.. เหยอนังตุ๊ดหนอนคัมภีร์
ชอนไชคำภีร์จนฟุ้ง ใครกล่าวไม่ตรงอักษร
เป็นไม่ใช่555

 

ใช่แล้วพอพูดถูก. การเห็นขันธ์5ไม่ใข่ตัวตน. เขาเห็นความจริงของความหมายว่า ทุกข์ที่แท้จริง. นอกจากความทุกข์ทั้งหลายแล้วยังจะมีทุกข์ลักษณะที่เป็นความไม่เที่ยงแปรปวน เป็นทุกข์เป็นอนัตตาอีก ตรงนี้เข้ารู้เพื่อจะได้มีความเห็นถูก เพื่อจะได้มีความจางคลายในกิเลสตัณหาครับพี่ท่าน. ไม่ใช่รู้แล้ว เสพมันทุกอย่าง คิดว่าเป็นอนัตตาไม่ใข่ตัวตนเราเขา. ปี๊ดๆ. พวกมักง่าย. มักมาก ก็ตรโจท์เข้าข้างตัวเอง. จัดอยู้ประเภทรู้ทั้งแต่มันอดไม่ได้. ไปไล่สายปฏิจสมุบปาทดูซิ. อะไรดับไป อะไรจึงดับ. และไปดูเหตุจองสมุทัยคืออะไร.

 

จะไปไล่เรียงทำไมให้มากเรื่อง
ถ้าระงับความอยากให้สงบทุกข์ก็สงบ
ถ้าความอยากสงบลงสมุทัยก็สงบ
ถ้าสมุทัยสงบ มรรคนิโรธก็จะเกิดขึ้นในตัวเอง

 

.ถ้าบอกว่าไม่ไล่เรียง มันจึงเละอนู่นี่ไง. ทำทานก็จะเอาบุญ. เสพกามก็บอกอนัตตา. ปากก็เลยมัน ปี๊ดกันแบบสบายใจ