แลกเปลี่ยนประสบการณ์การนั่งสมาธิ+ถามผู้รู้ด้วยครับ

ผมเคยถามไปแล้วครับว่าการผ่านเวทนาเป็นยังไง แต่ขอรบกวนในรายละเอียดอีกทีนะครับ

ครั้งล่าสุดที่ผมนั่งสมาธินั้นผมไม่ได้จับเวลาครับ คิดว่านั่งไปเรื่อยๆ ทีนี้พอนั่งแล้วเนี่ยเวทนามันมาครับ แบบว่าปวดสุดๆๆ อาการเท่าที่กะๆเอาก็ ช่วงเกือบจะหนึ่งชม.

ร่างกายโดยเฉพาะช่วงมือจะเริ่มเย็นๆครับ แล้วขาข้างขวาจะปวดแบบทรมานมาก ร่างกายก็มีอาการคลื่นไส้ ผมต้องเรอออกมาเป็นระยะ ช่วงที่ทนอยู่นั้น สติไม่ได้จับกับคำภาวนาใดๆนะครับ เพราะมันเหลือแต่อาการปวดอย่างเดียว

ในใจคิดแต่เรา "ไม่ออก ยังไงก็ไม่ออก" ร่างกายก็ทรมาน คิดอยู่แต่อย่างนี้คับ........ แต่สุดท้ายทนไม่ไหวครับ เลยออกมาจากสมาธิ พอออกมาดูอีกทีกะเอาก็ราวๆ 1 ชม.
(ก่อนหน้านี้ผมเคยนั่งอยู่ครั้งนึง อาการคล้ายกัน แต่ว่าตอนนั้นผมจะมีการชา โดยเริ่มจากแขนมาถึงหัวครับ ตอนนั้นคิดว่าถ้านั่งต่อไปอาจทำให้ร่างกายใช้งานไม่ได้ไปครึ่งซีกได้ เลยออกจากสมาธิครับ)

ทำให้ผมจับสังเกตได้อย่างนึงครับว่า

1.ถ้านั่งจับเวลา ผมคิดว่าผมอาจทำได้ไม่ถึง 1 ชม.ก็ได้

2.อยากถามว่าผมนั่งสมาธิแบบนี้ถูกรึเปล่าครับ หรือนั่งผิดอะไรยังไง

3.อยากถามผู้ที่นั่งผ่านเวทนามาแล้วครับว่า ต้องผ่านอาการที่ผมบอกเล่ามานี้ด้วยรึเปล่าครับ

ผู้เคยฝึกมาๆแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันนะครับ --- ขอคำชี้แนะกับผู้มีประสบการณ์ผ่านเวทนามาแล้วด้วยนะครับ

เจริญในธรรมครับ(smile)

 

ไม่มีผิด แต่สุขภาพเราอาจไม่ดี ดูแลสุขภาพด้วย

ไม่มีผิด แต่สุขภาพเราอาจไม่ดี ดูแลสุขภาพด้วย

 

จากประสพการณ์ของผมนะครับ(ไม่แน่ใจสำหรับท่านอื่น)
ผมเป็นในระยะแรกๆครับแต่ก็เอาชนะได้หลังจากนั้นอาการชาหรือเหน็บจะไม่มาเยือนเราอีกเลย.. ขอให้อดทนครับ..นึกไว้ว่าสังขารมันไม่เที่ยงไม่ใช่ของเรา...หรือไม่ก็หาอุบายมาบอกดวงจิตเราไว้ว่าอย่าไปยึดกับร่างกายอันไม่จีรัง..แล้วค่อยๆปล่อยใจ...จะทำให้ไม่เครียด...แล้วจิตเราจะเป็นสมาธิมากขึ้นจนไม่สนใจกับอาการชาหรือเหน๊บอีกต่อไป....

 

หากเวทนาจำพวกเหน็บชาหรือปวดเมื่อยมากๆเข้าก็หยุดพักสักครู่ให้ทุเลาลงก่อนจะดีกว่าดันทุรังต่อไปนะครับ เพราะอาจเป็นอันตรายต่อสุขภาพได้ในระยะยาว

ปกติผมจะทำสมาธิครั้งละไม่เกิน 30 นาทีแล้วก็พักครับ เพราะว่าร่างกายอาจจะทนไม่ไหว ตอนอยู่ในสมาธิไม่รับรู้ทุกขเวทนา แต่พอออกมาจากสมาธิเป็นระยะๆจะเริ่มรู้สึกทันที พอเข้าสมาธิอีกทุกขเวทนาก็ดับไปอีก เป็นเช่นนี้สลับกันไป (ฝึกเข้าฌาณ-ออกฌาณ แล้วสังเกตุอาการของขันธ์ 5 เป็นสมาธิ + วิปัสสนา) ในที่สุดก็จะต้องพักเพราะไม่อยากหักโหมเกินกำลังตนเองครับ อันนี้คงแล้วแต่บุคคลละครับ ถืือว่าเล่าสู่กันฟัง

 

ผมนั่งประมาณ ๒ ชั่วโมงตอนกลางคืน และตอนเช้าอีก ครึ่งชั่วโมงเพราะต้องไปทำงาน เวลานั่งทุกคนครับที่จะเกิดเวทนา แม้แต่พระอริยะบุคคล ช่วงฝึกปฏิบัติใหม่ๆก็เกิดเวทนาด้วยกันทั้งนั้นครับ วิธีแก้ที่ดีที่สุด คือ ให้ใช้การอธิฐานจิตทดสอบบารมีตนเองครับ สมมุติว่านั่งแล้วเกิดเมื่อยปวดมากๆ (จะเป็นประมาณ ๓๐นาที ไปถึง หนึ่งชั่วโมงครั่ง) ให้อธิฐานจิตในสมาธิว่า
"ข้าพเจ้าขออธิฐานจิตต่อพระพุทธ พระธรรม พระอริยะสงฆ์ ข้าพเจ้าของเจริญสมาธิภาวนาตราบจนจะถึงเวลาที่ข้าพเจ้ากำหนด(สมมุติว่าได้กำหนด) หรือมีเหตุอันควรทำให้ต้องออกจากสมาธิภาวนะหากข้าพเจ้าปฏิบัติได้ตามที่อธิฐานไว้ขอให้อนิสงแห่งการปฏิบัติดลให้สำเร็จธรรมอันมีตั้งแต่พระโสดาบันเป็นต้น ในพบชาตินี้เถิด" รับรองครับว่า อย่างตำ สองชั่วโมงครับ สำหรับผู้ที่ปวดแล้วก็เลิกเลยหรือกลัวว่าร่างกายจะทรมาณ มันจะทำให้จิตไม่มีกำลังครับผมเชื่อว่าจิตจะไม่สามารถเลยแม้แต่ขณิกสมาธิครับ

 

อ้อลืมไปอีกนิดที่ไม่ได้บอก ต้องรักษาศีล ๕ เป็นอย่างน้อยด้วยนะครับ เพระเป็นสิ่งสำคัญในการพัฒนาจิตให้สูงขึ้น และพยายามบริจาคทานด้วยนะครับ ถ้าเป็นไปได้ก่อนนั่งก็สวดมนต์ก่อนนะครับ เช่นนะโม, กรณียเมตตาสูตร เป็นต้นครับ ขอให้ทุกท่านที่อ่านจงประสพความสำเร็จทุกประการนะครับ

 

ขออนุญาตแสดงความเห็น+เล่าสู่กันฟัง เพิ่มเติมครับ

ผมพบว่าการฝึกเข้า-ออกสมาธิให้ชำนาญ โดยไม่จำเป็นต้องเข้าสมาธิครั้งละนานๆ มีประโยชน์มากต่อการดำเนินชีวิตประจำวันครับ

คือเสมือนหนึ่งว่าเรามีห้องพักผ่อนส่วนตัวที่พกพาไปที่ไหนๆก็ได้ จะเข้าไปหลบพักเมื่อไรก็ได้ ไม่มีใครรู้ พักสักครู่เดียว 10 วินาที 20 วินาที หรือ 1 นาที 5 นาที แล้วกลับออกมา จิตใจแช่มชื่น จิตมีกำลัง มีสติแจ่มใส ความเครียด ความล้าสมอง ความกลัดกลุ้ม ว้าวุ่นใจ (นิวรณ์ทั้งหลาย)ฯลฯ สลายหายไป สงบลงชั่วคราว ทำให้สามารถทำงาน วิเคราะห์ปัญหา ตัดสินใจ หรือดำเนินชีวิตต่อไปจากนั้นได้อย่างมีสติ ไม่ประมาท และมีประสิทธิภาพมากขึ้นอย่างดีเยี่ยมครับ

สามารถพักจิตชั่วคราวได้ตามใจปราถนา ไม่ว่าในขณะรถติดไฟแดง ขึ้นลงลิฟท์ ระหว่างการประชุมช่วงที่ว่างๆ หรือขณะอยู่ในห้องพัก ห้องน้ำ ขณะเครียดต่อข้อมูลยากๆที่ต้องอ่านวิเคราะห์ ขณะกำลังเครียดเพราะต้องตัดสินใจแก้ปัญหาเฉพาะหน้า ฯลฯ ไม่ว่าจะหลับตาลืมตาก็เข้าสมาธิได้ (ถ้าลืมตาเข้าสมาธิได้ก็จะไม่เป็นที่ผิดสังเกตุของผู้อื่น)

เสพปิติสุขอันเกิดแต่สมาธิ หรือสุขอันไม่เจือด้วยปิติ หรือเสพความตั้งมั่นของจิตอันเปี่ยมด้วยกำลังอันเยี่ยมที่กอรปด้วยอุเบกขาอันไม่เจือด้วยปิติสุข
เหล่านี้ เสพบ่อยๆ ไม่จำเป็นต้องเสพนานๆ มีประโยชน์มากต่อการดำเนินชีวิตประจำวันดังที่กล่าวมา (กล่าวไปใยถึงฤทธิ์ต่างๆอันจะเกิดตามมา)

ครับ ก็เล่าสู่กันฟัง

 

อนุโมทนาบุญกุศล กับทุกความเห็นตามลำดับการ Post นะครับ
นายจันทร์เจ้า
santosos<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_111110", true); </SCRIPT>
nokthai<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_111220", true); </SCRIPT>
ผู้เดินทาง<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_111389", true); </SCRIPT>
tuntayapisailsoot
ผู้เดินทาง<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_111389", true); </SCRIPT>
และ อนุโทนาบุญกุศลกับผู้เข้ามาอ่านทุกท่านด้วย
ผมไม่ใช่ผู้รู้นะครับ แค่แวะมาแลกเปลี่ยนประสบการณ์

บางครั้งผมนั่ง ผมก็ไม่ได้ตั้งใจว่านั่งสมาธิ ในใจรู้สึกว่าเป็นการนั่งเล่นๆ เป็นการพักเล่นๆ สบาย มักจะนั่งได้เกินเวลาที่คาดไว้ เวทนาน้อย ปิติมากกว่าเวทนา ส่วนบางครั้งถ้าตั้งใจนั่ง จะสำรวจกายก่อน นั่งยังไง มือเท้าวางยังไง จิตเป็นยังไง (จำจากครั้งก่อนที่รู้สึกทำได้ดี) ไม่อยากเห็นนิมิตชั้นฟ้าอะไรทั้งนั้น จากนั้นค่อยๆ ทำความรู้สึกอยู่ที่กายก่อน แล้วค่อยๆ เข้าองค์ภาวนาช้าๆ จะรู้สึกมีกำลัง มีปิติมากกว่าเวทนา

ความเห็นผมนะ ควรพิจารณากำลังกาย กำลังใจเราครับ ตามควาเหมาะสม ผมจะเดินจงกรมสลับนั่งสมาธิ (กลัวเป็นอัมพาต) เพียรเจริญสติให้ต่อเนื่อง หมั่นน้อมใจให้อยู่กับธรรมะ ช่วยอาบจิตอาบใจให้ซาบซ่า และผมเห็นว่าวิธีของท่าน ผู้เดินทาง (เจริญบ่อยๆ ครั้งละไม่นานเกินไป) น่าใช้นะครับ

อาการปวด ชา คลื่นไส้ เรอ เหรอครับ ปวด ชาๆ ผมก็เป็นนะ มักจะเป็นช่วงขา แต่ก็ไม่มาก ทนได้ตามกำลังสมาธิในแต่ละครั้ง ตั้งมั่นมากก็ไม่ค่อยรู้สึก ผมส่วนใหญ๋ถ้านั่งเกิน 2 ช.ม.ที่แน่ๆผมมักจะปวดก้นจุดเดิม แต่ไม่ชา ส่วนอาการคลื่นไส้ และ เรอ ผมไม่เคยเป็นนะจากการนั่งสมาธิ แต่ช่วงนี้ผมมีอาการอย่างหนึ่งที่ชัดขึ้นเรื่อยๆ มีความรู้สึกเย็นซ่าน เย็นเปียก อธิบายยาก ผมไม่ได้ลามกนะ มีเจตนาแค่แลกเปลี่ยนประสบการณ์ (ผมขอขมาโทษต่อพระรัตนตรัย พหรมผู้ทรงคุณ เทวดาผู้ทรงคุณ ผู้ทรงคุณทั้งหมด หากข้าพเจ้าได้พลาดพลั้งหมิ่นประมาทหรือได้กระทำกรรมใดที่ไม่ดี โดยเจตนาก็ดี โดยไม่ได้เจตนาก็ดี ขอได้โปรดเมตตาอโหสิกรรม และอดโทษแก่ข้าพเจ้า จนกว่าข้าพเจ้าจะเข้าถึงพระนิพพานเทอญ ) ความรู้สึกอาการเย็นเปียกนี้ของผมนี้ อธิบายได้คล้ายความรู้สึกทางเพศแต่เลิศรสกว่าและผมว่าคงเป็นคนละอย่างที่เหนือกว่าทางเพศแน่ๆ จะเย็นเสียว เย็นเปียกๆ ในศีรษะ และเย็นซ่านไหลกระจายลงไป แต่ไม่เกี่ยวอะไรกับอวัยวะเพศเลยนะ ผมเห็นว่าแปลกดีนะ มีความเย็นเสียวแบบนี้ โดยไม่ต้องมีความสัมพันธ์ทางเพศกับผู้หญิง ไม่ต้องง้อผู้หญิง ไม่ใช่จื้ดเดียวจบ เย็นเสียวนี้จะเกิดต่อเนื่องไปเรื่อยๆ ตราบใดยังคงทรงสมาธิตั่งมั่นอยู่ ไม่จำกัดเวลาเกิดด้วย เป็นรสชาติที่เสิศรสจริงๆ อยากอยู่กับความรู้สึกนี้ทั้งวัน มักเกิดตอนนั่งสมาธิ ตอนจงกรม ตอนอ่านหนังสือ ตอนขับรถ ผมอยากเทียบฌานไหนนะ (ไม่รู้ใช่ฌานหรือเปล่า)อ่านหนังสือ ถามท่านโน้น ท่านนี้ ก็ยังสงสัยอยู่ อาการเย็นเสียวนี้พอจะเข้าเคล้ากับท่านใดบ้างครับ

*************************
ผมกราบขอขมาพระรัตนตรัย อีกครั้ง

พระพุทธ เป็นที่พึ่งสูงสุดของข้าพเจ้า
พระธรรม เป็นที่พึ่งสูงสุดของข้าพเจ้า
พระสงฆ์ เป็นที่พึ่งสูงสุดของข้าพเจ้า

ผมกราบขอขมาโทษต่อพระรัตนตรัย พหรมผู้ทรงคุณ เทวดาผู้ทรงคุณ ผู้ทรงคุณทั้งหมด หากข้าพเจ้าได้พลาดพลั้งหมิ่นประมาทหรือได้กระทำกรรมใดที่ไม่ดี โดยเจตนาก็ดี โดยไม่ได้เจตนาก็ดี ขอได้โปรดเมตตาอโหสิกรรม และอดโทษแก่ข้าพเจ้า จนกว่าข้าพเจ้าจะเข้าถึงพระนิพพานเทอญ
***************************

 

น่าสนใจดีครับ

 

ครับ ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะครับ ช่วงนี้พอมีเวลาว่าง แม้อยู่บนรถเมล์ผมก็จะหลับตาเข้าสมาธิทันทีครับ

แล้วของผมคือประมาณว่า นั่งสมาธิมาได้สักพักแล้วไม่ค่อยก้าวหน้าเท่าที่ควรครับ เลยเกิดความสงสัยว่าเรานั่งยังไม่ถึงรึเปล่า หรือว่าต้องผ่านเวทนามาก่อนแล้วเราถึงจะก้าวหน้าน่ะครับ

แล้วก็ต้องยอมรับอย่างนึงว่าผมนั้น ตอนนั่งสมาธินั้น น้อยครั้งครับที่จะรู้สึกปิติแบบว่าเป็นสุขมากๆครับ มีครั้งนึงผมเคยแต่นั่งสมาธิแล้วรู้สึกว่าลมหายใจละเอียดขึ้น นุ่มขึ้น แล้วหลังจากนั้นก็จะเริ่มเข้าสู่เวทนา ซึ่งตอนนั้นผมก็ออกจากสมาธิทันที เพราะไม่อยากปวดขาครับ

วิธีที่คุณ tuntayapisailsoot เล่ามา ผมยังไม่เคยใช้ครับ สงสัยต้องลองไปใช้บ้างแล้วครับ
เล่าสู่กันฟังครับ

 

ไม่จำเป็นต้องผ่านเวทนาก็ได้ครับ

แล้วแต่ผลสมาธิส่วนบุคคล...

... บางทีอยู่ดีๆ มันก็เข้าฌานดิ่งไปเลย ไม่รู้สึกทางกายเลยก็มี

ประเด็นผ่านเวทนาหรือเปล่า อาจไม่จำเป็นครับ แต่อาจจำเป็นในส่วนของ การรับรู้เวทนา ของหมวดสติปัฏฐาน 4


หมวด สติปัฏฐาน 4
>>>>>>>>>>>>>>>ขันธบรรพ>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>อย่างนี้ เวทนา ( ความเสวยอารมณ์ ) ...อย่างนี้ ความเกิดขึ้นของเวทนา .........อย่างนี้ ความดับไปของเวทนา

 

ผมเวลานั่งสมาธิ ถ้าเกิดอาการปวดที่ขา แขน หรือส่วนต่างๆของร่างกาย จะกำหนดว่า "สังขารไม่เที่ยง มันไม่ใช่ของเรา มันจึงเจ็บปวด ถ้าเป็นของเรา เราจะต้องบังคับได้ ไม่ให้เจ็บปวด" แล้วกำหนดลมหายใจต่อไปเรื่อยมันจะหายไปเอง แต่จะเกิดเป็นระยะๆ

 

...........................





ตึงเกินไปแล้วครับ ผ่อนลงหน่อย ควรอยู่ในอาการสบายๆจะเหมาะกว่า
ดูและรู้อยู่เฉยๆ ถ้ามันอยากออกก็ต้องปล่อย พักให้สบายแล้วปฏิบัติใหม่

 

ตอนนี้ก็พยายามทำสมาธิ ฝึกจิตให้เป็นสมาธิมากขึ้นครับ (bb-flower

 

ลองๆ ค้นในเวปนี้ ตรง "เสียงธรรมเทศนา" หลวงพ่อพระราชพรหมยาน เทศน์เรื่อง อาณาปาณสติไว้อย่างชัดเจนเลย...

แต่ผมจะแปลกมาก...ๆ เรื่องของเวลา

ส่วนใหญ่นั่งสมาธิ ตอน 3 ทุ่ม พอเลิกสมาธิ คิดว่านั่งแค่สัก ชม. แต่พอดูนาฬิกา โห...
ปาเข้าไปเที่ยงคืนแล้ว....

ทำไมเวลามันเร็วขนาดนี้(วะ).... งง

 

อืม....ลองเปลี่ยนเป็นท่านั่งท่าอื่นดูสิบางทีอาจจะเข้าถึงสมาธิได้น๊ะ ผมว่านั่งท่าไหนก็เมื่อยเหมือนกัน ปวดเหมือนกัน ไม่ต้องกำหนดเวลาก็ได้ครับ นานๆไปจะได้หลายชั่วโมงเอง 1.ต้องรักษาศีล 5 ก่อน ครับ แหะๆ

 

ทุกท่านที่เข้ามาอ่านนั้น หากอ่านความคิดเห็นที่ 8 ที่ผมเล่าประสบการณ์ส่วนตัวไปนั่น ประเด็นอาการ เย็นเปียก ของผมนั้นโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะครับ เพราะเป็นแค่ประสบการณ์ส่วนตัว อาจไม่ถูกต้องก็ได้ และไม่เห็นมีความคิดเห็นใดกล่าวถึงประเด็นอาการเย็นเปียก เย็นเสียว นี้ด้วย

ลองพิจารณาด้วยปัญญา ที่
http://www.nkgen.com/337.htm
http://www.nkgen.com/16.htm

http://thewayofdhamma.org/page4_3/6.html
http://thewayofdhamma.org/page4_3/5.html
ท่านอาจจะได้หลักการบางอย่างก็ได้นะครับ

แต่อย่างไรก็ตามผมก็เพียรทำให้คล่อง วางจิตเป็นกลางๆ ตอนนี้ที่ทำได้ เย็นเหมือนโดนละอองฝน ตรงนั้นบ้างตรงนี้บ้าง ทั่วกาย(แต่ไม่ทุกอณูนะ) อาการเย็นเปียกนั่นเกิดเฉพาะแห่งของกาย ไม่แน่ไม่นอน และได้เจริญวิปัสสนา(ประมวลจากหลากหลายตามความเข้าใจส่วนตัว)ควบด้วย
เจริญในธรรมทุกๆท่านนะครับ