ผมเข้าใจว่าผมบรรลุแล้ว สนทนากันครับ

มันมีช่วงจิตอิ่มตัว
ช่วงนั้นไว้ตรวจขันธ์5
อริยสัจ4
ถ้ามันอิ่มตัวได้เวลาเหมาะสมจิตมันจะถอนสังโยชน์เอง ส่วนมากกะวนไปวนมาจนแก่รอบถึงถอนได้แต่ถ้าหลายรอบกะถอนยากโดนสัญญาครอบเรียบร้อยเข้าถึงให้มีคูณบาอาจารย์คอยกำกับ

 

รู้เห็นเข้าถึงแต่กิเลสยังไม่ขาดมีอยู่มากไม่ใช่ไม่มีคับ

 

เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว
สำหรับผมนะคับ
ธรรมคือธรรม
ผม ก็คือธรรม
แต่ธรรมไม่ของผมฮับ

 

พระอริยะเจ้า สอนอยู่ในยูทูปเยอะแยะ
ไม่ต้องไปที่วัดก็ได้ ง่ายแค่เพียงพลิกฝ่ามือแค่นั้น
พระป่า กับ หลวงพ่อฤาษีลิงดำ จะสอนเยอะที่สุด
เน้นเรื่องสติปัฏฐานสี่ จะทำให้บรรลุธรรรมได้

 

ไหนๆ ก็ ไหนๆ

พอนิ้วจิ้มผิด ไปหนึ่งช่องเท่านั้น โสดาบัน แตก ทันที

ถ้า จขกท สามารถ พิมพ์ ประเสริ"ฐ" อุทัยเฉลิม
ได้ ก็จะได้ โสดาบันกลับไป

ทำไมเป็นแบบนั้น

เพราะ หากบรรลุธรรม ด้วยการสดับจากใคร
พระอริแยะ จะต้อง จดจำ เคารพ ใน "พี่เลี้ยง"
ที่ช่วยให้เห็น ธรรมของพระศาสดา

เหมือนกรณี มุซาชิ จำชื่อ พระสารีบุตรได้
พอได้ข่าวว่า อยู่ทางทิศไหน ก็จะบ่ายศรีษะ
ไปทางนั้น

ฮี้ ฮี้ ฮี้ ฮี้

 

ถ้า การถาม เป็นไปเพื่อ สัตย์ สัจจ ...

ไม่ใช่ ถามอ้างเลห์อะไรอื่น หรือ มีเจตนาอื่น
เช่น เล่นมุขถาม จขกท ดูดิว่า จะไปไงต่อ

ถ้า การถาม เป็นไปเพื่อ สัตย์ สัจจ ...
รวบธรรมที่มีทั้งหมดในตน แล้วมันมี แค่นี้ !!!

ก็จะวิแคะแดะดาม ว่า ....

...................
...................
...................
...................
...................

ให้สังเกตตรงที่ ปรารภว่า มันมีเข้า มีออก
แล้ว ธรรมมันก็บอกว่า "ได้ปัญญา" แล้วก็
แสดงอาการ "คลาย"

รู้ไปตรงๆเลยว่า ป่นปี้

 

แสงสีทองส่องขึ้นฟ้า
เมื่อถึงวาระเวลาความมืดก็จะหายไปคับ

 

การเข้าถึงธรรมะสามารถเข้าถึงได้ทางอายะตะนะทั้งหกคับ หากไม่เป็นโมฆะบุรุษ ไม่เป็นโมฆะสตรีไปเสียก่อน

 

ทีแรก มี เรา เข้าไปจ้องดู จึงติดกับดัก ตัวเรา
แต่พอเหนื่อยอ่อน จากการจ้องดู จึงไม่เหลือ เรา ผสมอยู่
เหลือแต่ ใจที่เป็นกลางมองดูอยู่
จึงสามารถมองเห็น ขันธ์ห้า หรือ กายในกาย ขึ้นมาได้
เกิดเป็น ธรรมเฉพาะหน้า ขึ้นมา
จิตสามารถที่จะพิจารณาธรรมได้ทัน
จึงเกิดอาการ ปิ๊ง หรือ วิ๊งในธรรม
ดวงตาเห็นธรรม ก็เลยเกิดขึ้นมา
แต่เกิดแค่เพียงแวบเดียว แล้วก็หายไป
เพราะเป็นเพียง พระโสดาบัน จึงเห็นได้แค่เพียงแวบๆ
แต่ พระอรหันต์ จะมองเห็นธรรมทั้งวัน ทุกวัน
แม้แต่ตอนนอน ใจก็เป็นธรรม

 

แป่ว

โสดาบันบุคคล คือ บุคคลที่ดับ อายตนะ6 ได้สนิท

ไม่ใช่ หูหนาตาเล่อเออใช่ ตามๆกันไป

 

หากเค้าทำให้ท่านบรรลุธรรมได้ ก็แสดง
เค้าก็จะต้องเป็น พระอริยะเจ้า ขั้นใดขั้นหนึ่งเช่นเดียวกัน
เค้าถึงจะชี้ให้ท่านได้ ตรงจุด ได้

 

ถ้าโสดาบันดับสนิททำไมโสดาบันสามารถมาเกิดอีกไม่เกินเจ็ดชาติคับ

 

เห็นแค่ แวบเดียว ก็เพียงพอแล้ว
เพราะต่อไปในภายภาคหน้า
ท่านก็จะเริ่มเห็น โลกธาตุคว่ำ ได้เรื่อยๆ
เมื่อจิตปล่อยวางได้มากขึ้นๆ
ใจของท่านก็จะปล่อยวางทุกสิ่งไปเองโดยอัตโนมัต
แบบนี้จึงเรียกว่า จิตอัตโนมัต หรือ ศีลอัตโนมัต นั่นเอง
ยิ่งเป็นพระอริยะเจ้าสูงเท่าไหร่
จิตก็ยิ่งรักษาศีลของมันเอง

แต่เมื่อไหร่ ที่ถึงเวลา รับกรรม
บางครั้งท่านจะยอมทำผิดศีลตัวเอง
แต่คนไม่รู้ จะไปคิดแทนท่านว่า
ท่านทำไมไม่รักษาศีลให้บริสุทธิ์
โดยไม่รู้ว่า จิตใจของท่านนั้น บริสุทธิ์ดีอยู่แล้ว
แต่มันถึงเวลาที่จะต้อง ชดใช้กรรม
ท่านก็จะต้องทำกรรม เพื่อส่งเสริมผู้อื่น
หรือ เพื่อชดใช้กรรม ท่านก็จะอนุเคราะห์ให้
เพราะฉนั้น การมองจริตของพระอริยะเจ้า
อย่าเอาไปเปรียบเทียบกับ พระทั่วไป
มันจะแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

 

เขียนแบบนี้ท่านเหล้าปังเมาธรรมหรือเปล่าคับ

 

อานาปานสติเป็นยอดแห่งกรรมฐาน

เหนืออานาปานสติขึ้นไปอีก..

อานาปานสติ คือ อาการรู้ลมโดยที่ยังติดข้องอยู่กับลม..

ถ้าจะให้แจ้งพระนิพพานต้องปล่อยวางกองลม..

สติตรงปลายจมูกนั้นแลพารู้แจ้งเห็นแจ้งพระนิพพาน..

 

โชคดีที่ ขณะที่ท่านฟังธรรม สามารถ วางจิตได้ถูกหลัก
จึงได้ ดวงตาเห็นธรรม แสดงว่า ท่านเต็มแล้ว
ยินดีด้วย

 

เปลี่ยนเป็น มี่9โปร เรียบร้อย

คนสั่งของให้ พึ่งเข้ามาบอกเมื่อเช้านี้เอง..

 

ท่านปวีรัศม์ชา
เราว่าท่านมีธรรม หรือ ภูมิจิตที่สูงมาก
แสดงว่า ได้อาจารย์ที่ดี แต่ติดเล่นไปหน่อยตามนิสัยลิง
เพราะเคยเกิดเป็นลิงบ่อยๆ หลายล้านชาติ
ท่านจึงยังไม่สามารถที่จะใช้ประโยชน์
จากตรงนั้นได้อย่างเต็มที่ เรียกว่า มองด้านผิดของตนเอง
ไม่มองด้านดีของตนเอง แล้วขยายออกไปสู่คนอื่น
แต่เลือกมองแต่ ด้านเลว ของตนเอง
ภูมิจิต หรือ ภูมิธรรม จึงเกิดๆ ดับๆ ไม่ปะติดปะต่อ
ท่านจะต้องฝึกมองด้านดีของตนเองก่อน
แล้วคนอื่นเค้าจะมองเห็นของท่านเอง ทีหลัง

 

ตอนที่ โลกธาตุคว่ำนั่นแหละ
ที่ พระอาจารย์สายพระป่า สอนเป็นนัยๆว่า
แบบนี้แหละคือ จิตติดกระแสเข้าสู่พระนิพพานแล้ว
แต่ส่วนมากจะสอน แต่ พระนักปฏิบัติด้วยกัน
ไม่ค่อยจะสอนคนนอก ที่ไม่ได้ ฝึกจิต
เพราะเดี๋ยว พระมหาชั้นผู้ใหญ่ จะจ้องจับผิดเอาได้
จึงสอนแบบเลี่ยงคำบาลี แล้วแกล้งทำกิริยาบ้าๆบอๆ
จึงจะแหกตา พระมหาชั้นผู้ใหญ่ได้