นิยายสั้นวันละตอน

ไม่ได้ยินจริงๆเหรอนู๋ตา !!! ถ้างั้นก็แสดงว่าใส่ถูกเพลงแล้วล่ะ ใช่แล้วล่ะ เพลงนั้นเลย ...แหะๆๆ

 

เดี๋ยวมาฟังนิยายกันต่อดีกว่านะครับ...
ขอเวลาตั้ง 'มาธิ 5นาที..

 

ต่อจากตอนที่แล้ว...

ประมาณครึ่งชั่วโมง ก่อนหน้าที่ผมจะหิ้วถุงหมี่เย็นกลับมาสำเร็จความหิวที่บ้าน ที่นั่น! หน้าร้านอาหารเส้นที่ผมจะต้องจดจำไปอีกนาน วิกฤตย่อยที่กำลังก่อตัวและใกล้จะขมวดเป็นปม วินาทีที่โลกกำลังจะล่มสลาย.... แต่แล้วเสียงที่รู้สึกว่าเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน เมื่อนานมาแล้ว ผ่านเข้ามากระทบ กระดูกรูปทั่งภายในช่องหูส่วนใน แล้วจึงส่งต่อมายังกระดูกรูปฆ้อน ตรงดิ่งมายังกระดูกรูปโกลนที่แนบสนิทกับแก้วหูส่วนใน แล้วจึงไหลเรื่อยไปยังขดสมองส่วนรับรู้ กระบวนการต่างๆเหล่านี้ใช้เวลาไม่ถึงเศษหนึ่งส่วนพันของวินาที และแล้วสติ ฯ ก็กลับคืนมาเป็นของผมอีกครั้งหนึ่ง ถึงแม้สตางค์จะได้จากผมไปแล้วก็ตาม ผมหันไปตามเสียงเรียกนั้นอย่างไม่รีบร้อนนัก ตรงหน้าของผม...... หญิงสาวซึ่งคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน เสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีฟ้า กับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มรัดรูปแต่พอดี ไม่แน่ใจว่ายี่ห้ออะไร เส้นผมของเธอยาวตรงดำขลับ ถูกรวบเอาไว้ทางด้านหลัง ผมคาดคะเนเอาว่า เธอคงจะเกิดก่อนผมซัก 5-6 ปี แต่ฮอร์โมนเอสโตรเจน ซึ่งคงจะมีอยู่อย่างเหลือเฟือในตัว จึงทำให้เธอดูเหมือนจะอ่อนกว่าวัยที่เป็นอยู่จริง ... ระดับของ ปุพเพนิวาสาสนญาณอันน้อยนิด ที่แฝงอยู่ภายใต้จิตอันลึกเร้น ส่งกระแสสัญญาณอ่อนๆ กระตุ้นให้ผมได้ลำดับความทรงจำย้อนกลับไปในอดีตที่ผ่านมา.....

" หวลคิดคำนึงถึงตอนที่ฉันยังเป็นเด็กๆ
ตุ๊กตาที่ตัวเล็กๆนั้นดูจะมีความหมาย
ผ่านทางทั้งรถทั้งเรือ เพื่อนฝูงบางคนล้มตาย
ดับสูญไปตามกาลเวลา.... " (อันนี้เพลงของพี่แอ๊ดฯเค้าครับไม่ได้แต่งเอง)

​

 

เอาหละจุ้ย เอาหละสิ

 

นู๋ตาเอาเพลงมาแปะ เหมือนจะขับไล่ไสส่งเลยน๊อ... เอาเหอะ แล้วพี่เพียวจะได้ลัดเรื่องให้จบเร็วๆก็แล้วกันเน้อ กลัวโดนปาท้วงอ่ะ...

 

ต่อจากตอนที่แล้ว...

"หนูขอแกเถอะค่ะป้า" เป็นคำพูดของหญิงสาวหน้าตาดีผิวค่อนไปทางขาว อายุคงซักประมาณยี่สิบถึงยี่สิบสอง แต่งตัวในชุดพรางกายสีเขียวขี้ม้า สะพายอาวุธปืน M 16 ท่าทางทะมัดทะแมงไม่แพ้ชายชาติทหาร "ป้า" ที่ถูกกล่าวถึง มีอาการตกใจและเป็นกังวล แต่ก็ยังเก็บอาการกระวนกระวายใจนั้นไว้ได้ ตอบด้วยสีหน้ายิ้มอย่างใจดีว่า "อย่าเอาแกไปเลยค่ะคุณมุก... แกยังเรียนอยู่ และอีกอย่างแกก็ยังเด็กนัก คงจะไปอยู่ในสภาพอย่างนั้นไม่ได้แน่ค่ะ" หญิงสาวยังพยายามต่อไปที่จะให้ได้มาสิ่งที่ตนขอ เธอพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล และอาการเคารพต่อผู้ที่กำลังสนทนาด้วย "แต่ที่นั่นพวกเราก็มีโรงเรียนสอนวิทยาการทุกอย่างนะค๊ะ และอีกอย่างนึง หนูก็รู้สึกถูกชะตากับแกมาก หนูรับรองค่ะว่าจะดูแลแกอย่างดี และจะพาออกมาเยี่ยมป้าเรื่อยๆ" คู่สนทนาวัยกลางคนยิ้มตอบและบอกขอบคุณในน้ำใจที่เธอมีต่อลูกชายของตัวเองอย่างจริงใจ พร้อมกับพูดขอร้องในที "อย่าเอาแกไปเลยค่ะคุณมุก ป้ามีลูกคนนี้อยู่คนเดียวเท่านั้น ขาดแกไปซักคน ป้าคงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว" น้ำตาของหญิงกลางคนเริ่มคลอตาเมื่อมองมายังลูกชายที่ยืนอยู่ใกล้กัน เธอกอดเอวลูกชายเอาไว้แน่น เหมือนกลัวว่าจะมีใครมาแย่งไป หญิงสาวมองมายังสองแม่ลูกด้วยหัวใจที่รับรู้ในความรู้สึกผูกพันนั้น และเอ่ยขึ้นเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือมาแตะที่ไหล่เด็กชายคนนั้น "เอาเถอะค่ะ เมื่อป้าไม่อยากจะให้แกไปก็ไม่เป็นไร หนูก็ไม่ได้คิดจะบังคับขู่เข็ญอะไรหรอก แค่อยากจะถามดูเท่านั้นเอง ถึงป้าจะอนุญาติให้แกไป แต่หนูคิดว่าแกคงจะไม่ไปกับหนูด้วยหรอก เพราะดูท่าทางแล้วแกคงจะรักแม่ของแกมาก .....จะไปเที่ยวข้างในกับพี่มุกรึเปล่าจ๊ะ....." ประโยคหลังเธอหันมาพูดกับลูกชายของป้า.... เด็กชายตอบไปด้วยความคุ้นเคยเพราะรู้จักกับหญิงสาวผู้นี้ดี "ถ้าแม่ให้ไปก็ไปครับพี่มุก" เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน พร้อมกับกำหมัดยื่นมาแตะที่หน้าอกของเด็กชายเบาๆ และพูดยิ้มๆว่า "เอาเถอะ แล้วซักวันพี่จะมาพาเข้าไปเที่ยวข้างในที่พี่ๆเค้าอยู่กัน วันนี้พี่คงจะต้องกลับไปก่อน แล้ววันหน้าจะมาเยี่ยมน้องกับแม่ใหม่ เราคงได้เจอกันอีกนะ "สหายน้อย" " เธอคุยกับหญิงกลางคนอีกสองสามคำก่อนที่จะจากไป พร้อมกับเพื่อนๆอีกสามสี่คน ในชุดเครื่องแต่งกายและอาวุธคล้ายๆกัน........ผมกับแม่ออกมาส่งเธอกับเพื่อนๆที่หน้าบ้าน ก่อนจะจากไปพี่มุขหยิบเอาเทปเพลงมายื่นให้ผมตลับหนึ่ง เธอบอกว่าเป็นเพลงที่เธอและพวกเพื่อนๆร้องอัดเอาไว้ ตั้งใจจะเอามาฝากให้ผมฟัง และบอกว่าในป่า ฯ (หมู่บ้านเฉพาะกิจ)ที่เธออยู่ มีเครื่องดนตรีครบชุด มีวงดนตรีของเธอและพวกเพื่อนๆที่ช่วยกันทำ มีโรงเรียนหลังเล็กๆสำหรับเด็กในหมู่บ้าน มีหมอ พยาบาลไว้คอยรักษาคนไข้ด้วย.........

ภาพหญิงสาวท่าทางใจดีและเป็นมิตรที่เคยเจอกันเมื่อครั้งนั้น ยังติดตาผม จนบัดนี้.....

 

อืม....ชักเริ่ม มึน ๆ สับสนเล็กน้อยแล้ว

 

(bb-flower (b-ng) (verygood)