พอใจกับไม่พอใจ โน่นถูกกับนี่ผิด เหมือนตรงไหน ต่างตรงไหน

กลับสู่ฐานเดิมแล้วครับท่านเล่าปัง ขอบคุณสำหรับคำชี้แนะ

 

กำลังคิดอยู่ครับ..ว่า
ลองจับกระเจี้ยวแล้วลองถามกระเจี้ยวว่า ใช่ตัวกูมั๊ย
ลองถุยน้ำลายแล้วถามน้ำลายว่าใช่ตัวกูมั๊ย
ลองถามดวงตาว่าตานี้ใช่ตัวกูมั๊ย
ลองถามปากว่าปากนี้ใช่ตัวกูมั๊ย
ลองถามความคิดว่าความคิดนี้ใช่ตัวกูมั๊ย
ลองถามไปเรื่อยๆๆๆๆๆ

 

เวทนาที่ดับแล้วจะถามเวทนามันไงดีครับ
เวลาคิด คิดผ่านไปแล้วจะถามมันไงดีครับ
เวลารู้ รู้ผ่านไปแล้ว จะถามรู้ไงดีครับ

 

อะไร แบบนี้ ต้อง อาสัย บัญญัติ
มุขนัยที่จะ ทำให้ น้อมเข้าไปสู่
ความ สงบ

เน้นนะว่า เฝ้นหา มุขนัยที่เปนอุบาย
ให้จิต น้อมเข้าสู่ความสงบ

พระป่า ท่านไม่ได้ อ่านพระไตร
ปรมจารย์ ท่านถึงกลับกล่าว่า
พระศาสดาไม่ได้สอนถึงที่มา
ของ อวิชชา

ปรมจารย์พระป่า เลย เฮีบ ไปสร้าง
คำสอนขึ้นมา อุดพระโอษฐ์ ความ
ที่ตนก้รู้ว่า ตนสอนเฮียๆ แต่เพื่อ
ไม่ให้ศิษย์ เอาพระำตรฝาดกระบาน
เลยต้องไล่ตะเพิดทุกคน ที่ เอาพระ
ไตรปิฏกออกมาจากลิ้นชัก

นะ

ดาวอังคารลำไย ก้ เลือกเอา ว่าจะ
ใช้ มุขนัย ของใคร ....

ฝากไว้เปน ความสำนึก

สมมติว่า เลือก เชิดชู คำสอนศาสดา

ก้แน่นอนหละว่า มี เอนกปริยาย จน
กะลาสาวก ทอดธุระ

ที่ป๋ม เหนว่า เหมาะ เวลา กิเลสมัน
ดิ้นว่า อย่างนั้นก๊ดี อย่างนี้ก็ถูก

คุณ รู้ตรงๆ เลยว่า ตนไม่ใช่สัพพัญญู

เปนเพียง สาวก

เปนเพียง ผู้เดินตาม มรรค

ไม่ใช่ ผู้ประกาศ สาสนัง เปน มหาโจร

งง ไหม

อย่าไป งง ถ้า จิตถึงฐาน ทางนัย
ปฏิบัตตรงนี้ จะเกิด ธรรมอย่างหนึ่ง
มี อาการ "สว่างแบบเลื่อมใส" เปน
สัธทาเจตสิกที่เปน พุทโธ แบบ
พุทธานสติ ระลึกถึงคุณของศาสดา

ไม่ใช่ พุทธานุสติ แบบ เอา สันติ
อุดพระโอษฐ์ ใส่ลิ้นชัก แล้ว
ค้นคว้าหาธรรมประดับตน เปน
ศาสดา

ถ้า พุทโธๆ เปน พุทธานุสติ ...ผั๊วะ!!!

ถ้า พุทโธ เปน งุดโงๆ หนาสันติ
ขอโทษะ นะ อาย เฮีย!!!!

 

อนึ่ง

ถ้า ไม่มีปัญหา เชิง ชิงเปน ศาสดา

ลองใช้ มุขนัยสั้นๆ เช่น

จิต มีปรกติ หิวอารมณ์

จิต มีความเปน เทียวไปไกล แต่ก้
หา คูหาสยัง

จิต มีปรกติ ดับ ( คำว่า ดับ สำหรับ
นักภาวนา ที่ยังสิกขา ดับ ก้คือ
เกิดใหม่ ) ทันทีที่ ดับ ความไพ
บูลย์ของ อุปาธิ ใหม่ ก้ กลบการ
เหน อริยสัจจ

ต่อให้เปน โสดา จอกแหน ก้ กลบ
กลับปิดบัง ต่อให้ อนาคา ก้ กลบ
...ต่อให้ อรหันตสาวก ความหิว
อารมณ์ หรือ ต้องอาสัยสิ่งใด
เพื่อ ตั้งขึ้นของจิต มันจะมี
ห้ามไม่ได้ หากยังไม่ถึง จริมจิต

 

จิตนั้น ดับไวมาก

( จิต นั้น อุปธิทันที ไวมาก)

จิตนั้น อุปธิ ไวมาก หนึ่งคาบลม
หายใจเกิดดับ แสนโกฏิ ศาสดา
เท่านั้น ที่ มี สติทัน

แม้นชื่อว่า ทัน ก้ไม่ใช่ รู้ตลอด

ทรงตรัสว่า พระองค์ไม่ได้รู้ ตลอด

จะ ทรงทราบสิ่งใด ก้ ต้องมีเหตุ
เหน ชายหาด เหน ทะเล(โอฆะ)
แล้ว จึง ตูมว่ายน้ำทันที สติพระ
ศาสดา จะเปนแบบนี้

พระปัจเจก จะ นิ่งแปปนึง แล้ว ตูม..

ส่วน สาวก รอเสียงกระซิบ เฝ้น
อยู่นั่น พอ ฉันทะจับ ก้ตูม.....
ทั้งที่ ฉันทะ ที่เปน มูล ก้เปน
เพียง ทุกขสัจจ ก้ยังสำคัญ
ว่า ตนฮานาก้า......เฮีย!!!

 

ปวดกะบานกับวจีสังขาร สาวกแว๊นซํสำนักปทุมคลอง 10
วจีเมายา

 

ไปพูดให้ผ่องฟังไป แว๊นซํคลอง 10 เอ๊ย

 

เอ้า มาไง ไปไง อะลุง

ลุง มังกอบู ยุค ลุงขันธ์ เลยหรือนี่

กราบ ลุง ก่อง ฮับ

คิดว่า คนหน้าใหม่

 

*ศึกษาเฉยๆ

ทีฆนขสูตร | การละทิฏฐิ (1of 3)

ทีฆนขสูตร
http://www.84000.org/tipitaka/read/v.php?B=13&A=4661&Z=4768

อรรถกถาทีฆนขสูตร
http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=13&i=269

ตามด้วยศึกษา มหาภูตรูป ๔ กับ
เวทนา ๓ ในทีฆนขสูตร ที่พระสารีปุตตฟังแล้ว จบกิจ

 

"เวทนาที่ดับแล้วจะถามเวทนามันไงดีครับ
เวลาคิด คิดผ่านไปแล้วจะถามมันไงดีครับ
เวลารู้ รู้ผ่านไปแล้ว จะถามรู้ไงดีครับ"

อ.ครับ ผมว่าคุณมังกรบูรพา แกคงลืมรู้ตัวตนที่ตั้งตระหง่านอยู่นั่น ที่ไปรู้นู่นรู้นี่ รู้เวทนาดับไปแล้ว คิดผ่านไปแล้ว รู้ผ่านไปแล้ว ตัวนี้ต่างหากตัวจริงเสียงจริง ปรุงซ้อนปรุงเสร็จสรรพ เป็นอาการของขันธ์ 5 เหมือนกัน ที่มักจะพลาด รู้ไม่เท่าทัน เผลอถลำจมลงไปแต่ในรายละเอียดยิบย่อย มองข้าม เห็นไม่ครบองคาพยพทั้งหมดของคำว่า ความเผลอหลงยึดถือเอาเป็นตัวเป็นตนอยู่

นี่แหละคือสิ่งที่พลาดกันอย่างคาดไม่ถึงจริงๆ ผมก็พลาดตรงนี้แหละครับ อ. พอเห็นปั๊บก็โล่งเลย ยังมีงานต้องทำต่ออีกเยอะ ต่อให้ธาตุขันธ์แตกดับตอนนี้ก็รู้เลยว่า ไม่เกี่ยวกัน ขันธ์ส่วนขันธ์ อุปาทานก็ส่วนอุปาทาน คนละเรื่องกัน

 

คิดวิเคราะห์ ความเป็นกลางไม่น่าจะเกิดจากสัญญาจดจำ รึป่าวฮะ อ.ป

 

เข้าท่านะครับ ถาม-ตอบ ๆ มันตอบว่าไงมั่งฮะ

 

ใช่เอาปัจจุบันเป็นเรือเป็นแพนะฮับ อ.ปังปากมหา

 

ปักจุบัง ยังไง ก้ มะทันฮับ

ร้อยละร้อย "ปัจจุบันสันตาติ"

แล้ว จีๆ ก้ไม่ต้อง ทัน

พุทธศาสนา เปนเรื่อง "แทงตลอด"

เหน ญานว่า เอ้ยตะกี้ แทงตลอด

แม้นแท้งตลอดก้ ดับ

รู้ชัดว่า แม้นแทงตลอด ก้ดับด้วย

ก้ไม่มีกิจอื่น มรรคมีหนึ่งเดียว
ตั้งแต่ กลัดกระดุม กับ ผั๊วะผ๊ะ

เหน มรรค นิดเดียว ก้ พยากรณ์
ตนได้ว่า จบ

"ไม่เพียร ไม่พัก"

ถ้า เพียรอยู่ .......ก้ลอยอยู่ อุปทานกิน

ถ้า พักอยู่ ...ก้จมอยู่ อุปทานกิน

โดยย่อ จึง อุปานขันธ์

โดยสั้น ก้ กำหนดรู้

 

ความเป็นกลาง ไม่ได้เกิดจากการตั้งใจคิดพิจารณาครับ

แต่เกิดจาก จิตมีสติ รู้เท่าทันอารมณ์จิต ความเป็นกลางจะเกิดขึ้นตรงนี้

จะเรียกว่าเห็นธรรมในปัจจุบันก็ได้

การตั้งใจคิดพิจารณา เป็นวิธีนึง ในการฝึกตั้งสมถะ ฝึกตั้งปัญญา
อบรมจิตด้วยรูปนิมิต


จะใช้ในกรณี เช่น รู้ลมหายใจเข้าออก พอสงบๆ

หรือพุทโธ เอาแต่พอสงบๆ

ก็ให้ยกเรื่องราว มาพิจารณา จะเป็นอาการ 32 แต่อย่างใดอย่างนึง
หรือพิจารณา ความตาย ซากศพ อสุภะ หรือ อาหารเรปฏิกูลสัญญา หรือ ธาตุ 4

กำหนดตั้งรูปนิมิต ด้วยการคิดพิจารณา กลับไปกลับมาในสิ่งนั้น จนช่ำชอง

จนเข้าถึง ความเป็นเอง ถ้าจะบอกต่อไป
ก็จะเฝือ ต้องมีคนฝึกมาถึงตรงนี้มาคุยด้วย เวลาแนะนำต่อ ถึงจะน่าคุย


ทีนี่ เข้าเรื่อง ตรง สัญญา ความจำ
ถิระสัญญา เป็นความจำ ที่เรียกในขณะจิตจดจำสภาวะได้แม่นยำ
(ไม่ได้เกี่ยวกับความจำทางสมอง)
พอเกิดการกระทบ ทางอายะตนะ 12
สติจะเกิดรู้เท่าทัน อารมณ์ การกระทบทางอายตนะ12 ทันที

แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า ความเพียรในการกำหนดรู้ หรือเรียกว่า ความเพียรในการเจริญสติ
มีความแก่รอบแค่ไหน จึงจะทำให้จิตจดจำสภาวะได้แม่นยำ ปัญหา อยู่ตรงนี้ครับ

"หากถามว่า ความเป็นกลางไม่น่าจะเกิดจากสัญญาจดจำ."

เรียกว่า อาศัยถิระสัญญากะแล้วกัน เป็นตัวช่วย

 

สาธุครับ คุณปราบเทพ

 

เอาเถอะครับคุณเล่าปัง เมื่อต้องการบัญญัติเทียบเคียงปรมัตถ์ ก็ว่าไปตามที่รู้บัญญัติ

 

คุณคนไทบ้าน..รู้ได้ไงครับว่าผมไม่รู้ตัวตนในปัจจุบัน

 

ลองถามแล้วตอบเองครับ