หนังสือพระแก้วแห่งสยาม

หน้า5#90 ใครทราบพระแก้วมีผิวอย่างนี้ได้อย่างใด ?

ท่านว่า มีสำนักสร้างพระ 25 พุทธศตวรรษและบริวาร เช่น ขันแก้ว บาตรแก้ว ม้า ช้างแก้ว อุบาสก อุบาสิกาแก้ว มีสำนักฯไหนจะซื้อสินค้าเกรดนี้ไหมครับ การคัดโหดของทุกสำนักฯเป็นที่เลื่องชื่อ รอยตำหนิขนาดใหญ่ขนาดนี้ มีสถานเดียวคือทำลายไปรีไซเคิ้ล หรือช่างหรือคนในโรงงานแก้วขอไปบูชาเอง


การคัดโหด หรือ คัด โค + ตะ + ระ + โหด นั้น ผิวด้านไม่พึงประสงค์ของพระแก้วมีโอกาสหลุดรอดไปไหมครับ ? ผมไม่ตอบ เดี๋ยวมีคนโกรธ

คนในโรงงานแก้วแทบทุกแห่งรู้ดีว่ามีตลาดมืด ตลาดมืดเงินดี ไม่คัดของมากมาย ถ้าแตก ร้าว หรือรอยตำหนิขนาดขันแก้วนี่ เขาก็ไม่เอาครับ ต่อให้ส่งตลาดมืดก็ไม่เอา

ผมพูดความจริงท่านใดจะโกรธก็โกรธไป ความจริงไม่ตาย แต่คนพูดความจริง คงโดนคน " โกรธ " ไปครับ

 

ติ๊ก ต็อก ติ๊ก ต็อก ท่านใดจะให้ความกระจ่างได้ครับ ลองถามเซียนพระดูก่อนก็ได้ครับ นักวิชาการท่านใดจะให้ความรู้นี้ได้

ในประเทศไทยที่แหล่งรวมความรู้พระแก้ว ก็น่าจะเป็นหนังสือพระแก้วแห่งสยาม ท่านจะตอบได้ไหมครับ ?

 

ผิวพระแก้วสีใสที่ผมสร้างเมื่อปี พ.ศ. 2550 หน้าตัก 5 นิ้ว นั่งบนดอกบัวเส้นผ่าศูนย์กลาง 13 นิ้ว เฉพาะองค์พระและฐานบัวคว่ำบัวหงายส่วนบนเป็นเนื้อแก้วสีใสเกรดใสที่พึงประสงค์ ไม่ใช่ใสโหวงเหวง

 

องค์นี้พระพักตร์ ( ใบหน้า ) มีรอยย่นจากแม่พิมพ์เหล็กร้อนไม่พอขณะปั๊ม

A ตัวที่ 1 คือ ตอนที่พระแก้วออกมาจากเตาอบ ( ไม่ว่าจะเป็นเตาอุโมงค์ หรือ เตาถ้ำ หรือเตาสายพานเลื่อนไม่ว่าจะเลื่อนเร็วเลื่อนช้า ) เมื่อออกมา ช่างเฝ้าเตาอบนับเป็นช่างแก้วอีกประเภทหนึ่ง จะคัดเกรดทันที A ตัวที่ 1 คือ มองตรงๆ ด้านหน้าทั้งหมดพิมพ์ต้องคมชัด ( ในภาพนี้ผมยกมาเป็นตัวอย่างที่พิมพ์ไม่ชัดนะครับ ) เมื่อมองตรงๆ ต้องไม่มีตำหนิเลย ที่พระพักตร์ ( ใบหน้า ) ต้องไม่มีตำหนิแม้แต่จะเล็กแค่ปลายเข็มหมุดก็ไม่ได้ และมองเลื่อนลงมาถึงฐานล่างสุด ต้องไม่มีเส้นเลย ( ในภาพนี้มีเส้นที่บัวหงาย ) ต้องไม่มีบิ่นเลยแม้แต่น้อยนิด ( องค์นี้มีบิ่นหลายที่ ) นี่คือ A ตัวแรกนะครับ

 

ไว้มีเวลาว่างมาพูดเรื่องพระแก้วที่มีคนสนใจถามเข้ามาดีกว่าครับ สนใจเรื่องไหนก็ถามเข้ามานะครับ

 

มีคนถามผมว่า ในสมัยที่ผมทำงานเป็นผู้จัดการฝ่ายผลิตของโรงงานหลอมแก้วและขึ้นรูปชิ้นงานแก้วทุกชนิดนั้น ทำไมผมไม่ทักท้วงเรื่องการบรรจุแป้งในฐานพระ และทำไมผมปล่อยให้มีการขายพระแก้วไปในตลาดมืด และอื่นๆอีกหลายเรื่องที่ผมน่าจะมีสิทธิทักท้วง

ผมขอเรียนอย่างนี้นะครับ เรื่องการบรรจุแป้งในฐานพระนั้น ผมเห็นเหตุการณ์นี้มาตั้งแต่ พ.ศ. 2505 ที่โรงงานหลอมแก้วและปั๊มพระแก้วอื่นๆ ที่ไม่ใช่โรงงานหลอมแก้วของพ่อผม ( โรงงานหลอมแก้วของพ่อผมอยู่ในปี พ.ศ. 2516 - 2520 ) [ ซึ่งคุณพ่อผมเชิญปรามาจารย์สร้างพระแก้วที่ท่านเป็นผู้สร้างพระแก้วมาตั้งแต่ยุคประมาณ พ.ศ. 2500 - 2535 ที่โรงงานหลอมแก้วของท่านปรามาจารย์เอง ]

 

ผมขอเรียนว่า ผมไม่เห็นว่ามันเป็นความผิดปกติใดๆในเรื่องการบรรจุแป้งในฐานพระ เพราะสำนักสร้างพระแก้วเช่น พุทธ…. ทีป หรือสำนักอื่นๆที่มักเป็นสำนักสร้างพระแก้วอื่นๆในสมัยนั้นเป็นตึกแถวบ้าง เป็นบ้านเล็กๆบ้าง เขาไม่มีที่ดินมากพอสำหรับการทำงานแบบนั้น การที่โรงงานแก้วมีที่ดินมากพอ มีที่ทำงานเยอะแล้วเรารับทำให้ โดยสำนักต่างๆนำแป้งนั้นใส่ถังบรรจุน้ำมัน 200 ลิตรมาให้จำนวนหลายสิบหรือบางครั้งถังเยอะมากเพราะหลายสำนัก บางครั้งอาจเป็นร้อยถังนั้น ตึกแถวหรือบ้านพักเล็กๆไม่สามารถทำได้ แม้แต่วัดบางวัดก็ฝากให้ทำก็มี อย่าไปว่าสำนักเลย ดังนั้นผมไม่เห็นว่าต้องทักท้วงใดๆ พอเขาโทรศัพท์มาสั่งให้สร้างพระแก้วมากยิ่งขึ้น เขาก็เป็นคนสั่งให้โรงงานแก้วไปซื้อถังแป้งมา แล้วก็บอกว่า ให้โรงงานแก้วตักแป้งจากถังเดิมผสมลงไปในถังใหม่ ซึ่งถังของใครของเขาไม่ปะปนกัน

 

ส่วนเรื่องที่มีการนำพระแก้วไปขายให้ตลาดมืดนั้น หรือมีตลาดมืดหลายแห่งมาขอซื้อจากโรงงานแก้วเลยนั้น เรื่องนี้ในฐานะที่ผมอยู่ข้างโรงงานแก้ว ผมสร้างพระแก้วขึ้นมานับหลายร้อยองค์หรือพันองค์ต่อวัน แล้วสำนักสร้างพระแก้วทุกแห่ง รวมทั้งวัด หรือเกจิอาจารย์ในสมัยนั้น มีการคัดโหดหรือคัดโค + ตะ + ระ โหด ทำให้พระแก้วที่สร้างนับพันองค์ต่อวันนั้น คัดได้แค่ไม่กี่เปอร์เซ็นต์บ้าง หรืออย่างมากก็ไม่ค่อยถึงครึ่งบ้าง ของที่เหลือมันคือต้นทุนของโรงงานแก้วทั้งนั้น และมันเป็นข้อตกลงระหว่างโรงงานแก้วกับสำนักฯว่า ของเหลือเรามีสิทธิขายได้ ไม่เช่นนั้นของเหลือหรือพระแก้วที่มีตำหนิแม้แต่น้อยนิดเดียวแค่ปลายเข็มหมุดก็ต้องเสียแรงงานฟรี เสียพลังงานค่าหลอมแก้วฟรี ก็ขนาดสำนักฯเขายังให้เราขายในตลาดมืดได้

 

และคำถามสุดท้ายที่คนถามผมว่า ทำไมของที่มีตำหนิจึงยอมให้คนงาน หรือช่างแก้ว หรือคนที่มาพบสามารถขอพระแก้วหรือขันแก้วหรือบาตรแก้วได้ คือให้เขาไปฟรีๆเลย ผมขอตอบว่า เรื่องพระแก้วและเครื่องบริวารนั้น คนสร้างมีความเคารพว่าเป็นของสูงอยู่แล้ว ดังนั้น ใจไม่อยากทำลายรีไซเคิ้ลหากไม่จำเป็นจริงๆ หรือเวลาเราทำลายแก้วเพื่อรีไซเคิ้ล ช่างแก้วคนที่มีหน้าที่ทำลายนั้น หากทำลายโดยไม่เคารพ ซึ่งมีครับ ช่างบางคนไม่เคารพ ใช้เท้าเขี่ย ผมเห็นตายโหงทุกราย ไม่ตกน้ำตายก็เอาคอไปนอนพาดรางรถไฟ ดังนั้น การแจกคนไปฟรีๆถือว่าเราได้ทำบุญ และทำความเคารพ ไม่คิดทำลายเพื่อไปรีไซเคิ้ลครับ

 

สำหรับคำถามที่ว่า แล้วสำนักฯใด วัดใดบ้างที่ให้เทแป้งในฐานพระพร้อมปั๊มตราวัด หรือแค่เทแป้งไม่ประทับตราวัด หรือให้มีการทำอะไรให้เช่น วางพระเครื่องหรืออื่นๆนั้น เหตุการณ์ที่ผมเป็นผู้จัดการโรงงานนั้นนานกว่า 40 กว่าปี ผมจำไม่ได้แน่นอนหรอกครับ แต่มีสำนักสร้างพระที่ผมยังจำได้แน่ๆอยู่บางสำนักฯ แต่ก็บอกไม่ได้เพราะเขาจะฟ้องได้ครับ

ผมเป็นเพียงผู้มาเปิดเผยถึงความจริงที่เกิดขึ้น ถ้าผมไม่พูด คนไทยคงไม่รู้ความจริง

ส่วนคำถามอีก ที่ถามว่า แล้วมีไหมวัดหรือสำนักฯที่ไม่ได้ให้เทแป้ง ก็ต้องตอบว่า มีแน่นอนอยู่แล้ว ส่วนมากจะเป็นวัดมากกว่าสำนักสร้างพระแก้ว

มีทั้งหมดแหละครับ ทั้งที่ให้โรงงานหลอมแก้วเท และไม่ให้เท ทั้งที่ให้ตีตราประทับ ไม่ให้ตีตราประทับ ทั้งที่ให้โรงงานแก้วผสมแป้งกับแป้งเก่าเอง หรือที่จัดส่งแป้งมาให้ มีหมดทุกอย่างครับ เยอะมากจำไม่หมดครับ

 

คุณวิชัยทายถูกนะครับว่า การคัดโหดของพระแก้ว AAAAA เขาเลือกกันอย่างไร และต่อมามีการแกะสลักลงไปแม่พิมพ์เลย เป็นการบังคับให้มีการคัดโหด คือบังคับให้คนคัดของสำนักฯหรือใครก็ตามที่สั่งสร้างว่า ต้องคัดตามอย่างที่เขาวางเอาไว้

 

และคุณวิชัยทายถูกอีกว่า โรงงานแก้วในไทยที่เปิดกิจการก่อนปี พ.ศ. 2520 ล้วนเคยสร้างพระแก้วมาแล้วทั้งนั้น คำตอบนี้ผมอนุโลมว่า ถูกก็แล้วกัน ความจริงคือเกือบทั้งหมด เพราะมีบางโรงงานเช่น โรงงานกระจกแผ่น โรงงานทำแก้วอิฐบล็อค โรงงานทำแก้วชนิดหลอดแก้ว กระบอกเข็มฉีดยา ( ซึ่งปรามาจารย์ผมแยกไปเปิดอีกโรงงานหนึ่งนั้น ) โรงงานแบบนี้ไม่สามารถสร้างพระแก้วได้ และโรงงานแก้วที่ไม่สนใจงานสร้างพระแก้วเลยก็พอมีอยู่ เช่น โรงงานที่ทำแก้วน้ำดื่ม ทำขวด เขาไม่สนเลย ต้องเป็นโรงงานแก้วที่มีเบ้าหลอมคละสีเท่านั้น แต่ก็มีโรงงานแก้วเบ้าไม่คละสีบางโรงงานก็สร้างพระแก้ว

เอาไว้มีเวลาว่างค่อยมาเล่าครับ

 

บังเอิญไปพบคลิปในยูทู๊ปที่ใช้เทคนิคการปั๊มแก้วเหมือนกับที่อดีตเราเคยสร้างพระแก้ว 25 พุทธศตวรรษขนาดหน้าตัก 5 นิ้ว ซึ่งมีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางแม่พิมพ์เหล็กใกล้กับชามในคลิป เพียงแต่ส่วนองค์พระแก้วเขาไม่มีเท่านั้น ประมาณ 20 วินาทีต่อ 1 ชิ้นก็จบขั้นตอนการสร้างพระแก้วคือกดปั๊ม 1 ที ก็ได้ 1 องค์เหมือนในคลิปเลย ส่วนในคลิปเขามีขั้นตอนการเติมหูจับและอื่นๆซึ่งไม่เกี่ยวกับการสร้างพระแก้วครับ

 

ขันแก้ว หรือบางท่านอาจเรียกว่า บาตรแก้วใบสีม่วงใบนี้ มีการสร้างเหมือนกับในคลิปด้านบนมากที่สุด ทุกท่านลองสังเกตุคลิปที่วินาทีที่ 59 ขึ้นมาถึงนาทีที่ 1:30 ท่านเห็นหรือไม่ครับว่า ทุกขั้นตอนไม่สามารถทำให้เกิดรอยก้นขันแบบนี้ได้เลย รอยใหญ่ขนาดนี้คือน้ำแก้วที่ม้วนมานั้น เป็นน้ำแก้วก้นเบ้าหลอมที่น้ำแก้วหมดเบ้าแล้ว นั้นหมายความว่าสร้างมาประมาณ 500 - 600 ใบแล้วในวันนั้นๆ น้ำแก้วเหลวกำลังจะหมดเบ้า จึงมีเส้นวุ้นเส้นขนาดใหญ่เพียงไม่เกิน 1 - 2 ใบต่อวันเท่านั้น เมื่อนายช่างสร้างมาถึงจุดแก้วก้นเบ้าจะหยุดสร้าง และ 1 - 2 ใบนั้นถือว่าเป็นของชำรุด

ผิดกับรอยตำหนิชนิดปลายเข็มหมุดมากครับ เวลาเจอการคัดโหดนั้น เราพูดถึงรอยแค่ปลายเข็มหมุดบ้าง รอยเท่ากับเม็ดสิวบ้าง ไม่ใช่รอยขนาดใหญ่และเยอะแบบนี้

 

คราวนี้มาดูนาทีที่ 4:00 ถึง 5:20 การสร้างหัวม้าระดับโลกหัวละประมาณ 2 ล้านบาท ด้วยเทคนิค Pressed Glass เหมือนกับที่เราสร้างพระแก้ว เพียงแต่ขนาดใหญ่กว่า และฝีมือช่างทุกคนในคลิปนี้คือช่างระดับโลก ทำงานเพียงไม่กี่นาที ชิ้นงานชิ้นละ 2 ล้าน คิดดูก็แล้วกันครับว่า ประเทศฝรั่งเศสทำไมจึงมีรายได้เข้าประเทศมากขนาดนี้ ก็เพราะคิดสร้างแต่ชิ้นงานราคาสูง และวันหนึ่งวันหนึ่งแต่ละวันสร้างได้นับร้อยๆชิ้นต่อช่างหนึ่งทีมนะครับ ลาลีคมีทีมระดับโลกแบบนี้มากกว่า 8 ทีม

 

ขณะนี้สายเก่าๆที่เคยทำงานในสมัยนั้น คาดว่าคงเสียชีวิตไปเกือบทั้งหมดแล้ว จะเหลืออยู่ก็นับคนได้ น่าจะแค่หลักไม่เกินหน่วย คือไม่เกิน 5 - 6 คน และแต่ละคนก็ไม่กลับมาพูดถึงงานเก่าๆที่เคยทำ หรือไม่บุกเบิกงานใหม่ที่ควรทำ เพื่อให้ประเทศไทยเจริญไปในทางที่ถูกต้อง

 

สิ่งที่ผมไม่เคยบอกคุณเบิ้ม เจ้าของหนังสือพระแก้วแห่งสยามเลย คือเรื่องทราย ความจริงผมไม่อยากพูดถึงเลย เพราะผมเป็นคนไม่เห็นด้วยกับการใช้เหล็กลิ่มเดือยแทงอัดเข้ากลางองค์พระ แล้วสำนักต่างๆใช้ให้เอาแป้งเสกสีขาวใส่ลงในองค์พระ มันดูไม่สวยเลย องค์พระแก้วในอดีตถูกใส่แป้งสีขาวไว้กลางอกและท้อง เพราะบอกว่าเป็นแป้งเสก เป็นมวลสาร

แต่ผมไม่เคยบอกใครว่า ยังมีบางสำนักฯที่สร้างพระแก้ว 25 พุทธศตวรรษที่เขานำทรายไปขอพระเกจิต่างๆทำเป็นมวลสาร ทรายนี้คือทรายขาวที่ต้องใช้หลอมแก้วอยู่แล้ว โดยให้นำทรายนี้เพียงช้อนชาไปโรยไว้ในเบ้าหลอม เพื่อใช้เป็นมวลสาร

ยังมีอะไรที่ผมไม่ได้บอกหนังสือพระแก้วแห่งสยามอีก แต่ผมไม่อยากปลูกฝังความงมงายจนทำให้งานเสียรูปครับ เราจะแก้ไขในสิ่งผิด จึงควรทำในสิ่งถูก

 

มายกกระทู้ครับ