ทหารเขมรคึกคักมีผ้ายันต์-ตะกรุดกันกระสุน

ไม่สนับสนุนให้เกิการสู้รบ พี่น้อง คนร่วมโลก
แต่ถ้าชะตากรรมนำพาให้ต้องสู้กันในฐานะคนไทยคงจะเอาใจช่วยคนไทย

ขอให้ทุกคนมีความสุขเถิด<!-- / message --><!-- sig -->

 

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม
ไม่ฆ่ากันก็ไม่ได้เพราะทำในหน้าที่ครับ
ไม่มีใครอยากฆ่ากันเองหรอกครับ ยังมีข่าวว่าเค้านั่งกินข้าวด้วยกันอยู่ แต่พรุ่งนี้เช้าตื่นขึ้นมา
มีคำสั่งมาให้ฆ่า ถึงไม่อยากทำแต่ก็ทำ น่าสงสารนะครับ

 

เห็นแล้วสงสารเหลือเกิน

เพราะกิเลส ทำให้เราบ้ากันได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ

ขึ้นชื่อว่าเป็นมนุษย์ ผู้ใจสูง

เรามาทำใจให้สูง ดั่งเขากล่าวเราว่า มนุษย์ ดีกว่า

รบไปมีแต่เสีย สงครามไม่มีอะไรดีหรอก

 

ต่างก็เป็นเพื่อนร่วมทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น รักกันไว้เถอะค่ะ

 

รักกันไว้เถิด เราล้วนเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น

 

รู้ศึกว่าฝ่ายเขามีเครื่องบิน F 16 เพี่ยงไม่กี่ลำ รถถังไม่กี่คัน

ต้องของฝ่ายไทยสิ F 16 100กว่าลำ รถถัง 100 กว่าคันเยอะมั้ยละครับ

 

ทุกคนรักประเทศเหมือนกัน รบกันวันนี้แม้ไม่เสียชีวิตสุดท้ายเราก็หนีไม่พ้นกันทุกคน
ขอบคุณทหารทุกท่านที่ช่วยรักษาชาติเราไว้

กรรมใครใครก่อ ถ้าไม่เข้ามรรคผลฉันใด วันหนึงต้องรับกรรมฉันนั้น

 

~@ ไทยนี้รักสงบ แต่ถึงรบไม่ขลาด @~​

 

ขอบคุณพี่ได้ปกป้องประเทศชาติ ผมอยากบอกว่า พี่เท่ มากครับ

 

ยังไงๆ ก็ชาวพุทธด้วยกัน เจรจากันด้วยสันติดีกว่าครับ

 

เป็นเรื่องของกำลังใจครับ พระท่านว่าถ้าจิตเราตั้งมั่นเเล้วก็ไม่ต้องกลัวอะไร

"ตอนมีการยิงกันนั้นอาตมากำลังอยู่ในกุฏิ ห่ากระสุนพุ่งขึ้นมายังบริเวณวัด (เสียง) ราวกับพวกเราหว่านข้าวเปลือก.. แต่ไม่โดนกุฏิของอาตมาแม้แต่นัดเดียว" พระยอนกล่าว.

=อ้าวหลวงพี่ ถ้าตั้งใจยิงมันก็โดนล่ะ ง้อ ! เค้าเเค่ลองปืนกันเฉยๆ

ผมเองก็ไม่รู้เป็นอะไรเป็นนิสัยส่วนตัว เห็นใครชอบผู้อวด ว่าของตัวดีอย่างนั่นอย่างนี้ เเหม !!..หึหึ อยากลองจริงๆ

 

ทั้งสองฝ่ายไม่ได้นับการแพ้หรือชนะในสงคราม
แต่จะนับได้สิ่งที่เหลือคือนับความสูญเสีย
และจำนวนคนที่เหลืออยู่ภายหลังการรบ

 

ผมเชื่อว่า ....

วัตถุมงคลนั้น ไม่ว่าจะของไหยหรือเขมร

ก็คงจะดีพอๆกันนั่นแหละครับ

(ไม่ได้บอกว่า ดีเท่ากัน เหมือนกันนะ)

แต่ ประเด็นมันอยู่ที่ว่า ...

อย่าเอามาตัดสินกันว่า ... "ใครดีก็รอด ใครชั่วก็ตาย" ... นะครับ

บางที คนดีก้อาจจะตายได้

หรือ คนชั่วก็อาจจะรอดชีวิต .

.................

ใครจะตาย ใครจะรอดนั้น ต้องดูหลายเรื่องครับ ...

... พระเกจิอาจารย์ ปลุกเสกมาดีไหม๊

... พระผู้ปลุกเสก "ดีจริงไหม๊"

... ผู้นำไปใช้ ดีไหม๊ ใจน่ะ คิดอะไร คิดยังไงอยู่

... และก็ กรรมของเขา ที่ส่งผลในขณะนี้ เป็นอย่างไร

( กรรมดี กำลังส่งผล ก็รอดไป ... แต่ถ้ากรรมชั่วกำลังมาล่ะ ก็อาจจะไม่รอด)

................

ทุกอย่าง เป็นไปตามกรรมครับ

( กรรม คือ การกระทำ ความคิด คำพูด ของตัวเราเอง )

​

 

ไม่ได้อยู่ที่ของปลุกเสกหรอกครับ ความเมตตาเท่านั้นที่จะทำให้ดวงจิตบริสุทธิ์และทำให้เกิดอิทธิฤทธิ์ สงครามทำให้เกิดการสูญเสีย ไม่ได้อะไรขึ้นมาเลย เมื่อคุณทำร้ายคนอื่นคุณก็ทำร้ายได้แค่ตัวเอง เสียใจเอง เจ็บเองเปล่าๆ

 

ต่างคนต่างทำหน้าที่ครับ แต่ผื่นแผ่นดินที่บรรพบุรุษของเราได้หวงแหนเอาไว้ เราต้องรักษาและดำรงค์ไว้ยิ่งชีพเพื่อสืบทอดดินแดนแห่งชาวพุทธของเราต่อไป

 

เวรกรรมของชาวพุทธ

 

ให้กำลังใจทหารไทยทุกคนครับ

 

แผ่นดินไทยใครรุกราน จะยอมได้หรือ แม้นจะนับถือพุทธศาสนาเหมือนกัน

แต่ถ้าผู้นำไร้ซึ่งคุณธรรม แล้วเราจักยอมให้รุกล้ำอธิปไตยหรือ

บรรพบุรุษ ชโลมเลือดลงแผ่นดินกี่ชีวิต เพื่อใคร....

เขมร เคยเป็นเมืองขึ้นของไทยเสียด้วยซ้ำ

ในประวัติศาสตร์ เจ้านายของเขมร (นักองค์....) ยังเคยมาพึ่งพระบรมโพธิสมภาร
ของพระเจ้าอยู่หัวของไทย แล้วกลับไปบริหารบ้านเมืองของเขา
นำขนบธรรมเนียมบางอย่างของเราไปใช้....

บัดนี้ มารุกรานเราเสียแล้ว......

ช่างกตัญญูเสียจริง...

 

[music]http://203.130.131.118/sound/rethink.mp3[/music]

 

พระพุทธทำนายนี้ ได้ย่อมาจากหนังสือ "ราชพงษวดารกรุงกัมพูชา" ซึ่งนักองค์นพรัตน์ทรงรวบรวมใน พ.ศ.2420 และแปลจากภาษาเขมร โดยนายพันตรี หลวงเรืองเดชอนันต์ (ทองดี ธนรัชต์)

ตีพิมพ์ออกเผยแพร่ครั้งแรกใน พ.ศ.2460 ในงานศพพระตำรวจตรี พระยากำแหงรณฤทธิ์

มีใจความโดยย่อดังต่อไปนี้

เมื่อกาลครั้งหนึ่ง ปางที่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระชนมายุจวนครบ 80 พรรษา ซึ่งเป็นเวลาใกล้ที่พระองค์จะเสด็จสู่ปรินิพพาน จึงได้เสด็จพระราชดำเนินกระทำทักษิณาวรรตเกาะชมพูทวีป (อินเดีย) เลียบตามฝั่งมหาสาครกับพระมหาอานนทเถร

จนกระทั่งได้เสด็จมาถึงเกาะใหญ่เกาะหนึ่ง ที่กลางเกาะนั้นมีต้นหมัน (ต้นทะโลก) ขึ้นอยู่ต้นหนึ่ง ซึ่งใหญ่โต ประกอบด้วยกิ่งก้านสาขา มีโพรงในลำต้นซึ่งเป็นโพรงของพระยานาคราชและบริวาร ส่วนบนต้นหมันนั้นเป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์ตะกวดตัวหนึ่ง

ครั้นสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จถึงต้นหมันนี้ ก็ทรงนำพระมหาอานนทเถรเข้าไปประทับใต้ร่มไม้ ครั้นใกล้ค่ำ พระรุกขเทวาผู้ซึ่งอภิบาลต้นหมัน ก็เนรมิตที่พระบรรทมพร้อมทั้งพระวิสูตรถวาย

ครั้งตกกลางคืน พระยานาคราชก็นำบริวารออกมาเที่ยวเล่นตามปกติ เมื่อพบกับสมเด็จพระศาสดาจารย์ จึงเข้าไปน้อมเศียรนมัสการ ขอประทานพระธรรมเทศนา สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงทรงแสดงพระธรรมเทศนาประทานแก่ฝูงนาคีนาคา อีกทั้งบรรดาเทพเทวดาทั้งหลายซึ่งเสด็จลงมาจากสรวงสวรรค์ จนกระทั่งบางองค์ที่มีบารมีแก้กล้าก็ได้สำเร็จมรรคผล

ครั้นแล้วสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ทรงพักผ่อนพระวรกายจนกระทั่งใกล้รุ่ง จึงเสด็จขึ้นไปทรงบิณฑบาตถึงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ แล้วจึงเสด็จกลับคืนมาสู่สำนักเดิม พระพุทธองค์ทรงพระกรุณาแบ่งส่วนอาหารบิณฑบาตนั้น ประทานให้พระมหาอานนทเถรฉันด้วย ระหว่างที่ฉันอยู่นั้น สัตว์ตะกวดได้กลิ่นอาหารทิพย์ซึ่งมีรถโอชา จึงอยากบริโภคบ้างเหลือที่จะกลั้นอยู่ได้ จึงคลานเข้าไปหาพระพุทธองค์เพื่อทูลขอ สมเด็จพระพุทธเจ้า ทรงพระกรุณาปั้นพระกระยาหารปั้นหนึ่งแล้วทรงโยนไปประทานสัตว์ตะกวดนั้น

ครั้นตะกวดได้บริโภคอาหารทิพย์แล้ว ก็รู้สึกอร่อยจึงแลบชิวหาเลียปากของตนเอง สมเด็จพระพุทธเจ้าทอดพระเนตรลิ้นตะกวดที่แลบออกเลียปากนั้นว่าแตกออกเป็น 2 ซีก ก็ทรงแย้มพระโอษฐ์ตรัสพยากรณ์ว่า

ดูกรอานนท์เอ๋ย ต่อไปภายหน้าเกาะโคกหมันนี้ แผ่นดินจะงอกขึ้นอีกกว้างใหญ่แล้วจะเกิดเป็นนครหนึ่ง ซึ่งสัตว์ตะกวดผู้มีจิตเลื่อมใสศรัทธาตัวนี้ได้มากราบถวายบังคมแด่องค์พระตถาคต แล้วได้สดับตรับฟังพระธรรมเทศนา ต่อไปเมื่อสัตว์ตะกวดสิ้นชีพแล้วจะไปบังเกิดบนสวรรค์ แล้วจะได้จุติมาเป็นกษัตริย์องค์หนึ่งครองกรุงอินทปรัตนนคร

แล้วราชบุตรของกษัตริย์องค์นั้นจะเสด็จมายังที่ตรงนี้ แล้วเสกสมรสกับธิดาพระยานาคแล้วสร้างพระนคร เป็นพระราชธานีใหญ่เรียกว่า กรุงกัมพูชาธิบดี ส่วนนานาประเทศเรียกว่าเขมระภาษา

บรรดามนุษย์ชาติในพระราชธานีนี้ จะพูดจาสิ่งใดๆ ไม่ค่อยยั่งยืนอยู่ในสัตยานุสัตย์ โดยกษัตริย์ผู้ตั้งต้นแผ่นดินมีชาติกำเนิดจากสัตว์ตะกวด อันมีลิ้นแฝดแตกแยกออกเป็น 2 ซีก

พระพุทธทำนาย ตำนานบรรพบุรุษกรุงกัมพูชา กล่าวโดยสังเขปแต่เพียงเท่านี้