เมื่อไม่มีใครไปยึดแล้วใครจะทุกข์??

การ รู้ว่าส่งออก แล้ว แสวงหาวิธีระงับการส่งออก..

จะ ผลิกเปน ส่งใน ( มีค่า = ส่งออกนอก )

รู้ จบลงที่รู้

รู้เฉยๆ

รู้ซื่อๆ ใน อาการของจิตบรรดามี
ถึงจะ ถึงฐาน ....ถ้า มันคงเปน
อุเบกขา สักจิ๊ดนึง จะเริ่ม เปน
สมาธิพุทธศาสนา ...แล้ว เริ่มต้น
นับหนึ่ง แต่วินาทีนั้นไปอีก แสนกัปป
สำหรับ สาวกภูมิ กว่าจะทรงตัว เกิด
มาอีกขาติพอได้ยิน ก้ ระลึกได้ในสิกขา

 

ถ้าฟังเข้าใจ จะเหนเลยว่า

ไม่ห้ามส่งใน ส่งนอก

แต่ อย่าส่งนอก ส่งใน

 

ถ้าชัดเจนในธรรมจุดนี้ก็สิ้นทุกข์ เพราะมันคือจุดปล่อยวาง(แท้จริง)
และจะก้าวต่อไป
ถึงสิ้นทุกข์ถาวรได้ไม่ยาก
จุดตายนี้จะพาหลงง่ายที่สุดแต่มัน
ก็ไม่ยาก
สำหรับ
ผู้มีสติปัญญาฮับ

 

ความคิด คือเจตสิก
ผู้คิดคือ จิต

จิตจะเห็นจิต ก็ต้อง สร้างสติ (สติก็เป็นเจตสิกอย่างนึง)
ด้วยการเอาความคิด(เจตสิกที่เกิดจากจิต) มาเจริญสติ ฝึก สร้างให้ สติเจตสิกเกิดขึ้น

แรกๆ ความคิด จะเป็นสิ่งที่ถูกรู้ พอไปเป็นชำนาญ สติที่เพียรเจริญ ก้จะเกิดขึ้นเป็นอัตโนมัติจากถิระสัญญา เมื่อ สติตัวนี้เกิดขึ้นอัตโนมัติ เท่าทันความคิด(เจตสิก)ที่เกิดขึ้น มันจะเหมือน เกิดกระจกส่องจิต ให้จิตเห็นตัวมันเอง
เลยกลายเป็น จิตก็เป็นสิ่งที่ถูกรู้ไปในตัว ในการรู้เท่าทันจิตโดยอัตโนมัติ
(จุดนี้ผู้ภาวนาจะประสบกับเจโตปริญาญาณไปในตัว ต้องผ่านทุกคนและจะวางไปในตัว)
และเป็นขั้นตอนของการฟาดผู้รู้ ที่ไม่มีเจตนาเข้าไปยุ่งเกี่ยวเป็นเรื่องพ้นสมมุติบัญญัติล้วนๆ
เป็นการภาวนาที่เข้าถึงปรมัตถ์ล้วนๆ เป็นเรื่องของต้นไม้ที่จะเจริญไปเองล้วนๆ

 

เริ่มแรกผมก็มาแบบนี้หละ สติรู้ แล้วก็ทำความเข้าใจไปเรื่อยๆไม่ได้ไประงับอะไรๆ
แต่ในส่วนที่พิมพ์ ในเรื่องระงับ คือ ผมกะจะฝึกตัวผู้ดูนี้หละ
เพราะธรรมชาติของตัวผู้ดู มันจะดูไปได้เรื่อยๆแต่มันจะไม่รู้ตัวของมันเอง

สติรู้ มันจะทำความเข้าใจไปเรื่อยๆตามตัวดู
ทีนี้หากผู้ดูมาดูอยู่ในจุดๆเดียวการรู้ก็จะเหลือมารู้แค่เพียงจุดๆเดียว

ตอนนี้ผมทำความเข้าใจอยู่ประมาณนี้หละ
แต่ยังไม่ได้สำเร็จอะไรนะในเรื่องตัวผู้ดูหนะ อิอิ

 

อย่าไป ดู ตัว งู(กินหาง) แบบนั้น

มันเปน วิธีโลกๆ ที่ ชีไพร เขาทำกัน

วิญญา เน๊อะ น๊ะ
อกิญนันจะ เบ๊อะ บ๊ะ สองตัวตรงนี้
เจ้าแม่ตะเคียน ให้เลข วิภวตันหา
อรูปวจร 6 7

สลับกับ ติดเพ่ง ย้อนกลับไป
ภวตัณหา รูปวจร 4 3 2 1 แอแฮ่...

จิตผู้รู้ไม่เที่ยง เอา สัญญาทับจิต
ไปเลยเอาสัญญาทับจิตผู้รู้ ไม่เสีย
หากยังมีความเพียรปรารภ เหนตุ๊กตุ๊ก
ไม่มันมือเสือ(สุกเอา เผากิน)

นามกาย จะไม่เกิด การเสพแช่แป้ง
ใน รูปวจร อรูปวจร จะแสดง การสำ
รอก สลัดออก เฉ้ง วัฟ!! เฉ้ง วัฟ!!

ทีนี้ เฉ้งวัฟ แล้ว อย่าดิ้นรน รีบเสวย ชลิต

เฉ้ง วัฟ ถูกวิธี จะเกิด สุญญตะ อนิมิต
อัปณิหิต เปน ผัสสะ ให้จับต้องได้
เหมือน ตุงคมนี เหน คุณหญิงกีรติ

ปล. กรณี นามกาย มัน แหลม แฉลบ
ออก จิตโลดโผน อ้อมโลก ก้ผลิก
ไปกำหนดรู้ กายคตาใส่กระติก ไม่ว่า
กัน ....แต่ สัญญาทับจิตมีกระติกมีความ
เพียร สำคัญกว่า ( อาสัยวิเวก อาสัย
วิราคะ......สละ สฬายเด้อ )

.

 

ปล. ลิง : ถ้า คราวหน้า มี "อิอิ"

ก็ขอกราบเท้าลา นักตรรกศาตร
ดุษฏีบังปิด เลยจั๊บ

 

ติดเพ่งอะไร พูดหยั่งกับจะติดกันได้ง่ายๆ ฮ่าๆๆ

ท่านก็ฝึกตามที่ท่านสะดวกเลยละกัน โชคดี

 

คิกคิก

 

+++ "คิด" มีตัว แต่ "รู้" ไม่มีตัว
+++ "คิด" มีอาการที่ "กิริยาจิต" ที่ สร้างภาพ (มโน)
+++ "รู้" "ไม่มีอาการ" รวมทั้ง "ไม่มีกิริยาจิต" แต่ "มีสภาวะ"

 

+++ ผู้ที่ "ทำได้จริง" จะต้องมีความสามารถ ในการ "วิมุติ" ทั้ง "รูป+นาม" ได้
+++ ความคิดเป็น รูป ผู้คิดเป็นนาม "สภาวะรู้ ต้อง วิมุติ (แยก) ทั้ง 2 อาการ"
+++ ผู้ที่ "รู้จักอาการของ สติปกติ" เท่านั้น จึงจะ รู้ ได้

 

+++ "สิ่งที่ถูกดู คือ สิ่งที่ถูกเห็น" เท่านั้น
+++ "สิ่งที่ถูกดู ยังไม่ใช่ สิ่งที่ถูกรู้"
+++ สภาวะมัน เป็นคนละอย่าง "ใช้แทนกัน ไม่ถูก"
+++ คนที่ "ยังไม่ถึง" จะ "มึน" จนไปไม่เป็นเอานะ

 

+++ ให้ลองทำการ "กำหนดสติ" หลังจาก "ได้แล้ว"
+++ ให้ "กำหนดซ้ำ อีกที" ก็จะรู้ได้เองว่า

+++ หาก "สติ" ตั้งได้แล้ว
+++ การกำหนด (เจตสิก) นั้น
+++ จะ "ถูกรู้" ไปเอง
+++ ตรงนี้เป็น "สติ พ้น เจตสิก"

+++ ไม่ต้องให้ เหตุ/ผล ใด ๆ
+++ ลองทำดู ก็จะ "รู้ชัด" ได้ด้วยตน
+++ จากนั้นก็ "อยู่กับ สติ นั้น"

+++ ก็จะได้อาการ "ดำรงค์สติมั่น"
+++ ตามที่ พระพุทธองค์ ทรงกล่าวไว้
+++ อาการ "รู้ธรรมเฉพาะหน้า" จะเป็นมาเอง

+++ ทั้งหมด "ไม่อาศัย การกำหนดใด ๆ" (ไม่อาศัย เจตสิก)
+++ ยกเว้นจะทำ "ธัมมะวิจัย สัมโพชฌงค์" เท่านั้น
+++ จึงจะใช้ "การกำหนด เข้า/ออก ไปตามขันธ์ต่าง ๆ"

+++ ให้เจริญในธรรมไปเรื่อย ๆ นะครับ

 

+++ ทำต่อไปนะ ดีแล้ว
+++ อิอิ ได้ดีนะ อิอิ

 

ไปหัดพูดภาษามานุดมาก่อน ไม่เอาภาษาเทพ 2018-2019

 

ถ้ารู้ว่าเพ่งก็ขอให้รู้ว่าเพ่ง พอรู้แล้วบอกตนเองด้วยว่ากำลังเพ่งอะไร ไม่ใช่เพ่งแล้วไม่รู้เพ่งอะไร จะใช้อะไรบัญญัติสิ่งที่เห็นก็ได้ ตามที่เคยรู้จัก สุดท้ายมันจะมีคำตอบว่าเพ่งไรเพื่ออะไร แล้วมันจะกลับมาจุดที่เรียกว่า สติสมบูรณ์ เอาจุดนี้ไปทำงาน เพราะคราวนี้ มันหลอกเราไม่ได้แล้ว ค่อยๆไข ไปทีละปล้อง เริ่มจากง่ายหรือหยาบไปหายากหรือละเอียด ถ้าปราถนาจะสิ้นทุกข์ แต่ถ้าปราถนาสิ่งอื่น แล้วแต่บารมี วาสนาที่สั่งสมมา คับ

 

ในบรรดามี โทสะหยาบสุด รองลงมาคือโลภะ ละเอียดสุดคือโมหะ เพราะว่ามันต้องใช้มากมายมายกว่าแค่หยุดคิดจึงละได้ หรืออภัยใจเป็นบุญหรือดำรงไว้ซึ่งพรหมวิหาร มันละเอียดอ่อนมาก เหมือนคำว่า กามราคะ คำเดียวก็เฉี่ยวแทบทุกบทบาทในธรรม มันย้อนไปย้อนมาไม่รู้จบ เห็นรูปเจียรนัยเห็นอสุภัอสุภัง เห็นตั้งแต่กำเนิดธาตุ4เห็นมาเป็นขันธ์ ก็ทำได้เพียงกดทับไปวันๆ เห็นไหมว่ามันยาก ของจริงนี่ยอม

 

อย่าเข้าใจแค่กามราคะคือ แค่ความรู้สึกอยากได้อยากทำแค่เรื่องเพศ ต้นตอมันมากกว่านั้น ความละเอียดนั้นมันย้อนไปที่โทสะและโลภะเช่นกัน แต่มันคนละระดับกัน อันนี้ยกตัวอย่าง ใครบอกพระศาสนาเราของพระศาสดาพระสมณโคดมแค่อ่านเอาก็บรรลุได้ ฟังไว้เลย มันบ้า ไอ้พวกนั้น

 

บารมี10 ไม่ใช่มีแต่พระโพธิสัตว์ที่ต้องกระทำ ทุกคนควรกระทำ เห็นปุปต้องรู้เลยว่า สิ่งนี้คืออะไร มันจะเป็นบันไดที่จะทำให้เราไปต่อ

 

เมื่อกี้เห็นแวปๆ ความคิดคือเจตสิก แต่ผู้คิดคือจิต อันนี้สงสัยนิดนึงครับว่า ผู้คิดคือจิต หมายความว่ายังไง คุณณุ ลองอธิบายหน่อยครับว่า ผู้คิดคือจิต มันมีนัยยะอะไรหรือป่าว