♥ มาแต่งกลอนแก้เหงากันนะ ♥

ดีแท้จริงกลอนธรรมที่ท่านสอน เป็นบทกลอนชี้ให้เห็นสิ้นสงสาร
แม้ไม่ถึง ดิ้นรนพยามตาม คงต้องพ้นสงสารสักวันนึง

 

หนึ่งดวงจิตนั้นไซร้เฝ้าว่ายวน
อาบกายเปลี่ยนขันธ์ตนน่าเวียนหัว
หลงร่างหลงชาติรักให้เมามัว
เอาความชั่วเก็บใส่กระเป๋าใจ

เพียงร้อยถ้อยธรรมทางหายสงสัย
หลงอื่นใดไหนเล่าเขาให้ขัน
หลงในสิ่งรั้งมิอยู่ขืนยืนวัน
หลงสีสันสุดท้ายกลายซากดิน

 

อันเหล่าธรรมที่มวลมิตรได้เรียงร้อย
ถ้วนทุกถ้อยกระทงความตามประสงค์
จะเป็นเครื่องบ่มเพาะเจตจำนงค์
อันหมายตรงจะไปถึงซึ่งนิพพาน

แม้จะต้องฟันฝ่าอุปสรรค
ที่ล้วนจักต้องลำบากมหาศาล
แต่ก็เพื่อให้หลุดซึ่งบ่วงมาร
พ้นวัฏสงสารที่ไหลวน

 

ประนมกรณ์ ถวายพรพระ ศากยะมุนี ชีวิตนี้ มีแสงธรรม ล้ำเลิศหมาย
กุศลจิตร อธิษฐาน มารมลาย ตราบชีพวาย กายทิพย์อยู่ คู่นฤพาน(พี่ป้าน้าอาไปรอกันก่อนนะเดี๋ยวผมตามไปขอใช้กรรมสักครู่ อิอิอิ)

 

ขอกล่าวคำ..
๐..อนุโม-ทนา-ศรัทธาจิต
ต่อเหล่ามิตรสหายธรรมจำเสมอ
แม้นไม่ได้กล่าวตลอดเปิดบอร์ดเจอ
ได้โปรดเธอรับรู้ไว้ใจยินดี

ไม่มีของมีค่าที่หาให้
แต่มีใจร้อยใยถักเป็นสักขี
กล่าวคำบอกชื่นและชมสมยินดี
คำกล่าวนี้ออกมามีจากที่ใจ

มีบทกลอนสอนธรรมนำมากล่าว
เป็นเรื่องราวชาวพุทธสุดไสว
แบ่งปันเผื่อเจือน้อมสู่อ้อมใจ
จุดหทัยให้สว่างในทางธรรมฯ..๐

Pure/

 

อรุณสวัสดิ์เพื่อนนักกลอนตอนเช้า ๆ
ตื่นเถิดเราจากรักโลภโกรธและหลง
อย่ามัวเมากันอีกเลยให้เฉย-ปลง
ละลุ่มหลงมัวเมาเข้า......นิพพาน

 

เสียงเจื้อยแจ้วแว่วหวานมาเขย่า
ปลุกจิตเราให้ตื่นฟื้นสังขาร
เผลอหลงหลับในวัฎมาเนิ่นนาน
เกือบวายวางทั้งหลับในบัดดล

ใยแก้วโยงนำคำพระมาให้
ฝังจิตใจให้คิดติตรองผล
อันว่าชื่นโลกชอบชินกมล
แต่ว่าผลสุดท้ายก็วายวาง

รัก โลภ โกรธ หลงใหล ใช่ใดเล่า
อันคนเราสะสมยาวเป็นหาง
เพื่อจะสุขจะทุกข์ชั่วโมงยาม
ตัณหาตามใจอยากลำบากนาน

ฟื้นแล้วเห็นทางรอดมีเพียงหนึ่ง
ที่อันซึ่งนิราศทุกข์สุขหนักหนา
ที่อันซึ่งเพริดแพร้วอัครา
ที่นั้นหนาควรคิดจริตปอง

นฤพานทางแก้วเคยเห็นไหม
จะห่างไกลเพียงใดเฝ้าหา
แม้พากเพียรเหนื่อยยากไม่นำพา
ถึงชีวาจะมอดม้วยด้วยก็ตาม

เพื่อให้พ้นวงวัฎในชาตินี้
เลิกเสียทีตัณหาที่สืบสาน
ตัดใยรักกิเลสลวงให้วายวาง
จะถึงทางเลิศรัตนะธรรม

 

ยลยินเสียงเพื่อนแก้วแว่วมาปลุก
ให้รีบลุกจากทุกข์กันเถิดหนา
ลุกหลีกพ้นจากบ่วงห้วงมายา
และมุ่งหน้าสู่นิพานบานเบิกใจ

อันสายธารเสียงธรรมที่พันผูก
ชี้ทางถูกสู่ทางธรรมสว่างไสว
แม้หนทางเบื้องหน้าอาจยาวไกล
ก็ฝันใฝ่ได้ไปถึงซึ่งดินแดน

ดินแดนที่แสงธรรมส่องสว่าง
แจ่มกระจ่างกลางจิตรประสิทธิ์แสน
ทั้งสวยสดงดงามเยี่ยงเมืองแมน
สุขใดแม้นเหมือนเช่นถึงซึ่งนิพพาน

ได้หลุดพ้นการเกิดดับของดวงจิต
พ้นชีวิตพ้นวัฏสงสาร
พ้นกิเลสพ้นตัณหาพ้นบ่วงมาร
ทุกทิวารจิตเป็นสุขสงบเอย

 

มองสังขาร ย้อนวันวาน ยังหวานอยู่ นี่หรือตู ดูเมื่อก่อน ละอ่อนใส
หลงในรูป จูบว่าหอม (แน่ะ) จิตรน้อมไป ชนม์ชีพวาย กลายเป็นผี นี่หรือคน
ดูก่อนท่าน ปัจจุบัน ยังชีพอยู่ คิดตรองดู วาระจิตร พิศมัย
เหตุใดเล่า มัวเมาคง หลงรูปกาย เป็นปัจจัย ให้คงอยู่ คู่โลกีย์

 

๐..มีบ้างไหมใครหนอที่พอรู้
เราเกิดอยู่ตั้งเป็นคนแต่หนไหน
แล้วจะไปสิ้นสุดที่จุดใด
อีกเท่าไหร่ต้องเกิดตายจึงหน่ายพอ

ใครเป็นคนลิขิตชีวิตสร้าง
ใครเบิกทางสร้างลิขิตชีวิตหนอ
ใครกำหนดกฏต่างอย่างถักทอ
ใครกันหนอต่อร่างก่อสร้างคน

หรือกรรมเก่าเราต่างเป็นทางเชื้อ
ก่อและเกื้อเจือเจตต์เป็นเหตุผล
ใครมีกรรมเก่าก่อนแต่จรจล
ต้องรับผลต้นกรรมที่ทำเคย

ก็แล้วกรรมต้นแรกที่แบกไว้
มาจากไหนใคร่ฉงนกลเฉลย
หรือจู่จู่ก็กำหนดกฏมาเลย
ต้นกรรมเอ๋ยเกิดจากไหนใคร่รู้ที..๐

 

การกระทำเรียกว่ากรรมนำมาเกิด
จักเลอเลิศสูงยศอยู่เหนือฟ้า
จักโศกทรุดทรามซ้ำตรมอุรา
ก็ล้วนแต่กระทำมาด้วยตนเอง

หาจิตผ่องกิเลสวางถึงศีลพร้อม
ไม่หม่นหมองสคราญรัตนบรรเลอสรร
อนุสติจิตสุดท้ายกราบพระทรงธรรม
เมื่อวายพลันจุติสู่สราลัย

หลงเมารัก เมาทรัพย์ และเมาโลก
จิตรซวนโศกทรวงทรุดชำรุดไห้
ผวากลัวจะอดยากพรากสบาย
จิตสุดท้ายนำสู่ทุกขภูมิ

 

โอ้กรรมใดใครเล่าที่เฝ้าก่อ
มนุษย์หนอใยไม่หยุดสุดเฉลย
สะสมกรรมเพิ่มทุกข์มิสุขเอย
ไฉนเลยจึงจะหยุดสุดสิ้นกรรม

จงหันหน้าเข้าสู่ทางธรรมเถิด
ธรรมบรรเจิดเลอค่ามิน่าขำ
ธรรมจะคอยเป็นเครื่องช่วยชี้นำ
พ้นห่วงกรรมพ้นทุกข์สุขสำราญ

หากเราละการก่อเกิดแห่งกรรมได้
เท่ากับละเวียนว่ายวัฏสงสาร
เท่ากับลี้หลีกล้นพ้นบ่วงมาร
ได้ลิ้มรสพระนิพพานอันน่ายล

 

เวลาล่วงไปๆ บัดนี้เราทำอะไรอยู่

ถึงฝนฟ้าที่ตกมาไม่ทั่วฟ้า
หลายเพลาผ่านไปยังไม่สาง
ยังได้ยินเสียงฝนเป็นลางๆ
เลยนึกคลางแคลงใจในราตรี
หลายเพลาผ่านไปในชีวิต
ยิ่งนึดคิด ยิ่งตรึกตรอง ยิ่งสับสน
อะไรหนอคือสาระในชีวิตคน
นอกจากปล่อยให้ผ่านพ้นไปวันๆ
คือ กุศล ผลบุญ ที่ทำไว้
คือ ดวงใจ ที่ผ่องแผ้วด้วยกุศล
คือ ดวง จิต ที่ สดใสไม่หมองมล
ยังราตรีชีวิตคนให้รุ่งเรื่อง

 

กรรมมุนาวัตติโลโก
ตามพระโพธิสัตว์ท่านตรัสสอน
อันสัตว์โลกย่อมเป็นตามกรรมแน่นอน
ทุกข์นิวรณ์ย่อมก่อเกิดกำเนิดกาย

เกิดเป็นบ่วงถ่วงโน้มประโลมจิต
ให้หลงติดซึ่งกิเลสปัญญาหาย
ติดตัญหากามามิเคลื่อนคลาย
สุขมลายด้วยกรรมชั่วที่ตัวตน

แต่หากเห็นธรรมเกิดประเสริฐแล้ว
ดุจดังแก้วส่องสว่างกลางเวหน
ชี้ให้เห็นแสงธรรมนำจิตดล
ให้หลุดพ้นหลีกลี้หนีเมืองมาร

ปฏิบัติตามธรรมเถิดบรรเจิดแล้ว
จึงคลาดแล้วจากบ่วงห้วงสงสาร
ไม่มัวเมาหวังเข้าสู่นฤพาน
สิ้นสงสารละล่วงการว่ายเวียนวน

 

แสงทองส่อง มองเห็นธรรม ค้ำจุนโลก บรรเทาโศก วิโยคคลาย มลายสูญ
ทรงศีลห้า สมาธิกล้า ปัญญาพูน ก่อเกื้อกูล สุขพัฒน์ สวัสดิโสภา

 

แสงธรรมส่องมองเห็นทางสว่างจิต
ให้พิชิตหมู่มารที่ผลาญผยอง
จิตเกิดธรรมเห็นความตามครรลอง
ชนะผองหมู่มารรานราวี

รักษาศีลรักษาธรรมทำตามเถิด
แล้วจักเกิดผลดีเลิศประเสริฐศรี
ละลดชั่วกอรปกุศลบุญล้นมี
ดลฤดีสุขเกษมปรีเปรมเอย

 

<TABLE align=center border=0><TBODY><TR><TD>จากคำกลอน ที่ร่าย ได้สลวย
เพราะคุณรวย เรื่องศัพท์ ระยับแสง
พร้อมเนื้อหา มาเสริม เพิ่มอีกแรง
สมตำแหน่ง กวี ธรรมะไทย

คุณเก่งแล้ว เรื่องกวี วิธีร่าย
พร้อมบรรยาย ธรรมา-ภิสมัย
สื่อสราญ อ่านลำเนา ก็เข้าใจ
สื่อความใน ได้สม คารมณ์ดี

ยามราตรี มีแสงดาว พราวระยับ
ที่ประดับ บนนภา คราดิถี
คืนฟ้าใส มองเห็น ยามตรี
เป็นวิถี สีสัน ดันดารา

ยามสงัด เงียบสนิท จิตสงบ
จึงได้พบ ธรรมดี ที่มีค่า
กายวิเวก จิตวิเวกรู้ อยู่เอกา
ธรรมดา อุปธิ มีได้แล

ได้ถ่ายทอด ความรู้สึก ที่ลึกซึ้ง
ยิ่งถ่ายทอด ยิ่งตราตรึง จึงเผื่อแผ่
ได้ชุ่มจิต เหมือนมิตร มาดูแล
ได้ตีแผ่ ความรู้ ขึ้นสู่จอ

.........................................................
ขอให้กำลังใจ ทุกท่านที่แต่งกลอนธรรมะ


</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

กายเดียว จิตเดียว <!--colorc--><!--/colorc-->

รู้กายเดียว ...จิตเดียว ...ไม่เกี่ยวข้อง
สติจ้อง ...รู้จิต ...ปลิดสังขาร
ทั้งดีชั่ว ...ปล่อยไป ...ไม่รำคาญ
ชนะมาร ...ภายใน ...ใช้ปัญญา

กำหนดรู้ ...กายจิต ...ไม่คิดแส่
ตัดกระแส ...สมุทัย ...ไกลตัณหา
แจ้งประจักษ์ ..ในไตร- ...ลักษณา
จับอัตตา ...ฆ่ามัน ...ให้บรรลัย

อัตตาตาย ...กลายเป็นพระ ...ละกิเลส
พ้นวิเศษ ...ปรากฏ ....ความสดใส
พระพุทโธ ...โผล่รู้ ...ดูภายใน
ให้จิตใจ ...ชื่นบาน ...พ้นมารยา

เราเขียนกลอน ...สอนใจ ...ใช้ความคิด
ให้ญาติมิตร ...ตริตรึก ...ได้ศึกษา
ดำเนินตาม ...ทางตรง ...ปลงปัญญา
มีดวงตา ...เห็นธรรม ..ประจำเอย.
<!-- / message --><!-- sig -->

 

อย่าเพ่งออก <!--colorc--><!--/colorc-->

การปรารภ ...ธรรมะ ...มีประโยชน์
คอยเพ่งโทษ ...ตัวเอง ..อย่าเพ่งเขา
หมั่นมองดู ...หน้าตา ..ฆ่าตัวเรา
ให้ว่างเปล่า ...จากใจ ..อย่าไว้มัน

การเพ่งออก ...หลอกตัวเอง ...เก่งกว่าเขา
ใจมัวเมา ...เพลิดเพลิน ...เที่ยวเหิมหัน
เพิ่มทุกข์โทษ ...ให้แก่ตัว ...ใจพัวพัน
ทุกข์ทั้งนั้น ...อย่างวยงง ...หลงมารยา

จงเพ่งดู ...จิตใจ ...อย่าได้ขลาด
ความฉลาด ...ตรวจดู ...รู้รักษา
สิ่งสกปรก ...รกใจ ...ไม่เก็บมา
ผ่านหูตา ...ปล่อยไป ...ไม่ไยดี

คอยปลดเปลื้อง ...เรื่องร้าย ...ให้คลายออก
หมั่นซักฟอก ...จิตใจ ...ให้เต็มที่
รู้เท่ากล ...มารยา ....ทุกนาที
โทษเกิดมี ...ละมัน ...ในทันใด

ปฏิบัติ ...คัดเลือก ...ทิ้งเปลือกนอก
ให้จางออก ...เห็นชัด ...ตัดสงสัย
เป็นแนวทาง ...หลุดพ้น ...ควรสนใจ
ปล่อยวางไป ...ไม่กังวล ...พ้นโทษเอย.

 

การเพ่งโทษ <!--colorc--><!--/colorc-->

การเพ่งโทษ ...เพื่อประโยชน์ ...จะชี้ทาง
เป็นแบบอย่าง ...วางไว้ ...ให้รู้เห็น
การเพ่งเพื่อ ...สอนกัน ...นั้นจำเป็น
ผู้บำเพ็ญ ...ประโยชน์ ...โทษไม่มี

การเพ่งโทษ ...เพื่อประโยชน์ ...จะอวดอ้าง
ใจกระด้าง ...โกรธเกลียด ...เฝ้าเสียดสี
เพ่งโทษเขา ...เมามัว ...ว่าตัวดี
เพ่งอย่างนี้ ...มีโทษ ...โปรดไตร่ตรอง

เพ่งโทษเขา ...เหมือนหาเหา ...มาใส่หัว
โทษที่ตัว ...เพ่งเขา ...ใจเศร้าหมอง
ใครจะดี ...จะชั่ว ...ไปมัวมอง
ดูโทษของ ...คนอื่น ...ทุกคืนวัน

โทษของตน ...ไม่สนใจ ...ไม่รู้สึก
ไม่นึกฝึก ...ตนบ้าง ...ช่างขยัน
เพ่งโทษเขา ...เอามา ...นินทากัน
เพราะคนนั้น ...มีทิฏฐิ ...ดำริพาล

อีกการพูด ...เพ้อเจ้อ ...เสนอข่าว
รู้เรื่องราว