พอใจกับไม่พอใจ โน่นถูกกับนี่ผิด เหมือนตรงไหน ต่างตรงไหน

ในสิบกระบี่รวมหนึ่ง เค้าสอนไว้ว่า..ต้องรู้จักหยุด เมื่อถึงคราวหยุด..ต้องรู้จัดยั้ง เมื่อถึงคราวยั้ง..ต้องรู้จักหัวเราะ เมื่อได้เวลาหัวเราะ..ต้องรู้จักร้องไห้ เมื่อถึงเวลาร้องไห้..ต้องรู้จักความประมาท เพื่อไม่ให้ประมาทอีกต่อไป นั่นแล

 

ลุงแมวต้องฟัง หลวงพ่อเยื้อน บ่อยๆ

ไฟล์ จิต คือ ผู้รู้ ซ้ำเลยครับ

สมาธิ ธรรมชาติ จิตพิจารณาเข้าหาจิตเอง จิตตื่นตลอด
เป็น ลัขณูปนิชฌาน ไม่ต้องห่วงในการ วาง
แต่ก่อนจะถึงตรงนี้ ต้องมีความเพียร มีความพยายาม
แล้วมันจะสนับสนุนส่งเสริม ฟงหวิ๋น เมฆลมประสานส่งเสริม แปลงเป็น มังกรโหระภา

หลวงปู่มั่น ท่านเรียก ฐีติภูตัง

หลวงปู่เสาร์ท่านเรียก เวลานี้จิตข้ามันไม่สงบ มันมีแต่ความคิด

 

โหระพามีโทษไหม
อย่าพินาแต่ประโยชน์

บ่เห็นโทษ บ่คลาย
มันวางบ่ได้เด้อ

 

เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆจิตรู้สงบในความเป็นเอิ๊กๆ..เอิ๊กไปอย่างนั้นแล

 

ไปก่อนครับ..เพื่อนทุกท่าน

 

ช่วงนี้ผมกำลังทดลองเปรียบเทียบบางอย่างที่น่าสนใจ เพราะเวลาพูดเรื่องจิตแบบนี้ผมมองเห็นหลายข้อคิดเห็นคล้ายกับว่าเขากลัวที่จะเห็นมันกันมากกว่า ส่วนตัวคิดว่าเห็นดีกว่าไม่เห็น ที่พูดนี่คือจิตนั่นแหละ ส่วนจิตจะเป็นยังไง อันนี้ขึ้นอยู่กับว่ามันอยู่ที่ไหน ผมรู้แค่ถ้าอยากได้ธรรมก็ให้มันอยู่กับความปรุงแต่ง เพราะแน่นอนที่จิตจะเห็นความปรุงแต่ง ถ้าจิตปรุงแต่งตามแสดงว่า สติหลุดแล้ว อีกอันนึงคือถ้าไม่แบบนั้นก็นั่นแหละที่เขาว่าอรูปฌาน ผมเองก็อยากรู้ว่าทำอย่างไร ท่านว่าเริ่มโดยเอาจิตลงที่อากาศอันหาที่สุดไม่ได้เป็นอารมณ์ ผมทำดูรู้ว่าสุดๆ ยาก และสงสัยว่าจะไม่ได้ เลยลองทำแบบนี้อีก รู้กายก่อนแล้วรับรู้อากาศค่อยๆตัดออกไปทีละสิ่ง จากตนเองให้เหลือช่องระหว่างตัดไปเรื่อยๆ ห่างออกๆ สรุป อันนี้ก็ยาก เลยยอม แต่ผลคือมันจริงที่จิตจะพยายามจับอารมณ์ใดอารมณ์หนึ่งเสมอ เลยกลับมาทบทวนว่า ถ้าเอาเพียงรู้ว่าจิตคืออะไร หากไม่ปราถนาจะบรรลุอะไรก็คงเพียงพอแล้ว

 

ช่วงนี้ไม่เห็นพี่ธรรมชาติมาคอมเม้นต์เลย สงสัยติดภาระกิจ

 

พระพุทธตั้งอยู่ที่ท้อง..เอยังไงดีหว่า คล้ายๆที่ท้องมันพองๆยุบๆ แล้วมันก็นิ่ง ไม่ไปที่ไหนอีก..ใจรู้สึกว่าเหมือนไปต่ออีกไม่ได้

พระธรรมอยู่ที่คอ..มาจากฟันบนออกมาริมฝีปากบนแล้วลงมาริมฝีปากล่าง ผ่านตลอดกลางคอด้านหน้า

ส่วนความรู้สึกจริงๆของใจ หมายถึง ความรู้สึกที่ตัวใจไม่เข้าไปเกาะเกี่ยวกับสิ่งใด และไม่มีสิ่งใดเข้ามาเกาะเกี่ยวกับตัวใจ

 

ช่วงไหนผมจำไม่ได้แระ คือมันลงไปที่ปลายกระเจี้ยว ตอนนี้ขณะที่พิมพ์ กำลังรู้สึกที่รูทวาร

 

รูทวาร ถือเป็นตำแหน่งหนึ่งในวิชากุณฑาลิณี มันจะแผลงฤทธิ์ไหม แต่ความรู้สึกผม คือมันไหลออกจากรูทวาร รอๆดูไป ตอนนี้คล้ายๆ แสบๆว้อย

 

คิดจากจิต กับสมองจะไม่เหมือนกันครับ

 

รู้สึกเจ็บแสบตรงไหนให้เอาสติตั้งมั่นไว้ตรงนั้น

พิจารณาให้เห็นทุกข์เห็นโทษจากเวทนานั้นแหละ พิจารณาไปจนกว่าเวทนาจะดับ

 

สู้แบบสมถะก็ได้ ถ้ามีความอดทนและจิตใจ
แน่วแน่พอ ตายเป็นตายไม่ยอมแพ้
ในที่สุด อาการปวดมันก็จะถูกวางลง
ด้วยจิตที่มันหยุดปรุงแต่ง
หรือเปล่าฮับ หรือเพราะเหตุอื่น

 

ปัญญาเห็นแจ้งมันก็วางเองอัตโนมัติ..

 

ถ้าอดทนได้ก็ได้เห็นธรรมนั้นละ...ส่วนมากแล้วมันทนไม่ได้..ส่วนมากแล้วมันกลัวตายกัน

เอาเลย บอกตัวเองไว้ตายเป็นตาย..

 

คำสอนหลวงปู่มั่นที่สอนสามเณรจาม...มีเพียงสั้นๆ

**อดทน**

มีเท่านี้แหละที่หลวงปู่มั่นสอนสามเณรจาม..

 

อริยบุคคลจะ
รู้ว่าเวทนามันเกิดดับตลอดเวลา
ไม่เอามาเป็นอารมย์
ส่วนปุถุชนเอาขามากอดไว้
ปวดไม่ยอมหยุด

 

ถึงขั้นไหนๆตนนั้นแหละยืนยันตนได้...หาใช่ให้ใครมาบอก

กิเลสตัวไหนลด ตัวไหนสิ้นไปตนนั้นแหละรู้ตนเองดี

 

ปุถุชนก็รู้แต่รสแห่งการรู้มันต่างกัน...รู้ชัดที่ใจกับรู้ชัดที่ความจำ

อริยบุคคลรู้แล้ววาง...ปุถุชนรู้แล้วยึด

 

รู้แล้ววาง...

วางทุกสิ่งทุกอย่างที่รู้ สิ่งสุดท้ายที่วางคือวางใจตน...เองนั่นแหละ