สัตว์เช่นกระต่ายที่กินเเต่ผักเป็นอาหารตลอดชีวิตนั้น จะได้บุญไหมครับ ?

ปุจฉา สัตว์เช่นกระต่ายที่กินเเต่ผักเป็นอาหารตลอดชีวิตนั้น จะได้บุญไหมครับ ?

วิสัชนา สัตว์กินพืชเป็นรูปที่สำเร็จด้วยวิบาก คือวิบากกรรมทำให้เป็น มันไม่เป็นบุญหรอก เพราะมันเป็กรรมที่สักแต่ว่าทำ เหมือนคุณหิวน้ำ จำเป็นต้องกินน้ำนั่นแหละ

เหมือนกับที่หลวงปู่แหวนท่านว่า ถ้ากินเจแล้วจะทำให้เป็นพระอรหันต์ วัวควายก็คงเป็นพระอรหันต์ ไปแล้ว เพราะมันกินหญ้าตลอดชีวิต
(หลวงปู่แหวนท่านคงต้องการสื่อว่าองค์ประกอบแค่การกินเจ ไม่ทำให้ หลุดพ้นได้เพราะยังไม่ได้เข้าทาง ศีล สมาธิ ปัญญา)
แต่ในพระชาดก มีงูเหลือมท่านหนึ่ง(ปกติวิบากของงู คือกินเนื้อสัตว์) ตั้งใจละการกินเนื้อจนตายจากงูไปเกิดเป็นพระ อันนี้เป็นบุญ เพราะท่านงูตัวนั้น ตั้งใจละเนื้อ( ความตั้งเจตนาไว้ที่ชอบ)

 

มันก็ได้บุญตามฐานะ แต่เหตุแห่งบุญนั้นไม่ได้มาจาก ชนิดของธาตุที่เรียกไป
ตามสมมติบัญญัติ แต่มันมาจากจิตใจของมันที่ปรากฏเป็นอจิณกรรม

สัตว์ที่ต้องกินเนื้อ จำต้องมีการไล่ ล่า วางแผน กังวลในสถานที่ที่เป็นถิ่น หวง
สถานที่ที่เป็นถิ่น มีการรุกไล่ผู้บุกรุกถิ่น เรียกว่า มีกิจที่มากกว่าการกินธาตุ ตรง
นั้นจะเป็นงานของใจที่เพิ่มขึ้น และเป็นอจิณกรรมที่เพิ่มเติมไปจากพฤติกรรมปรกติ

สัตว์ที่ต้องกินเนื้อจึงมีความทุกข์จากการที่ต้องคอยคิด หลงคิด มีราคะ โทษะ อยู่
เป็นนิจ กลิ่นสิ่งใดลอยมาก็ต้องระแวดระวังคอยดู คอยไล่ คอยหา คอยดัก คอยย้าย

สัตว์ที่กินพืชจึงมีความกังวลเรื่องกิจการหาอาหารน้อยกว่า แต่เรื่อง การย้ายถิ่นหากิน
การระแวดระวังภัย การสืบพันธ์ และการธำรงค์เผ่าพนธ์นั้นมีพอๆกัน ก็เรียกว่า ยังมี
งานขอใจให้คิด ให้หลง ให้โกรธ ให้โลภ มีราคะ มากไม่แพ้กัน

สัตว์อย่างมนุษย์ หากจู้จี้ จุกจิกเรื่องมากในการกิน ก็เท่ากับเพิ่มงานของใจให้มี
มากไปกว่าที่ควรจะเป็น เป็นเรื่องไม่จำเป็น ที่เป็นอย่างนั้นก็เพราะรักตัวเอง กลัว
ตัวเองจะแปดเปื้อนอกุศล ซึ่งก็คือ ตัณหาในการรักตัวตน เป็นการสร้างงานของใจ
เพื่อเสริมอัตตาตัวเอง ไม่ใช่เพื่อลดอัตตาตัวเอง ไม่ใช่กริยาจาคะสละออก แต่เป็น
การดึงเข้ามา หมายให้บุญเข้ามาที่ตนด้วยคิดว่ามันจะดี แต่อย่างน้อยมันก็เป็นเรื่อง
ของการยึดถือศีล ซึ่งก็มีพลดีคือ ไม่ตกต่ำไปเป็น สัตว์กินเนื้อ หรือ สัตว์กินพืช

เพราะอย่างน้อยก็รู้จักคำว่า ศีล ซึ่งสัตว์กินเนื้อ หรือ สัตว์กินพืช ไม่รุ้จัก หากมัน
จะละเว้นก็เพราะเหตุปัจจัยทำให้มีนิสัยเปลี่ยนไป เช่น เกิดมาภายใต้การเลี้ยงของ
คน ภายใต้การเลี้ยงของสัตว์อื่นที่ไม่ใช่เผ่าพันธ์ตน ก็จะมีการละเว้นโดยความไม่รู้
แต่เพราะความกังวลเรื่องการหากินน้อยลง จึงมีโอกาสมีภพภูมิที่ดีขึ้น

ดังนั้น การกินอะไรไม่ใช่ประเด็นสำคัญ สิ่งที่สำคัญอยู่ที่จิตใจ หากกินอะไรสักอย่าง
เข้าไปแล้ว จิตใจทุรนทุราย ก็ผิดศีลเหมือนกันหมด ต่อให้กินผักขมแล้วต่อว่าผู้ให้
อาหารยังชีพ หรือได้กินอาหารแล้วจิตใจเศร้าหมอง มีไม่ชอบใจ มีขัดใจ ก็ส่งตกนรก
ได้ไม่แพ้การไปกินเนื้อแต่อย่างใด

 

กัมมุนา วัตตะตี โลโก สัตว์โลกต้องเป็นไปตามกรรม

 

คิดเอาเองนะ ....ว่าคงไม่ได้บุญหรอก แต่ไม่มีวิบากกรรม ก็คือไม่มีวิญญาณของสัตว์ที่กิน ตามจองเวรน่ะจ๊ะ