วิธีปล่อยสัญญา สังขาร

โวะผมต้องหลอนใช่มันนี้ถึงคุยกันรู้เรื่อง
น้ำตาจะไหล
เดียวไปฝึกธรรมเมาแฟบ55

 

ปลงธรรมฟังพระเทศดีกว่า

 

จ่าใจเย็นๆผมเปิดเพลงเฉยๆ

 

งงด้วยคนครับ

 

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๐ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒ ทีฆนิกาย มหาวรรค
https://84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=10&A=6257&Z=6764


สารบัญ อรรถกถาทีฆนิกาย มหาวรรค
มหาสติปัฏฐานสูตร
อรรถาธิบาย เนื้อความพระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๐ ข้อ [๒๗๓] ถึง [๓๐๐]
https://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=10.0&i=273


ขอออกไปศึกษาตามนี้ก่อนนะ สนทนากันตามสะดวกฮะ

 

อ่านแล้ว มาเป็นเจ้าหนู จำไม จำไม อะเป่า

1. ทำไม

" สติของเธอที่ตั้งมั่นอยู่ว่า กายมีอยู่ ก็เพียง
สักว่าความรู้ เพียงสักว่าอาศัยระลึกเท่านั้น เธอเป็นผู้อันตัณหาและทิฐิไม่อาศัย
อยู่แล้ว และไม่ถือมั่นอะไรๆ ในโลก ดูกรภิกษุทั้งหลาย อย่างนี้แล ภิกษุชื่อว่า
พิจารณาเห็นกายในกายอยู่ ฯ"

บทนี้ จึง ลงท้าย แทบทุกวิธี ในสติปัฏฐาน


เอาข้อเดียวก่อนละกัน

 

มีสติ คือ ไม่เผลอ

เหมือนที่กับที่ว่ามาไหมครับ

 

ถ้า จิตทรงฌาณ แล้ว

จะ เหนว่า จิตส่งออก เมื่อไหร่ ก้ ทุกข

แต้จะยังไม่เหนว่า มีจิต ก้ ทุกข์แล้ว

เมื่อไหร่ รู้ถึงฐานจริงๆ
(บุคคล 4 คู่เกิด)

สติ จะ รู้แค่ว่า ไม่เผลอ ก้ เพ่ง

รู้ว่าเผลอ สมาธิ อึ๊ก
รู้ว่าเพ่ง สมาธิ อึ๊ก

อกุสล ไม่ต้องไปพูดถึง
( มีจิต ก้ ตุ๊กๆ เรียกพี่ )

ปล. แต่กุสลใดเคยประกอบมา ก้ต้อง
ประกอบต่อ อกุสลใดเคยหลีก ก้ต้อง
หลีกต้อไป ตกหล่นเมื่อไหร่ พระท่าน
ว่า เหมือนโอ่งรั่ว

ซึ่งผม จะแย้งหน่อยๆ หากเปน ธรรม
แนวสะสม

จริงๆ ปัจจัยการ มันไม่พร้อม พรั่ง "สมังคี"
(สม อ่าน สะมะ + องค์ ลงอาคม เลย
เขียนเปน สมังคี บาลีเดิม เปน รสเขิง
ปัจจัย ต้องประกอบเนืองๆ ไม่มีอ้างสะสม
เมื่อวานทำแล้ว ไรงี้ ต้อง พินา ปัจจุบัน
มัน อัญญามัญญะอยู่พร้อมพรั่งใน ขณะ
แห่ง โยนิโสฯ )

สรุป

สติ เหมาเข่ง ไม่ได้

จะต้องมี กริยาอาการ พรั่งพร้อมใน
การ "ประกอบทุกกิจ" ที่ "จะ"สมควรแก่ตน
ณ ขณะ กาล เทศะ นั้นๆ

และ

จะต้องน้อมเพื่อการสละ อีก


ธรรมะ ท่านจึงว่า ยากสองคราว

 

ใช่ มีสติคือไม่เผลอ

ปุถุชน เผลอทั้งวันทั้งคืน

ปุถุชน มาเจริญสติปัฏฐาน ก้เรียกว่า มีสติมามั่ง

พระโสดาบันมี สติเล้กน้อย มีสมาธิเล้กน้อย มีปัญญาเล้กน้อย

ปุถุชน จะมี สติขนาดไหน มีสมาธิขนาดไหน มีปัญญาขนาดไหน

 

กำหนดทุกข์เป็นนิมิต เป็นสัญญาเครื่องหมาย เมื่อกระทบ รู้สึกคิดสั้น หายใจยังรู้สึกว่าทุกข์

นิมิตภาพไม่ปรากฏนี่อภิญญาหมดสิทธิ์แล้วใช่ไหมครับ

 

รู้แล้วละเสีย
ปกตินะครับ

 

ขออนุญาติ ประเคน "ขำ ก๊าก เบย"

ยังจิฮับ อภิญญามีตั้ง 6 อย่าง อย่างที่ 6 นี่ .......

ถ้า มั่นใจว่า เวลาเห็น ผีสาง นางไม้ เทวดง เทวด่า(ด่า จีๆ นะ
เพราะ เทวดา พรหม ที่เป็น มิจฉาทิฏฐิ มีมาก หากเป็นพวก
"สีหุตนาฏบุก" นี่ มีแต่เรื่อง ท้าตี ท้าต่อย ) ....

ถ้า มั่นใจว่า เวลาเห็น ผีสาง นางไม้ เทวดง เทวด่า แล้ว
เป็นกลาง วางเฉ๊ย!! ไม่แวะให้เสียเวลา สำหรับนักอานาปานสติ
ที่ต้องการ แวะชมนรกชมไม้ ต้องหัดสังเกต อารมณ์"ปิติ"
ที่จะมี "แสงนวล" ไม่มีความกระด่างกระดำ มันจะ นวล
แบบเนียนเป็นความเข้มระดับเดียวกัน ไม่ว่า บนๆ ล่างๆ
ซ้าย ขวา หน้า หลัง B A select start

พอจับต้องได้ใน แสงสว่าง อาโลกาสัญญา
ก็หน่วงไว้บ่อยๆ( ซึ่ง จะยังคง ไม่มี นิมิตอะไร
เพราะ เป็นกรรมฐาน ล่วงรูปราคะสัญญา--จึง
เป็น สุญญตา และ นานัตสัญญา[ไม่เอาอาการ
แล่นไปตาม ความแตกต่าง บรรดามี ที่จะมาล่อ] )

ทีนี้ หากต้องการไปเห็นนิมิต ( ถ้า อินทรียดีจริงๆ
จะไม่เห็นนิมิต หรือ แม้นเห็น มันจะ ไม่ยินดี
ยินร้าย เป็นอุเบกขาอัตโนมัติ )

ทีนี้ หากต้องการไปเห็นนิมิต หรือ น้อมไปใน "ญาณทัสนะ"
ในพระไตรปิฏก ระบุชัดว่า ต้อง "ทำปัญญาให้ทุรพลลง"

ในพระไตรปิฏก ระบุชัดว่า ต้อง "ทำปัญญาให้ทุรพลลง"

ในพระไตรปิฏก ระบุชัดว่า ต้อง "ทำปัญญาให้ทุรพลลง"

ซึ่ง บทแปล หรือ บทอรรถกถา นี่เหมือนคนภาวนาไม่เป็น
มาเขียน มาแปลไว้ ไปแปลร่วมกับท่อน "กำจัดนิวรณ์"
แล้วไปเขียนว่า "อันทำให้ปัญญาทุรพลลง" ( คนภาวนา
เป็น จะไม่ไป โทษ นิวรณ์แล้ว เพราะ อาหารของนิวรณ์
นี้ไม่เกิด ตั้งแต่ ปีมะโว้ ณ ขณะเจริญ สติปัฏฐาน )

ดังนั้น การทำปัญญาให้ทุรพลลง จะเป็น ความฉลาด
ใน "สัปปายะของสมาธิ" "ทำสมาธิให้เป็นที่สบาย"
คือ น้อมใจลงไปจับ สมถะ อะไรสักอย่างนึงที่เป็น
เหตุให้เกิด นิมิต ซึ่งมันจะกลับไปเกิด อุคหนิมิต
ปฏิภาคนิมิต เป็น ดวงเข้มเข็มหมุด ( แทนที่ จะเนียน
ทุกทิศก็ รวบให้มันมาเข็มเป็นจุด เป็นดวง ) พูดอีกแง่คือ
น้อมกลับมา กสิณ10 ( ปฏิสัมภิทา ธรรม 10 อย่าง
ควรกำหนดรู้ยิ่งคือ กสิณ10 )

นะ

ไม่ต้องไปฝืนมันมาก บางวันน้อมมาได้ บางวันมัน
จะ วิปัสสนอย่างเดียว จะเอา อภิญญา6 อย่างเดียว
ก็ค่อยๆ อบรมมันไป จนมัน เอ๊อะ อาว ก็ อาว อิภญญา5
แล้วมันจะน้อมลงมา โดยที่ ไม่มี พวกท้าตี ท้าต่อย
มาคอยทัก

คือ ถ้า ฉลาดในการทำสมาธิให้เป็น สัปปายะ คือ
เราจะไม่ เบียดเบียน หรือ ตำหนิ จิตตัวเอง

พอการเบียดเบียนไม่ปรากฏ ไม่พยาบาท ไม่วิหิงสา
นิมิตมันจะมีแต่ เรียบๆ ง่ายๆ เขาไปวิหารใคร เขาก็
ไม่สนใจ ไม่ไล่ ไม่ทัก ( social distance )


พูดสั้นๆ

สลับ อานาปานสติ ไป อาโลกาสัญญา ให้คล่องๆ
ไม่ว่าจะหลับตา ลืมตา ยิน เดิน นั่ง นอน

ถ้า ยังอาลัยอาวรณ์ นิมิต กลัวไม่มีอะไรไว้ มู้ว์
ก็ให้ "ฉลาดในการทำสมาธิให้เป็นสัปปายะ"
ฝืนจิตมันบ่อยๆ ว่า กสิณ10 เด้ พระสารีบุตร
แนะไว้ ธรรม10 ควรกำหนดรู้ จนกว่า จิตมัน
จะยอมรับ(จิตอบรมได้) มันก็จะลงมา โดยที่
ไม่มี การไปรบกวนใคร ก็จะไม่มีใคร รบกวน

ของ คลี่ๆ


ปล.ลิง : บัณฑิตไม่พึงเสียเวลา รักษาเส้นจี้(กาย,ชีวิตา)
ใคร เพราะ งานทางธรรม มีงานเดียว กิจเดียว
รสเดียว ไม่ว่า ธรรมนอก ธรรมใน คือ การทำ
นิพพานให้แจ้ง



ปล 2 : หากเฝ้นแต่ คำ "ตถาคต" ไม่เอาคำสาวก
ให้ใช้ "ลหุสัญญา เป็น ประทานสังขาร" ซึ่ง ลหุสัญญา
จะเกิดขึ้น ตอนจิต กำลังจะ ก้าวข้าม "รูปราคะสัญญา"
กับ กำลังชน ยิบๆยับๆ นานัตสัญญา แล้วมีรส
"เบาหวิวๆ เสียวกระดูก" แล้วอย่าหนี อย่าจับ(อย่าเพ่ง)
ให้ วางใจเป็นกลางกับ สภาวะนั้นให้มากๆ เหาะได้ เหาะ!!!
( ไม่ได้ บอกหมด --- ทั้งนี้ การน้อมลงไปเฉียด รูปราคะวิตก
เป็น ความเสี่ยง ผู้ปฏิบัติควร พินา อาการแผ่สองสลึง
ก่อนตัดสินใจ ลดลงไปภาวนา )

 

ไหนๆ ก็ ไหนๆ

จะ เอา อภิญญา5+1 บวช ดีกว่าไหม !?

ทางสะดวก จิตมันตีกลับไปโลก ก็มี วัตถุกาม น้อย

หาก ภาวนาด้วยความเป็น ฆราวาส ทั้งแท่ง........จุ๊กกรู้!!

เห็นมาหลายรายแล้ว เละ

"เสียดายคนเป็น ดันไป อ่าน" เป็น อาธิ

"อำมะลิง ล้มละลาย" เป็น อาธิ

 

ปล 3 :

ถ้า สับ อาโลกาสัญญา อย่างเดียว นิมิต เหมือนไม่เกิด

ถึงเกิด ก็มี กิจเดียว รสเดียว ในการเห็น ยถาภูตญาณ
กัมมัสสัตตา ( เห็นแต่จะไม่ไป ยุ่งวุ่นวาย แก้ไข จะเน้น
แต่รับรู้ สัตวมีกรรมเป็นของตน สัตวย่อมพินาศ ดั่งตลิ่ง
ถูกน้ำเซาะ ) เพื่อเน้น ทำนิพพานให้แจ้ง อย่างเดียว

อันนี้ จริงๆ ก็คือ มี อภิญญา5 เพียงแต่จะไม่ได้ "ส่งออก"

ส่วน สัตวที่เนื่องกับ นิมิต ส่วนใหญ่แล้ว พอบอกอะไร
ไป ก็ไม่รู้เรื่อง และ มักผลิกกลับเป็น ความขัดแย้ง เสียเวลา

หากจะทำ ก็จะเป็นการ "ปิดทองหลังพระ"

 

แป๋วแล้ว นึกว่า เข้าใจคำว่ากำหนดรู้ทุกข์

 

เจโตปริญาญาน

จะเกิดกับคนที่รู้เท่าทันจิตใจตัวเองไปในตัว

ไม่ได้อาศัยนิมิตภาพ แต่อย่างใด


จิตตานุปัสนา หากคล่องนี่
อย่างไว

ธัมมานุปัสนา หากกล้ารบกะ นิวรณ์5 เมื่อไหร่ นี่ อย่างแม่น

ส่วนมาก กลัวนิวรณ์ ไม่กล้าเอามากำหนดรู้

มีแต่ ข่มนิวรณ์

นิวร์5 มีตั้ง 5 อย่าง

 

ผมเคยเห็นแต่ธรรมสาธิต
ได้ยินเสียงความคิดคนชัดมาก
แต่ไม่รู้ใช่งานงัย
หลังๆเลยไม่อยากรู้อะไรเเลย
ประสาทจะกิน
แค่ความคิดตัวเองกะฟุ้งซานพอแรงละ
คิดไปคิดมาคนเราคงเหมือนๆกัน
กิเลสตัณหาตัวเดียวกัน

 

การรู้เรื่อง อภิญญา5เป้นดาบสองคม

ถ้าจิตใจไม่หนักแน่น
พูดง่ายๆว่า สติอ่อนจัด

มันจะกลายเป้น มั่วไปเลย

ต้องเสริม อาหาร วิชชาวิมุติ ตลอด

หาก ขาด อาหารของ วิชชา สติจะพัฒนาได้ยาก


อย่างเช่น ไปรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า แล้วก้ ทำใจไม่ได้ สติอ่อนจัด


หรือ ไปรู้เหตุการณ์ในอดีต
แล้วทำใจไม่ได้ สติอ่อนจัด

หรือไปเห็น นางฟ้าแล้วทำใจไม่ได้
หรือไปเห้นนางยักษ์ก้ทำใจไม่ได้

จะวิปลาสได้ง่ายๆ

ฉะนั้น หากมุ่ง อภิญญาข้อที่6
นี่ ปลอดภัยไปในตัว

การอบรมจิต ทำเล่นๆก้ได้เล่นๆ

ทำจริงๆ ได้จริงๆ ไม่มีมั่ว