ที่ตั้งของทุกข์มันอยู่ที่ไหนกันแน่คับ

หมาตายยังแสดงตถาคตได้ นับประสาอะไรกับ... อิอิอิ
ได้ดูท่านแสดงธรรมอันลึกซึ้งมนับว่า บันเทิงในธรรมยิ่งแล้วขอรับ

 

เห็นข้อความแบบนี่แล้วนึกถึงกุ๊ยเด็กแถวบ้านทะเลาะกัน พอไม่รู้จะพูดอะไรแล้วก็จะจบด้วย ...
รู้มั้ยกูเป็นใคร พ่อกูเป็นใครเป็นพ่อกูกูเป็นลูกใคร ?..ถ้ามุงรุ้มุงจะหนาวแน่ๆ.....
Aวังเวงงงง...
ไม่ต้องมาประกาศกับผม ผมเห็นท่านประกาศบ่อยๆทุกๆวันแล้ว ผมรู้แล้วว่าท่านไม่ธรรมดา ผมจะระวังนะครับท่าน

 

ไม่เป็นไรช่วงโควิทระบาด
ลุงแมวเปิดกะมู้ว์ให้
สหายธรรม
มาตั้งบูธโชว์ธรรมะในสไตล์ของ
ตัวเองฟรี!!
แต่พึงสังเกต อัพยากะตาธรรม
มีค่ากว่ากุศลธรรมและอกุศลธรรม

 

ตอบกะทู้ อยู่ที่ใจเราเองคับ

ขำๆ ชวนป่วน
มึงรู้มั๊ยกูเป็นใคร
..มึงยังไม่รู้กูจะรู้เหรอ
555555+

 

+++ อือ... อ่านของลุงแมวทีไรต้อง "อดยิ้ม" ไม่ได้สักที
+++ เอาเป็นว่า "ลุงแมวเคย ทุกข์" มั้ย
+++ ถ้าเคย... มันก็อยู่ตรงนั้นแหละ ลุงแมวววว....
+++ ถ้ายัง "ไม่รู้ว่า ที่ตั้ง" ของมันอยู่ที่ไหนละก้อ....
+++ ลองฝ่าฝืน "เคอร์ฟิว" ดูดิ แล้วจะ "รู้แน่นอน" ว่ามัน "หยู่หนัยเด้อ..."

 

อิทัง โข ปะนะ ภิกขะเว ทุกขัง อะริยะสัจจัง

(ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ก็นี้แล เป็นตัวทุกข์อย่างแท้จริง คือ)

ชาติปิ ทุกขา (แม้ความเกิดก็เป็นทุกข์)

ชะราปิ ทุกขา (แม้ความแก่ ก็เป็นทุกข์)

มะระณัมปิ ทุกขัง (แม้ความตาย ก็เป็นทุกข์)

โสกะปริเทวะทุกขะโทมะนัสสุกปายาสาปิ ทุกขา

(แม้ความโศก ความร่ำไรรำพัน ความไม่สบายใจ ความคับแค้นใจ ก็เป็นทุกข์)

อัปปิเยหิ สัมปะโยโค ทุกโข

(ความประสบพบกับสิ่งไม่เป็นที่รักที่พอใจ ก็เป็นทุกข์)

ปิเยหิ วิปปะโยโค ทุกโข

(ความพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักที่พอใจ ก็เป็นทุกข์)

ยัมปิจฉัง นะ ละภะติ ตัมปิ ทุกขัง

(มีความปรารถนาสิ่งใด ไม่ได้สิ่งนั้น ก็เป็นทุกข์)

สังขิตเตนะ ปัญจุปาทานักขันธา ทุกขา ฯ

(ว่าโดยย่อ อุปาทานขันธ์ทั้ง ๕ เป็นตัวทุกข์) .........

ลุงแมว บทธรรมจักร นี่มีทั้งแบบเต็มและแบบย่อ

ทีนี้ ถ้า ย่นมาอีก ถามตัวเอง ว่า ขันธ์ 5 อยู่ที่ไหน

มันก็ย่นมาที่จิต

หากจะอธิบายโดยพิศดาร

ก็แจงไป โดยลำดับ ความหยาบ และ ละเอียด

จะเห็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา จาก ความหยาบ ของกาย หรือ ความละเอียดของจิต

ก็ถึงกันหมด ตามสมควรแก่ธรรม

เหมือน ปฏิจจสมุปบาท

หลวงปู่หล้า เขมะปัตโตกล่าวว่า
ปฏิจจสมุปบาท ทุบที่ปลอกไหนก็ได้ ไม่จำเป็นต้องทุบทุกปลอก

ที่ต้องทุบทุกปลอกนั้น มีแต่พระศาสดาองค์เดียว
เพราะเป็นธรรมเนียมของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย

 

ทุกข์มันก็ตั้งอยู่ตรงที่ใจมันไม่ความสงบ ถ้าใจมีความสงบบ้างก็พอบรรเทาทุกข์ได้บ้าง

 

ทุกข์ มันมีอยู่ของมันอยู่ก่อน

แปรปรวนเปนนิต

ใจ มันทะลึ่ง เข้าไปตั้งบนทุกข์

มันเลย สุขบ้าง ทุกขบ้าง

มันพอใจความแปรปรวน เพราะ
อวิชชา มันก้ สุข

มันไม่พอใจความแปรปรวน
เพราะอวิชชา มันก้ นั่งตุ๊กๆ

หมั่นสดับธรรมของสัตบุรุษ
พอสมควรแก่ วิชชา มัน
ก้รู้ชัดว่า ห้ามมันเข้าไป
อาสัยความแปรปรวนใน
การตั้งขึ้นเปนจิตไม่ได้

พอเหนสัจจ ตามจริง มัน
ก้ไม่เผลอเพลินไปกับ
อวิชชา พอใจ ไม่พอใจ
ในกาลก่อนๆ เสียได้

เหนือชั้นจากทั้งสุข และทุกข์

ไม่มีที่ตั้ง ไม่มีนิมิต เปนสุญญตา

 

อวิชชาตัวพ่อ

 

อวิชชาพ่อทุกข์สถาบันเป็นตัวพ่อของปฏิจจสมุปบาททุกๆข้อ เราไม่สามารถทำลายปฏิจจสมุปบาทข้อไหนได้เลย ถ้าเราทำลายอวิชชาไม่ได้

 

พระพุทธองค์ทรงตรัสรู้ความจริงของสิ่ง
ที่มีอยู่เรียกว่าธรรมะ
และได้ทรงชี้แนะวิธีการจัดการกับ
อวิชชา
ยังงัยคับ

 

ที่ส

มรรค8
ทุกข์ควรกำหนดรู้
รู้ว่าทุกข์ควรกำหนดรู้เป็น ความเห็นชอบ
กำหนดรู้ทุกข์เป็น การงานชอบ ความเพียรชอบ ..,,.............สัมมาสติ สัมมาสมาธิ

 

มาลับมีดกันหน่อย เป็นเจ้าหนู จำไม หลังจากฟังหลวงปู่หล้าอุปมา

แล้ว คิดตาม

ปฎิจจสมุปบาท อุปมาดั่งห่วงโซ่ 12 ห่วง รัดไว้ ถ้ามีปลอกใดปลอกนึง ถูกทำลาย
ห่วงโซ่ทั้ง 12 ก็หลุดออกไป พันทนาการได้ถูกเปิดออกจากวัฎฎะสงสารแล้ว
จะทำลายที่ห่วงไหนนั้น มันเลือกไม่ได้ อยู่ที่ ว่า สติ แทงเข้าที่ปลอกไหน ในการเจริญ

จังหวะสติที่รู้เท่าทันจิต ในขณะจิตเดียว
มันเลือกไม่ได้เลยว่า จะไปทุบโดนปลอกไหน ใน 12 ปลอก

เหมือนกันกับ ฐานของจิตทั้งสี่ฐาน กาย เวทนา จิต ธรรม
มันรู้เท่าทันที่ฐานไหน มันถึงกันหมด ในขณะจิตเดียว
เหมือนกับ กาย กับ ใจ ทุบที่ส่วนหยาบ ก้ถึงส่วนละเอียดไปในตัว
ทุบที่ส่วนละเอียด ก็ทำลายส่วนหยาบไปในตัว

มรรค แม้แยกมี องค์8 ก้แยกโดยปริญัติ เพื่อความสมบูรณ์ของปริญัติ

แต่ ในขณะจิตเดียว มันสัมปยุต เป็นหนึ่ง เอกายโนมัคโค

 

ลุงแมวว่าของท่านกล่าวมาเป็นปริยัติถูกต้องดีงามแต่
ท่านปราบพรีเซ้นต์แบบวิธีปฏิบัติที่
ตรงเป้ามากกว่าเป็นมืออาชีพกว่าคับ

 

ขณะจิตเดียวนั้นอะไรเกิดครับ วิชชาใช่มั๊ยครับ

 

คนตอแหลบริสุทธิ์แบบผม55
สงสัยต้องตัดวิญญาณ
รับรู้ หยุด ปรุงแต่ง
จะได้หายสงสัยซักที่เรา
แต่ไม่ธรรมมะไม่ต้องทดสอบนะ
พร้อมตก55
งึดหลายตอนเรียนนะเก่งตอนสอบตกตลอด

 

เมื่อปัญญาเกิด อวิชชา(ความหลง
ที่ไม่รู้ความจริงของสิ่งที่มียู่่)
มันก็
หายไปเองคับ

 

อันนี้ขอปรับ ในเชิง ปริยัติ ตำรา ฮับ

การกำหนดรู้ทุกข์ โปรอุปติสสมานพ จัดเข้า "สัมมาวาจา"
เป็น การปรารฏของ "วจีสังขาร" ในมรรคส่วนที่เป็น สาสวะ

ส่วน อะไรที่ เป็น สุญญตา อนัตตา อนิจจ แต่เป็น สัมมาทิฏฐิ
อันเกิดจากการได้ สดับธรรมของผู้มีพระภาคแล้วกระทำไว้ใน
ใจ(เพื่อพิสูจน์ ไม่ใช่ ฟังแล้วเชื่อเอา หรือ พยักหน้า หรือคิด
คาดเดาด้วยตรรกะ) ตรงนั้น โปรอุปติสสมานพ จัดเข้า สัมมาทิฏฐิ
ซึ่ง แรกๆ จะเป็นส่วนตบแต่งขันธ์ เป็นมรรคส่วน สาสวะ
แต่พอ ภาวนาจน จิตตื่น จิตถึงฐาน เกิด "สติ" แค่ขณะจิต
เดียว เกิด และ ดับสนิท(ไม่มีค้างเติ่ง) ถึงจะมี รสเป็นไป
เพื่อ อนาสวะ แต่ส่วนเดียว ไม่ย้อนกลับไปยัง โลกอีก
เรียกว่า โสดาปฏิมรรคบุคคล

 

จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง
อุทะปาทิ ปัญญา
อุทะปาทิ วิชชา
อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิฯ

ฟังหลวงปู่หล้าแล้ว คิด ตาม ท่านก็ว่า เห็น อนิจจัง ขณะจิตเดียว เห็นรอบโลกแล้ว

 

โปรอุปปติสสะ เคย กอดคอกระซิบ พระอนุรุธธะ ว่า

อาการปรารภว่า " งึดหลายตอนเรียนนะเก่งตอนสอบตกตลอด "
[ จำเดิม พระอนุรุธธะ บ่น งึดหลาย ข่อยสิเฮดกะลาธิ
เห็นไปปู้น พันจักรวาล(เห็น จักรวาลที่มีพระพุทธเจ้าประจำ
จักรวานนั้นๆ ถึง พันเขตพุทธเกษตร) ก็ยัง ตกตลอด(ไม่บานลุ) ]

เป็น กุกกุจจะ รำคาญใจ ให้ "ครอบงำ" ซะ ( อย่าไปเชื่อมัน )


ปล.ลิง : ปัญหาคือ ติดตัวเดิม กำหนดรู้ฝ่ายดับ ไม่ชัด
หรือ ยังพยายามจะปั้นการภาวนา แทนการดู มันดับ
ดับ ดับ ดับ ดับ ดับ ดับ ดับ ( เมื่อไหร่ รู้ชัด เมื่อนั้น
เส้นผม จะเหมือนเป็น "มดเขย่ง" กันเกลียว )