ทำสมาธิไม่ถูกหลักจึงเพี้ยนไปไม่รู้ตัว : พระอาจารย์ทูล

เคยได้ยินมาเหมือนกันครับ

อนุโมทนา สาธุ ครับ

 

คนที่เล็งเห็นแต่ผลของสมาธิ ย่อมมีความทุกข์

เปรียบดั่งคนปลูกต้นไม้ แล้วหวังให้ผลออกมาเต็มต้น พอผลออกมาไม่เต็มต้น ก็คิดว่าออกมาน้อย แล้วก็ทุกข์
คนที่ปลูกต้นไม้ แล้วไม่หวังผลใดๆ พอผลออกมา ก็คิดว่าผลออกมามาก ก็เป็นสุข

 

ขอบคุณครับ ช่วยเตือนตนเองได้อย่างดีเลย

ระวัง ใครที่ว่าแน่จะแพ้ ป.4 นะเออ = ="

 

สาธุ ผมจะเก็บไว้เตือนสติ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณจริงๆ

 

ขอบคุณกับบทความดีๆคับ

 

สวัสดีครับ

ผมสงสัยกับคำว่าใช้ปัญญาน่ะครับ หากจิตเป็นสมาธิแล้วใช้ปัญญายังไงครับ

ผมเป็นผู้ฝึกสมาธิมือใหม่ครับ ยังแค่ขณิกสมาธิเท่านั้น ผมใช้การดูจิตให้เห็นการเกิดดับ

ฝึกเป็นประจำครับ แต่ผมพึ่งฝึกสมถะสมาธิ เพราะว่าผมเคยศึกษามาว่าก่อนที่จะบรรลุธรรม

จะต้องมีสมาธิอย่างน้อยฌาน๑ แล้วใช้ฌานหนึ่ง วิปัสสนาต่อโดยใช้ปัญญาให้จิตเห็นความจริงของธรรมชาติ

คำว่าใช้ปัญญาที่ว่าคือใช้ทำอะไร ยังไงครับ

 

สาธุๆ


ลูกหลานขอกราบพ่อแม่ครูบาอาจารย์ ขอรับ

ปัญญา (วิปัสสนา) คือ รู้ตามความเป็นจริง เช่น รู้ว่าหายใจเข้าไม่หายใจออกเราก็ตาย รู้ว่าหายใจออกไม่หายใจเข้าเราก็ตาย

สติ (สมถกัมมัฏฐาน) คือ ระลึกรู้ตลอดเวลา หรือคำไทยๆ ก็รู้ตัวตลอดเวลา

ผิดพลาดประการใด ขอน้อมรับครับผม


hello9
กลุ่มพลังจิตพิชิตภัยพิบัติ สายอีสาน
กลุ่มพลังจิตพิชิตภัยพิบัติ สายอีสาน มารายงานตัวกันหน่อยครับ<!-- google_ad_section_end -->

 

เอาแบบโลก ๆ ชาวบ้าน ๆ อย่างเรานี่แหละ อย่าเพิ่งไปประหารกิเลสเลย เดี๋ยวไม่มีใครขายก๋วยเตี๋ยวให้กิน.................

ตัวอย่าง ...คุณอยากจะทำอะไรสักอย่าง ที่มันเป็นการแก้ปัญหาส่วนตัวของคุณ เช่นกระผมมีปัญหา สุนัขผมเดินไม่ได้ ขาหลัง 2 ข้างโดนรถชน เวลาไปไหนมันจะลากขาหลังไป ครูดไปกับถนนปูนจนเป็นแผลเหวอะหวะ หากจะล่ามมันอยู่กับที่ก็ได้ ถ้าจะถ่าย จะกินมันต้องอุ้มไป ไม่ไหวแน่

ปกติเราก็ฝึกสมาธิอยู่แล้ว พอนั่งหลับตาเราก็คิดทำรถที่จะให้มันอาศัยนั่งลากตัวเองไปบนรถ แทนที่จะลากขามันไปกับถนน คิดจะประดิษฐ์ล้อเลื่อนให้สุนัข ต้องใช้ความคิดเหมือนกัน คิดด้วยการทำใจให้เป็นกลาง สบาย ๆ ถ้าคิดเพื่อจะเอาให้ได้มันจะกลายเป็นฟุ้งซ่าน เดี๋ยวก็มึน เครียด คิดหาแบบไป....

เมื่อได้แบบประดิษฐ์รถตามความต้องการแล้ว ก็จัดการทำไปตามที่คิดได้ แล้วทดลองใช้รถนั้น เมือมันไม่สมบูรณ์แบบ ก็ค่อย ๆ ดัดแปลงไปเรื่อย ๆ ....เป็นต้น นี่แหละมันเป็นเรื่องปัญญาแบบโลก ๆ สมาธิเอามาใช้ได้

มันมีเรื่องให้คิดอยู่เรื่อย ๆ คุณก็ฝึกใช้สมาธิแก้ปัญหาไป บ่อยเข้ามันก็จะเป็นอัตโนมัติ คิดอะไรอาจเห็นเป็นรูปภาพให้ทำตามที่อยากได้ ก็มีสิทธิ์...ใช่มะ

หรือคุณคิดจะเอาสมาธิทำอะไร....หาหวยรึ แหะ ๆ โชคดีครับ.

 

ขอบคุณมากค่ะ ร่วมอนุโมทนาด้วยนะค่ะ สาธุ;ปรบมือ

 

สมาธิ = การรวมศูนย์

สติ คือ การระลึกรู้

สัมปชัญญะ =การประคองสติให้ต่อเนื่อง

เจริญ สติ + สม่าธิ คือ ให้ดูขันธ์ 5 อย่างต่อเนื่อง (ดูกาย ดูใจ )

ดูยังไง.. ระลึกรู้ กาย..70 ใจ..30 ไปพร้อมๆกัน

อย่าไปดูกายอย่างเดียว หรือใจอย่างเดียว มันฝืนธรรมชาคิ ครับ

เพราะตามธรรมชาติเราดูทั้ง 2 อย่าวควบกันไปอยู่เเล้ว

ทำเเล้วมีความสุข ...เชื่อผมเหอะ

ลองดูสายหลวงพ่อเทียนนะ

ิ

 

ระดับของความตั้งมั่นในความสงบนิ่งของจิต แบ่งออกเป็น ๓ ขั้นกล่าวคือ (สมาธิ ๓)

๑.สมาธิที่เกิดขึ้นชั่วขณะ แต่ตั้งมั่นอยู่ไม่ได้นาน (ขณิกสมาธิ)
๒.สมาธิที่ตั้งมั่นอยู่ในอารมณ์เดียวได้นิ่งสงบ และนานกว่าระดับแรกแต่ยังไม่ตัดขาดจากสิ่งรบกวนภายนอกหรือเรียกว่าสมาธิขั้นจวนเจียน (อุปจารสมาธิ)
๓.สมาธิที่แนบแน่นและมั่นคงอยู่ในอารมณ์นั้นๆ จนตัดจากสิ่งรบกวนภายนอกได้สิ้น เป็นสมาธิในฌาน (อัปปนาสมาธิ) ญาณหยั่งรู้ที่เกิดขึ้นแก่ผู้เจริญวิปัสสนาตามลำดับมีดังนี้ (ญาณ ๑๖)

๑.ญาณกำหนดรู้เรื่องของนามและรูป แยกแยะออกได้ว่าอะไรคือนามธรรม อะไรคือรูปธรรม (นามรูปปริจเฉทญาณ)
๒.ญาณกำหนดรู้ปัจจัยของนามและรูป คือรู้ว่าอะไรเป็นเหตุ อะไรเป็นปัจจัย ที่ทำให้เกิดรูปและนามอาศัยซึ่งกันและกัน (ปัจจยปริคคหญาณ)
๓.ญาณกำหนดรู้ด้วยการพิจารณาเห็นนามและรูปตามหลักไตรลักษณ์ (อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา) ยกรูปและนามมาพิจารณาอย่างลึกซึ้ง (สัมมสนญาณ)
๔.ญาณที่เห็นว่าการเกิดมาและดับไปของเบญจขันธ์เป็นเรื่องธรรมดา (อุทยัพพยานุปัสสนาญาณ)
๕.ญาณที่เห็นการสลายไปของสังขารว่าต้องเกิดขึ้นเป็นธรรมดา (ภังคานุปัสสนาญาณ)
๖.ญาณที่เห็นสังขารเป็นของน่ากลัวไม่ว่าภพใด เพราะว่าต้องสลายไปทั้งสิ้น (ภยตูปัฏฐานญาณ)
๗.ญาณที่เห็นเป็นโทษ เพราะว่าสังขารเป็นของน่ากลัวจึงต้องมีข้อบกพร่อง มีทุกข์ (อาทีนวานุปัสสนาญาณ)
๘.ญาณที่เห็นความเบื่อหน่าย เมื่อเห็นว่าเป็นโทษแล้วก็บังเกิดความเบื่อหน่ายในสังขาร ไม่ติดใจ (นิพพิทานุปัสสนาญาณ)
๙.ญาณที่ปรารถนาจะพ้นไปจากสังขารเหล่านั้น เพราะว่าเกิดความเบื่อหน่ายแล้ว (มุญจิตุกัมยตาญาณ)
๑๐.ญาณที่พิจารณาหาทางเพื่อพ้นจากสังขาร ได้แก่การยกเอาสังขารทั้งหลายมาพิจารณาเพื่อให้หลุดพ้นไป (ปฏิสังขานุปัสสนาญาณ)
๑๑.ญาณที่เห็นอย่างเป็นกลางในความเป็นไปของสังขาร ไม่ยินดียินร้ายในสิ่งที่เห็น (สังขารุเปกขาญาณ)
๑๒.เมื่อเป็นกลางแล้ว ญาณก็คล้อยเข้าสู่การเห็นอริสัจจ์อันจะนำพาไปสู่ขั้นต่อไป จนกระทั่งจิตดิ่งลงเกิดมรรคญาณขึ้นจึงจะถึงที่สุดคือนิพพาน (สัจจานุโลมิกญาณ หรืออนุโลมญาณ)
๑๓.ญาณหยั่งรู้ที่เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อในการข้ามขั้นจากปุถุชนไปเป็นอริยบุคคล (โคตรภูญาณ)
๑๔.ญาณหยั่งรู้ที่ให้สำเร็จภาวะระดับอริยบุคคลในแต่ละขั้น (มัคคญาณ)
๑๕.ญาณหยั่งรู้ที่ให้สำเร็จในระดับอริยบุคคลในชั้นนั้นๆ จนได้อริยผล (ผลญาณ)
๑๖.ญาณหยั่งรู้ด้วยการพิจารณาทบทวน มรรคผล กิเลสที่ละแล้ว ที่ยังเหลืออยู่ และนิพพาน ถ้าเป็นพระอรหันต์ก็ไม่มีการพิจารณากิเลสที่เหลืออยู่ (ปัจจเวกขณญาณ)

 

ขอโทษ กดซำ้ครับ

 

การมุ่งหวังเพื่อจะได้อะไรจากการนั่งสมาธิ คือการค้นคว้าและอยากได้คือ มิจฉาสมาธิ และการว่าผู้อื่นและติเดียนผู้อื่น และยกย่องตนเอง ก็คือความผิดนะค่ะ อนุโมทนาสาธุค่ะ

 

เกิดจากความไม่รู้หรือไม่ได้รับรู้ตามความเป็นจริงในขณะนั้น ขาดการพิจารณาสร้างความเข้าใจตั้งแต่เบื้องต้น ทำให้ทำสมาธิก็เลยผิดไปจากเดิม บางคนต้องการเห็น บางคนต้อง อยากได้อภิญญา แต่ก็ไม่ทราบเรื่องของปัญญาซึ่งเป็นตัวหลักในการแก้ปัญหา ยิ่งหลงคิดก็เลยมีความคิดแปลก ๆ เช่นบอกว่ารู้ว่าเราคิดอะไรอยู่ที่จริงไม่รู้แต่คาดเดาเอาเอง ตนเองยังไม่รู้เลยจะมารู้จิตของคนอื่นได้อย่างไร ดังนั้นการมีครูอาจารย์คอยแนะนำจะดีมากเลยครับจะได้ไม่เพื้ยน

 

สรุปได้ว่าต้องมีความรู้ด้านทฤษฎีก่อนแล้วจึงปฏิบัติ..พอปฏิบัติแล้วติดปัญหาก็สอบถามผู้รู้(ครู)พระไตรปิฎก...แล้วปฏิบัติตามต่อ..มีปัญหาแล้วจึงถามต่อ..เป็นวงจรและเมื่อมีปัญญาดีพอแล้ว..ปัญหาที่เกิดขึ้นก็สามารถเชื่อมโยงความจริงได้อย่างถูกต้อง..ที่สำคัญต้องมีอาจารย์ผู้ชี้ทาง..ผู้คอยสอบทานนั้นเอง;ปรบมือ

 

ข อ บ คุ ณ ค่ ะ

 

นามรูป ผมคิดว่าจะเห็น ต่อเมื่อตื่นตัว..คือลืมตา..
ถ้าหลับตา ดูลมหายใจ จะเห็น นามรูปไม่ชัด..หรือดูได้ยากครับ...
สายหลวงพ่อเทียน จะเด่น ตรงจุดนี้ครับ...สมาธิ ก็คือ สมาธิ ครับ
ไม่มีเเบบ a. or b. ครับ..
สมาธิ เเล้วไปมีผลอย่างอื่นๆ กลัวเป็น อุปาทานมากกว่าครับ