ผวาปอบสิงหญิงชราวัย80ปี

มีครับ แต่เรียกคนละแบบ พวก แวมไพร์ มนุษย์หมาป่า ซอมบี้ นั่นหละครับ สงเคราะห์รวมเป็นพวกเปรต ปอบ ครับ

 

ต้องเก่ง ซิครับ ไม่เก่ง จะแก้ได้ รึของแบบนี้ ผู้รู้จริงมีน้อยแล้วทุกวันี้

 

เห็นในนี้เคยโพสต์ไว้ ว่ามีโรงเรียนผลิตผีปอป แต่ไม่รู้แน่ชัดว่าจังหวัดไหน ลองสอบถามเวปมาสเตอร์ดูนะ เพื่อจะได้เบาะแสบางอย่าง หรือว่าเป็นนักศึกษาจบหลักสูตรปอปหยิบ จากวิทยาลัยปอป ส่งมามาฝึกงาน(ดูงาน)หรือเปล่า เป็นความคิดเห็นส่วนตัวครับ....4444

 

จากรุ่น(รุ่น1..อดีตเกิดไม่ทัน...)...สู่รุ่น(รุ่นปัจุบัน..2552...)....สืบสานเจตนารมณ์ ของบรรพบุรุษ(ปอปหยิบ) และวัฒนธรรมโบร่ำโบราณ มิให้สูญหายไปจากใจคน ติดแน่น ฝังนึบไปอีกนานแสนนาน....4444

 

เพื่อผลักดันให้เกิดงาน และสร้างรายได้กระจายสู่ภูมิภาคชุมชน....4444

 

กัวงะ

 

ผมเคยอ่านประวัติของหลวงพ่อจรัญ ท่านก็เคยไปเจอชาวอิสลามโดนผีสิง

น่าจะคล้ายๆ กับเหตุการณ์นี้ หลวงพ่อท่านสวด "กรณียเมตตาสูตร"

แล้วแผ่เมตตาไปให้ผีตนนั้น ผีก็ยอมพูดดีด้วยแล้วก็เล่าที่มาที่ไป

ในที่สุดก็สามารถช่วยชาวอิสลามคนนั้นได้

 

โดยจริงแล้ว ของอินเดีย แรงกว่าของเขมร ครับ ยืนยัน เพราะอินเดียเป็นรากเหง้าเขมร

 

จะลองใช้วิธีดีๆก่อนก็ได้มั้งคะ เช่น ทำบุญ แล้วแผ่เมตตา หรือกรวดน้ำไปให้ ถ้ายังไม่ยอมออก แบบว่าจนปัญญาแล้วจริงๆ ก็คงต้องหาหมอผีมาช่วยไล่

และนี่ก็เป็นเรื่อง(ที่ผู้อ่านคู่สร้าง คู่สมบอกว่า)จริง เกี่ยวกับผีปอบที่ประเทศลาวค่ะ อย่าลืมใช้วิจารณญาณนะคะ

http://www.koosangkoosom.com/pages/g...l.asp?hidID=11 <!-- / message --><!-- edit note -->

 

ผมว่า ทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้เขาดีกว่าครับ

 

ไม่ค่อยมีใครรู้จัก สักเท่าไหร่หรอกครับ หนังสือบางเล่มยังไม่มีเลยครับ
แต่บทนี้ดีจริงๆครับรับรอง

 

ข้อแสดงความคิดเห็นซักนิดน่ะครับ คือว่าผมพอมีประสบการณ์เกียวกับเรื่องนี้มาบ้างครับ เผื่อจะเป็นประโยชน์กับผู้อ่านได้ไม่มากก้อน้อยครับ ขอยืนยันว่าเรื่องที่จะเล่าดังต่อไปนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงกับผมทุกประการ เรื่องของผีปอบนี่เมื่อก่อนผมไม่เคยรับรู้เกี่ยวกับผีประเภทนี้ซักเท่าไหร่ ที่พอจะรู้จักบ้างก้อตามหนังทีวีจอแก้วที่นำมาแสดงกันในทีวี ก้อมีเรื่องผีกระสือยายสาย แล้วก้อผีแม่นาคพระโขนง เพราะตอนเด็กๆดูหนังผีเรื่องนี้สมัยก้อไม่มีโทรทัศน์สี มีแต่โทรทัศน์ขาวดำ ย้อนหลังไปเมื่อ30ปีที่ผ่านมาตอนนั้นผมอายุประมาณ16ปี ครอบครัวที่บ้านรับเหมางานก่อสร้างครับ คุณพ่อเป็นผู้รับเหมาสร้างบ้าน หรือรับเหมางานก่อสร้างอาคารตามโครงการต่างๆ มีรายได้ดีครับสมัยก่อนเศรษฐกิจดีมาก พูดง่ายๆว่าก่อนฟองสบู่จะแตกครับเงินสะพัดดีครับ ตอนนั้นผมเรียน ปวช1ช่างก่อสร้าง ก้อมีโอกาสได้ไปช่วยงานพ่อผมช่วงปิดเทอม ซึ่งช่วงนั้นพ่อผมรับงานกับโครงการแห่งหนึ่งที่ถนนพระราม4ก่อสร้างคอนโดมิเนียมผมได้มีโอกาสไปศึกษางานและช่วยพ่อผมทำงาน ตอนนั้นคนงานเรามีน้อยมี20กว่าคนซึ่งมันไม่เพียงพอ พ่อผมจึงเดินทางไปรับลูกน้องมาเพิ่ม ที่จังหวัดเพรชบูรณ์ ซึ่งเป็นบ้านของลูกน้องคนสนิทของพ่อผมชื่อช่างรอด โดยช่างรอดได้นัดแนะคนงานในหมู่บ้านของตนเอง ให้มารอที่บ้านของช่างรอด ที่บ้านเตาถ่าน ชื่อหมู่บ้านแถวนั้น ผมกับพ่อของผมขับรถกระบะไปรับคนงานที่เพชรบูรณ์ไปกัน2คนพ่อลูก ออกจากบ้านตอนบ่าย3โมงกะไปถึงที่นั้นตอนเที่ยงคืนโดยโทรศัพท์นัดแนะกับช่างรอดเป็นอย่างดีว่าจะไปถึงที่บ้านเตาถ่านตอนเที่ยงคืนกว่าๆ ในขณะที่ผมกับพ่อเดินทางมานั้นก้อไม่มีเหตุการณ์อะไร เราขับรถกันมาเรื่อยๆโดยช่วงแรกๆผมจะขับ ช่วงหลังๆพ่อผมขับรถแทนเพราะผมไม่ชำนาญทางอีกอย่างก้อเริ่มเย็นแล้ว ตอนนั้นเรา2คนแวะจอดรถที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งจำไม่ได้ว่าปั๊มอะไรช่วงนั้นก้อ1ทุ่มๆกว่าๆเรา2คนพ่อลูกไปหาของกินก่อนที่จะเดินทางต่อไปที่บ้านเตาถ่าน จ.เพชรบูรณ์ พอเราหากินกันเสร็จเรีบยร้อยก่อนออกเดินทาง พ่อสั่งให้ผมไปซื้อเหล้าขาว28ดีกรี 6ขวด แล้วพ่อผมเดินหากับแกล้มไปฝากคนงาน จำได้ว่าเราไปซื้อผัดเผ็ดหมูป่า กับยำกบ แล้วก้อไก้ต้มอีก2-3ตัว ซื้อมาเป็นถุงใหญ่เลย กะเอาไปเลี้ยงคนงานที่เราจะไปรับ ผ่อผมเป็นคนไม่กินเหล้าไม่สูบบุหรี่ แต่พ่อก้อต้องซื้อกับแกล้มไปเลี้ยงคนงานเป็นน้ำใจที่พวกเขามารอ และจะไปทำงานร่วมกับเรา หลายๆคนรู้จักพ่อผมดี หลายคนก้อเป็นคนใหม่อีกไม่นานก้อคงคุ้นเคยกัน หลังจากที่รีบซื้อของกันเสร็จเรา2คนพ่อลูกออกเดินทางต่อ จากนั้นผมก้อหลับมาตลอดเส้นทาง มาตื่นขึ้นอีกที่ตอนที่พ่อปลุกผม บอกว่าตื่นได้แล้วเราถึงปากทางเข้าหมู่บ้านแล้ว ผมตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย หันไปมอง2ข้างทางไม่มีเสาไฟฟ้าซักต้นไม่มีแสงไฟ มีแต่ต้นใม้ใหญ่ๆ2ข้างทางกับแสงไฟหน้ารถของเราที่ส่องสว่างพุ่งไปข้างหน้าเส้นทางเป็นหลุมเป็นบ่อเป็นทางเกวียน ผมถามพ่ออีกไกลมั้ยพ่อบอกผมว่าขับรถข้ามฝายกันน้ำข้างหน้านี่ไปอีกไม่ถึงครึ่ง ชม.ก้อคงถึงบ้านช่างรอด ส่วนผมก้อช่วยพ่อมองทางข้างหน้า เราขับรถผ่านฝายกันน้ำไปได้ไม่นานเราก้อเลียวซ้ายเข้าหมู่บ้านเตาถ่าน บรรยากาศน่ากลัวมีแต่ต้นไม้ใหญ่ปกคลุม2ข้างทาง เราขับรถไปซักพักผมมองไปข้างทางพบหมาดำฝูงนึงประมาณ4-5ตัวได้แอบอยู่ข้างทางแสงไฟหน้ารถส่องไปกระทบดวงตามันออกสีแดงเหมือนถ่านไฟ มันกระโจนออกมาจากป่าข้างทาง ตัวมันใหญ่มากพอๆกับลูกวัวหรือลูกม้าวิ่งไล่ตามรถพ่อผม ผมเริ่มวิตกกังวล ในขณะที่พ่อของพ่อท่านไม่แสดงออกว่ากลัว สีหน้าของพ่อผมนิ่งมาก ท่านยังขับรถต่อไปเรื่อยๆ ส่วนผมไม่กล้าถามเพราะพ่อเคยสอนผมไว้ว่าเดินทางออกต่างจังหวัดที่ไหนไกลๆยามค่ำคืนเห็นสิ่งใดผิดปกติก้อห้ามทักให้นิ่งเงียบไว้ ไปเกิน5นาทีคราวนี้ผมเห็นแสงไฟขนาดใหญ่เท่าผลแอปเปิ้ล พุ่งมาจากข้างหน้าวิ่งตรงเข้ามาปะทะกระจกหน้ารถเสียงดัง เปรียะ ผมสะดุ้งมองดูนึกว่ากระจกหน้ารถจะร้าวหรือแตกแต่ไม่ ที่แตกกับกลายเป็นแสงไฟที่พุ่งมาโดนหน้ารถแตกออกเป็นเสี่ยงๆแล้ววิ่งไปตกที่หลังรถกระบะดังตึ่ง ผมหันไปมองหน้าพ่อ ผมเอ่ย ด้วยน้ำเสียงเบาๆ พ่อ พ่อผมหันมามองหน้าผมแล้วยิ้มท่านพุดว่า อืม รู้แล้วเห็นแล้วลูก เดียวก้อถึงบ้านไอ้รอดแล้ว ผมรู้สึกเหมือนกับว่ากระบะหลังรถมันหนักเหมือนมีคนนั่งขย่ม จากนั้นไม่นานพ่อผมกับขับรถมาถึงหน้าบ้าน กดแตรเรียกให้ช่างรอดแกมาเปิดคานไม่ไผ่ที่ขวางหน้าทางเข้า ผมเห็นตารอดเดินลงมาจากเรือนพร้อมลูกสาวตัวเล็ก อายุไม่น่าเกิน10ขวบ เดินตามพ่อแกมา พ่อผมขับรถมาจอดในบริเวณบ้าน พ่อกับผมลงจากรถมาทักทายช่างรอดก้อคนงานที่รวมตัวกันประมาณ10คนได้ พ่อบอกให้ผมไปขนของที่ซื้อมาฝากก้อมีเหล้าขาวกับกับแกล้มเอาไปให้เมียช่างรอดเอาไปใส่จานมากินกัน พอผมขนของลงจากรถผมเห็นเด็กผู้หญิงลูกสาวช่างรอดล้มเป็นลมพับไปต่อหน้า ช่วงรอดอุ่มลูกสาวเข้าไปในบ้าน ผมก้อไม่ได้สนใจคิดอะไร ผมก้อตามพ่อผมเข้าไปในลานใต้ถุนพร้อมคนงานที่จะมาเบิกตังล่วงหน้าเพื่อเอาไปให้ลูกเมียของตนคนล่ะ500บาทบ้าง1000บาทบ้าง ใครที่ยังไม่มีครอบครัวก้อยังไม่เบิก ผมมีหน้าที่จดว่าใครเบิกไปคนล่ะเท่าไหร่ ไม่นานนักช่างรอดเดินมาหาพ่อผม บอกว่า นายช่างครับ ช่วยไปดูลูกสาวผมทีมันเป็นลมหลับตาตัวแข็งนอนไม่ไหวติง เรียกก้อไม่รู้สึกตัวช่วยพาลูกสาวผมไปสถานีอนามัยที พ่อผมบอก เหรอ แกจึงรีบเดินไปดูพร้อมกับช่างรอด คนงานคนอื่นๆก้อเดินตามไปด้วยเช่นกัน ด้วยความอยากรู้ผมก้อเดินตามไปกับเขาด้วย ระหว่างที่ผมเดินทางเข้าไปในบ้านของช่างรอด เสียงหมามันเห่าหอน น่ากลัวมากครับ เห่าหอนเหมือนในหนังแม่นาคพระโขนงเลย ผมเดินตามคนงานเข้าไปในตัวบ้านของช่างรอด ผมมองเห็นลูกสาสของช่างรอดนอนตัวแข็งทื่อหลับตาพริ้ม เมียของช่างรอดร้องไห้กอดลูกสาวเรียกชื่อลูกตัวเองตลอดเวลา ผมเห็นแล้วอดที่จะสงสารไม่ได้ นายครับช่วยลูกผมด้วยมันไม่รู้เป็นไรก่อนหน้าที่นายจะมามันก้อยังดีๆอยู่ พอนายมามันเดินตามผมมามันก้อเป็นลมและก้อมีสภาพเป็นแบบนี้ช่วยลูกผมทีครับนาย ช่างรอดพูดกับพ่อผม พ่อผมเรียกให้ทุกคนออกมาห่างๆไม่ให้ไปมุงเดียวไม่มีอากาศหายใจ ทุกคนออกมายืนห่างๆยกเว้นเมียช่างรอดแกยังคงร้องไห้ข้างลูกสาวแก พ่อผมนั่งลงข้างๆเด็กผู้หญิง แกทำปากขมุบขมิบ แล้วแก่เรียก หนูๆเป็นไรลูกตื่นขึ้นมาคุยกันอย่านอนแบบนี้พ่อแม่เป็นห่วงรู้มั้ยลูก เงียบไม่มีเสียงตอบจากเด็กคนนั้น พ่อผมเรียกหลายทีไม่มีเสียงตอบ แกหันไปมองช่างรอด พ่อบอกว่าเด็กไม่เป็นไรหรอกไม่ต้องไปหาหมอ แกสั่งให้ช่างรอดไปเก็บดอกไม้มา5ดอก แล้วเทียนไขมาแล้วก้อธูปให้หาใส่พานมาเลย ช่างรอดก้อรีบไปทำตามท่ามกลางคนงานมุงอีกนับ10คน ช่างรอดนำของที่พ่อผมสั่งมาให้จนครบ พ่อผมปลดผ้าขาวม้าที่แก่คาดพุงมาพาดเฉียงที่บ่า แกรับพานธูปเทียนมา แกยกมือพนมบ่นไรก่อไม่รู้ผมไม่ได้ยิน เพราะสายตาผมมองไปที่เด็กผู้หญิงคนนั้น ผมแอบสังเกตุเห็นว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นมือเริ่มขยับ พ่อผมพอบ่นไรหรือท่องไรเสร็จก้อไม่ทราบ แกนั่งลงข้างๆเด็กคนนั้น แกบอกให้ลุกขึ้นมาคุยกัน เด็กคนนั้นลุกขึ้นมาเหมือนว่าง่ายๆตาเด็กยังคงหลับแต่ตัวลุกขึ้นมานั่ง
พ่อผมถามว่ามากันกี่ตน มันแย่งกันตอบว่ามา5ตน เสียงที่เปล่งออกมาจากเด็กเป็นเสียงผู้หญิงบ้างผู้ชายบ้างเสียงคนแก่บ้างเหมือนแย่งกันพูด พ่อผมถามว่ามานี่มีจุดประสงค์อะไร เสียงที่ออกจากปากเด็กผู้หญิงคนนั้นก้อพูดต่อไปอีกว่า นายของมันให้ตามมาดูคนแปลกหน้าให้มาแฝงกิน แล้วมันบอกว่าแฝงไม่ได้เพราะจิตแข็งมาก พ่อผมบอกว่า ฉันน่ะรู้แล้วที่พวกแกตามมา มันเงียบไม่ตอบ
พ่อผมถามไปอีกว่าแล้วต้องการอะไรจากเด็กคนนี้ มันตอบไปอีกว่าจะมากินเครื่องเส้นแล้วมันบอกว่าว่ามันอยากกินเหล้าขาว กับผัดเผ้ดหมูป่า ยำกบ ไก้ต้ม
เอาไปให้มันกิน ผมแอบคิดในใจเอ่ะ มันรู้ได้ไงว่าเราซื้อของพวกนี้มา มันตอบออกมาเลยว่ามันรู้ มันอยากกิน ให้เอามาไวๆ ผมน่ะหน้าจืดเลยไม่คิดว่ามันจะรู้ความคิดผมได้ จากนั้นพ่อผมก้อให้เมียช่ายรอดไปเอาของทั้งหมดน่ะใส่จานมาให้ลูกสาวช่างรอด พอเอามาวางต่อหน้าเท่านั้นล่ะครับพี่แกเล่นสวาปามเหมือนคนตายอดตายอยากมาเป็นปี กินเหล้าขาว6ขวดเหมือนกินน้ำ ซัดไก้ต้ม ซัดผัดเผ้ดหมูป่า ยำกบ โอ้โห้ เด็กอายุ10ขวบกินหมดไม่เกินครึ่ง ชม พอมันกินเสร็จมันก้อลุกขึ้นมารำ พอมันรำเสร็จมันก้อนั่ง มันร้องไห้ พอร้องไห้สะอึกสะอื้นเสร็จมันก้อรำต่อ พ่อผมถามว่าต้องการไรอีกมั้ย มันเงียบ พ่อผมถามต่อไปอีกว่ามาจากที่ไหน มันบอกว่ากูก้ออยู่ที่นี่อยู่บ้านเตาถ่านนี่ล่ะ มึงมันคนต่างถิ่นไม่เคราพนายกู นายกูเลยส่งพวกกูมาสั่งสอน แล้วพ่อผมเลยตอบไปว่าถ้าพวกฉันทำอะไรผิดไปฉันก้อขอกราบอภัย ฉันกับลูกชายทำไรไม่เป็นที่ถูกใจท่านฉันกับลูกชายก้อขอขมาลาโทษต่อท่านและนายของท่านด้วย แล้วฉันจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้น่ะ พ่อผมว่าอย่างนั้นพ่อผมพูดแบบนอบน้อมมาก เด็กผู้หญิงพูดเสียงคนแก่เสียงดังมาก บอกว่ากูรับบุญที่มึงส่งมาให้ไม่ได้หรอกไม่ถูกกูดอกกูไม่ใช่สัมปเวสี ตัวนายกูก้อคนเมหมือนมึงนั่นล่ะ และกูก้ออยู่กับตัวนายกู
พ่อผมบอกว่าแล้วท่านจะให้ผมทำอย่างไรท่านถึงจะออกไปจากร่างเด็กคนนี้ เด็กผู้หญิงก้อหัวเราะแล้วบอกพ่อผมว่า ถ้ามึงอยากให้กูออกมึงก้อคลานมากราบตีนกู ทำได้มั้ยล่ะ ทุกคนตะลึงกับคำพูดของเด็ก ช่างรอดเรียก นาย
ฉันกราบแทนนายเอง ช่างรอดทำท่าคลานเข้าไปกราบ เด็กผู้หญิงตอบว่า ไม่ใช่มึงไอ้รอดมึงอย่าเสือก ไอ้คนแปลกหน้ามึงต้องมากราบตีนกูแล้วกูจะไปถ้ามึงไม่กราบกูจะหักคออีนี่ทิ้งเสีย ผมเองเลือดฉีดขึ้นหน้ามาจะเดินไปตบเด็กผู้หญิงคนนี้สั่งสอนซะหน่อยไม่รู้ที่ต่ำที่สูง พ่อผมยกมือห้ามไว้ พ่อพูดขึ้นมาว่า
ฉันทำตามที่ท่านขอไม่ได้ ฉันกราบได้แต่บิดามารดา พระอรืยสงฆ์ ครูบาอาจราย์ที่ประสิทธฺวิชาให้ฉัน เทพเจ้าที่หลายที่ปกป้องฉัน ฉันไม่อาจจะกราบท่านได้ถ้าท่านไม่ไปฉันก้อของลองดีกับท่าน พ่อผมพูดเพียงแค่นี้ ท่านก้มลงหยิบก้อนดินใส่หัวท่าน ท่านเอาดอกไม้จากพานครูมาทัดหูข้างขวา แล้วท่านก้อยืนนิ่งหลับตา ปากก่อบริกรรมคาถาไรไม่ทราบ เด็กผู้หญิงคนนั้นตอนแรกก้อหัวเราะๆซักพักก้อฟ้อนรำ พ้อซักแป๊ปเดียวเท่านั้น เริ่มร้องนอนดิ้นทุรนทุราย ร้องว่าร้อนๆ ร้อนเหลือเกิน ซักพักก้อเริ่มหดตัวเข้าไปหามุมเสา ร้องว่าร้อนๆอย่าเผากู กูร้อน กูยอมแล้ว อยาเผากูกูยอมแล้ว กูร้อนอย่าๆกูร้อน นายๆๆช่วยฉันด้วย แล้วเด็กผู้หญิงมันก้อร้องกรี๊ดๆๆๆ แล้วล้มพับไป ช่างรอดกับเมียก้อวิ่งไปประคองลูกเอายาดมไปให้ลูกดม ซักพักลูกสาวก้อฟื้น เธอยังบอกเลยว่ามามุงไรกัน ตามประสาเด็ก ถามไรเด็กก้อไม่รู้เรื่อง บอกว่าเห็นเงาดำๆวิ่งมาหาแล้วก้อไม่รู้สึกตัว ส่วนพ่อผมพอเด็กหายดีแล้ว แกก้อก้อลวงไปในกระเป่าสตางค์แล้วแก่ก้อหยิงเศษจีวร ของอาจารย์ของแก ฉีกออกมาเป็นเส้นแล้วนำไปผูกข้อมือเด็กผู้หญิง แล้วแกบอกว่าขวัญเอ่ยขวัญมาอยู่กับเนื้อกับตัวน่ะลูก ตอนนั้นลมแรงมากอยู่ๆลมก้อพัดตึงเหมือนมีพายุฝน พัดอู้ๆ พ่อผมเดินแยกออกมาผมเดินตามพร้อมกับคนงาน2-3คน แก่ลวงไปในกระเป๋าเสื้อหยิบห่อผ้าเช็ดหน้าในนั้นมีกระดูกปู่กระดูกย่าบรรจุไว้ในตลับและถัดมาก้อเป็นตลับสีผึ้งในตลับข้างในมีหุ่นวัวตัวเล็กทองแดง2ตัว พ่อผมหยิบออกมาแล้วบริกรรมคาถาซักพักพ่อผมบอกมาดังๆว่า ไปไปไอ้ทองแดงไปสู้มัน ชนให้ตายอย่าให้ล่าถอย เสียงลมพัดแรงมากได้ยินเสียงดังโครมครามที่หน้าหมู่บ้านแถวๆฝายกันน้ำเสียงไม้หักดังมาได้ยินชัดเจนมาถึงที่บ้าน หลังจากนั้นไม่นานพ่อผมก้อเดินเข้ามาในบ้านแล้วก้อบอกว่าไม่มีอะไรแล้วทุกคนเดียวตอนเช้าพวกคนงานก้อขึ้นรถกระบะลงมาที่แคมป์คนงานในกรุงเทพ ส่วนช่างรอดพ่อผมบอกว่าให้อยู่ดูอาการลูกสาวก่อนอีก2-3วันค่อยตามลงไปพอรุ่งเช้าพวกเราทั้งหมดก้อลงมาทำงานที่กรุงเทพๆยกเว้นช่างรอดคนเดียวที่จะตามมาภายหลังระหว่างทางผมถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพ่อผมบอกว่า มันเป็นปอบที่มีที่เรียนวิชาไสยดำมา พ่อบอกว่ามันก้อเป็นคนเหมือนเราล่ะลูกเพียงแต่ว่าเขาผิดครู แต่ของเขาแรงมากน่ะลูกออกแดงแล้ว
มาเป็นตัวคนเลย พวกนี้ปราบอยากมากมีวิชาสูง ส่วนที่เข้าสิ่งเด็กพ่อบอกว่าเป็นบริวาณปอบ ตัวปอบนายอยู่คุม ให้บริวาณหากิน พวนนี้มีนายคุมถ้าไม่เก่งจริงเอาไม่ออก จะเอาออกได้ต้องใช้กสิณไฟไล่มัน ที่พ่อต้องรีบออกมาแต่เช้าเพราะว่าวัวธนูเอาชนะเขาไม่ได้ เขาแค่บาดเจ็บเท่านั้น เขาคงรอเวลารอเวลาที่พ่อจะกลับไป พ่อผมพูดแค่นั้น หลังจากนั้นอีก3วัน ช่างรอดก้อลงมาทำงานด้วยกันแล้วบอกพ่อผมว่าลูกสาวไม่เป็นไรแล้วแล้วก้อจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้ และยังบอกว่ามีคนลือกันว่าผู้เฒ่ามัคทายกชื่อไรไม่ขอเอ๋ยนาม อีกหมู่บ้านล้มป่วยลือกันว่าถูกควายขวิด แต่ไม่ตายไปหาหมอที่โรงพยาบาลในเมือง มีเสียงรำลือกันว่าแกอาฆาตแกเพ้อจะฆ่าใครก้อไม่รู้ หลังจากนั้นพ่อผมไม่เคยไปรับคนงานที่นั้นอีกเลย ส่วนมากจะให้แต่ช่างรอดนั้นแหละเป็นคนตามรับแล้วนั่งรถทัวร์มากัน เรื่องก้อมีเท่านี้ล่ะครับ ตอนนี้พ่อผมก้อเลิกรับเหมางานก่อนสร้างมานานแล้ว หันมาทำไร่ที่โคราชบ้านแม่ผมซื้อที่ดินไว้เยอะทำไร่ สวน มีความสุขตามประสาคนแก่ เรื่องนี้เกิดขึ้นจริงครับ ผมคิดว่าหญ้งชราคนนั้นคงจะถูกตามกินครับโดยคนที่เป็นปอบหรือมีเชื้อปอบมาเยี่ยมคิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนลูกสาวของยาย พวกนี้มีตัวครับอย่างที่พ่อผมบอกไม่ใช่ผีแต่เรียนวิชาอาคาสูงแล้วผิดครู ตัวเจ้าของปอบยังมีชีวิต แต่ปอบตามกินยายคนนั้นผมสงสัยว่าคงตายไปนานแล้วแต่ดำรงชีวิตได้เพราะอำนาจปอบ พระธรรมดาปราบไม่ได้ครับถ้าไม่ได้ญาณเป็นอย่างต่ำ หรือต้องเล่นกสิณเท่านั้นจึงจะขับวิญญาณปอบได้ พระสมัยนี้คงหายากมากๆๆๆมี่จะได้กสิณโดยมากจะมีแต่พระนักเทศน์เป็นส่วนใหญ่ในสมัยนี้

 

ขอบคุณ พี่ ปฏิปารตี ที่ไห้ ความรู้ เรื่องปอบ
......

สาธุ ขอให้ คุณยาย ปลอดภัย ด้วยเถิด สาธุ