ไม่ค่อยน่ากลัวค่ะ แต่เป็น ประสบการณ์ตรง เจอกับตัว

ผ่านมาหลายปีแล้ว แต่เรื่องนี้ก็ยังน่ากลัว สำหรับดิฉันค่ะ ตอนนั้นดิฉันเรียนอยู่ ชั้น ปวช.ปีที่ 3 แล้ว เทอมสุดท้ายจะจบแล้ว ดิฉันเรียนในตัวจังหวัด ดิฉันจึงเช่าหอพักอยู่ และเดินทางกลับบ้านทุกวันเสาร์ - อาทิตย์ และ มีอาทิตย์นึงที่ดิฉันกลับไปถึงบ้าน แล้วได้รับข่าวจาก คนที่บ้านเป็นข่าวที่ไม่ค่อยสู้ดีนักว่า เพื่อนของดิฉันเสียชีวิตลงอย่างน่ากลัว เนื่องจากเพื่อนของดิฉันคนนี้ พ่อแม่แยกทางกัน และทำให้เขาค่อนข้างเป็นเด็กที่มีปัญหา พอสมควร เพราะ อาศัยอยู่กับญาติตลอดตั้งแต่ พ่อกับแม่แยกทางกัน และประจวบด้วยว่าเพื่อนของดิฉันคบเพื่อนไม่ค่อยดี จึงชักนำเขาไปในทางที่ไม่ดี และเพื่อนของดิฉันจากตอนเด็ก(เป็นเพื่อนกันสมัยเรียนปฐม) เป็นคนเรียนดี นิสัยดี แต่พอแยกย้ายกันไปเรียน ในตัวจังหวัด เพื่อนของดิฉันก็เปลี่ยนไป ติดยา ค้ายา เกเร เป็นนักเลงหัวไม้ และต่อมา มีการขัดผลประโยชน์อะไรกันซักอย่าง ดิฉันไม่ทราบรายละเอียด เพื่อนของดิฉันตอนนั้นยังเด็ก คงไม่รู้จะแก้ปัญหาอย่างไร ถอนตัวก็ไม่ได้ด้วย จึงตัดสินใจฆ่าตัวตาย โดยการ ผูกคอตาย ใต้ต้นไม้ หน้าบ้านของตัวเองนั้น และพอดิฉันทราบข่าว ตอนกลับมาถึงบ้าน ซึ่งเป็นวันเผา แล้วดิฉันก็ไปงานศพตามปกติ กลับมาก้อเป็นปกติดี จนวันอาทิตย์ ดิฉันก้อต้องกลับไปเรียนที่ตัวจังหวัดต่อ จากนั้นมา ดิฉันก็เริ่ม รู้สึกไม่ค่อยดี เหมือนไม่ได้อยู่คนเดียว ชอบมีเสียงเรียกชื่อของดิฉันตอนกลางคืน จนทำให้ดิฉันนอนไม่หลับมาหลับอีกทีตอนเช้า เนื่องจากดิฉันเรียนภาคบ่าย จึงมีเวลาหลับตอนเช้า และบ่ายก็ตื่นไปโรงเรียน แต่ดิฉันก็มีความรู้สึก กังวลใจ เรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง และได้กลับบ้าน และเล่าเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นให้แม่ฟัง แม่ดิฉันก็ไปเชิญใครไม่รู้ ตอนนั้นดิฉันเริ่มมีอาการซึมเศร้าอย่างไรบอกไม่ถูก และก็ร้องไห้ตลอดเวลา คร่ำครวญไปต่างๆ นาๆ จนแม่ได้เชิญใครไม่รู้มาที่บ้าน มาทำพิธี ที่บ้าน จนดิฉันหายจากอาการเหล่านั้น จนดิฉันต้องหยุดเรียนไปเป็นเวลา 2 อาทิตย์ และพอทำพิธีเสร็จ ดิฉันก็อาการดีขึ้น แต่พอกลางคืน ดิฉันนอนกับแม่ ก็ได้ยินเสียงลมพัดแรง จากข้างนอกบ้าน หลายต่อหลายคืน แต่ตอนเช้า แม่ก็ไปคุยกับเพื่อนข้างบ้านเรื่องลมแรงเมื่อคืน เพื่อนบ้านก็บอกว่า ลมอะไร ไม่เห็นมีลมเลย เมื่อคืนนี้ร้อนมาก แม่ดิฉันตกใจ และมองหน้าดิฉัน เป็นอย่างนั้นอยู่หลายคืน ลมแรงดังกล่าวก็หายไปเอง
เรื่องที่ดิฉันร้องไห้ไม่หยุดนั้น คร่ำครวญนั้น ดิฉันรู้สึกตัวดี รับรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้น แต่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ แต่ดิฉันก็ไม่รู้ว่าเป็นโรคอะไรบางอย่างทางจิตรรึเปล่า และเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ยังคงอยู่ในความทรงจำของดิฉัน ไม่เคยเลือนหายไปเลย และที่ได้ยินเสียงเรียกชื่อของตัวเองระหว่างที่อยู่หอพัก ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหูแว่วไปเองรึเปล่า แต่ดิฉันได้ยินจริงๆ ถ้าพบแพทย์อาจหาว่าดิฉันบ้าก็ได้มั๊ง หูแว่วรึเปล่า ประมาณนั้น แต่สำหรับดิฉันเป็นเรื่องลี้ลับซึ่งไม่สามารถพิสูตรได้เลย
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ คงมีเรื่องเดียวเท่านั้น เพราะจากนั้นดิฉันก็ไม่เคยมีประสบการณ์ แบบนั้นอีกเลย

 

ตอนนี้เขายังเจ็บปวดทรมานเช่นเคย ยังไม่หาย

 

ทำบุญ อุทิศส่วนกุศลให้เขา การทำกรรมฐานได้บุญมาก
แม่ดิฉันเคยมาขอส่วนบุญช่วงไปบวชชีพรามณ์ที่วัด
มีอาการร้อน หายใจไม่ออก ไม่รู้สาเหตุ อยู่ในที่เย็นๆ หนาว อุณหภูมิก็เปลี่ยนเป็นร้อน
แต่พอละลึกถึงแม่ แล้วแผ่ส่วนกุศลให้ อากาศที่ร้อน กลับมาหนาวเหมือนเดิม ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ
ต้องเจอกับตัวค่ะ

 

อุทิศส่วนกุศลให้เค้าบ้างก็ดีนะคับ

 

ใจเย็นๆนะครับ