มาร คือ "ขันธ์ ๕"

ผู้ที่ไม่พร้อมจะเจริญปัญญา ก็ฝึกสมถะไปก่อน อย่าเพิ่งรีบร้อน..

ให้เห็นความสงบของจิตสักครั้งก่อน ค่อยยกจิตมาพิจารณา วิปัสนา..

ธรรมแท้ ต้องไม่มีการนึกคิด..

จิตเดิมแท้ เป็นสภาวะ รู้ เฉยๆ โดยที่ขาดจากการนึกคิด..

 

ไม่มีอะไรยากเกินไป สำหรับผู้มีความเพียร..

ไม่มีอะไรง่าย สำหรับผู้ขาดความเพียร..



เอาล่ะ พอ..

 

มันเปนยังไงวะ เจริญปังยา ไม่มีสติปาดลงที่กาย เปนปังยาแบบโรคๆ ... ปังยาแบบโรคๆ มีสติที่กายมั้ย ..อิอิ มีอยุ่แล้น รุ้ที่กายทางทวารหดมั้ย รุ้อยุ่แล้น เป็นปัจจุบันมั้ย เป็นแน่นวล ...แต่ต่างจากสติในมัก 8 ยังไง เหลาดิ

 

โฮกปี๊ปปปป ( เสียง iสัตว์ตัวหนึ่งร้องแทรก อะนะ ฟังได้ก็ฟัง ฟังไม่ได้ก็ ปล่อยใส่ปี๊ปไป )

ก็ ฮู้ ฮู้ กัน เณรแอร์ นั้นเก่งเรื่อง สับยันต์ ...พูดถึง เณรแอร์ นะ

เณรแอร์ จะสับยัน ก็จะเที่ยวหา คาถา คารมณ์
พระโน้นดี พระนี้ดัง เอามายำเป็นเส้นสายร้อยเรียง ทีละจุด

ทีนี้ ถ้าไปแถว หลุดโค้งดารา นี้ จะมี วลีว่าด้วย เจริญปัญญา
มีสติรู้กาย ..รู้ใจ .....

หลังจากนั้นจะตามด้วย เงื่อนไขว่า " ตั้งมั่น เป็นกลาง " ซึ่งจะ
จบเบื้องต้นแค่นี้

แต่ถ้าไปส่งการบ้านแล้วภาวนาดี ก็ต่อด้วย "ลงไตรลักษณ์"

ทีนี้มา แจงรายตัว

"มีสติ" ก็คือ "ตื่น" ..... ซึ่งหมายเอา "การรู้ทุกข์แล้วปรารภ
จะทำนิพพานให้แจ้ง" เท่านั้น ไม่ใช่ รู้ทุกข์ แก้กรรม ทำบุญ
รักษาศีล ไปวันๆ

พอ ตื่น(หาใจเจอ/เห็นจิตเจ้าของ) แล้ว ค่อยเอา จิตที่
ตื่นนั้น มาพิจารณาอย่าให้เกินกาย หนาคืบ กว้างศอก
.....ซึ่ง จะทำให้เกิดการ "รู้ใจ"เขียนเป็น ประโยคภาษา
อังกฤษ คือ beware aweness througe whole body
for see something call "JIT"

พอเข้าใจ บ่ คือ "รู้กาย" เป็น ประโยคกริยา โดยมีคำว่า
"รู้ใจ" เป็นกรรม หรือ ผลของการ รู้กาย .. หรือที่เรียกว่า
"ดูกายเห็นจิต" พอเห็นได้แบบนี้ ก็จะ ผลิก ดูจิตก็เห็น
กาย ได้ทันที เรียกว่า แยกรูปแยกนาม แยกธาตุแยกขันธ์
( ซึ่งไม่ใช่ รูป นาม แบบ อภิธรรม ซึ่งออกแนวไม่ใช่ ภาษาปฏิบัติ)

เมื่อ ดูกายเห็นจิต(เป็นผล) ดูจิตเห็นกาย(เป็นผล) ได้แล้ว
ก็จะตามด้วยเงื่อนไขว่า "ต้องตั้งมั่น เป็นกลาง" ไม่ไหลไป
รวมกัน เช่น เห็นท้องร้อง แล้วรู้ว่า หิว(อยาก/ราคะ/โทษะ/หลง)
ก็ต้องแยกกันนิดนึง ไม่ไหลไปรวมกัน ....ถ้าไหลไปรวมกัน
มือจะคว้าขนมเข้าปาก หรือ นึกถึงมื้ออาหาร หรือ หยุดจาก
งานลุกขึ้นไปหาอะไรกิน

พอ มีสติรู้กาย(เห็นใจ) ด้วยความตั้งมั่น เป็นกลาง ไม่ไหล
ไปรวมกันได้บ่อยๆ ก็จะไป ส่งการบ้านกัน ( ซึ่ง ชาวหลุด
โค้งดารา จะเห็นตอน ช๊อปปิ้งกัน แล้วไปส่งการบ้าน
ทำให้ พระป่า พระฮ่าน ชาวพันทิบ ยกตำรวจไปล้อมจับสึกพระ )

หากภาวนาเป็น ไม่ใช่มา ประจบสอพลอ ก็จะ แนะต่อให้
เห็น "ลงไตรลักษณ์" ราคะ โทษะ โมหะ ที่เห็น ขณะ
ท้องร้อง ไม่ใช่เรา ของเรา ซึ่ง จะเป็นการ เริ่มฝึกหัดที่
จะ เจริญปัญญา ซึ่งอาจจะต้องภาวนากันเป็นแรมปี
หรือ ทั้งชาติ กว่า ปัญญาจะเจริญขึ้นหนนึง

ซึ่ง ปัญญาเจริญ ก็จะ วกกลับไปที่ เห็น ทุกข์แล้ว
แจ้งนิพพาน หนึ่งขณะ เห็น กิจในอรยสัจจ4 หนึ่งขณะ

พอเห็น กิจในอริยสัจจ4 ได้หนึ่งขณะ เรียก ปัญญาเจริญ
ซึ่งก็ต้อง ภาวนากันให้มากๆ ทั้งนี้เพราะ

อริยสัจจญาณ ยังเป็น สาสสวะ ยังต้อง ยกญาณเห็นอริยสัจจ
ก็เป็นเพียง โลกียะธรรม ใน มหาสติปัฏฐาน จึงบรรจุ
"อริยสัจจบรรพะ" ว่าต้องมีการ ภาวนา ไม่ใช่ ค้างเติ่งเป็นสัญญา


ปล. ปัญญา นั้นมีหลายตัว ในปฏิสัมภิทามรรค มี 200 ชนิด
ดังนั้นเวลา ปัญญาเจริญ ก็จะเป็น หนึ่งใน 200 ตัว ซึ่งแต่
ละตัวหากเอาตามเห็นการดับ ก็จะเป็น ปัจจัยให้ ปัญญา
อีกชนิดหนึ่งเจริญ ......ทีนี้ พระป่า ท่านจะว่า ปัญญาธรรม
นั้นไม่ใช่มีแค่ 200 ตัว ...เอาเข้าจริงๆ มีไม่สิ้นสุด หาก
ไม่กำหนดรู้ การดับของปัญญา แล้วกลับมาที่ กรรมฐาน
(ฐานแห่งการงาน) ก็จะ บ้า [ เว้นแต่จะสัมมาทิฏฐิ
แล้วปราถนาพุทธภูมิ แต่ถ้ามี มิจฉาทิฏฐิ ก็ บ้าสถาณเดียว ]

 

อ่านที่ท่านเล่าปังแนะนำขยายความ และ พิจารณาตาม นะ ท่านปวี..

พอทำความเข้าใจได้ป่าว หรือ ท่านเล่าปังอธิบาย ยากไป..

 

การพิจารณาธรรม แม้จะพิจารณาสิ่งใดก็ตาม ถ้าพิจารณาเป็น จิตจะรวมลงภายใน..

สติไม่มีการค้างเติ่งแน่นอน..

เส้นทางมรรค แม้สติยังต้องดับ ก่อน..

 

ขี้เกียจเข้ามาสนทนา เข้ามาตอบ เข้ามาแนะนำ ละ..

เมื่อไหร่หน้าที่ในเว็บบอร์ด จะจบซักที..

 

เล่นพายเรือในอ่าง ใครจะขยันเข้ามาแนะนำนัก..

ไม่มีใครพายเรือตรงไปข้างหน้าสักคน


ภาษาอิสาน เอิ้นว่า "ยื้อหยัก ยื้อหย่อน"

 

ตกลงสติแบบโรคๆ กะสติในมัก มันแตกต่างยังไงนะ หาคำ ลป. ลพ. เจอยัง จะได้ก๊อปมาตอบ

 

สติธรรมดานี่ มันก็มีอยู่ในชีวิตประจำวันนี้แหละ..

ส่วนสติในมรรค มันต้องมีสติตั้งมั่นกับกาย ไม่หลุดออกจาก การรู้สึกตัว เป็นสติตั้งมั่นไม่หวั่นไหว..

แนะนำมา อธิบายมาก็นาน มันยังมาย้อนถามเรื่องสติ อยู่เลย น่าเบื่อ..

การพิจารณาธรรมต่างๆ พิจารณาธรรมภายนอก มันไม่ใช่ธรรมแท้ ธรรมแท้มีอยู่กับกายนี้แหละ..

การพิจารณาธรรมภายนอก มันเป็นม่านของอวิชชา ปัญญาภายนอกเป็นม่านของอวิชชา การนึกคิด เป็นวิปัสนูกิเลสก็เรียก..

 

เราคงจะลดการเข้ามาตอบ มาสนทนาแล้ว เดี๋ยวจะเลือกคุยกับคนปฏิบัติจริงจัง อย่างเดียว คนไม่จริงจัง ของดเว้นการสนทนาแล้ว เบื่อ!!


ไร้ประโยชน์..

 

ต่อไปก็กรรมใครกรรมมัน วาสนาใครวาสนามัน ก็แล้วกัน..

เราจะเลือก แนะนำ คนที่เห็นว่าสมควรช่วย เท่านั้นแหละ..

ยิ่งยุ่งเกี่ยวกับคนหมู่มาก ยิ่งวุ่นวาย..

 

ถ้าเห็นว่าเราไปจำคำคนอื่นมาพูด ก็แล้วแต่จะคิด..

วาสนาใคร วาสนามัน..

เอาไว้อนาคต ก็รู้ ใครเป็นใคร..

 

ธรรมภายนอกคือไรอ่ะ ในเมื่อทุกอย่างออกไปจากจิตเจ้าตัว มีช่องทางกายเป็นตัวรับคลื่นกิเลส อิอิ

สติธรรมดาแบบโรคๆ เป็นไงหล่ะ ยก ตย ดิ
แล้วสติในมัก ตั้งม่านไม่หวานเย็นเปนไง ยก ตย.

ใบ้ให้นิสนุงว่า จบง่ายๆ ได้ใน 2 บานทัด สำหรับคำตอบเน้ ให้เวลาหาก๊อปคำพระมาตอบ อย่าว่าแต่คำพระเลย คำฉวี ยังโดนมันก๊อปเบยยย

 

มันเลิกไม่ได้หรอก ลงแดงตาย มันต้องคอยข่มคนอื่น ยกตัวเอง อยากเป็นที่ยอมรับ อยากมีตัวตน พล่ามมาเป็นปี . ไม่ไปสักที ยังจำตอนที่เขียน จม รักฝากลุงเสม บอกทุกคนว่า ลุงเป็น ร.5 มาเกิด สั่งเลิกทาสได้ป่ะหล่ะ ตอนนั้นก้อบอกเลิกเล่นไง เหมือนตอนนี้เป๊ะ เล่นแผ่นซ้ำว่ะ ...ขรำจุงเบย

 

นอกกะลาที่ลุงสิง และรักนักรักหนาเนี่ยะ มีสำนักปฎิบัติมากมาย หรือในยูทิวป์ก็มีลูกศิษย์เอาคำพระท่านมาถ่ายทอด การปฎิบัติมาถ่ายทอด หรือพระท่านมาถ่ายทอดเอง ...ลุงว่าเน็ตเข้าถึงบ้านชาวบ้านคนอื่นยังหล่ะ ...ขาดลุงไปนี่ รุ้สึกเลยเนอะ ...รุ้สึกดี อิอิ

 

เหอะๆ

 

ขันธ์ห้าไม่ใช่มารแต่เป็นธรรมเรียกว่ารูปธรรมนามธรรม จะเรียกรูปขันธ์หรือนามขันธ์ก็ได้ สิ่งที่เป็นมารจริงๆคืออุปาทานขันธ์ครับ ความยึดติดถือมั่นในขันธ์ห้าเป็นสมุทัยอริยสัจครับ
ภาราหเวปัจจักขันธา ขันธ์ห้าเป็นภาระหนักอย่างยิ่งเพราะมันเป็นทุกข์ มีความแปรปรวน ไม่ใช่สมบัติของใครสักแต่เป็นธาตุมาประกอบเข้าด้วยกันเท่านั้น
อย่าไปรังเกียจขันธ์ห้า เพราะท่านต้องใช้เขาบำเพ็ญบารมีทำบุญกุศลใช่ไหม? ท่านต้องใช้เขาในการเป็นวัตถุเพ่งวิปัสนาใช่ไหม?
หากละความยึดติดถือมั่นในขันธ์ห้าได้ ก็ทำนิโรธให้แจ้งได้ นั่นคือเป้าหมายสูงสุดของพุทธศาสนา นิพพานังปรมังสุขัง วิมุติสุขตลอดอนันตกาล

 

ธรรมดาของมนุษย์ ผู้ยังมีกิเลสเกาะกุมจิตใจอยู่มาก..

ย่อมเห็นเป็น สัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา แล้วเห็นว่าบุคคลนั้นไปลอกคำคนอื่นมา ลอกคำตนมาใช้..

เพราะเอาธรรมเข้าตัว มันจึงมีคำพูดเรา คำพูดเขา..

ธรรมทั้งหลายทั้งปวง มีตถาคต เป็นผู้สอน และ ได้สอนไว้หมดแล้ว ตถาคต สอนในที่ทุกสถาน การณ์ทุกเมื่อ ไม่มีกลางวันกลางคืน..

 

ผู้เห็นธรรม เข้าถึงธรรม จึงไม่เห็นผู้แสดงธรรม เว้น แต่ ตถาคต..

ซึ่งจริงๆ ตถาคต ก็ ไม่มีตัวตน

ผู้เข้าถึงธรรมกล่าวถึงตถาคต ก็ด้วย สรรเสริญ และ กตัญญู..