คู่แค้น..กลับชาติ

ก่อนสิ้นลมหายใจเมื่อชาติที่แล้วคงได้กล่าวคำอาฆาตพยาบาทกันไว้มาชาตินี้ถึงได้มาประหัตประหารกันทั้ง ๆ ที่คู่ต่างสภาพ ต่างศักดิ์ศรีแต่ต้องมาพบกัยเพราะ..แรงอาฆาต ทั้ง ๆ ที่แสนเกลียดและสุดเซ็งแต่จำต้องจำยอม เพราะสภาพของลูกศิษย์วัดนั้น ต้องทำทุกอย่างที่เป็นภารกิจภายในของหลวงตา ที่ชอบเลี้ยงหมาเลี้ยงแมว รวมกันแล้วไม่ต่ำกว่า ๒๐ กว่าตัวขึ้นไป เปี้ยก หรือเจ้าเปี้ยกที่พ่อแม่เอามาฝากหลวงตาเพราะที่บ้านยากจนและมีลูกหลายคน ได้ให้ปรนนิบัติรับใช้ถวายหลวงตา เจ้าเปี้ยกสุดจะอิดหนาระอากับหมาแมวพวกนี้ ถ้าหลวงตาอยู่ท่านจะเป็นผู้คลุกข้าวปลาให้แมว และหมาหนังกลับ คือหมาขี้เรื้อน

แต่ถ้าวันไหนหลวงตาไม่อยู่เป็นที่แน่นอนละ ทั้งหมาทั้งแมวจะต้องอดข้าวกันเป็นแถว เจ้าเปี้ยกยังเป็นเด็กแค่ ๑๑-๑๒ ขวบ จะไม่ยอมคลุกข้าวให้ มันคิดว่านี่เป็นการลงโทษที่พวกนี้ทำสกปรกโสโครก ทำให้ต้องมีงานเพิ่มมากขึ้นในแต่ละวัน โดยเฉพาะขี้หมานั้น เจ้าเปี้ยกจะต้องล้างที่ชานกุฏิหลวงตาทุกวัน วันไหนโชคไม่ดีก็ต้องซักจีวร สบงด้วย โดยไม่มีสิทธิ์คัดค้าน มันล้างไป ซักไป แล้วด่าไป เพราะกลิ่นนั้นเหม็นชวนเวียนหัวแทบอาเจียน
ทั้งหมาทั้งแมวเหมือนจะรู้ทางจิตได้ดีว่า วันไหนที่หลวงตาไม่อยู่อย่างน้อยก็มื้อหนึ่งละที่ต้องอด เจ้าเปี้ยกลูกศิษย์หลวงตาจะแกล้งได้ไม่บ่อยนัก เพราะใจจริงของเจ้าเปี้ยกแล้วมันรักเมตตาสัตว์เหมือนกัน บางที่ให้ข้าวหมาแมวก็นึกเสียว่า ถ้าพวกมันหากินเองได้ คงไม่มารบกวนขอเขากินอย่างนี้หรอก บางครั้งเจ้าเปี้ยกหายไปวันสองวันยังคิดถึงหมาแมว นี่คือความดีมีจิตใจเมตตาของเจ้าเปี้ยก
ไอ้นิน เป็นหนึ่งในจำนวนหมาที่เจ้าเปี้ยกต้องคอยดูแล และไอ้นินก็เป็นจ่าฝูงของบรรดาหมาวัน เจ้าเปี้ยกเห็นมันมาตั่งแต่วันแรกที่หลวงตาอุ้มมันมาจากข้างถนน เพราะท่านกลัวว่าจะถูกรถทับตาย จึงสงเคราะห์มันมาเลี้ยง และชื่อนี้หลวงตาเป็นผู้ตั้งให้ สีของไอ้นินดำสนิท อ้วนน่ารักมาก ตอนที่มันมายังเป็นลูกมาอยู่เลย อาหารวัดข้าวก้นบาตรมีโปรตีนมาก ไอ้นินถึงได้โตวันโตคืน มันกินเก่งกินเร็วจนหมาตัวอื่นกินไม่ทัน รูปร่างในตอนนี้แข็งแรง สัดส่วนเฉียด ๆ อัลเซเชี่ยน ขนแบนเรียบติดหนังเป็นเงา เขี้ยวขาวยาวแหลมเวลาหมาตัวอื่นกำลังกิน เมื่อไอ้นินปรี่เข้าไป แฮ้เดียว ทุกตัวต้องหลบกันห่างจุกตูด หลีกห่างไปไกลเลยที่เดียว
ไอ้นินไม่เคยก้มหัวให้ใคร ไม่ว่าจะเป็นพระหรือเณร จะมีแต่หลวงตากับเจ้าเปี้ยกเท่านั้น มันเป็นกฏของธรรมชาติที่ว่า

 

อ่านแล้วน่าสลดหดหู่ใจเป็นยิ่งนัก ใครเลวกับเราก็ดับได้ที่เรานั่นเอง แต่ก็ยากยิ่ง
เพราะ เจอแบบนี้เข้าไปก็งงชีวิตเหมือนกัน

 

อโหสิกรรมนะ

 

เศร้าจังเลยนะคะ

 

โถ น่าเศร้าจริงๆ
เคยอ่านเจอเรื่องคล้ายๆกันนี้ค่ะ แต่เป็นของจีน ว่างๆจะเอามาลงค่ะ

 

มะเร็งร้ายทางจิตใจ..

ทุกวันนี้ โรคที่คร่าชีวิตคนไทยมากที่สุด ติดอันดับท๊อปเท็นโรคหนึ่ง คือ โรคมะเร็ง ไม่ว่าจะเป็นมะเร็งตับ มะเร็งปอด มะเร็งลำไส้ สารพัดที่จะเป็น แต่โรคหนึ่งที่เป็นแล้วทำให้เรามีความเป็นอยู่ไม่ปกติสุข ได้แก่ โรคมะเร็งทางจิตใจ คือ

 

ขอบคุณครับ

 

การให้อภัย หรือ อภัยทาน เป็นสิ่งที่ให้กันได้ ไม่ว่าจะเป็นทางกาย วาจา ใจ ด้วยการสลัดความโกรธ ความอาฆาตจองเวรจองกรรมต่อกัน ด้วยความไม่เบียดเบียน ความไม่ประทุษร้ายกระทบกระทั่งกัน เจริญเมตตาจิตอยู่เป็นปกติทุกลมหายใจเข้าออก ถึงแม้ว่า การให้อภัยนั้นแม้จะเป็นเรื่องยาก เพราะเป็นเรื่องของจิตใจ แต่ถ้าใครเห็นแก่ความสุขที่ตนเองพึงจะได้รับ พิจารณาเห็นโทษภัย อันเกิดจากการอาฆาตพยายาทอยู่เป็นประจำ ก็ย่อมจะทำให้เรารู้จักดูแลจิตใจตน บริหารจิตใจตน ไม่ให้ตกอยู่ในความมืดบอด ยกจิตใจตนให้พบกับแสงสว่าง

การให้อภัยนั้น เป็นทานที่ยิ่งใหญ่ ไม่ใช่ว่าเราอาฆาตเขาแล้วเราจะไม่ตาย หรือ เขาอาฆาตเราแล้วเขาจะไม่ตาย เรามีชีวิตอยู่กันไม่นานก็ตายจากกันไปแล้ว อย่าได้ตอบแทนกันด้วยความแค้นที่มีอยู่ในใจอีกเลย สังคมเราทุกวันนี้วุ่นวายพอแล้ว เรามาตอบแทนกันด้วยความดี ความมีเมตตาต่อกันดีกว่า ยืน เดิน นั่ง นอน เราก็จะได้พบกับความสุขอย่างที่เราคาดหวัง เป็นสิ่งที่ไม่ต้องลงทุนด้วยเงินแสนเงินล้าน แต่ถ้าทำได้ก็จะรับผลตอบแทนที่คุ้มค่าเกินกว่าที่เงินแสนเงินล้านจะหาซื้อได้ เป็นสิ่งที่เราฝึกได้ให้ได้ เรามาเริ่มฝึกเริ่มให้กันดีกว่านะ ฝึกร้ายก็จะได้ร้าย ฝึกดีก็จะได้ดี ให้สิ่งใดเราก็ย่อมได้รับสิ่งนั้นเป็นสิ่งตอบแทน…สาธุ

สา ธุ สาธุ ค่ะ เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร<!-- / message --><!-- sig -->

 

การให้อภัย หรือ อภัยทาน เป็นสิ่งที่ให้กันได้ ไม่ว่าจะเป็นทางกาย วาจา ใจ ด้วยการสลัดความโกรธ ความอาฆาตจองเวรจองกรรมต่อกัน ด้วยความไม่เบียดเบียน ความไม่ประทุษร้ายกระทบกระทั่งกัน เจริญเมตตาจิตอยู่เป็นปกติทุกลมหายใจเข้าออก ถึงแม้ว่า การให้อภัยนั้นแม้จะเป็นเรื่องยาก เพราะเป็นเรื่องของจิตใจ แต่ถ้าใครเห็นแก่ความสุขที่ตนเองพึงจะได้รับ พิจารณาเห็นโทษภัย อันเกิดจากการอาฆาตพยายาทอยู่เป็นประจำ ก็ย่อมจะทำให้เรารู้จักดูแลจิตใจตน บริหารจิตใจตน ไม่ให้ตกอยู่ในความมืดบอด ยกจิตใจตนให้พบกับแสงสว่าง

การให้อภัยนั้น เป็นทานที่ยิ่งใหญ่ ไม่ใช่ว่าเราอาฆาตเขาแล้วเราจะไม่ตาย หรือ เขาอาฆาตเราแล้วเขาจะไม่ตาย เรามีชีวิตอยู่กันไม่นานก็ตายจากกันไปแล้ว อย่าได้ตอบแทนกันด้วยความแค้นที่มีอยู่ในใจอีกเลย สังคมเราทุกวันนี้วุ่นวายพอแล้ว เรามาตอบแทนกันด้วยความดี ความมีเมตตาต่อกันดีกว่า ยืน เดิน นั่ง นอน เราก็จะได้พบกับความสุขอย่างที่เราคาดหวัง เป็นสิ่งที่ไม่ต้องลงทุนด้วยเงินแสนเงินล้าน แต่ถ้าทำได้ก็จะรับผลตอบแทนที่คุ้มค่าเกินกว่าที่เงินแสนเงินล้านจะหาซื้อได้ เป็นสิ่งที่เราฝึกได้ให้ได้ เรามาเริ่มฝึกเริ่มให้กันดีกว่านะ ฝึกร้ายก็จะได้ร้าย ฝึกดีก็จะได้ดี ให้สิ่งใดเราก็ย่อมได้รับสิ่งนั้นเป็นสิ่งตอบแทน