ผมเข้าใจว่าผมบรรลุแล้ว สนทนากันครับ

คนเราจะบริสุทธิ์ด้วยปัญญา
พ้นทุกข์ด้วยความเพียร
ถ้าความเห็นถูกยังให้ไม่ได้อย่าเที่ยวไปสอนใครเลย

 

เป็น โสดาบัน ต้องรู้ ฐานา ฐานะ

พูดแบบ สำนวนไทย คือ เข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม

ในเว็บไซทนี้ ที่จะพูดธรรมะด้วยกับ การ่อง จะมี น้อย

เพราะถ้าพูดกับมันเมื่อไหร่ มันจะ ให้เลีย ตุ มันก่อนเสมอ
ก่อนที่จะ คุย กับมันได้

พ่อแม่ มันสอนมันมาอย่างนั้น

ดังนั้น โสดาบัน เมื่อเข้าเมืองตหลิ่วแล้ว ต้องหัด
สังเกตให้ดีๆ

ไม่มีใคร ไปพูดกับ การ่อง

แต่ การ่อง จะคิดว่า ทุกคนเวลาโพสอะไร
มันก็จะคิดไปว่า คุยกับมัน เสมอ

งง เป่าฮับ "คุงโสดาบัน"

เรียก เพราะ สมมติเอาตาม เท่านั้นนะ

ไม่ได้ สาธุ กับ การสำคัญตัวว่าเป็น อะไรทั้งนั้น

 

เข้าใจ ที่สื่อ ไหมฮับ

คือ อยากจะบอกว่า อย่าไปคุยกับ เฮียการ่อง

ให้พูดกับคนอื่นไป ปรกติ ทุกประการ

เดี๋ยว การ่อง มันจะดีใจ จนเนื้อเต้น

คิดว่า ทุกคน คุยกับมัน

ไม่ว่า จะเป็น การตอบโต้กัน ระหว่าง คนสองคน

มันก็ จะคิดว่า แต่ละคน คุยกับมัน ตลอด

ทั้งคนโจทย์กันอยู่ มันก็ คิดว่าคุยกับมัน

คนตอบคำโจทย์นั้น มันก็ คิดว่าคุยกับมัน

ยกตัวอย่างโพสนี้ ป๋ม คุยกับ โสดาบัน เท่านั้น

ร้อยละร้อย การ่องก็คิดว่า คุยกับมัน

 

ปกติกะกำแพงต้นไม้ใบหญ้าผมกะคุยด้วยหมดนะ55

 

ไหนๆ ก็ ไหนๆ แระ

แชร์ ปลาสบการณ์ ให้ จขกท ฟังสักหน่อย

จขกท ก่อนบรรลุธรรม เคยเรียกใครว่า ท่าน มาก่อนเป่าฮับ

หรือว่า พอบรรลุธรรม จริตจะก้านก็ถูกดัด เจอใคร เรียก "ท่าน" ไปหมด

ป๋ม ก็เคยไปเรียกคนนั้น คนนี้ ท่าน ตอนเข้าไปทำงาน
ที่เกียวกับคนในวัง

เจอ หัวหน้ากอง ก็เรียก ท่าน

เจอ คนเสริฟน้ำชา กาแฟ ระหว่าง ทำงาน ประชุมก็เรียก ท่าน

"ท่าน" ก็เลยขำ

แล้ว ท่าน ก็บอกว่า

คำว่า "ท่าน" คนไทยเอาไว้เรียก "หม่อมราชวงษ์"

ไม่ได้ใช้เรียก คนไปทั่ว

คนเสริฟน้ำชา จึงชักสีหน้า ประหลับประเหลือก
ตอนผม เรียกเขา "ท่าน"

ติ๊ง จบ

 

ก็เห็นไม่ค่อยมีคนคุยกับท่านดีเจ เลยกลัวเค้าจะเหงาน่ะท่าน

 

ช่ายครับผมกะงงกะแค่แลกเปี่ยนความคิดเก็นกันเฉยๆคือพอผมไม่ยอมให้สอนกะโว้ยวายไม่รู้ทำมัยกัน55

 

สงสัยต้องกราบแทบท้าว55

 

ใช้กับบางที่บางคน อย่างในนี้ให้เกียรติกันเห็นว่าน่าจะเหมาะสมท่าน

 

กะให้เกียรติอยู่ไม่หยาบซักนิด
ผมกะเคารพในธรรมนะถ้าเป็นสัมมาทิฏฐิ

 

ก๊าบก๊าบๆๆๆๆๆๆ

 

สะบายมีคนกดหัวทิ่มทุกวัน55

 

ผมกะฟังๆไปไม่ใช่พระซักหน่อย

 

กระแสการปรุงแต่งแห่งการเกิดวิมุตติญาณทัสสนะ

ภิกษุ ท. ! เมื่อ สติสัมปชัญญะ มีอยู่, หิริและโอตตัปปะของผู้มีสติสัมปชัญญะอันถึงพร้อมแล้ว ก็เป็นหิริโอตตัปปะถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย๒;
เมื่อ หิริและโอตตัปปะ มีอยู่, อินทรียสังวรของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยหิริและโอตตัปปะ ก็เป็นอินทรีย์สังวรถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ อินทรียสังวร มีอยู่, สีลของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยอินทรียสังวร ก็เป็นสีลถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ สีล มีอยู่, สัมมาสมาธิของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยสีล ก็เป็นสัมมาสมาธิถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ สัมมาสมาธิ มีอยู่, ยถาภูตญาณทัสสนะของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยสัมมาสมาธิ ก็เป็นยถาภูตญาณทัสสนะถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ ยถาภูตญาณทัสสนะ มีอยู่, นิพพิทา วิราคะ ของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยยถาภูตญาณทัสสนะ ก็เป็นนิพพิทาวิราคะถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ; เมื่อ นิพพิทาวิราคะ มีอยู่, วิมุตติญาณทัสสนะ ของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยนิพพิทาวิราคะ ก็เป็นวิมุตติญาณทัสสนะถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย.

- อฎฺฐก. อํ. ๒๓/๓๔๘/๑๘๗.

(อีกนัยหนึ่ง)

ภิกษุ ท. ! เมื่อ มีศีล ถึงพร้อมด้วยศีลแล้ว, อวิปปฏิสาร๑ ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ อวิปปฏิสาร มีอยู่, ความปราโมทย์ของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยอวิปปฏิสาร ก็เป็นปราโมทย์ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ ความปราโมทย์ มีอยู่, ปีติของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยความปราโมทย์ ก็เป็นปีติถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ ปีติ มีอยู่, ปัสสัทธิของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยปีติ ก็เป็นปัสสัทธิถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ ปัสสัทธิ มีอยู่, สุขของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยปัสสัทธิ ก็เป็นสุขถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ สุข มีอยู่, สัมมาสมาธิของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยสุข ก็เป็นสัมมาสมาธิถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ สัมมาสมาธิ มีอยู่, ยถาภูตญาณทัสสนะของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยสัมมาสมาธิ ก็เป็นยถาภูตญาณทัสสนะถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ; เมื่อ ยถาภูตญาณทัสสนะ มีอยู่, นิพพิทาของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยยถาภูตญาณทัสสนะ ก็เป็นนิพพิทาถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ นิพพิทา มีอยู่, วิราคะของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยนิพพิทา ก็เป็นวิราคะถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ วิราคะ มีอยู่, วิมุตติญาณทัสสนะ ของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยวิราคะ ก็เป็นวิมุตติญาณทัสสนะถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย.

- เอกาทสก. อํ. ๒๔/๓๓๘/๒๑๐.

(อีกนัยหนึ่ง)

ภิกษุ ท. ! เมื่อภิกษุ มีศีล ถึงพร้อมด้วยศีล, สัมมาสมาธิของเธอย่อมเป็นธรรม ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อสัมมาสมาธิมีอยู่, ยถาภูตญาณทัสสนะ ย่อมเป็นธรรม ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย แก่ผู้ถึงพร้อมด้วยสัมมาสมาธินั้น ;
เมื่อยถาภูตญาณทัสสนะมีอยู่, นิพพิทาวิราคะ ย่อมเป็นธรรมถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย แก่ผู้ถึงพร้อมด้วยยถาภูตญาณทัสสนะ ;
เมื่อนิพพิทาวิราคะมีอยู่, วิมุตติญาณทัสสนะ ย่อมเป็นธรรมถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย แก่ผู้ถึงพร้อมด้วยนิพพิทาวิราคะ.
ภิกษุ ท. ! เปรียบเหมือนต้นไม้ สมบูรณ์ด้วยกิ่งและใบแล้ว แม้สะเก็ดเปลือกของต้นไม้นั้น ก็ถึงความบริบูรณ์ ; แม้เปลือกก็ถึงความบริบูรณ์; แม้กระพี้ก็ถึงความบริบูรณ์ ; แม้แก่นก็ถึงความบริบูรณ์ ; ฉันใดก็ฉันนั้น. (ข้อความฝ่าย ปฏิปักขนัยต่อข้อความนี้ ก็ได้ตรัสไว้ในลักษณะที่ผู้ศึกษาพึงกำหนดได้เอง จึงไม่นำมาใส่ไว้).

- ปญฺจก. อํ. ๒๒/๒๑/๒๔.

๒. อวิปปฏิสาร หมายถึง ความที่ไม่มีอะไรเป็นเครื่องร้อนใจ รังเกียจ เกลียดชัง อยู่ในใจของตน จนเสียสมาธิ.
๑. อุปนิสัย หมายถึง ที่ตั้งที่อาศัยสำหรับเข้าไปตั้งเข้าไปอาศัย แล้วสามารถทำหน้าที่ของตนได้เต็มที่.

ผู้ได้รับผลแห่งอินทรียสังวร

ภิกษุ ท. ! เมื่ออินทรียสังวร มีอยู่ ศีล ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย, เมื่อศีล มีอยู่ สัมมาสมาธิ ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย, เมื่อสัมมาสมาธิ มีอยู่ ยถาภูตญาณทัสสนะ ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย, เมื่อยถาภูตญาณทัสนะ มีอยู่ นิพพิทาวิราคะ ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย, เมื่อนิพพิทาวิราคะ มีอยู่ วิมุตติญาณทัสสนะ ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย.
ภิกษุ ท. ! เปรียบเหมือนต้นไม้ เมื่อสมบูรณ์ด้วยกิ่งและใบแล้ว สะเก็ดเปลือกนอก ก็บริบูรณ์ เปลือกชั้นใน ก็บริบูรณ์ กระพี้ ก็บริบูรณ์ แก่นก็บริบูรณ์. ข้อนี้ฉันใด ; ภิกษุ ท. ! เมื่ออินทรียสังวร มีอยู่ ศีล ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย, เมื่อศีล มีอยู่ สัมมาสมาธิ ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย, เมื่อสัมมาสมาธิมีอยู่ ยถาภูตญาณทัสสนะ ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย, เมื่อยถาภูตญาณทัสสนะ มีอยู่ นิพพิทาวิราคะ ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย, เมื่อนิพพิทาวิราคะ มีอยู่วิมุตติญาณทัสสนะ ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ; ฉันนั้นเหมือนกัน แล.

- บาลี พระพุทธภาษิต ฉกฺก. อํ. ๒๒/๔๐๒/๓๒๑.

 

พิจารณาคำพุทธองค์เป็นอย่างไรท่าน

 

เราควรขวยขวายทำความดีทั้งปวง
เราควรละความชั่วทั้งปวง
เราควรทำจิตใจให้ผ่องแผ้ว

 

ทำยังงัยไม่ให้เหลือความเป็นเรา
จึงจะพ้นทุกข์ พ้นการเกิดการตาย
ฮับ