♥ มาแต่งกลอนแก้เหงากันนะ ♥

ขอยินดี ต้อนรับ เหล่ามวลมิตร
ที่มีจิต น้อมนำ ธรรมกุศล
ที่ช่วยกัน แต่งลำนำ ให้ได้ยล
ทั้งช่วยกัน ฝึกฝน แต่งบทกลอน

 

หอบบุญใหญ่มาโปรยฝากมิ่งมิตร
ที่มีจิตคิดถึงทุกค่ำสาย
มาด้วยรักร้อยหัวใจอันมากมาย
เป็นดั่งสายสัมพันธ์อันมั่นคง

 

ผู้มีธรรมน้อมนำ ค้ำจุนจิต

ให้ครุ่นคิดเรื่องบุญกอบกุศล

แถมเผื่อแผ่เพื่อนทุกคน ให้ได้ยล

บุญกุศลผลของตนทั่วหน้าเอย

 

สำนวนร้อย ถ้อยกวี วลีศิลป์
ตามแต่จิน ตนาใจ ที่ใฝ่ฝัน
ร้อยเรื่องราว อารมณ์ร่วม ผูกพัน
นฤมิต คำกำนัล โลกกวี

ขอขอบคุณ ที่มิตรนำ บุญมาฝาก
ให้หยั่งราก ถึงพระธรรม คำสั่งสอน
ทั้งนำเอา รสพระธรรม ผ่านบทกลอน
ทั้งยังสอน ให้เห็น เส้นเสียงธรรม

 

พสุธาใต้พิภพจบสมุทร
หากเลื่อนหลุดลอยเลื่อนแลเลือนหาย
แม้นแผ่นฟ้าจะเกลื่อนด้วยดาราราย
แต่อย่าหมายว่าจะงามตามเพลา

แม้นดอกไม้ในดงพงรกชัฎ
แต่หากจัดถูกที่สิเน่หา
ด้วยมันนั้นจะสูงค่าตามเวลา
ได้นำพาซึ่งความงามตามครรลอง

 

ขออนุโมทนากับคุณกิ๊ก
และมวลมิตรที่ได้ทำบุญกุศล
ชาติหน้าฉันใดโปรดช่วยดล
เพื่อนทุกคนพบสุขทุกข์ไม่มี

เพื่อนคนดีมากหน้าหลายตานัก
จงสมัครรักใคร่ใจไม่หมอง
มาร่วมบุญโมทนาตามครรลอง
หัวใจพองรองรับบุญกุศลเทอญ (สาธุ สาธุ สาธุ)

 

ราตรีเงียบย่ำคำดึกสงัด
ฟังเสียงซัดหริ่งเรไรระงมหา
มีบทกลอนลำนำพร่ำออกมา
คล้ายดังว่ารัตติการนี้ต้องมนต์

กวีน้อยร่างเล็กได้อิงแอบ
แนบร่างกายของเธอใว้ที่ไพรสน
แล้วกรีดเสียงคล้ายกวีที่มีมนต์
ให้ไพรสนได้งดงามยามค่ำคืน

เมื่อแสงจันทร์ส่องหล้าฟ้าสว่าง
แลมองทางหากวีที่เฉิดฉัน
ว่าเสียงนั้นแว่วมาแต่ใดกัน
แท้เสียงนั้นเป็นจิ้งหรีดยามราตรี

 

ห้องนี้มักมีเพื่อนเพื่อนเวียนมาทัก
ช่างน่ารักจริงใจสบายจิต
ทั้งฮาเฮสุขสันต์มันส์นิดนิด:555:
ถ้าไม่เข้ามาทั้งอาทิตย์คงคิดถึงตายเลย(จริงๆนะ)

 

ดอกเอยดอกบัวขาวชูดอก เหมือนจะบอกความในของบัวขาว

แม้จะผุดจากตมกลิ่นสาบคาว แต่เหมือนราวผุดเกิดแต่ฟ้าลงสู่ดิน

ทั้งกลีบดอกใบชูช่อขาวปานปุยเมฆ ดั่งเทพเสกปั้นแต่งสำแดงผล

ดั่งกับจิตของเหล่าวีรชน ผู้หลุดพ้นจากตัญหาที่หุ้มใจ

จิตผุดผ่องดั่งบัวขาวพ้นจากน้ำ ชูความงามของจิตยามต้องแสง

จิตก็ขาวปานบัวขาวเทพสำแดง กิเลสแห้งหมดเชื้อแห่งกามา

 

หยุดเวียนวายตายเกิดในวัฏฏะ
หมดสิ้นละกิเลส สิ้นสงสาร
น่ากราบไหว้ เดินรอยตามนฤพาน
สิ้นสงสารแสนสุขหมดทุกข์เอยฯ

 

แสงเอยแสงส่องแจ้งจรัสแสง แสงสีแดงแสดจ้าพาโลกสว่างใส

แสงสีนวนส่องเข้าในหทัย ใจหนอใจแปลเปลี่ยนเพราะแสงธรรม

ธรรมหนอธรรมงามตามคำขาน พระพ้นมารผู้กล้าพาใจสว่างใส

ใจเอยใจนี้หมดโศกสิ้นอาลัย ใครหนอใครจะเทียมเท่าท่านผู้ทรงธรรม

 

๐..แดนที่ฉันฝันถึงซึ่งจะไป
เป็นแดนไกลสุดหล้าตาจะเห็น
ต้องเดินทางห่างอีกมากยากลำเค็ญ
จึงจะเห็นแดนที่ตั้งฝั่งนิพพานฯ

ต้องฝึกจิตปิดใจให้ชาญเชี่ยว
ไม่ลดเลี้ยวเริงเลาะไปเกาะไหน
ปิดสนิทอย่าให้จิตคิดออกไกล
ได้เมื่อไหร่จึงจะพบประสบพาน..๐

๐..อันผู้คนหลายหลากมากความคิด
ใจจริตผิดแปลกแยกคำถาม
เปลี่ยนความคิดบิดไปในทุกยาม
สุดจะถามเอาใครแน่ที่แท้ใจ

ทุกวารวันจิตมันคอยผันเปลี่ยน
กลับวนเวียนวุ่นวนจนสงสัย
เดี๋ยวก็เข้าเดี๋ยวก็ออกสุดยอกใจ
รอเมื่อไรใจจะหยุดตรงจุดกลางฯ..๐

 

๐..เกาะติด กุมจิต กุมใจ
ห่อหุ้ม คลุมไว้ ไม่เห็น
บอกใคร เขาอยู่ กูเป็น
ให้รู้ ให้เห็น นี่กูู

กลับกลอก เวียนวน หนไหน
เวียนว่าย รกใน หัวหู
ยึดไว้ ให้มั่น หมั่นดู
ตัวกู กูรู้ กูคนเดียว..๐

๐..เห็นกูยังอยู่ไหมในวันนี้
ดูให้ดีทั้งในนอกแล้วบอกเขา
กูไม่เห็นกูไม่รู้กูไม่เอา
ตัวของเราหรือไรใช่ของกู

เมื่อแสงธรรมสว่างส่องสาดเผื่อ
หมดไม่เหลือให้เห็นเป็นเราเขา
ออกจากกรงคุกขังที่บังเงา
กูก็เร่าร้อนลับดับอัตตา..๐
-------->

 

อิ่มเอยอิ่มแท้อิ่มในจิด พระพิชิตผู้ทรงธรรมนำสุขสันติ์

อิ่มใดเล่าจะเท่าอิ่มสุขนิรันดร์ ดวงชีวันมอบน้อมกราบผู้ทรงชัย

 

....ดีใจนะเออดีใจ....
เพื่อนๆใกล้ไกลทั่วหล้า
ต่างคนหลั่งไหลเข้ามา
...แนะนำคำสอนดีๆ...

ล้วนมีข้อคิดติดธรรม
...น้อมนำทำดีละชั่ว
...มุ่งทำดีไม่มีมัว...
รวมตัวกันไปพุทธภูมิ

 

ด้วยจิตหวังว่าจะไปดินแดนหนึ่ง
ดินแดนซึ่งสิ้นทุกข์สงบหนา
แต่การไปยังถิ่นนี้ยิ่งยากนา
ก็ด้วยว่าต้องฟันฝ่าสารพัน

ทั้งต้องผ่านกองกิเลสที่ทับถม
ต้องฝ่าลมแห่งตัณหาและโทสันฑ์
ต้องละบาปประกอบบุญในทุกวัน
จึงจะไปถึงฝั่งฝันที่ตั้งใจ

ด้วยว่าฝั่งนั้นคือพระนิพพาน
บริสุทธิ์ทุกทิวารสว่างใส
ได้หลุดพ้นจากวัฏะครรไล
ดลให้ใจสุขสงบจบนิรันดร์

 

หากดวงจิต ตั้งใจ ได้แน่วแน่
ใจทุกดวง ร่วมมาแชร์ ไม่แปรผัน
เดินทางไหน เรามั่นใจ ไปด้วยกัน
จุดมุ่งหมาย เดียวนั่น สักวันเจอ
... แม้ต้องทน ต้องเพียร กุศลสร้าง
... แม้รายทาง มีบ้าง ที่พลั้งเผลอ
... แม้จะเหนื่อย ถึงวันนั้น ฉันและเธอ
... คงพบทาง สุขเสมอ เจอนิพพาน

 

๐..แรกเกิดมาตั้งต้นเป็นคนอยู่
ใครสู่รู้เอากูเข้ามาใส่
ฝากอิงแอบแนบชิดให้ติดใน
จนโตไป"กู"ยิ่งใหญ่คับกระดอง

แต่เมื่อเด็กเล็กจ้อย"กู"น้อยนิด
ยังไม่ติดในวังวนตนสนอง
ดูผ่องแผ้วชวนพิศไร้ฤทธิ์ครอง
จิตยังข้องอยู่น้อยด้วยด้อยแรง

ต่อเมื่อกาลเวลาเข้ามาเปลี่ยน
กิเลสเวียนเข้ามาปน "ตน" ส่องแสง
"อัตตา"เข้าตั้งต้นก่นสำแดง
"กู"ก็แซงก่อเกิดเปิดเต็มตัว

จากวันนั้นถึงพลันมาวันนี้
"กู"เริ่มถี่เข้มข้นในหนหัว
ทับทวีขึ้นเสริมเพิ่มเท่าตัว
"กู"ไม่รั่ว"กู"ไม่หล่น"กู"ล้นโรง..๐

 

๐..จิตที่มีกูอยู่เป็นคู่เกิด
หลงว่าเลิศบังเกิดตนคนตัวหนา
ไม่อยู่สุขเร่าร้อนรุกทุกเวลา
ด้วยฤทธาดั่งไฟรุมเข้าสุมฟอน

มีหนทางใดบ้างจะล้างจิต
ให้เพียงพิศผ่องผัดประภัสสรณ์
เป็นจิตดั้งเดิมแท้ที่แน่นอน
ไม่ไหลย้อนกลับไปเกิดเปิดทวาร

มีหนทางบางปัญหาที่น่าคิด
ให้ชีวิตว่ายวนบนสังสารฯ
เป็นห่วงโซ่ผูกไว้มั่นอนันกาล
สุดเนิ่นนานแสนล้านกัปป์นับทางไกล

โซ่เส้นนี้มีอะไรให้ชวนคิด
โซ่ชีวิตแห่งตนแต่หนไหน
ผูกติดอยู่เป็นคู่ตนทุกคนไป
มัดเอาไว้ไม่ให้ออกนอกบ่วงมาร..๐

 

๐..คือต้นทิศปฏิจจสมุปบาท
โซ่แห่งชาติ-ภพ-ตน-ผลสังสารฯ
ต้องตัดทิ้งห่วงข้อต่อมานาน
อุปาทาน"กู"จึงหายคลาย"อัตตา"

ตัดเพียงหนึ่งไม่ต้องถึงซึ่งสิบสอง
ห่วงที่คล้องอยู่เห็นเช่นตัณหา
ชาติแลภพบรรจบเวทนา
อวิชชา-สังขาร-วิญญาณครอง

นามรูป-สฬาย-ตนะหก
ชราตกมรณะ-ผัสสะหมอง
อุปาทานว่าตัวกูมาอยู่ครอง
ทั้งสิบสองคือบ่วงจองโซ่คล้องนาน

จะตัดทางทุกอย่างไม่ให้เหลือ
สิ้นเศษเยื่อไม่เผื่อใยให้ประหาร
ต้องตัดขั้วตัวสมุปฯอุปาทาน
อันตรธานตัวตนดับไม่กลับคืนฯ..๐