&...เห็นทุกอย่างตามความเป็นจริง คืออะไรครับ.....

เห็นทุกอย่างตามความเป็นจริง คืออะไรครับสงสัยครับ

สมาธิจะรักษาระดับคงอยู่ไว้ขั้นไหนถึงจะเห็นตามความเป็นจริง

สติหลักของสมาธิที่เห็นตามความเป็นจริง เป็นสติแบบไหนครับ รูปแบบการเกิด

สติที่เห็นตามความเป็นจริงเป็นแบบไหนครับ

อ่านข้อความเกี่ยวกับสมาธิเกิดความสงสัยขึ้นมาครับ :z16

 

ต้องลองฝึกสมาธิดูก่อนน่ะครับ เมื่อเกิดความรู้สึกหรือสภาวะเช่นไร ก็ค่อยๆนำมาเทียบเคียงกับข้อมูลรายละเอียดของสมาธิทีละขั้นตอน แล้วก็ไปปฏิบัติต่อ พอเกิดสภาวะเช่นไรก็นำมาเทียบเคียงต่อ ทำเช่นนี้ไปเรื่อยๆ เราจะค่อยๆเข้าใจขึ้นเองน่ะครับ แรกๆอาจจะงงๆหน่อย แต่ถ้าเราไม่สงสัยทำไปเรื่อยๆ พอถึงจุดหนึ่งมันจะค่อยๆเข้าใจอะไรได้มากขึ้นเองน่ะครับ (เพราะว่าสภาวะธรรมจากประสบการณ์ทางสมาธิบางอย่าง ลำพังการคาดเดาล่วงหน้าเราไม่อาจสัมผัสได้ชัดเจนหรอกครับว่ามันเป็นเช่นไร)

 

เอาง่ายๆก็ึคือ..
จะเห็นหรือไม่เห็นก็ดี แต่ยังมีสติรู้เห็นว่า.. รู้ว่าไม่เห็น รู้ว่าเห็น ไ่ม่ใช่เผลอเลอ หลับไหล ฝันไปตามจิตซึ่งมีปัจจัยเกิดมาจากการอ่านล่วงหน้าไว้แล้ว ..หรือที่พระท่านเรียกอาการนั้นว่า "ทึกทัก"

แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าถึงตอนนั้นยังมีสติอยู่ ?
ก็เอาสติไปกำหนดรู้ที่ลมหายใจ รู้ว่าขณะที่เห็นหรือว่าไม่เห็นนั้นๆ ณ.ขณะนั้นๆหายใจเข้า ยาว สั้น ก็รู้ว่าหายใจเข้า ยาวสั้น หายใจออก ยาวหรือสั้น ก็รู้ว่าหายใจออก ยา่วหรือสั้นอยู่ ไม่ได้เคลิ้มหลับไหลไปกับสิ่งที่เห็นหรือสิ่งที่คิดไปล่วงหน้าจากการอ่านมาล่วงหน้าหรือคิดล่วงหน้ามาก่อน
เป็นต้นฯ

จุดประสงค์ของการที่ให้เอาจิตไปจับจ้องแต่ไม่ต้องเพ่งไม่ต้องเกร็ง ก็เพื่อที่จะให้สติจับอยู่ที่ไดที่นึง ไม่ว่าจะเป็นปลายจมูก ซึ่งเรารู้สึกได้เมื่อเวลานั่งสมาธิ หรือที่ท้อง ยุบ พอง หรือบางท่านบางครั้งนั่งแล้วมั่นนิ่งมากๆจนแทบจะไม่หายใจเลยก็เอาสตินั้นไปจับที่ก้อนเนื้อหัวใจที่มันเต้นตุ๊ปตั๊บนั่นแหละ
คือให้รู้ ให้เห็นตามความเป็นจริงและเป็นการเตือนสติว่านี่ยังมีสติอยู่นะไม่หลงไหลไปกับอะไรๆในสมาธิ
นั่งแล้วง่วงก็รู้ว่าง่วง นั่งแล้วปวดขาปวดก้น ก็ให้รู้ว่าปวด และปวดตรงไหน "รู้ว่าเริ่มปวด ยังปวดอยู่ หายปวดแล้ว" ปวดมากถึงมากที่สุดก็แค่กำหนดรู้ว่าปวด ปวดตรงไหนๆเท่านั้นแหละ นี่เป็นการยกตัวอย่างของคำว่า "รู้ตามความเป็นจริง" ก็กำหนดรู้มันตรงนั้นแหละเป็นการฝึกให้สติมีความไวในสิ่งต่างๆที่เข้ามากระทบ
เมื่อปฏิบัติไปซักพักแล้ว สติ มีความไวพอแล้วจากการกำหนดรู้ตามอาการข้างต้นแบบหยาบๆได้ละเิีอียดแล้ว สติก็จะกำลังพอที่จะกำหนดรู้อาการแบบละเอียดตามขั้นตอนของมันเอง
ขอจงปฏิบัติไปเถิด ..

อ่อ..ขอแนะนำอีกอย่าง อย่าได้เที่ยวไปอ่านอะไรๆจนจิตขุ่นมัวซะล่ะ
ข้อสำคัญที่สุดคือ "สติ" ขอกล่าวไว้เ่ช่นนี้ก็แล้ว เดี๋็ยวก็รู้เอง รู้ตอนไหนก็ตอนนั้นแหละ และรู้อยู่คนเดียว ปิดปากให้่เงียบ ถามเฉพาะกับคนที่สมควรต้องถามนะ
อย่าไปเิิอิกกระเิริก ฉันนี่ฝึกสมาธินะเว้ยยย..อย่านะเว่ยยย...เป็นต้นฯ
เอาล่ะ สำรวมกาย วาจา ใจ

เจริญในธรรมครับ

 

http://wimutti.net/ สนใจก็ไปฟังนี่ไปอ่านเลยครับชัดเจนฟังพระอาจารย์ปราโมทย์ หลายๆๆเที่ยวจะเข้าใจง่ายครับ

 

...อาการ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และสลายตัว ไปในที่สุด...ถ้ารู้ เข้าใจ ยอมรับ วางลงเสียได้ ชื่อว่าเห็นตามความเป็นจริง...

...สมาธิเริ่มต้น ตั้งแต่ปฐมฌานขึ้นไป พอจะเห็นได้.....

...จตุตถฌาน จึงมีกำลังสามารถวางลงได้อย่างเด็ดขาด.....

 

ที่สำคัญมากที่สุดนะครับ อย่ามัวแต่อ่าน ทำเลยครับ อ่านมากไม่ทำไม่รู้จริง มีแต่สัญญาไม่มีปัญญา ทำจริงแล้วเกิดข้องข้องใจค่อยหาคำตอบไปเรื่อยๆจาก พระพุทธเจ้า และครูบาอาจารย์ต่างๆครับแนะนำ http://audio.palungjit.org/

เห็นทุกอย่างตามความเป็นจริง คำตอบมีอยู่แล้วครับในคำถาม อธิบายเพิ่มเติมคือ เห็นตามกฏพระไตรลักษณ์ ทุกสิ่งทุกอย่าง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไป ไปยึดถือก็เป็นทุกข์

สมาธิขั้น อุปจารสมาธิ สามารถวิปัสสนาได้

สมาธิ + วิปัสสนา = ปัญญา
ปัญญา(รู้เห็นตามความเป็นจริง เอื้อให้ตัดกิเลส)

 

เข้าใจทางโลกเห็นโลกนี้บนความจริงเท่าไหน...เหตุเกิด...ผลเกิด...อริยะสัจ
เข้าใจทางธรรมนี้เท่าไหน....ว่าเหตุเกิดจากอะไร...ผลเป็นอย่างไร
ปัญญาเกิดเท่าไหน
แล้วจะไปปฏิบัติธรรมหรือไม่อย่างไรขอรับ
ใช่หรือไม่อย่างไรขอรับกระผม

เพื่อนสมาชิกเหล่าสหายธรรมท่านนำทางมาดีมากเลยขอรับ....ผมอ่านแล้วมาสรุปเอาของเพื่อนๆนะขอรับ.....ของผมเองยังคิดไม่ออกขอรับ
กราบขอบพระคุณยิ่งขอรับ

 

คือ ผมกลัวหลงเข้าใจเอาเองครับ หรือทึกทักเอาเองว่าเราเริ่มเห็นตามความเป็นจริงแล้วทั้งที่ผมยังไม่เห็น
ช่วงก่อนหน้านี้ผมนั่งสมาธิ วันหนึ่งผมเดินไปเจอน้ำที่พื้นที่นองอยู่หลังฝนตก
แล้วมีลมพัดกระทบผิวน้ำเป็นระลอกคลื่น ความรู้สึกที่ได้จากการได้เห็นครั้งนั้น
มันยังติดตาผมเลยครับ ความรู้สึกเหมือนสมัยตอนที่เราเป็นเด็ก เหมือนกลับไปเห็นธรรมชาติ
ที่เห็นตอนเป็นเด็กอีกครั้งครับ เลยไม่ค่อยเข้าใจว่าที่ได้เห็นมันคืออะไร บวกกับไปอ่านเรื่องสมาธิเลยสงสัยขึ้นมาครับ

เลยอยากจะรู้รายละเอียดลำดับการเห็นตามความเป็นจริง ที่พอจะเปรียบเทียบออกมาให้พอเข้าใจได้
เพื่อกันการหลงทางและจะได้ยึดเป็นแนวทางที่ถูกต้องครับ
เหมือนต้นไม้ต้นเดียวกันแต่คนแต่ล่ะวัยมองเห็นและสัมผัสกับต้นไม้ได้ไม่เหมือนกัน ความอ่อนโยนที่สัมผัสได้และเข้าถึงต้นไม้ได้ก็ไม่เหมือนกัน :z16

 

ในกรณีอย่างนี้ พระสูตรสติปฏิฐาน4 กำหนดลมหายใจเพื่อดึงสติให้อยู่กับปัจจุบันเท่านั้นครับ ลมหายใจ นี่แหละคือราวเกาะที่จะเดินทางจากต้นไปสู่ยอดและสุดยอดของปัญญา
"เมื่อสมัยเด็กๆเราเคยเตะหมาตกน้ำ พอโตขึ้นมีบางครั้งแว๊ปเข้าในหัวเกิดความสงสารมันขึ้นมา" ถามว่าเรากลับไปอุ้มมันขึ้นมาจากน้ำได้หรือไม่ ?
นั่นก็เช่นเดียวอดีตที่ผ่้านมาแล้วมันไม่ได้เอื้อประโยชน์ในการเจริญกรรมฐานหรือในการปฏิบัติธรรมเลยแม้แต่น้อย
มีแต่จะรั้งไว้ในบ่่วงแห่งความทุกข์และสุขซึ่งมันเป็นอันเดียวกันนั่นแหละ

อย่าลืมนะครับราวเกาะ ไม่ต้องกลัวหลงครับถ้ารีบขว้าและมีวิริยะพอที่จะดูจิตดูใจตัวเองให้บ่อยๆพอและรู้เห็นตามความเป็นจริง
คิดก็รู้ว่าคิด ฟุ้งก็รู้ว่าฟุ้ง นี่แสดงว่าคุณยังมีสติอยู่เหมือนกันที่ยังสามารถดักความคิดเห็นของตัวได้ และยังรู้เห็นตามความเป็นจริืงอยู่
ขอให้ปฏิบัติไปเถิดครับ

อนุโมทนาสาํธุครับ

 

ขอบคุณทุกๆท่านครับ

 

เห็นทุกอย่างตามความเป็นจริง คืออะไรครับสงสัยครับ
ก็คือเห็นในวิปัสสนาญาณครับ เห็นว่าการเกิดแก่เจ็บตายเป็นทุกข์ มีสภาพเดียวที่เที่ยงคือพระนิพพาน

สมาธิจะรักษาระดับคงอยู่ไว้ขั้นไหนถึงจะเห็นตามความเป็นจริง
ขั้นขนิกสมาธิก็อาจจะพอเห็นความเป็นจริงได้ แต่จะเห็นได้ชัดกว่าถ้าเป็นฌาณตั้งแต่ฌาณ1ขึ้นไป จึงต้องมีสมถะคู่วิปัสสนาครับ

สติหลักของสมาธิที่เห็นตามความเป็นจริง เป็นสติแบบไหนครับ รูปแบบการเกิด
สติที่เห็นตามความเป็นจริงเป็นแบบไหนครับ

เป็นแบบที่มีอุเบกขาครับ คือเห็นแล้วก็วาง รู้แล้ววาง รู้แล้วไม่ยึด
เช่นเห็นว่าร่างกายมีความน่ารังเกียจ ถ้าเราไปมีอารมณ์เกลียดร่างกาย มันก็เป็นโทสะครับ
ต้องเห็นว่าเป็นของธรรมดา เราไม่อยากมีร่างกายอีก แล้ววางเฉยในร่างกาย
เป็นสติที่เกิดจากอำนาจของฌาณ ฌาณ4เหมาะที่สุดครับ

 

ชาม4 กินถึงตรงนี้ก็อิ่มได้แล้วล่ะ (ฮา)

อ่านของคนอื่นๆด้วยนะครับท่าน คนจะเดินขึ้นเขาจะให้แต่เข้ามองยอดเขา เดี๋ยวก็ไปเหยียบเอาหลุมที่มีแต่พืชคลุมไว้หรอก จะเดินขึ้นเขาควรมองที่ไหน ?
ก็มองทางเดินสิ ถูกไม๊ ? ไอ้ประเภทพาคนไปหลงแต่อภิญญาหลงติดอยู่มีเยอะแยะ
นั่นไม่ใช่ทางที่เหมาะที่ควรจะเวลาที่เหลือน้อยนิดของเราไปจมอยู่ที่นั่น

หมั่นมองดูจิต คิดชำระให้สะอาดใส ห่างไกลซึ่งมารร้าย ขอสิ้นซึ่งภพชาติ
คำนี้ดีมีกำลัง เพิ่มศัทธา อย่างแรงกล้า แล้วตอนนี้ดูจิต ใช้สติปัญญาพิจารณาด้วยเด้อ..

เขาก็เหมือนคอมฯใหม่ๆ ฮาร์ดดิสก์ยังเหลือ พื้นที่ว่างเยอะพอที่จะป้อนซอฟแวร์ สัมมาิทิฐิ.exe ได้สบายๆ
มีตัวสัมมาิทิฐิเป็น OS คอยสแกนไวรัส หลง.exe และจำพวก มิจฉาทิฐิ.exe ที่มักจะเข้ามากับความซุปเปอร์อวิชชา.exe

รู้สึกว่าไอ้ ฌาญ4 นี่มันเป็นอะไรกลายเป็นแฟชั่นสำหรับนักปฏิบัติไปแล้วนะ
ผู้รู้ผู้เห็นแล้ว หรือผู้ที่ยังไม่รู้ยังไม่เห็นก็ดี ต้องปล่อยวางและสักแต่่ว่านะครับ อย่าไปหลงไหลติดใจในกิเลสแบบละเอียด อันที่อย่างที่พระอาจารย์ท่านพูดเสมอว่า
พุทธศาสนาแก่นแท้ของมัน ไปได้ง่ายมาก แต่หลายพันปีผ่านมามนุษย์ที่สืบทอดกันมา
ล้วนไปเสริมเติมแต่ง ปรุงแต่งในสิ่งที่ตัวเองชอบ สิ่งที่ตัวเองคิดว่าดีแล้ว ลงเข้าไปด้วย
จึงทำให้การที่จะเข้าถึงแก่นแท้ของพุทธศาสนานั้น จึงมักมาติดอยู่เปลือกวงนอกๆ และกลับไปสำคัญว่านั้นคือแก่นมันล่ะ

เอาล่ะๆ..ที่กล่าวมานี้เป็นเพียงการดักความคิดเห็นผิดๆที่จะเกิดหรือเกิดอยู่แล้ว ให้ลดน้อยลงเพื่อตัวของนักปฏิบัติเองและตัวของผู้ที่คิดเป็นผู้บรรลุธรรมรวมถึงผู้ที่บรรลุทำด้วยเช่นกัน
ขอจงมีสติให้มากๆ มีสติเป็นตัวรู้ และีรู้ รู้ รู้ เท่านั้นและสักแต่ว่ารู้ ไม่ลงไปร่วมไม่ลงไปเล่น
ขอให้เข้าใจไว้อย่างนั้นด้วยเถิด

อนุโมทนาครับ

 

ฌาณ4 นั้นเป็นเครื่องอันจำเป็นที่จะเข้าให้ถึงซึ่งความเป็นพระอรหันต์
ถ้าหากไม่มีฌาณ4แล้ว ก็จะเป็นพระอริยได้ถึงแค่พระโสดาบันกับสกิทาคามีเท่านั้น
เนื่องจากพระอนาคามีจะต้องมีอธิศีล และอธิจิต
คือทรงอย่างต่ำถึงฌาณ4
ฌาณ4 นั้นแท้ที่จริงแล้วเป็นของไม่ยากที่จะปฏิบัติหากรักที่จะปฏิบัติจริงๆ
ประกอบกับมีครูบาอาจารย์ ที่บอกอารมณ์ และวิธีการ
ใช้เวลาเพียงแค่ไม่ถึงชั่วโมงก็ทำได้แล้วครับ

การที่ฝึกแล้วเข้าไม่ถึงฌาณ4
จึงหลงไปปรามาส ฌาณ อภิญญา ว่าไม่ใช่หนทางที่จะบรรลุธรรมตะหาก
ที่เป็นความเห็นที่ผิดเป็นมิจฉาทิฏฐิอย่างเต็มประตู
เพราะอัธยาศัยในการบรรลุธรรม
มีถึง4รูปแบบตามแต่จริตของคน
ไม่ได้มีแต่สุกขวิปัสสโกเท่านั้น
ยังมีเตวิชโช ฉฬภิญโญ ปฏิสัมภิทัปปัตโต

คนที่คิดว่าตัวเองเป็นสุกขวิปัสสโก แท้ที่จริงแล้วอาจจะเป็นฉฬภิญโญก็ได้
ดังนั้นขอให้ทุกๆคนศึกษาให้ครอบคลุมการปฏิบัติทุกสาย
แล้วจึงคิดอีกทีว่าเรามีจริตเหมาะกับสายใด

ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

เราเห็นโลกแบบนี้ครับ เราเคยถามตนเองว่า(ยกตัวอย่างแค่คนนะครับ) คนทั้งหลายที่เราเห็นกันอยู่นี้ว่าสวยงาม หล่อ ทั้งหลายนี้ เป็นแบบที่เรารู้สึกจริงๆหรือที่เรารู้สึกว่าสวยนั้น
สวย เพราะอะไร มีคำตอบปิ๊งมาเลยครับว่า มันสวยเพราะเราเป็นเราคือ เราเป็นคน
คนจึงสวย ซึ่งอันที่จริงแล้วผู้หญิงที่เราเห็นว่าสวยนั้นจริงๆแล้วมันไม่ได้สวยจริงสำหรับโลกเลย แต่มันสวยจริงสำหรับ คนเท่านั้น สัตว์อื่นนอกจาก คน ไม่เห็นว่าผู้หญิงสวย
เข้าใจไหมครับ
เช่นเดียวกัน กับ อาหารทำไมอาหารที่เรากินจึงอร่อยนั้นก็เพราะเราเป็นเราคือเรามีปราสาทสัมผัสแบบคน คือปราสาทสัมผัสที่หยาบแบบคน และละเอียดได้แค่นี้
ถ้าหากเรามีปราสาทสัมผัสที่ละเอียดได้มากกว่านี้เชื่อไหมครับว่า อาหารทั้งหลายที่เรากิน
จะไม่อร่อยแบบนี้ จะไม่หอมแบบนี้
คนทั้งหลายที่เราเห็น ก็จะไม่ไช่แบบนี้ถ้าตาเราเห็นได้ละเอียดมากขนาดกล้องจุลทัศ
คนที่หน้าเกลี้ยงๆทั้งหลายแหล่ เราจะเห็นเป็นหน้าเน่า ไขมันไหลเยิ้มตลอดเวลา
เข้าใจบ้างไหมคับ
ที่ได้อธิบายนี้เป็นแบบหยาบๆนะครับ คือเป็นแบบที่พอจะไช้สติปัญญาแบบโลกๆคิดตามได้
ที่ละเอียดมากกว่านี้เราไม่อธิบายนะคับ

 

เมื่อใดหน่ายจากสุขจากกาม ก็จะไปแสวงหาสุขที่ร้อนน้อยกว่า นั่นก็คือ ญาน ^-^

 

อย่าพึ่งไปกลับมาอ่านก่อนๆ..เมื่อวานกำลังจะตอบแล้ว พอดีมีธุระัเลยตอบไม่ทัน
เราว่านาย ปรุงแต่งมากไป กลับมาๆ..กลับมาอ่านก่อน
อย่าได้คิดว่าตัวเองแน่กว่าดีกว่า เจ๋งกว่า..
อ่านมากน่ะยอมรับข้อมูลเยอะ แต่อย่าลืมอ่านแล้วปล่อยวางมั่งนะ

เอาล่ะๆ..จะตอบ
ในเมื่อเราตีได้ไกลกว่านั้นทำไมไม่ปักธงที่นิพพานเล่า ไปปักไว้ทำไมที่ ฌาญ4 คนนั้นคนนี้เค้าว่่าเหาะได้
หายตัวได้ กลายเป็นว่ากูอยากอยู่เพื่อสิ่งนั้นมากกว่าการไปพระนิพพานหรือพระอรหันต์
อย่ามัวหลงไหลไปเชื่อพวกร่างทรงนะ พวกนั้นตายไปไม่รู้จะได้เกิดหรือเปล่า ถอยกลับออกมา
ตำราที่เคยอ่านมาเอาเก็บไว้ซะ อยู่กับตัวเองตามดูจิตมันก็พอแล้ว มันมีแค่นั้น
ตามรู้ตามดูเท่านั้น แต่นี่กางตำราออกมาเหมือนวาดลายแทงเลย
เวลาเราเดินทางครั้งแรกก็มันจะไปทางสายหลัก พอเดินทางบ่อยๆแล้วเริ่มคุ้นกับเส้นทางก็ต่อรถเอาเองอันไหนมันจะใกล้กว่าประหยัดกว่า
แต่ธรรมะไม่เหมือนกับการต่อรถลงเรือ เดินตรงอย่างเดียว ทุกอย่างมันมีขั้นตอนของมันอยู่แล้ว
ขออุปมาไว้อย่างนี้ก็แล้ว

กลับมาเจริญในธรรมเถิด

 

คือ ผมคิดว่าความคิดที่แตกต่างอาจเพราะ ตัวหนังสือมันอธิบายได้แค่ตัวหนังสือ
อธิบายให้เหมือนความปราถนาของผู้ส่งไม่ได้ pig_cryy2 เลยจำกัดอยู่แค่ตัวหนังสือนะครับ

เหมือนประโยคนี้ ตีความได้มากมายเลยครับ
ใช้ความมีตัวตนแสวงหาความไม่มีตัวตน



เด็กเปรียบเสมือนผ้าขาว จิตยังบริสุทธิ์อยู่เยอะเลยครับ เขาเป็นอนาคตของชาติ
มีกรรมพันธ์ติดตัวมา แต่ก็คงสู้ความแว้ดล้อมของผู้คนและสังคมไม่ได้ :z16
สังคมดีมีชัยไปกว่าครึ่งครับ

 

คิดได้อย่างนั้นก็ดีครับ
บ่งบอกถึงความ มีความเป็นกลาง อยู่บ้าง..

อนุโมทนาครับ

 

ยังไงก็ขอให้Mr.Boy_jakkrit พึงเจริญในธรรมก็แล้วกันครับ
ถ้าผมตอบได้ไม่ถูกใจประการใด ก็ขอกราบขอขมาด้วยครับ ไม่โกรธน้า<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_1693521", true); </SCRIPT>