อยากทราบว่าเพราะอะไร เดี๋ยวนี้เหมือนผมหายใจด้วยปอดได้

เดี๋ยวนี้เหมือนผมหายใจได้ด้วยปอดอ่ะครับไม่ว่าจะไปไหนหรือทำอะไร มันเหมือนกับลมหายใจมันออกทางหน้าท้องได้อ่ะครับ อยากทราบว่าเพราะอะไร ใครรู้ช่วยบอกหน่อยนะครับ

 

เป็นไปได้ เคยอ่านหนังสือกฏแห่งกรรม หลวงพ่อจรัญฯ นะ ตอนท่านประสบอุบัติเหตุ ท่านก็หายใจทางสะดือ

รอคนอื่นที่รู้ มาตอบละกันนะ

 

แล้วปกติท่านหายใจด้วยเหงือกหรอท่าน ล้อเล่นนะอิอิ

 

สงสัย
คงฝึกวิชา แบบ
ฮาวเอี้ยงฮง ครับ

ล้อเล่น ครับ

 

ไม่มีอะไรมั้ง ก็แค่ลมหายใจมันละเอียดขึ้น

เพราะความกระวนกระวายที่เคยๆ มันหายไป

การหายใจก็เลยไม่กระโชกโหกหาก ก็เลยหายใจแบบเบาๆ สบายๆ

แต่คงจะมีการเอาจิตไปจับที่ท้องจุดเดียว จุดอื่นก็เลยหายไปหมด

เลยรู้สึกว่า กายนี้มีแค่ตรงท้องขึ้นมา

ก็นี่ ทำการเห็นไป จิตมันรับรู้ เป็นธาตุรู้ รู้ได้ทีละอย่างเดียว พอจับ
จิตแช่ไว้ที่ท้อง มันเลยเห็นแต่ที่ท้อง เรียกว่า กายในกายปรากฏ

คราวนี้ก็เอามายกเป็นปัญญา ดูความรู้สึก เดี๋ยวก็รู้สึกว่าหายใจด้วยท้องได้

เดี๋ยวก็ไม่รู้สึกและ ทำบ่อยๆ ทำเนือง ก็จะเห็นเหมือนจิตมันวิ่งไปวิ่งมา ระหว่าง
ท้องกับสิ่งสนใจอย่างอื่น ก็ดูไปอีกเรื่อยๆ เนืองๆ จนไม่สนใจเรื่อง ท้องหายใจได้

วิตก วิจารเรื่องนี้หายไป ก็จะเห็นความคิดเป็นเพียงสังขารธรรม จิตในจิต เวทนาในเวทนา
ธรรมในธรรม มันก็จะพอเห็นทางธรรมของพุทธะ

ถ้าตอนเห็นจิตวิ่งไปวิ่งมาได้ แล้วไปเล่นย้ายฐาน เสียเวลา ก็จะผลิกไปเป็นฤาษีไป
แล้วถ้าไปแล้ว ก็จะกลับมายาก เรื่องของกุศลไม่แท้ ถ้าไปชำเลือง มันก็ลากไป
ยาว น้อยคนจะหยุด และกลับมาได้

อนุโมทนา

 

ออกมาทางหน้าท้องนี่อาจเป็นกระเพาะก็ได้นะ ไม่ใช่ปอดหรอก อิอิ

 

กล่าวกันไว้อีกหน่อยดีกว่า

กรณีเอาจิตจับหน้าท้อง จนมันเกาะแนบสนิท หากทำไปเรื่อยๆ สัญญาจะอ่อนลง
เวาทนาจะอ่อนลง จะค่อยหลับตาแล้วถอยความรู้สึกออกจากโลก ตรงนี้จะรู้
สึกว่าเหมือนพ้นโลก พ้นกิเลส จะออกอาการคล้ายๆว่าได้นิพพาน ก็จะอุปทานขึ้น
แล้วปล่อยจมต่อจนกระทั่ง สัญญาดับ เวทนาดับ จริงๆไม่ได้ดับเพียงแต่มันหมด
กำลัง เสมือนเหลือแต่จิตที่เกาะท้อง กับ ท้องที่เกาะ(รูปขันธ์) คือ เหลือกขันธ์1

ภพแบบนี้เราเรียกว่า ภพอาสัญญีสัตตา หรือ พรหมลูกฟัก

ถ้าทำได้ก็จะเอาฝังดินได้ ฝังตุ่มปิดฝาได้ จะไม่ตาย ถ้าตายก็ตัวใส ไม่ขุ่นเพราะ
ตอนตายมันไร้ความกระวนกระวาย

แต่ถ้าไม่ตายฝึกไปเรื่อยๆ ด้วยคิดว่าเป็นนิพพาน ให้สังเกตตาจะแข็งๆ จ้องอะไร
แข็งไปหมด เพราะจิตมันคุ้นกับการกดเอาไว้ เป็นกันหลายสำนักลองเปิดๆดู
สายไหนสายนั้น ตาแข็เมื่อไหร่จะมีกรรมฐานที่ชี้ลงไปที่การเพ่งรวมเป็นจุด บ้าง
ก็ว่า นั่นคือกลาง ทางสายกลาง

จริงทางสายกลางก็ต้องเล่นดูจิตมันวิ่งไปเกาะ มันส่าย มันหนืดๆ มันไหวๆ มันจิ๊กๆ
ตอนที่มันย้ายออก สัดส่ายตามธรรมชาติของจิตที่เขาเป็น แล้วเราเอาใจเป็นคน
ดูสังเกตการสัดส่าย ไหวๆ นั้นอีกที การที่ถอยออกมาเป็นคนดู มันจะเหมือนแยก
ออกมาเป็นอีกจุดหนึ่ง ไม่ใช่จุดที่ท้อง ที่จมูก ที่เหนือสะดือ ก็ตรงนี้เรียกว่ากลาง
ทางสายกลาง เพราะมันจะเห็นทั้งรูป(จุด) และนาม(ส่ายๆ)อยู่ทั้งสองส่วน โดยที่
จุดที่เป็นผู้ดูนิ่งอยู่เฉยๆ ตรงนี้ก็คือ การดูเฉยๆ รู้เฉยๆ เป็นสติสัมปชัญญะอยู่ตรงนี้
ที่เอื้อให้เกิดสัมมาสติ สัมมาสมาธิ สัมมาปัญญาอีกตามเหตุปัจจัย

 

ขอบคุณนายนิวรณ์ที่แนะนำนะครับ แต่ผมไม่ได้รวมจิตไว้ที่หน้าท้องนะครับผมรวมจิตที่กลางคิ้วเวลาทำสมาธิ แต่ว่ามารู้สึกว่าลมมันทะลุตัวเองเฉยๆในช่วงเวลาหลังๆน่ะ ก็รู้สึกเหมือนใช้ปอดหายใจ -*-

 

อ้อ ยังเล่นพลังอยู่เนอะ งั้นก็ดูๆไป เราก็กล่าวเพื่อยกไว้หนึ่ง กับปิดไว้หนึ่ง
ก็ฟังเล่นๆไปก่อน

ส่วนเรื่องพลัง ไม่อยากแนะ ถามคนอื่นคงอธิบายได้ถึงพริกถึงขิง ก็อย่าลืม
ดูอาการจิตที่มันวิ่งไปรู้หละ รู้อยู่ที่คิ้ว แล้วไปรับรู้เย็นร้อนเอื่อยๆผ่านลำตัว ให้
ผมอธิบายเดี๋ยวก็ลง งั้นๆ อีก จะพลอยจืดๆ

ดูพฤติจิตได้ มันส์กว่า นา..........ถ้าทำได้ จะดูคิด แบบเจ๊ได้ และแจ่มขึ้นอีกก้าว

 

นั่นไม่ใช่ลมหายใจที่เป็นธาตุสี่ (มีก๊าซออกซิเจน เป็นต้น)


แต่เป็น "ลมปราณ" ครับ แสดงว่า ปอด และหน้าท้อง เปิดแล้ว คือ
จักระหน้าอก และจักระท้องน้อยเปิดออก จึงสามารถแผ่ลมปราณ
ออกทางสองทางได้ หรือจะดึงปราณภายนอกเข้ามาก็สามารถทำได้


ลองใช้ปลายนิ้วมือหายใจบ้างสิครับ คิดเหมือนปลายนิ้วคือปลายจมูก
ลองดูสิว่า มีอะไรออกมาไหม รู้สึกไหมว่าสิ่งที่เข้าๆ ออกๆ เป็นอย่างไร?

 

ถ้ารู้สึกสัมผัสถึงลมปราณได้แล้ว ให้ทดลองดังนี้ครับ


1. ลองสัมผัสพระธาตุ เจดีย์ธาตุ ดูสิ จับกระแสพลังได้ไหม เป็นแบบไหน?
2. ลองสัมผัสพลังเทพพรหม ดู โดยสัมผัสองค์เทวรูปต่างๆ ที่ศักดิ์สิทธิ์
3. ลองสัมผัสพลังจากตัวคน ที่มีพลังมากๆ ดูสิว่า พลังของเขาเป็นแบบไหน
4. ลองสัมผัส "พลังภายในของตนเอง" ที่เคลื่อนไปมา หรือเข้าออก ดูให้ชัดๆ


จำความรู้สึก ที่รู้สึกว่าเป็น "ลมหายใจเข้าออกท้อง" ได้ใช่ไหมครับ จับความรู้สึก
ระเอียดประมาณนั้นละครับ ระดับนั้นละ ฝึกไป ประเมิรไปด้วยว่า "มากน้อยยังไง"

 

ขอบคุณที่แนะนำนะครับคุณเฮ้งตงเอี๊ยง ที่ผมทำปัจจุบันนี้คือนั่งสมาธิโดยเฉลี่ยวันละ20นาทีครับแล้วก็ดูจิต ว่าเวลาทำอะไรในแต่ละวันก็จะจับความรู้สึกตัวเองว่าอยู่ในอารมณ์ไหนบ้าง

 

สาธุๆ ดีแล้ว


สมัยนี้ แค่รู้ด้วยปัญญา ไม่ค่อยเข็ดกันเท่าไรนัก (รู้แต่ยังทำ)
เลยต้องหาวิธีให้ปฏิบัติแบบลุยๆ เอาอภิญญาไปเลย ตายเป็นตาย เจ้งเป็นเจ้ง


เห็นแบบจะๆ แล้ว มักจะเข็ด เพราะ "ของจริง" ครับ

 

ถ้าทำสมาธิ พร้อมๆ ไปกับการดู จิต ให้ทำไปเรื่อยๆ

เจออะไรก็ตาม อย่าหยุดค้นคว้า

เรื่องของสมถะ หรือ พลัง ถ้าเคยทำมาก่อน หรือ เคยมีภพชาติ
ที่มีความเกี่ยวเนื่องกับสายของสมถะสมาธิ มันจะไปเห็นเอง

แต่ถ้าหยุด ไปค้นคว้า ท้ายที่สุดมันจะไปหยุดที่เดิม คือส่วน
สุดในสายสมถะแต่ละสาย

ถ้าเราไม่หยุดดู ไม่ค้นคว้า ก็จะไปเรื่อยๆ ยังเห็นอาการได้
อีกเยอะ เพราะสังสารวัฏนั้นยาวนานมาก ทำอะไรมาบ้าง
ยากที่จะบอก แต่ถ้าหยุดค้นคว้า ก็ย่ำรอยเกวียน

อย่างลมออกหน้าท้องหรือหลัง ถ้าทำไปเรื่อยๆ ยังจับอยู่ก็ไม่
มีอะไรมาก ก็เป็นการย้ายอะไรบางอย่างไปมาตามกาย ก็จะ
ได้ลมที่ไปอัดที่จุดทำให้กล้ามเนื้อแข็ง ฟันแทงเฉพาะจุดไม่
เข้า ถ้าโดนระดมยิงก็ตายซี้แหง

ถ้าย้ายไปที่มือ ก็จะเห็นเส้นเอนมันทำงาน เห็นชีพจรทำงาน
ก็จะเล่นไปเรื่อยๆอีก ไม่ได้ประโยชน์อะไร ยกเว้นจะออก
งานวัด ถ้าไปเห็นเข้า ยกขึ้นดูว่ากายมันทำงานของมันเอง
มันไม่ใช่เรา มันมีกระบวนการทำงานของมันเองได้ ถ้าเห็น
แบบนี้ได้มีประโยชน์กว่า

วัดเส้าหลินเดี๋ยวนี้เปิดเป็นสถานท่องเที่ยว แสดงปาหี่ไปแล้ว

แต่ถ้าไม่หยุดดูนะ มันจะไปเรื่อยๆ แล้วจะเห็นว่า ชีวิตมีแต่เรื่อง
ชั่วคราว ที่พาเราไปติดได้นานเป็นปีเป็นชาติ หลายภพ

เห็นไปเยอะๆ เนืองๆ มีประโยชน์กว่าจะไปเป็น จะไปทำอะไรให้
เนิ่นช้า

เราก็ชวนเดินทางธรรม เข้าหานิพพานละนะ แต่ก็แล้วแต่เด็กโชว์พาวจะเห็นควร