♥ มาแต่งกลอนแก้เหงากันนะ ♥

มนุษย์โลกล้วนเกิดคล้ายคลึงกัน
ต่างก็แต่ผิวพรรณกายา
อีกทั้งเชื้อชาติและศาสนา
เรื่องรูปร่างหน้าตาต่างเผ่าพงศ์

แต่เมื่อมารวมกลุ่มในถิ่นที่
ในถิ่นนี้มีมิตรคิดประสงค์
ด้วยเรื่องเดียวเกี่ยวกันก่อจำนงค์
ต่างบรรจงสรรสร้างร่างบทกลอน

จะบทกลอนสอนธรรมคำกวี
บทเพื่อนซี้เพื่อนโศกวิโยคไห้
บทสายน้ำฟากฟ้าสุราลัย
บทสอนใจคติธรรมก็ตามควร

 

กวีหนึ่งบทแทนพัน..... คำกล่าว


......................................................
กวีกลอนบทลัด.........อักษร แทนคำ
กวีหนึ่งบทแทนพัน..... คำกล่าว
ดุจศรตรงชัดเจนคำ.....ตรงเป้า
เข้าใจชัดแทนกล่าว.....พันคำ
...............................................................

เราท่านรวมล้วนร่วม.........เพื่อนทุกข์
แต่งกลอนร่วมสนุก..........คลายเหงา
หวังในธรรมเจริญสุข.........แบ่งให้ เพื่อนธรรม
พี่น้องธรรมคลายเหงา.......ด้วยธรรม ดลใจ
.................................................................
ธรรมทั้งหลายนำมา.........มิใช่ นำสอน
เป็นกลอนธรรมอนุสรณ์.....ฝากไว้ แด่เพื่อน
เสมือนเพื่อนคู่กายตอน.....ใจเหงา
ใจเขาใจเราเตือน...........เสมอ กลอนธรรม
...................................................................

บทกลอนกล่าวธรรมคำกวี
ณ ที่นี้มีหลายมิตรคิดประสงค์
แม้รูปร่างหน้าตาต่างเผ่าพงศ์
ก่อจำนงค์เรื่องเดียวคือแต่งกลอน

 

http://palungjit.org/showthread.php?t=153810
ประวัติโรงเรียนพระปริยัติธรรม จาก "คำเล่า"
ปัจจุบัน 2551 มีเณร 120 รูป พระ 6 รูป ยังขาดปัจจัยเพื่อการศึกษาของพระเณรอีกมาก.....
ที่นี้มีพระธาตุทันใจ และพระเจ้าทันใจ เชิญสักการะขอพรได้
...................................................................................................
พระมหาแผน
"เด็กๆ พวกนี้เป็นคนยากจน พ่อไปทาง แม่ไปทาง
เป็นโจรไปก็มีท่านว่าฉันเอาเค้ามาเลี้ยงอย่างน้อยๆ
ก็สั่งสอนเค้าให้เป็นคนดีในสังคมได้ หรือถ้า
เด็กมันมีบุญวาสนา ก็จะได้เป็นเนื้อนาบุญ สืบต่อพระศาสนาต่อไป...."
......................................................................................................
"อาตมาภาพ ขอบิณฑบาต เป็นอาหารแห้ง เช่น ข้าวสาร
เครื่องปรุงรสแกงต่างๆตลอดถึง ผัก ปลา หมู ไก่ เป็นต้น"
......................................................................................................
* **โรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสายสามัญศึกษา**
สำนักสงฆ์ บ่อเงินบ่อทอง** **ต. หนองแหนอ.พนมสาร คาม จ.ฉะเชิงเทรา**
หมายเลขบัญชี** 203-0-06304- 5**
ธ. กรุงไทย สาขา พนมสารคาม **
ชื่อบัญชี ร.ร. ปริยัติธรรมบ่อเงินบ่อทอง***
...............................................................................................................
การเดินทางไป ร.ร. ปริยัติธรรมบ่อเงินบ่อทอง
ขับไปฉะเชิงเทรา แล้วออกไปทางสี่แยกพนัส ตรงไป ทางอำเภอ บางคล้า เลยแยกเข้าอ.บางคล้าไปอีก 7-8 กม. มีทางแยกหนองปลาตะเพียน ให้เลี้ยวขวาไปสัตหีบ
ไปอีกประมาณ7 กม. มีคลองสำโรง เลี้ยวซ้ายไปตามคลองอีก 4 กม. ทางเข้าวัดจะอยู่ทางขวามือ
โทร 038 135238 / พระมหาแผน 081-9408541
...............................................................................................

ขอเชิญท่านเป็นหนึ่งร่วมสร้างสานฝัน
เป็นพลังให้เณรน้อยได้ศึกษา
เสริมชีวาสดชื่นทนทำดีโปรดกรุณา
ขอภักษาให้เณรน้อยได้ต่อแรง
....................................................................
พลังใดท่านให้เณรในพระศาสนา
ต่อชีวาเณรปลูกพืชดีคู่เจริญวัย
ท่านให้แรงพลังกำลังความดีใด
ขอท่านได้พลังกำลังเพิ่มทวี
.....................................................................
ขอกุศลส่งต่อเนื่องให้ท่านอิ่ม
ที่สุดยิ่งขอคำ"ไม่มี"อย่าบังเกิด
ให้ท่านประสบพบสิ่งดีเลิศ
พ้นการเกิดเจ็บแก่สุดจบนิพพาน.
..............................................................................................................
..................ขออนุโมทนา...._/|\_....ต่อความดีกับทุกท่านครับ....................
............................................................................................

 

หนทางหมื่นลี้เริ่มที่ก้าวแรก
ประสบแปลกแตกต่างจากหนังสือ
อักษรคือบรรยายกลั่นจากปลายมือ
มิสู้มือเท้าก้าวนอกออกเดินทาง

 

ความดีใดที่ท่านเริ่ม ณ บัดนี้
เป็นบุญที่ท่านได้ ณ เดี๋ยวนั้น
ขอกุศลผลบุญส่งท่านทัน
ชาตินี้นั้นได้เสวยผลบุญตน

 

กาลครั้งหนึ่งเคยแยกอยู่เคียงคู่
ต่างคนอยู่ทำชั่วเสมอเหมือน
ท่านทำชั่วฉันเสริมไม่อยากเตือน
ทำเสมือนไม่รู้รักมากเกรงช้ำใจ

ด้วยรักมากจึงอธิฐานให้เคียงคู่
ท่านอยู่เราขออยู่ติดทุกชาติไป
แรงชั่วทำเสมอกันนั้นดลให้
อยู่ใกล้ติดชิดกันสม อธิฐาน

อันว่าความรักทำให้คนมักตาบอด
ต่างมุ่งออกแสวงหาสิ่งสะสม
แต่เมตตารักรักอย่างวิญญูชน
ไม่สะสมแม้อยู่ร่วมร่วมทำดี


การทำดีคือละชั่วเราผู้เลือก
แม้เป็นเปลือกกรรมอยู่ได้อาศัย
เปลือกกรรมดีจะอยู่ปราศจากภัย
เปลือกกรรมชั่วชั่วให้อยู่อย่างร้อนลน

ทำชั่วคู่ชั่วเรา............เลือกได้
คู่ดีทำดีไว้...............คู่ดี
ทำชั่วคู่ดีให้..............แยกกัน ตามกรรม
นรกชั่วหรือสวรรค์ดี......เลือกเอง

<!-- / message --><!-- sig -->__________________

 

สังคหวัตถุ ๔<HR style="COLOR: #ffffff; BACKGROUND-COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- / icon and title --><!-- message -->

หนึ่งให้ในสิ่งสินทรัพย์อภัยทาน
หมั่นตรวจการกิจเพื่อนเข้าช่วยเหลือ
ให้ทางถูกบอกทางผิดไม่คลุมเครือ
คอยเอื้อเฟื้อให้เพื่อนเพิ่มความดี

สองวาจาสงวนระวังขัดแย้ง
น้อมยิ้มแย้มถ่อมตนพูดออ่นหวาน
ทำจิตเมตตาหวังสุขเพื่อนอยู่นาน
พูดออ่นหวานปลอบเพื่อนคลายทุกข์ใจ

สามบำเพ็ญประโยชน์หวังสุขเกิดแด่เพื่อน
หมั่นเยี่ยมเยือนยามทุกข์ช่วยคลายเบา
ยามมีสุขหวังเพื่อนสุขเกิดเช่นเรา
ชวนให้เขาเข้าหาธรรมนำสุขใจ

สี่คือรวมสามข้อต้นทำเสมอ
ไม่พลั้งเผลอทำทำหยุดไม่เกิดผล
ทำให้ได้เป็นปกตินิสัยตน
จึงได้ยลว่าเพื่อนดีคือเราเอง

 

ก่อนถึงวันพรุ่งนี้

อย่าตายเสียก่อนได้รู้จัก
ตวงตักความสุขอันมหัศจรรย์
เกิดจากปรากฏการณ์ทางจิตพลัน
ที่คุณไม่คิดฝันจะได้เป็น

เป็นของขวัญที่เรียกสติมา
ติดกายามิใช่พาสติไป
ขอมอบไว้เพื่อแสดงความจริงใจ
มอบด้วยใจให้ด้วยปราถนาดี
....................................................
ราตรีสวัสดิ์...รุ่งอรุณให้กลับตื่น
ให้สดชื่นเหมือนอรุณอันสดใส
สิ่งใดผิดแล้วให้แล้วไป
เริ่มต้นใหม่ด้วยความดีสติมา

 

แอ๊บแบ้ว<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_1584078", true); </SCRIPT>


คิดถึงแบ้ว....
แอ๊บแบ๊ว...
คิดถึงแบ้ว....
แสนนานแล้ว...
แบ้วไปซ่อน.....
อยู่ไหนหนา....
ดูห้องกลอน...
เงียบวังเวง....
แบ้วไม่มา....
เมื่อไหรน๊าๆๆ...
แบ้วจะมา....
ที่ห้องกลอน.....
-*-

 

ความตายหรือมรณาหรือดับสูญ
ความตายหรืออาดูรหรือห่วงหา
ความตายหรือความว่างหรือชินตา
ความตายหรือเสาะหาหรือมาเอง

จะบอกลา..ราตรีที่สงัด
จะบอกลา..ความจัดของแสงจ้า
จะบอกลา..คืนวันที่ผ่านมา
จะบอกลา..ความกลัวที่เคยมี

จะขอเริ่มต้นใหม่อีกซักหน
จะขอเริ่มเป็นคนที่สร้างสรร
จะขอเป็นคนใหม่ในอีกวัน
จะขอเป็นตัวฉันที่ปล่อยวาง

 

<!-- / message --><!-- sig -->__________________[/quote]
กวาดเอยกวาดหนอจะขอกวาด
อย่าให้ขาดสติหนอนะพ่อเอ๋ย
กวาดให้ลดกวาดให้หมดอย่าละเลย
อย่านิ่งเฉยกวาดให้หมดลดจากใจ

กวาดกิเลสกวาดตัวป่วนรบกวนจิต
กวาดความคิดกวาดจิตยึดติดหนอ
กวาดให้พ้นกวาดให้หลุดไม่เหลือตอ
กวาดใจหนอให้ผ่องทั้งนอกใน

 

ดีใจที่ยังมีคน..............คิดถึง
ไปบุญกฐินจึง.............หายหน้า
ครั้นกลับมาถึง............นอนเงียบ
บุญทานของฝากให้......อนุโมทนา

คิดถึงแบ้ว.จริงหรือ......น้องแก้ว
แอ๊บแบ๊ว.มาแล้ว........บ่ซ่อน
คิดถึงแบ้ว.น้องแก้ว.....กล่าวกลอน
แสนนานแล้ว.วิ่งว่อน....ทำบุญ กฐินทาน

แบ้วไปซ่อน.ทำบุญ............อยู่ไหน
อยู่ไหนหนา.อยู่ไกล............เชียงใหม่
ดูห้องกลอน.หายไป...........ไม่เห็น
เงียบวังเวง.ปล่อยท่านใหม่....แต่งกลอน ไม่เงียบ

แบ้วไม่มา."ต้นสักใหญ่"......แต่งกลอน ไพเราะ
ผูกกลอนสำเนียงเสนาะ.......บรรยาย
ที่ห้องกลอน.กลับฟื้นเพราะ...อั้งไล้ กลับมา
เพราะก่อนหน้าอั้งไล้หาย.....นานกลอน หลายวัน
-*-
.......................................................................

 

ภัย ๔ อย่างของผู้ภาวนา
โดย หลวงปู่ชอบ ฐานสโม
กลางดึกคืนหนึ่งขณะที่หลวงปู่กำลังจำวัดอยู่ ท่านได้สะดุ้งขึ้นอย่างแรง พระผู้ปฏิบัติอยู่ใกล้ๆ ต่างรีบจัดหมอนและผ้าห่มถวายท่าน องค์หนึ่งสงสัยจึงกราบเรียนถามท่านว่า ท่านสะดุ้งตื่นด้วยเหตุใด หลวงปู่เลยบอกศิษย์ว่า ดูเมื่อกี้นี้ ไม่เห็นพระมีแต่จระเข้อยู่เต็มกุฏิ ไปดูซิ นอนอยู่ใต้ถุนตัวหนึ่ง นอนอยู่บนเตียงตัวหนึ่ง ตัวใหญ่ๆ นอนอยู่ตรงกลาง ไปดูซิ...ใช่ไหม... พระเณรรีบไปดู ก็จริงดังท่านว่า...!กล่าวคือ แทนที่จะเห็นภาพพระเณร ศิษย์ของท่านกำลังนั่งภาวนาอย่างเอาเป็นเอาตาย ให้สมกับที่ปวารณาตัวถวายเป็นศิษย์พระกรรมฐาน แต่กลับมีพระเณรนอนอยู่ใต้ถุน...บนเตียง...องค์ใหญ่นั้นนอนตรงกลาง.... ไม่น่าประหลาดใจที่ทำไมบรรดาศิษย์จึงเกรงกลัวท่านกันนัก ท่านไม่ต้องลุกเดินไปตรวจตราดูใคร ท่านเป็นอัมพาต นอนอยู่กับที่ แต่ท่านก็ทราบได้ดีว่า ศิษย์คนไหนภาวนาหรือไม่ ผู้ไม่ภาวนา ท่านเห็นเป็นภาพจระเข้นอนกลิ้งเกลือกกองกิเลสอยู่...!หลวงปู่เตือนเสมอถึงภัย ๔ อย่างของพระกรรมฐาน ท่านสอนให้ศิษย์ของท่านควรระวัง...ระวังเหมือนถ้าเฮาจะลงไปในฮ้วงน้ำข้ามโอฆสงสารก็ต้องระวังภัย ๔ อย่างคือ คลื่น หนึ่ง จระเข้ หนึ่ง วังน้ำวน หนึ่ง....และ ปลาร้าย อีกหนึ่ง ท่านบอกศิษย์ให้ระวัง ทั้งคลื่น ทั้งจระเข้ ทั้งวังน้ำวน และปลาร้าย ความดื้อดึงไม่อดทนเชื่อฟังต่อโอวาทที่ครูบาอาจารย์พร่ำสอนแนะนำ เปรียบด้วยภัย คือ คลื่น ความเห็นแก่ปากแก่ท้อง เห็นแก่หลับแก่นอน ไม่บำเพ็ญเพียร เปรียบด้วยภัย คือ จระเข้ กามคุณ ๕ อย่าง...รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส เปรียบด้วยภัย คือ วังน้ำวน ใครหลงติดกามคุณทั้ง ๕ นี้ ก็จะ “ติด” เหมือนลิงติดตัง อยู่ในวังน้ำวน และมีแต่จะถูกกระแสน้ำดูดจมลงอย่างไม่ต้องสงสัย มาตุคาม ที่พระพุทธเจ้าสอนพระอานนท์ไว้ก่อนจะเสด็จปรินิพพานว่า...ควรหลีกเลี่ยงไม่พบปะด้วย...หากจำเป็นต้องพบปะก็ไม่ควรพูดด้วย...หากจำเป็นต้องพูดด้วยก็ต้องพูดด้วยความสำรวมมีสติ...ท่านเปรียบด้วยภัย คือ ปลาร้าย...! ผู้จะผ่านพ้นโอฆสงสาร หรือห้วงน้ำใหญ่ ไปถึงพระนิพานได้ จะต้องอาศัยหลักของความเชื่อ...ต้องเชื่อมั่นในหลักคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า เชื่อมั่นในปฏิปทาทางดำเนินของครูบาอาจารย์ จะต้องมีความเชื่อมั่นแน่นอนว่า มรรคผลนิพพานเป็นของมีอยู่จริง เมื่อเราเชื่อว่า มรรคผลนิพพานมีอยู่จริง เราก็ปฏิบัติมุ่งต่อมรรคผลนิพพานได้ เมื่อเราเชื่อว่ามนุษยสมบัติมี สวรรคสมบัติมี เราก็ทำทาน รักษาศีล ไหว้พระ เจริญเมตตาภาวนาให้ยิ่งๆ ขึ้นไป เมื่อเราเชื่อว่าจิตของเราเป็นธรรมชาติที่ไม่ตาย รูปร่างกายเราต่างหากที่แตกดับ เมื่อเราเชื่อว่าโอวาทคำสอนของครูบาอาจารย์ เราก็ขวนขวายสร้างคุณงามความดี สร้างบุญกุศล เป็นอริยทรัพย์อริยบารมีฝังไว้สำหรับติดตัวเราไปทุกชาติทุกภพ จนกว่าจะถึงพระนิพพาน ถ้าเราไม่เชื่อโอวาท ไม่เชื่อกรรมดีกรรมชั่ว จิตใจก็หวั่นไหวเป็นลูกคลื่นมากระทบจิตใจ สู้คลื่นแรงที่ซัดโถมมาไม่ไหวก็อาจจะจมน้ำตาย ผ่านคลื่นมาได้ หากมาติดการเห็นแก่ปากท้อง ไม่ปรารภความเพียรถูกจระเข้ร้ายฟาดฟันงับลงสู่ใต้ท้องน้ำ หรือกลายเป็นจระเข้ไปเสียเอง ดังนิมิตเกิดขึ้นฟ้องหลวงปู่ก็ได้ ผ่านคลื่น ผ่านจระเข้ ก็อาจมาติดวังน้ำวน มัวรัก มัวชอบ มัวหวง มัวห่วง มัวอาลัย ในรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส เกิดความยึดถือมั่นหมายว่าเป็นของเรา เดี๋ยวเจ็บ เดี๋ยวป่วย กลัวเป็นหนัก กลัวล้มตาย กลัวแก่ กลัวตาย ไม่แต่ร่างกายของเรา แม้ที่อยู่ ที่อาศัยก็ห่วงก็หวง กลัวชำรุด ทรุดโทรม ร่างกายของคนอื่น ก็ห่วง ก็หวง ก็อาลัยไปด้วย จิตใจก็หวั่นไหว แหวกว่ายอยู่กลางวังน้ำวน หลงยึด หลงติด ก็ถูกกระแสน้ำดูดลงสู่วังน้ำวน เป็นวัฏฏวนตลอดไป หลบคลื่น หลบจระเข้ หลบวังน้ำวน เผลอๆ อาจจะถูกปลาร้ายจับกินเป็นภักษาหาร ศิษย์ของท่านเองก็ต้องสึกหาลาเพศออกไปนักต่อนักแล้ว ท่านจึงเตือนศิษย์เสมอถึงภัย ๔ อย่างของผู้ภาวนา
จากหนังสือ : ฐานสโมบูชา http://variety.teenee.com/foodforbrain/6415.html

ภัยสี่ของผู้ภาวนา สี่คือ
หนึ่งภัยจรเข้คือ.... เกียจคร้าน นอนจม
สองภัยคลื่นลม..... ดื้อครู พร่ำสอน
สามภัยวังน้ำวน.....หลงติด กามคุณ
สี่ภัยปลาร้ายวอน... มาตุคาม จงระวัง

 

http://palungjit.org/showthread.php?t=5439
นิราศกราบพระพุทธบาทสี่รอย
หนึ่งชีวิตต้องไปไหว้รอยพุทธบาท
เป็นโอกาสเกิดเมืองไทยในร่มพุทธ
แนะนำพุทธบาทสี่รอยงามเลิศสุด
บาทพระพุทธท่านประทับไว้อย่างชัดเจน

ไหว้ที่เดียวอธิฐานบุญเพิ่มสี่เท่า
เสริมบุญเก่าเพิ่มทวีสี่คูณแสน
เทวดาผู้ยิ่งใหญ่ในเมืองแมน
สองพันปีล่วงท่านดลให้พบเจอ

การไปกราบนั้นไปไม่อยาก
แต่ลำบากเดินทางด้วยไกลแสน
ถึงรอยพระบาทได้ไหว้หายเหนื่อยแทน
เหมือนเมืองแมนได้อยู่ก็ปานกัน

เป็นหลักฐานยืนยันการอุบัติเกิด
พระพุทธเลิศในไตรภพถึงสี่องค์
รอยพระบาทสี่รอยนั้นยืนยง
ประทับคงรอพระศรีอารย์ทาบรวมเป็นหนึ่งเดียว

....มีต่อ....

 

สัจจธรรม
เมื่อเกิดมา ใช่จะมา แต่ตัวเปล่า
กรรมของเจ้า ตามมาด้วย ช่วยส่งผล
ทั้งทุกข์สุข ชั่วดี มีระคน
ทุกตัวตน มีกรรม ขักนำไป

เมื่อเกิดมา มีกรรม มาตามเจ้า
เจ้าจะเอา กรรมนั้น ไปไว้ไหน
เหมือนกับเงา ที่เฝ้า ตามเจ้าไป
นำผลให้ เกิดทุกข์สุข ทุกเวลา

จงทำดี ไว้เถิด จะเกิดสุข
สิ้นจากทุกข์ สพโชคชัย ที่ใฝ่หา
ได้รับผล กุศลกรรม ล้ำนำพา
ทั้งชาตินี้ ชาติหน้า ผาสุกเอย

(กลอนบทนี้คัดลอกมาจากในหนังสือของพุทธสถานอวี้ฉายฐาน)

 

สัพเพสัตตา

เสียงร้องขอชีวิตจิตหวาดหวั่น
เสียงห้ำหั่นเข่นฆ่าน่าสยอง
เสียงซวบซาบคอดาบเชือดเลือดไหลนอง
เสียงกรีดร้องสะท้านจิตสะกิดใจ
เสียงสัพเพสัตตาพาให้คิด
ว่าชีวิตนี้มีค่ากว่าสิ่งไหน
อเวราอย่ามีเวรอย่าเป็นภัย
ชีวิตใครใครก็หวงอย่าล่วงเกิน
ท่องสัพเพสัตตามาแต่ไหน
ยังเข้าใจเนื้อแท้แค่ผิวเผิน
ยังฆ่าบ้างกินบ้างอย่างเพลิดเพลิน
ยังใช้เงินซื้อชีวิตอนิจจา
สัตว์เกิดกายมารับใช้กรรมที่ทำไว้
เป็นเป็ดไก่กุ้งปูเป็นหมูหมา
ตามเหตุต้นผลกรรมที่ทำมา
มิใช่ฟ้าประทานไว้ให้คนกิน
มีปัญญาแต่ไฉนจึงไม่คิด
มองชีวิตกับเห็นเป็นทรัพย์สิน
เสียงกรีดร้องก่อนตายใครได้ยิน
น้ำตารินเมื่อถูกเชือดเลือดกระเซ็น
พูดว่าเขาเกิดมาเป็นอาหาร
เขาลนลานหนีตายมีใครเห็น
เขาจนใจเถียงไม่ได้พูดไม่เป็น
ช่างเลือดเย็นเข่นฆ่าไม่ปราณี
มีพืชผักมากมายนับไม่หมด
ทุกกลิ่นรสสดใสหลากหลายสี
ธรรมชาติจัดวางอย่างดิบดี
สัตว์วิ่งหนีพืชเต็มใจให้กินมัน
เพราะเรากินเขาจึงฆ่าเอามาขาย
เราสบายแต่สัตว์โลกต้องโศกศัลย์
ท่องสัพเพสัตตามาทุกวัน
เมตตากันโปรดอย่าฆ่าและอย่ากิน

(กลอนบทนี้นำมาจากหนังสือของพุทธสถานอวี้ฉายฐาน)

 

เมื่อลมหนาวพัดไผ่พริ้วต้องผัสสะ
สรีระมันอยุดนิ่งไม่ติงไหว
แม้นกายหนาวอย่าหนาวตามนะเจ้าใจ
จงนิ่งใว้ดุจดั่งดวงตะวัน...

 

ลมรักพัดพาให้ใจสดชื่น
หลับแล้วตื่น ตื่นแล้วหลับ ใจเพรียกหา
หลับไม่ลง รักท่วมท้นในอุรา
ยากจะหาคำใดมารำพัน

 

รักเธอนะ คิดถึงนะ ทุกเวลา
ยามสบตา รู้บ้างไหม นะคนดี
ว่าคนคนนี้ คอยเป็นห่วง
ว่าคนคนนี้ คอยห่วงหา
ยามลับตา ส่งใจ ไปใกล้กัน
หรือเธอคงไม่เคยรับรู้
หรือเธอคงไม่มีใจให้กัน
หรือเป็นเพียงฉันคิดไปฝ่ายเดียว

 

อยากจะเหงา ..ทำอย่างไร ..จึงจะเหงา
อยากจะเศร้า ..ทำอย่างไร ..ใคร่ขอถาม
เพราะความเหงา ..ความเศร้า ..มิติดตาม
ทุกโมงยาม.. เลยไม่รู้ ..เหงาไม่เป็น