การจัดการกับความทุกข์

ถาม : มีความทุกข์จัดการอย่างไร ?

ตอบ: อยู่กับมันให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ แล้วก็ดูให้เห็นว่าทุกข์จริงๆ มันกินตัวเราหรือมันกินใจเรา แล้วเราโง่พอที่จะเกิดมาทุกข์อย่างนั้นอีกไหม ? ความทุกข์น่ะหาได้ยาก พระพุทธเจ้าท่านสร้างบารมี ๔ อสงไขยกับแสนมหากัปเป็นอย่างต่ำ ท่านถึงหาทุกข์เจอ แล้วตอนนี้มันโผล่อยู่ตรงหน้าเรา เงินเท่าไรก็ซื้อไม่ได้ เพราะถ้าไม่เห็นทุกข์ ก็ไปนิพพานไม่ได้ คุณเอาเงินกี่ล้านไปซื้อนิพพาน เขาถึงยอมขายล่ะ ไม่มีหรอก ของหายากขนาดนั้นอยู่ตรงหน้าแล้ว รีบกอบโกยไว้มากๆ มันทุกข์เท่าไร ยิ่งดีเท่านั้น กำหนดรู้แล้วกองไว้ตรงนั้น

เออ... มึงอยากทุกข์ทุกข์ไป ขึ้นชื่อว่าการเกิดมาทุกข์อย่างนี้ จะไม่มีสำหรับเราอีกแล้ว ตายชาตินี้เราก็ไปนิพพานดีกว่า แทนที่เขาจะกลายเป็นไอ้ตัวป่วนของเรา เป็นมารของเรา ไม่ใช่หรอก เป็นตัวบุญตัวกุศลเป็นทองคำทั้งแท่งเลย ปฏิบัติไปนานๆ มันจะเพี้ยนแบบนี้แหละ มองโลกคนละแง่กัน อารมณ์ใจแบบนี้ คนไม่เข้าใจ ว่าเราเพี้ยนจริงๆ นะ อาตมาเดินบิณฑบาตยิ้มแป้นอยู่ทุกวัน โยมก็แซวอยู่เรื่อย อาจารย์ยิ้มได้ทั้งวัน ก็มันสบายใจ จะให้ร้องไห้รึไง ? เดินไปมันก็เดินอยู่บนกองทุกข์ ชาวบ้านที่ใส่บาตรให้เราก็ทุกข์อยู่ ตอนนี้เรามาสงเคราะห์เขา ให้เขาได้สร้างทานบารมี ถึงเวลาทุกข์เขาจะได้น้อยลง เพราะผลทานมันส่งผลให้เราทำหน้าที่ของเราเต็มสติกำลังของเรา

แต่ขณะเดียวกันก็ลืมไม่ได้ว่าเราก็ทุกข์ เขาก็ทุกข์ ถ้าเราเกิดอีก เราก็ทุกข์อย่างนี้อีก เขาเกิดอีก ก็ทุกข์อย่างนี้อีก เพราะฉะนั้นเราก็ต้องมีที่ยึดที่เกาะให้พ้นทุกข์ของเรา เราก็เกาะของเราเอาไว้ ส่วนเขาจะยึดจะเกาะได้แค่ไหนก็แล้วแต่บุญแต่กรรมของเขา เห็นพระเดินบิณฑบาตยิ้มแป้น นึกว่าพระอยากได้ของของเรา เปล่าหรอก มันใส่บาตรมาครึ่งบาตร กิน ๓ วันก็ไม่หมด แล้วยิ่งอาตมาจานเล็กกะจิ๊ดเดียวเท่านั้น บางทีลูกศิษย์ตักให้ขนาดที่มันกิน เราต้องเทออกเกือบหมด




สนทนากับพระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เดือนมกราคม ๒๕๔๗(ต่อ)
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ




.