เมื่อไม่มีใครไปยึดแล้วใครจะทุกข์??

ความคิดความปรุงจากจิตที่ลังเลสงสัยคนอื่น
พ้นทุกข์ไม่ได้หรอก
ต้องดูกายในกาย หรือจิตในจืตของตนเอง
และต้องใช้ศรัทธานำด้วยนะ
จะผ่อนแรงไปเยอะจ้ะ
แต่ถ้าไม่ไหวก็เริ่มด้วยการบ้านนั่นแหละ 7
วันติดไปเลย เพื่อฝึกสติสมาธิให้มั่นคง
ไหวไหมเอ้อ....

 

ถ้าหลงไปยึดความไม่ยึด ก็พ้นทุกข์ไม่ได้
เพราะตัวเราเป็นสังขารยึดไม่ได้อยู่แล้ว
แล้วจะใข้ตัวไปยึดความไม่ยึด
ก็เท่ากับเอาสังขารไปทำกับสังขาร
มันก็สังขารซ้อนกันจิ่

 

ก็ลุงไงที่พยามก๊อบสภาวะ ลต มา เอามาฝึก มันใช่ที่ไหน ลต.นี่ปลายทางแล้ว

อีกหน่อยก็ไม่มีใครอยากคุยด้วยหรอก ดูคนที่เข้าทู้ลุงสิ บอกไปในทิศทางเดียวกันหมด ไม่ยอมฟัง

 

เซียนแต่ละเซียนเค้ามีวิธีพ้นทุกข์ของตน
วิธีการที่เซียนเอามาบอกเล่า
ถ้าไม่ส่งผลร้าย สังคมก็ซุ่มมองเฉย
แต่ถ้าส่งผลร้ายเซียนก็ออกมาสกัดกั้นจิ่
เพื่อแก้ไขให้ถูกต้องได้นิ่

ดังนั้น การบอกเล่าการปฏิยัติขณะที่
ตนเองกำลังมีความทุกข์
อยู่เต็มหัวใจ
มันเป็นไปได้ตริงหยอ เล่าเพื่อเอาอะไร
หรือคนที่กำลังนอนป่วยอยู่ พอมีแรงโพสต์ก็มา
จับโทรศัพท์
โพสต์บอกสังคมว่าตนเองกำลังสบายดี
ไม่มีทุกข์อะไรเลยคร้าบพี่น้องคร้าบ
จะทำไปเพื่อเอาอะไร 555

 

ถ้าไม่มีพระพุทธเจ้า โลกเราไม่มีวิปัสสนา ไม่มีคำว่าอนัตตา

ลุงไม่ยอมรับเองว่าฝึกแบบประหลาด ฝึกหลบกิเลส ฝึกนึกว่าตัวเข้าเขตอริยะ ..มีพระปฎิบัติดีปฎิบัติชอบ ท่านสอนสายนี้เยอะแยะ ทั้งที่ยังมีชีวิตและละสังขารไปแล้ว มีคนเอามาลงมากมาย ลองเปิดศึกษาเพิ่มเติมจาก ลต. ดูค่ะ

 

ความพยายามมันเป็นอวิชชา
ตัณหาอุปปาทาน
แค่พยายามอยากพ้นทุกข์ด้วยวิธีโน่นนี่นั่น
ก็ยิ่งหลง
ฉะนั้น จะพ้นทุกข์ได้ต้องไม่เอาตัวเราไปพยายาม
ทำอะไรเพื่อหวังจะได้อะไร
มันเป็นการปฏิบัติเพื่อจะเอา
ไม่ใข่เพื่อจะละ

 

ทู้นี้ลุงแมวขายดี

อิอิ

 

มัวแต่เอาตัวเองไปมองความคิดของ
คนข้างนอกมันยังไม่ใช่นะ
เช่น
ต้องใช้สติดูกาย หรือดูจิตตัวเอง
ว่ากำลังคิด ก็รู้ว่าคิด
หยุดคิดก็รู้ว่าหยุดคิด
จิตว่างก็รู้ว่าจิตว่าง
จิตเพ่ง ก็เลิกเพ่ง
ทำงี้บ่อยๆ ทั้งวันทั้งคืนปัญญาพอกพูน
สิ้นยึดพ้นทุกข์ได้
ดูแต่ลุง ไม่พ้นทุกข์หรอก
เพราะไม่ใช่ตัวตนจริง
เป็นสภาสะธรรมทางธรรมชาติ
สิ่งหนึ่งเท่านั้น 555

 

มันเฉียดๆ ดราม่าฮับ

 

พระพุทธเจ้าลอยถาดทวนน้ำ ก็คือปริศนาต้องฝืนใจ ไม่ฝืนใจสำเร็จได้ไง

เกาะไว้ก่อนเถอะไอ้ตัวฝืนใจเนี่ยะ มันเป็นกิเลสดี
เอาไว้สู้กับความขี้เกียจได้ ถ้าไม่ฝืนใจก็ยิ่งจะไม่ได้อะไรเลย แบบลุงเนี่ยะแหล่ะ

 

มีสติรู้กายรู้ใจไปตามธรรมชาติ
ไม่ต้องไปหมายว่าจะได้อะไร
เมื่อไร
เพียรไม่ใช่ฝืน

 

นั่นแหล่ะ ที่ใครๆ เขาพยามบอกลุงกัน

 

ถ้าเป็นกะมู้ว์ 18 มงกุฏต้องโดนสะกัด
เก็บเสื่อไปแล้ว555

 

มันต้องมีในใจอยู่แล้ว
ถ้าไม่มีมันก็คงเดินไปไม่ได้หรอกมั้ง
มันคงไปกัดติดจดจ่อหลง
สังขารจนเครียดแหล่ะ

เพียรไม่ใช่ฝืนนะ

 

เราก็ลอยอวิชชาตัณหา อุปปาททน ให้ไหลไปตามน้ำเนาะ
เพื่อจะได้แจ้งในธรรมของพระพุทธองค์

 

+++ ผู้ที่ "นึกว่ารู้" ตัวนี้ คือ "ตัวกู ของกู"

+++ ป่าว... "อารมย์" คือสิ่งที่ "ให้กำเนิด และ หล่อเลี้ยง" ตัวกู/ของกู
+++ "อารมยํคือสิ่งทั้งหลายที่ถูกรู้" โดยสติ ไม่ไดรู้ด้วย "ตัวกู/ของกู"

+++ ท่อนที่กล่าวมานี้ "ไม่ใช่" ท่อนที่เป็น "ตัวกู/ของกู"
+++ ท่อนที่กล่าวมานี้ "เป็น" ท่อนที่เป็น "สติบริสุทธิ์" เท่านั้น จึงรู้ได้

+++ ลุงแมว จะรู้จริงในคำพูดเหล่านี้ได้
+++ ก็ต่อเมื่อ ลุงแมวรู้จัก "ตัวแมว/ของแมว" ได้ก่อน
+++ หลังจากที่ "ตัวแมว/ของแมว" ถูกรู้ ก็จะได้อาการแบบนี้

+++ ซึ่งนั่นก็คือ "ตัวแมว/ของแมว คือสิ่งทั้งหลายที่ถูกรู้ ก็เป็นสังขารทั้งหมด"
+++ หากลุงแมว ถอด ตัวแมว/ของแมว อันเป็นสิ่งที่ บดบังได้แล้ว ก็จะ

+++ ตรงนี้ ลุงแมว จะเข้าถึงได้เอง นะครับ

 

+++ มันขัดมาตั้งแต่ต้นแล้ว ตรง "ผู้รู้" ของลุงแมวนั่นแหละ
+++ ผู้รู้ของ ลุงแมว อยู่ที่ "วิญญาณัง" แล้วอารมณ์ ที่ถูกรู้อยู่ที่ "เวทนายะ"

+++ ลุงแมวไม่ได้ขึ้นที่ "อวิชชา" อันเป็น "ต้นกำเนิด ตัวแมว/ของแมว" มาก่อน
+++ อยู่ ๆ ก็ขึ้นมาที่ "ผู้นึกว่ารู้" ตรงนั้น
+++ ดังนั้น ตรงนี้ ผมแค่ "ชี้แนะเป็นธรรมทาน" ให้ลุงแมว เท่านั้น นะครับ

 

รอดไป....
ที่เป็นตัวแมว/ของแมว
ไม่เป็นตัวกู /ของกู
555

 

เวลาที่มีคนพูดเรื่องจิตอะไรทำนองนี้ เหมือนใจมันจะบอกว่า ต้องเห็นสองสิ่งเสมอ อุปมาเหมือนเห็นภาชนะและวัตถุ จิตแท้จริงอาจเป็นหรือไม่เป็นวัตถุก็ได้ แต่เป็นก็ต่อเมื่อมีภาชนะรองรับ แม้จะบอกว่าสัมผัสได้หรือไม่ก็แล้วแต่ แต่ตอนเริ่มจะสัมผัส สิ่งแรกที่ทุกคนต้องเห็นคือภาชนะที่บรรจุ คงมีและเป็นจริงดังว่า กาย เวทนา จิต ธรรม อันนี้คงต้องหาทางกันเอาเองว่าทำไมจึงเป็น จิตในกาย จิตในเวทนา จิตในจิต และจิตในธรรม ภาชนะที่ว่า จึงมีแต่ผู้ทราบความจริงเท่านั้น เพราะถ้าไม่มีภาชนะแล้ว สิ่งนั้นจะเป็นอิสระตลอดกาล

 

ที่ลุงพูดมาก็ถูกนั่นเพราะลุงยังถือภาชนะอันใดอันหนึ่งอยู่ นั่นเอง นี่เป็นเพียงอุปมา จะกิเลสใดก็ตามยังคงอาศัยภาชนะบรรจุเสมอ อวิชชาก็อาศัยสิ่งเดียวกันนี้ในการแสดงตัวตน จึงต้องทำลายบางอย่างลง ใครจะมองแบบไหนไม่เป็นปัญหา แต่ผมเห็นเหมือนเป็นเพียงภาชนะ เพราะมันมีมันจึงมี