ปอบที่ดอนจาน

ขนหัวลุก

ใบหนาด



"จุลินทร์" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากอีสาน

สมัยหนุ่มๆ ผมเคยรับราชการอยู่ที่จังหวัดกาฬสินธุ์ หรือเมืองน้ำดำในอดีต พออยู่ได้ไม่นานก็เริ่มจะสนใจประวัติบ้านเมืองเก่าแก่ ค่อนข้างแปลกประหลาดกว่าจังหวัดอื่นๆ น่านำมาเล่าสู่กันฟังนะครับ

ตั้งแต่สมัยต้นกรุงรัตนโกสินทร์ ท้าวโสมพะมิดได้อพยพผู้คนจากดินแดนฝั่งซ้ายแม่น้ำโขง มาตั้งบ้านเรือนบริเวณลุ่มน้ำก่ำ ทำท่าว่าจะปักหลักอยู่ถาวรที่นั่น...ปัจจุบันอยู่ในเขตจังหวัดสกลนคร แต่ศัตรูจากเวียงจันทน์ตามราวี จนต้องอพยพผู้คนข้ามเทือกเขาภูพานลงมาทางใต้ จนกระทั่งได้พบกับทำเลที่เหมาะสมจนได้

นั่นคือบริเวณลำน้ำปาว เห็นว่าแก่งสำโรงชายสงเปลือยมีดินน้ำอุดมสมบูรณ์ จึงได้ทำการตั้งบ้านเรือนเป็นการถาวร กระทั่งตั้งศาลหลักเมืองขึ้น

พ.ศ.2336 ท้าวโสมพะมิดได้นำกาน้ำสำริดเป็นเครื่องบรรณาการ เข้าเฝ้าเพื่อสวามิภักดิ์ต่อสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก และได้ขอตั้งบ้านแก่งสำโรงขึ้นเป็นเมือง ได้รับพระราชทานนามว่า "กาฬสินธุ์" ต่อมาถูกยุบเป็นอำเภอ ขึ้นต่อจังหวัดมหาสารคาม

1 ตุลาคม พ.ศ. 2490 ได้ยกฐานะเป็นจังหวัดกาฬสินธุ์ จวบจนถึงทุกวันนี้

นี่ไงครับ ที่ผมว่าค่อนข้างแปลกประหลาดกว่าจังหวัดอื่น...ผมเองอยู่ที่นั่นในช่วงเวลาสองปีเศษก็มีเพื่อนฝูงเกือบทั้งจังหวัดก็ว่าได้ แถมยังกระจายไปตามอำเภอต่างๆ ทำให้ได้ไปท่องเที่ยวและมีประสบการณ์แปลกๆ มากมาย ถือว่าเป็นกำไรของชีวิต

เรื่องสำคัญก็คือได้พบภูตผีปีศาจหลายครั้ง โดยเฉพาะผีปอบที่กิ่งอำเภอดอนจานในปัจจุบัน!

สมัยนั้นยังทุรกันดารน่าดู แม้ว่าดอนจานจะอยู่ห่างจากตัวจังหวัดเพียง 36 ก.ม. แต่เชื่อไหมครับว่าถนนยังเป็นดินลูกรัง ไม่มีไฟฟ้าและน้ำประปา น้ำแข็งน่ะอย่าไปฝันหาเสียให้ยาก...ผมจำแม่นเพราะเป็นคอสุราน่ะซีคุณ

ซดเหล้าก็ต้องผสมโซดา อย่างน้อยใส่น้ำแข็งก็ยังดี!

ไม่เป็นไร เพื่อนฝูงชวนไปเที่ยวบ้านญาติ มี ส.ร.ถ. ดีกรีแรงชนิดจุดไฟพรึ่บ! ไม่ต้องง้อน้ำแข็งก็ได้...ตกเย็นก็นั่งล้อมวงที่นอกชาน ลาบ ก้อย แหนมเนื้อควาย แถมปลาร้าสับมีข้าวเหนียวปั้นจิ้มก็ถือว่าเป็นกับแกล้มแสนวิเศษแล้วละครับ

วสันต์ - เพื่อนผมเป็นคนคุยสนุก ไม่ว่าภาษาอีสานหรือภาษากลางพูดคล่องปากทั้งนั้น มีเรื่องแปลกๆ เล่าให้ฟังน่าสนุกนัก โดยเฉพาะเรื่องภูตผีนี่พี่แกมีเป็นกระบุงเชียวละคุณเอ๋ย แถมน่าขนหัวลุกอีกต่างหาก

ผียอดฮิตของย่านนั้นคือ...ผีปอบ!!

ผีเจ้าถิ่น! ว่างั้นเถอะครับ เกิดจากคนที่ร่ำเรียนไสยดำแต่จิตใจไม่มั่นคง ผิดคำสาบานต่ออาจารย์ผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชาให้ เรียกว่า "ขะลำ"

นั่นคือไปกินอาหารในงานศพ กินอาหารต่อจากผู้อื่น ชอบลักขโมย ข้อสำคัญคือการเป็นชู้กับเมียเขา! คนพวกนี้ต้องกลายเป็นผีปอบไปตลอดกาล แถมตายแล้วต้องตกนรกอีกต่างหาก

เรียกกันติดปากว่า "ผีปอบผีเป้า" ชอบกินของดิบๆ คล้ายผีกระสือ เช่น ไก่ดิบ หมูดิบ หรือของคาวๆ เช่นทารกแรกคลอด เนื้อตัวยังไม่หมดกลิ่นเลือดและน้ำคาวปลา ว่ากันว่า สำหรับปอบแล้วแสนจะส่งกลิ่นหอมหวนยั่วยวนใจจนไม่อาจจะทนทานได้ไหวเชียวละครับ

อ้อ! อาหารสุกๆ ดิบๆ หรือดิบมากกว่าสุก เช่น ก้อย ลาบเลือด ก็เชื่อว่าเป็นของโปรดสำหรับปอบเช่นกัน!

วสันต์เล่าว่า คนที่เป็นปอบ หรือถูกปอบสิงมักจะดูยาก เพราะตอนกลางวันก็ดูไม่แตกต่างกว่าคนอื่น ยกเว้นแต่เป็นปอบมานานจึงมักจะหมกตัวอยู่ในบ้าน แพ้แสงแดด ตกค่ำคืนจึงจะย่องออกมาหากินของสดๆ คาวๆ แม้แต่ซากศพ! บรื๋อออออ....

ที่บ้านดอนจานนี่ก็เคยจับปอบได้ ไล่ตะเพิดออกจากหมู่บ้านไปหลายคนมาแล้ว

คืนนั้น เรานั่งล้อมวงซดเหล้าเถื่อนในแสงตะเกียง สะบัดเปลววูบวาบอยู่ในสายลม จนกระทั่งเริ่มง่วงเหงาหาวนอน ทยอยล้มตัวที่นอกชานนั่นแหละ...จำได้ว่าผมนอนใกล้ๆ กับบันไดลิงพอดี!

จะเคลิ้มหลับไปนานเท่าไหร่ไม่ทราบ แต่มีเสียงลั่นเอี๊ยดดด...มากระทบหูจนหนังตากระตุกขึ้น หันขวับไปทางบันไดลิงที่พาดอยู่ข้างนอกชาน แสงจันทร์อาบสรรพสิ่งให้ดูขาวโพลน ตามสำนวนที่ว่า "แทบจะจับมดได้"

แต่ทุกสิ่งก็ดูว่างเปล่า สายลมพัดโชยมาทำให้ง่วงงุนจนหนังตาปิดสนิทตามเดิม

ผมต้องสะดุ้งตื่นมาอีกครั้ง...คราวนี้ไม่ใช่เสียงจากบันไดลิงแล้วครับ แต่เป็นสัญชาตญาณบางอย่างที่รู้สึกว่ามีใครมาจ้องมอง พอลืมตาก็เห็นร่างผอมดำนั่งตะคุ่มๆ อยู่ใกล้ตัว นัยน์ตาเขียวเรืองจ้องเขม็งอย่างประสงค์ร้าย...ผมสะบัดแข้งขวาใส่ใบหน้ามันเต็มรัก

"โอ๊ะ..." เสียงร้องเบาๆ ดังขึ้น ไม่รู้ว่ามันกระโจนหนีหรือโดนเตะอย่างรุนแรง จนร่างนั้นกระเด็นจากเรือนหายลับไป ขณะที่คนอื่นๆ ยังหลับสนิทตามเดิม

วันรุ่งขึ้น ผมยังไม่ปริปากบอกใคร...มีญาติมิตรของวสันต์มาหาที่บ้านนั้นหลายคน...หนึ่งในนั้นชื่อ "ทิดสังข์" เป็นชายร่างผอมเกร็งวัยกลางคน นั่งก้มหน้างุดเกือบตลอดเวลา...ที่แก้มซ้ายมีรอยเขียวช้ำเหมือนโดนตีหรือโดนเตะมาอย่างแรง!

ผมปิดปากเงียบไม่ไต่ถามอะไรทั้งนั้น นานๆ หันไปมองก็เห็นเขารีบหลบตาวูบวาบบ่อยครั้ง...จนกระทั่งกลับไปถึงกาฬสินธุ์ได้ราว 2 เดือนก็ได้ข่าวจากวสันต์ว่า ที่ดอนจานจับปอบได้ชื่อทิดสังข์ โดนไล่ออกจากหมู่บ้านไปแล้ว...นึกถึงแล้วขนหัวลุกทุกทีเลยครับ!

 

น่ากัวอ่ะ -*-

 

ทำบุญมากๆนะคับ

 

เจอดีซะงั้น เต็มแข้งล่ะ

 

สยองเลย แล้วปอบ ไม่กิน คนหรอครับ แล้ว ปอบกลัวพระไหมมอะครับ

ทำไมเค้าไม่เอาพระมาไล่ หนอ มันจะสิงอยู่ในร้างคน ไม่ไปไหนเลยหรอครับ




ผมเปนคนที่ชอบอ่านมากเลย แต่อ่านแล้วเย็นหลัง

 

ดีนะที่ตื่นมาเห็นอ่ะ

 

เชื่อป่าวอ่ะ ที่บ้านมุกยังมีอยู่เลยง่ะ หุหุ น่ากลัวชะมัด[Embarrass

 

น่ากลัวค่ะ แล้วผีปอบนี่ไม่กินคนหรอคะ

แบบว่าทำร้ายคนรึป่าว แถวบ้านเคยมีคนพูดกัน

แต่ยังไม่เคยเห็นเอง ยังไงก้อ อนุโมทนา นะคะ

 

น่ารักเจงๆเรยส์คุงน้องนี่ หุหุ อยากให้เด็กไทย เป็นงี้ทุกคนจังเรยส์

 

เหอะๆๆผีในร่างคน ไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่ พอจะสู้มันได้

 

กุศลผลบุญใด ๆ ก็ตามที่ข้าพเจ้าได้ทำมาแล้ว ตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบันนี้ ข้าพเจ้าขออุทิศให้<O</O​

​

 

โอยหัวใจจะวาย

ดีนะที่แข่งหนัก

หะหะ

ด้วยผลบุญเลยรอด

สาธุ.........