นิยายสั้นวันละตอน

หมี่เย็น ฯ​

สิบสองนาฬิกา กับอีกสามสิบห้านาที ผมยืนอยู่หน้าร้านขายปัจจัยในการดำรงชีวิตปัจจัยที่ 1... ในตู้กระจกใสทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้ากว้างยาวเท่าไหร่ ผมไม่อาจรู้ เพราะไม่ได้เอาไม้บรรทัดติดตัวมาด้วย แต่ถึงจะเอาติดตัวมา ผมก็คงจะไม่มีกะจิตกะใจจะไปวัดขนาดของตู้นั่นเป็นแน่แท้ ผมหิว!! ใช่ ตอนนี้ผมกำลังหิว หากยังไม่มีสรรพอาหารใดๆตกลงไปให้กระเพาะของผมได้บดย่อย ภายในเวลาครึ่งชั่วโมงนี้ ปรากฏการณ์สุริยคราส และวาโยธาตุจะต้องเกิดขึ้นมาให้เห็นเป็นแน่แท้..... ผมใช้มือที่สั่นเล็กน้อยเพราะความหิว ล้วงลงไปในช่องด้านข้างซ้ายของปัจจัยที่ 3ส่วนล่าง ซึ่งดีไซน์เนอร์นักออกแบบผู้มากความสามารถ ได้ใช้ความคิดอันแยบยล เจาะเป็นช่องเอาไว้สำหรับใส่สิ่งที่ใจต้องการลงไปเก็บไว้ ใช้เวลาไม่นานนักกระดาษสีเขียวมีรอยพับครึ่งหนึ่งใบพร้อมวัตถุทรงกลมแบนสีตะกั่วซึ่งมีวัตถุเช่นเดียวกันแต่เป็นสีทองเหลืองฝังอยู่วงด้านในอีกหนึ่งเหรียญ ก็ติดมือของผมออกมา เมื่อใช้วิชาคณิตศาสตร์ที่ได้ร่ำเรียนถ่ายทอดมาจากครูบาอาจารย์แต่ครั้งวัยเยาว์ ลองมาคำนวนดูแล้ว นับเป็นจำนวนที่ใครหลายคนระบุค่าของมันเอาไว้ ได้ 30บาท ผมมองดูกระดาษสีเขียวและวัตถุสีตะกั่วที่อยู่ในมือครู่หนึ่ง จึงตัดสินใจอ้าปากพูดกับแม่ค้าที่กำลังมองดูอยู่อย่างไม่ค่อยจะเต็มเสียงนัก "เอาหมี่เย็นถุงนึงครับ" หลังจากที่สั่งไปแล้วให้มานึกขึ้นได้ว่า หากราคาของหมี่เย็นถุงนี้มากกว่า เงินที่เรามีอยู่ตอนนี้ล่ะ จะทำยังไง???​

" โอ้ว่าหนอเงินตรามีค่านัก
ได้ประจักษ์ก็เมื่อว่าท้องข้าหิว
จะอิ่มเอมหรืออดโซดุจโคปลิว (ชื่อวัวที่บ้าน(นอก))
เงินชี้นิ้วสั่งการบันดาลมา "

 

....ความสับสนเริ่มเข้ามาเกาะกุมใจ ไม่ว่าจะใช้สมองส่วนไหนคิดก็คิดไม่ออก ได้แต่นึกภาวนาอยู่ในใจว่าอย่าให้เป็นเช่นนั้นเลย อาการกระสับกระส่ายเริ่มถามหา มือที่สั่นเพราะความหิวอยู่ก่อนหน้านี้แล้วเริ่มสั่นมากขึ้น และแล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น วัตถุสีตะกั่วที่มีอยู่เพียงชิ้นเดียวนั้น ได้หลุดร่วงออกไปจากมือที่สั่นเทาของผม และด้วยอำนาจแรงดึงดูดของโลก ได้ดึงมันลงไปยังพื้นฟุตปาตที่ผมยืนอยู่ ผมมองตามอย่างอกสั่นขวัญแขวน และยิ่งกว่านั่น... แม่เจ้า!! เจ้าเหรียญนั่นมันกำลังกลิ้งไปที่ฝาท่อระบายน้ำ ผมหลับตาลงไม่อยากจะมองภาพเบื้องหน้าอีกต่อไป แต่ก็อดใจไม่ได้ที่จะลืมตาขึ้นมาใหม่ พอเหรียญอันนั้นกลิ้งไปถึงขอบฝาท่อ แล้วมันก็ถูกแรงดึงดูดของโลกดูดซ้ำลงไปอีก วินาทีนั้นเหมือนกับว่าดวงใจทั้งดวงถูกดูดลงไปพร้อมกับเหรียญ 10บาท ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ตะลึงงันอยู่กับที่ ไม่มีแรงที่จะก้าวเดินตามไปดูผลงานของชะตาชีวิต .... หมี่เย็นๆๆๆๆๆ ผมเรียกชื่อนี้อยู่ในใจ วนไปวนมาซ้ำแล้วซ้ำอีก มองดูกระดาษสีเขียวใบเดียวที่อยู่ในมือ น้ำตาพาลจะไหล ด้วยนึกน้อยใจในชะตาชีวิต

" น้ำตาของเจ้านั้นมีค่า
ควรเก็บน้ำตาเอาไว้ก่อน
ยามยากหากสิ้นแผ่นดินนอน
จะได้นั่งกัดก้อนน้ำตากิน "
​

 

.... และแล้วเหมือนสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะเมตตา เมื่อผมพลันเหลือบมองเข้าไปในร้าน เห็นเมนูรายการอาหารที่ติดอยู่ข้างผนัง บอกราคาไว้เสร็จสรรพ ผมใช้สายตาที่เริ่มจะแดงๆและคลอด้วยน้ำ ไล่อ่านตามเมนูลงมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่ เย็นตาโฟเส้นหมี่.. ธรรมดา 20 พิเศษ 30 ผมก้มลงยิ้มให้กับกระดาษสีเขียวที่อยู่ในมือ กำไว้แน่นด้วยกลัวว่าจะมีเหตุให้ต้องสูญเสียมันไปอีก น้ำใสในบ่อที่ตักเท่าไหร่ก็ไม่มีวันหมดจากดวงตา ไหลตกลงมาบนกระดาษใบสีเขียวหนึ่งหยด ไม่มีเวลาให้หยดที่สองลงมากระทบซ้ำ ผมรีบเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูของแม่ค้าดังขึ้นมา "หมี่เย็นได้แล้วค่ะ" ผมยื่นมือที่ยังสั่นอยู่ไม่หายไปรับ พร้อมกับยื่นกระดาษใบสีเขียวที่เพิ่งจะมีรอยยับและรอยหยดน้ำตามาหมาดๆ ส่งให้แม่ค้าด้วยอีกมือหนึ่งพร้อมรอยยิ้มจางๆ เธอรับกระดาษใบนั้นไปพร้อมกับคลี่ดูแล้วทำหน้าฉงน ผมกำลังจะก้าวเท้าเดินจากไป แต่ไม่ทันเพราะเสียงของเธอดังขึ้นมาก่อน " 30บาทค่ะ " ผมตะลึงอ้าปากค้างอยู่เกือบห้าวินาที มีคำถามผุดขึ้นมาในหัวเต็มไปหมด แม้จะทายเท่าไหร่ก็ไม่อาจตอบได้ถูก.... 30บาท? อะไร? ทำไม? ก็เมนูนั่น...........???

" เหมือนฟ้าฟาด สุนีย์บาตประกาศเปรี้ยง
ใจหล่อเลี้ยงความชื่นกลับคืนหาย
ดั่งโลกหล้าพสุธาพาทลาย
ดวงใจกลายสิ้นสุดหยุดลงพลัน "​

 

พรุ่งนี้มาต่อครับ...

 

อ้าว.....กำลังมันเลย

 

สนุกดีครับฮาดี ชอบ

 

มาส่งเรื่อง

สิบสามนาฬิกากับอีกสิบกว่านาที...หมี่เย็นถูกแกะออกมาจากถุงเทลงภาชนะปากกว้างที่เรียกว่าถ้วย บ้างก็เรียกว่าชาม ผมนั่งมองดูมวลรวมที่ผสมปนเปกันอยู่ในนั่น พืชน้ำที่มีลักษณะเป็นปล้องคล้ายท่อกลวงใน พร้อมที่จะให้วิตามินหมู่หนึ่ง แก่ผู้ที่ได้บริโภคมัน เหล่าสังขารของอดีตสิ่งมีชีวิตสองสามชนิดเข้ามาเป็นหุ้นส่วนโดยไม่เต็มใจนัก ผมมองดูหนวดปลาหมึกสีแดงส้มใสที่ผ่านกรรมวิธีการดอง ที่มองดูเท่าไหร่ก็ไม่มีความคล้ายกับหนวดของผมเลย พาลให้คิดไปว่าถ้าหากหนวดของมันจะมีลักษณะเหมือนหนวดของคน มันคงจะไม่โดนจับมาฆ่ากินเป็นแน่แท้ นึกแล้วก็ให้เวทนายิ่งนัก แต่จะยังไงผมก็ต้องกินมันเพราะให้นึก เวทนาตัวเองเป็นยิ่งกว่า เส้นหมี่สีขาวที่เริ่มจะเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะน้ำซอสที่คั้นมาจากผลของมะเขือเทศ พันกันเป็นก้อนแต่แฝงความเป็นระเบียบไว้ในตัวของมันเอง มองดูชิ้นส่วนสังขารและสายโลหิตที่จับตัวกันเป็นก้อนแล้วถูกนำมาหั่นเป็นชิ้น สองสามชิ้น ที่ก่อนหน้านี้ได้เคยหล่อเลี้ยงชีวิตของสัตว์สปีชี่หนึ่ง ซึ่งคนชอบเอามาล้อพวกเดียวด้วยกัน ที่ปกครองตัวเองในระบอบ " บริโภคนิยม " จนปริมาตรของน้ำหนักตัวพุ่งขนานไปกับแรงโน้มถ่วงของโลก สรรพสังขารและอดีตสิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่อยู่ในชามตรงหน้าของผมขณะนี้ จะเป็นปัจจัยช่วยต่อชีวิตของผมออกไปได้อีกระยะหนึ่ง ผมลงมือจัดการเสียจนเกลี้ยงชามภายในเวลาอันรวดเร็ว ทุบสติถิกินเนสต์บุ๊คส์เสียจนราบคาบ หลังจากจัดการกับหมี่เย็นชามนั้นจนเกลี้ยงแล้ว กระบวนการต่างๆในสรีระยนต์เริ่มทำงานเป็นปรกติ ขดสมองส่วนจำเริ่มตื่น หลังจากอู้มาได้พักหนึ่ง แล้วจึงส่งผ่านต่อไปให้สมองส่วนคิดได้วินิจฉัย ในเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ......​

" คิดถึงใครคนหนึ่งเคยรู้จัก
เราเคยทักทายกันในวันก่อน
ยังคิดถึงห่วงหายังอาทร
สุดสท้อนใจเศร้าเขาไม่มา "

" ถ้ายังคิดถึงกันในวันนี้
ขอจงมีกวีไว้ไถ่ถามหา
ขอรู้ไว้ว่าไม่เคยเย็นชา
รอทุกคราทุกครั้งอย่างตั้งใจ "

 

To be continue.....

 

นี่ขนาดนิยายสั้นๆ นะถ้ายาวๆจะขนาดใหน 5555555555555

แก้วตาจะมาอ่านตอนจบ ดีก่า

น้องแป้งนิยายจบเมือ่ไร โทรไปบอกโตยเด้อ ขี้เกียดติดตาม

 

แหะ ๆๆ กำลังมันเหมือนกันครับ แต่ต้องเดินทางไปบางกอก 3วัน กลับมาโน่นแหละครับ ถึงจะมาเขียนต่อได้... นะ นะ

 

ตอนนี้คนแต่งเริ่มจะไม่หนุกซะแล้วสิครับ เพราะว่าหาที่ลงให้จบม่ายด้ายอ่ะ....(cry)

 

นิยายจบเมื่อไหร่ก็ช่วยทอระสับไปบอกป้าแก้วฯด้วยเนอะน้องแป้ง ป้าแก้วแกเดินมาดูเองไม่ค่อยไหว เพราะแกปวดแอว....ต้องคอยให้ลูกๆหลาน คอยบอกคอยกล่าว...หุหุ
ปล. หายปวดแอวเมื่อไหร่ก็เดินๆมาแถวนี้มั่งนะป้าฯนะ

 

เอากลอนมาขัดตาทัพ...

" เป็นมนุษย์สุดดีอยู่ที่จิต
มีความคิดหยิ่งรักในศักดิ์ศรี
หัวใจซื่อถือสัตย์จัดว่าดี
สิ่งใดที่ยุติธรรมยึดนำพา

จะกอบการงานใดก็ใฝ่ชอบ
มีผู้ตอบจิตเอื้อคอยเกื้อหนุน
หากหวังเชยเลยไปเกินใบบุญ
ก็จะวุ่นวายพร่ำชอกช้ำใจ

ผิดเป็นครูย่อมซึ้งใจรู้ไว้เถิด
สิ่งใดเกิดแล้วก็ดับจนลับล่วง
อนัตตาอนิจจังสิ่งทั้งปวง
จะหาห่วงทุกข์ใจทำไมกัน


ถ้าเพื่อนเคยผิดหวังก้าวพลั้งพลาด
รู้รสชาติวิปโยคความโศกศัลย์
จงเลิกก่นหม่นฤดีปลุกชีวัน
ควรปลอบขวัญของตนสู้จนตาย "

 

ตามมาอ่านต่อครับ สนุกดี

 

ชอบท่อนนี้แฮะ

 

มายื่นใบลากิจ 3-4 วัน ไปทำทะลุในเมืองหลวง ใครเข้ามาก่อนช่วยรับไว้หน่อยละกัน... นะๆ
เอาเพลงมาให้ฟังกันไปพลางๆ แก้เคล็ดขัดยอก..
ชื่อเพลง..... ไม่ได้ยินเลยใช่ไหม!!
ฟังเลยนะ.....