เรื่องของการคิดนอกกรอบ อ่านแล้วสะใจจริงๆครับ

โจทย์ข้อหนึ่งในข้อสอบวิชาฟิสิกส์ของมหาวิทยาลัยโคเปนเฮเกนมีดังนึ้<TT> </TT><TT>"จงอธิบายว่าท่านจะใช้บารอมิเตอร์วัดความสูงของตึกระฟ้าได้อย่างไร"</TT><TT> รู้จักกันนะครับ ว่าบาร์รอมิเตอร์นี่ก็คือเครื่องมือวัดความกดอากาศนั่นเอง</TT><TT> (อธิบายเพิ่มเติมก็คงต้องบอกว่า อากาศนั้นมันมีน้ำหนักหรือมีแรงกดนั่น และแรงกดของอากาศนั้นเมื่ออยู่ในระดับความสูงที่เปลี่ยนไป ความกดอากาศก็เปลี่ยนไปด้วย) เอามาจากwww.thaireaderclub.com คะ นักศึกษาคนหนึ่งเขียนคำตอบลงไปว่า "เอาเชือกยาวๆ ผูกกับบารอมิเตอร์แล้วหย่อนลงมาจากยอดตึก แล้วก็เอาความยาวเชือก บวกความสูงบารอมิเตอร์ก็จะได้ความสูงของตึก" ฟังดูเป็นอย่างไรครับคำตอบนี้ ผมฟังครั้งแรกผมยังอมยิ้มเลยครับ แต่อาจารย์ที่ตรวจข้อสอบไม่นึกขันอย่างผมด้วย อาจารย์ตัดสินให้นักศึกษาคนนั้นสอบตก นักศึกษาผู้นั้นยืนยันต่ออาจารย์ที่ปรึกษาว่า คำตอบของเขาควรจะถูกต้องอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง และคำตอบของเขาก็สามารถพิสูจน์ได้ทางวิทยาศาสตร์ ทางมหาวิทยาลัยจึงตั้งกรรมการชุดหนึ่งมาตัดสินเรื่องนี้ และในที่สุดคณะกรรมการก็มีความเห็นตรงกันว่า คำตอบนั้นถูกต้องอย่างแน่นอน แต่เป็นคำตอบที่ไม่แสดงถึงความรู้ความสามารถทางฟิสิกส์ ดังนั้น เพื่อเป็นการแก้ข้อขัดแย้งที่เกิดขึ้น ทางคณะกรรมการจึงให้เรียกนักศึกษาคนนั้นมา แล้วให้สอบข้อสอบข้อนั้นอีกครั้งหนึ่งต่อหน้า โดยให้เวลาเพียง 6 นาที เท่ากับเวลาในการสอบข้อสอบเดิม เพื่อหาคำตอบที่แสดงให้เห็นถึงความรู้ทางด้านฟิสิกส์ หลังจากผ่านไป 3 นาที นักศึกษาคนนั้นก็ยังนั่งนิ่งอยู่ กรรมการจึงเตือนว่า เวลาผ่านไปครึ่งหนึ่งแล้วจะไม่ตอบหรืออย่างไร นักศึกษาหัวรั้นจึงตอบว่า เขามีคำตอบมากมายที่เกี่ยวกับฟิสิกส์ แต่ไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าจะใช้คำตอบไหนดี และเมื่อได้รับคำเตือนอีกครั้ง นักศึกษาจึงเขียนคำตอบลงไปดังนี้ ให้เอาบารอมิเตอร์ขึ้นไปบนดาดฟ้าตึกและทิ้งลงมา จับเวลาจนถึงพื้น, ความสูงของ ตึกหาได้จากสูตร H=0.5g*t กำลัง 2 หรือถ้าแดดแรงพอ ให้วัดความสูงบารอมิเตอร์แล้วก็วางบารอมิเตอร์ให้ตั้งฉากพื้น แล้ววัดความยาวของ เงาบารอมอเตอร์ จากนั้นก็วัดความยาวของเงาตึก แล้วคิดด้วยตรีโกณมิติก็จะได้ความสูงของตึกโดยไม่ ต้องขึ้นไปบนตึกด้วยซ้ำ หรือถ้าเกิดอยากใช้ความสามารถด้านวิทยาศาสตร์มากกว่านี้ ก็เอาเชือกเส้นสั้นๆ มาผูกกะบารอมิเตอร์แล้วแกว่งเหมือนลูกตุ้ม ตอนแรกก็แกว่ง ระดับพื้นดิน แล้วก็ไปแกว่งอีกทีบนดาดฟ้า ความสูงของตึกจะหาได้จาก ความแตกต่าง ของคาบการแกว่ง เนื่องจากความแตกต่างของแรงดึดดูดจากจุดศูนย์กลางของมวล คำนวณจาก T = 2 พาย กำลัง 2 รากที่ 2 ของ l/g ถ้าตึกมีบันไดหนีไฟก็ง่ายๆ ก็เดินขึ้นไปเอาบารอมิเตอร์ทาบแล้วก็ทำเครื่องหมายไปเรื่อยๆ จนถึงยอดตึกนับไว้คูณด้วยความสูงของบารอมิเตอร์ก็ได้ความสูงตึก แต่ถ้าคุณเป็นคนที่น่าเบื่อและยึดถือตามแบบแผนจำเจซ้ำซาก คุณก็เอาบารอมิเตอร์วัดความดันอากาศที่พื้นและที่ยอดตึก คำนวณความแตกต่างของ ความดันก็จะได้ความสูง ส่วนวิธีสุดท้ายง่ายและตรงไปตรงมาก็คือ ไปเคาะประตูห้องภารโรง แล้วบอกว่า อยากได้บารอมิเตอร์สวยๆ ใหม่เอี่ยมสักอันไหม ช่วยบอกความสูงของตึกให้ผมทีแล้วผมจะยกให้ นักศึกษาคนนั้นคือ นีล โบร์ ผู้ได้รางวัลโนเบลสาขาฟิสิกส์ในปีค.ศ.1922</TT>

 

555 คนสติเฟื่องก็งี้แหละ

 

เห็นด้วยกับคุณ นีล โบร์
มีอย่างที่ไหน จะให้เราคิดอย่างที่อาจารย์คิดว่าเราควรจะคิดอย่างที่อาจารย์คิด จึงจะเป็นคำตอบที่ถูกต้อง มันควรจะคิดได้หลายรูปแบบ หลายวิธี แต่คำตอบเดียวกันจึงจะสมกับเป็นนักวิทยาศาสตร์ หรือนักฟิสิกส์ เพราะคนเรามีหัวไว้คิด ไม่ใช่มีหัวไว้ตัดผม หรือ มีหัวไว้คั่นหู

สวัสดีน่าคิด
จากคนยังไม่เต็มบาท

 

คิดคล้ายๆ เรา

 

.......ฮืม...

 

พระไตรปิฎก กรอบแข็งหนามาก
หาคนคิดนอกกรอบยาก
เด็กดีควรจะอยู่ในกรอบ
รู้หรือไม่
การทำบุญในสังคมไทย นอกกรอบทั้งนั้น แต่ว่ากลับไซร้พระไตรปิฎก หาเรื่องว่าอยู่ในกรอบ

 

ความคิดนอกกรอบ

 

เพื่อปรับปรุงแก้ไขข้อบกพร่องดั้งเดิมทั้งหมด

สร้างสรรค์คุณงามความดีรูปแบบใหม่มีมากมาย

มนุษย์ทั่วไปอาจคาดไม่ถึง

แต่ถ้ามองจากที่สูง

ไม่อ้างอิงสิ่งใด

ดูความสุขมวลรวมที่แท้จริง

สิ่งใหม่ๆก็จะไหลหลั่งเข้ามาได้อย่างง่ายดาย

 

อ่านแล้วขำ ถูกใจมาก ถ้าที่เล่ามาเป็นเรื่องจริง คนเก่งมันมีเรื่องที่เราคาดไม่ถึงมากมาย พวกนี้มักเป็นอัจฉริยะ ชอบจังค่ะ

โลกจะพัฒนาได้ก็ต้องอาศัย พวกนักวิทยาศาสตร์นี่ล่ะค่ะ ถึงจะคิดค้นวิธีใหม่ๆขึ้นมาได้ อยากให้เมืองไทยมีนักวิทยาศาสตร์มากๆ จะได้คิดอะไรใหม่ๆช่วยพัฒนาชาติบ้านเมือง

 

การศึกษาในโรงเรียนในยุคปัจจุบัน

ตามระบบสอนให้เด็กรู้จักการกล้าแสดงออกกว่าเมื่อก่อนมาก

การแสดง การร้องเพลง การเต้นรำ การทำกิจกรรมมากมาย

ให้โอกาสแก่เด็กคิดและสร้างสรรค์ เพื่อแสดงตัวตนที่แท้จริงของตนเองออกมา



เ

 

ความรู้ต้องเดินทางให้ทันโลกที่เปลี่ยนแปลงไป

การเรียนการสอนศาสนา

ควรสอนนอกกรอบ

 

แต่ให้อยู่ในกรอบของความดีงาม

การสอนให้ท่องจำแบบนกแก้วนกขุนทองไม่มีประโยชน์

พระไตรปิฎกเข้าไปอยู่ที่ปาก

แต่ไม่ได้เข้าไปอยู่ในใจ

ปากถูกบังคับให้ท่องจำ

แต่จิตใจจะต่อต้าน

หาวิธีสอนนอกกรอบเพื่อจูงจิตให้ทำความดี

ง่ายกว่าเยอะเลย