ต้องเข้าใจให้ดี

ในการเจริญสติในการเจริญวิปัสสนานั้นต้อง
มีกิเลสมาอยู่เสมอจนกว่าผู้ที่เจริญวิปัสสนานั้น

เป็นพระอรหันต์จึงจะปราศจากกิเลสได้
ยกตัวอย่างเช่น สมมุติว่าท่านนั้นเดินอยู่ที่สวนผลไม้แห่งหนึ่ง
ในระหว่างนั้นท่านได้เจริญสติกำหนดรู้
ในระหว่างนั้นเองเกิดอาการคิดเรื่องๆหนึ่ง
และทำให้จิตนั้นฟุ้งซ่าน นั่นคือโมหะ
แล้วท่านก็คิดอีกว่าทำไมต้องคิดด้วย
ต้องพยายามหยุดคิดแต่ ไม่สามารถหยุดได้ ความอยากที่จะไม่ให้คิดคือ โลภะ
แล้วก็เกิดความไม่พอใจว่าทำไมถึงทำให้หยุดคิดไม่ได้นะ ความไม่พอใจนั้นแหละคือโทสะ

บางครั้งสติเผลอ นั่นแหละคือ โมหะ
เห็นไหมว่า ปุถุชน
ยังมีกิเลสอยู่ คือโลภะโทสะและโมหะนั่นเอง
วิธีแก้ก็คือต้องมีการเจริญสติเยอะๆพร้อมกับฟังธรรมควบคู่ไปด้วย

 

คำว่า"คิดฟุ้งซ่านมีคำจำความขนาดไหน" คิดหลายเรื่อง หรือคิดเรื่องเดี่ยวแต่ Action Overหากคิดเรื่องเดียว ระหว่างการพิจารณา และกระบวนการแห่งความคิด แตกต่างกันอย่างไง ดังนั้น หากคิดเรื่องเดียวก็ต้อง คิดให้จบ อันนี้คงไม่อยู่ในความฟุ้งซ่าน
ดังนั้น คิดได้ เพราะเราห้ามความคิดไม่ได้ แต่ต้องคิดแบบมีระบบ และก็วางกระบวนการ
และวิธีการนั้น เหลือแค่ผล งานของใจคงเริ่มได้ มั้ง..

 

คิดฟุ้งซ่าน คือเวลาคิดอยู่ ขาดสติรู้ไม่เท่าทันจิต มักเผลอปล่อยให้จิตไหล หลงหรือคล้อยตามไปกับเรื่องที่คิดนั้นเสมอ ๆ ความคิดกับจิตผสมผเสปนเปกันไปจนเละตุ้มเป๊ะ เกิดเป็นความยินดียินร้าย เป็นอัตตาตัวตนผู้สุขผู้ทุกข์ขึ้นมา

 

ถ้าระหว่างพิจรณา มีอารมณ์อย่างอื่นเข้ามาแทรก เรียกว่าฟุ้งซ่าน แต่ถ้ามีสมาธิตั่งมั่น ใช้อารมณ์วิปัสสนา และสามรถพิจรณาธรรมะข้อนั้นๆ เข้าใจ รู้แจ้งแทงตลอด มีความรู้สึกละได้ วางได้ โปร่งเบาในขณะนั้น แบบมันเข้าถึงใจจริงๆ ไม่ไช่แบบสัญญานะ ไม่ไช่แบบนกแก้วนกขุนทอง ในณเวลานั้นกิเลสไม่กวน จะกวนได้ไง ก็เรารู้เท่าทัน และก็ละได้ วางได้ ในขณะนั้น ต่อมาพอสติเราอ่อน หรือขาดการพิจรณากิเลสด็กำเริบขึ้นมาไหม่อีก ถ้าข่มใจลงไม่ไห้คิด ไปต่างๆนาๆก็ต้องไช้สมาธิ เรียกว่าการทำสมาธิ มีความเข้าใจ ในกิเลสที่กำลังจะเข้ามาครองใจเรา และเรารู้เท่าทัน ละได้ ก็เรียกว่าวิปัสนาญาณหรือการพิจรณารู้เท่าทันกิเลส ในขญะนั้นกิเลสก็ครองใจเราไม่ได้ เพราะเราฉลาดกว่ากิเลส เมื่อเราฉลาดกว่าเราก็เหนือ แต่ถ้ากิเลสหรอกล่อเราไม่รู้เท่าทัน เราก็ตกเป็นทาส บุคคล ล่วงทุกข์ได้เพราะความเพียร

 

เราต้องทำความเข้าใจว่า ความฟุ้งซ่านไม่ได้มีเฉพาะแค่ตอนภาวนาเวลาใดเวลาหนึ่งเท่านั้น ความฟุ้งซ่านมันเกิดได้ตลอดเวลาตั้งแต่ตื่นนอนจนกระทั่งนอนหลับ นิวรณ์มันเข้าแทรกเราได้ตลอดเวลา เราจะรู้เท่าทันมันตอนไหน สติจึงจำต้องฝึกใ้ห้มีในที่ทุกสถาน ในการณ์ทุกเมื่อไง...

 

SATI

THE INNER 2009

 

ต้งซานเอ๋ย......" พระธรรมแห่งพุทธนั้น หาได้แยกออกจากโลกเป็นจริงไม่ หากไม่มีโลกก็ไม่มีสัจจธรรม.... สัจจธรรมนั้น แฝงฝังอยู่ในทุกหนแห่ง ในความแค้น ในอำนาจ

กระทั่งในกามรัก แต่การแสวงหาสัจจธรรมในชีวิตทั่วไปนั้น อาจถูกอำนาจใฝ่ต่ำบดบัง เป็นอุปสรรคของการรู้แจ้ง ในสัจจธรรมนะเธอ "...............จาก บันทึกต้งซาน (การ์ตูนเซน)

คุณเคยคิดเห็นสัจจธรรมใน การเจริญสติ-วิปัสสนา ...........บ้าง หรือยัง.?

 

ขอบคุณพี่ที หากเราหลง เรารู้ว่าหลงแล้ว บางทีก็ไม่รู้ว่าหลง
ความคิด สติแกะรอยยาก หากคิดอย่างมีสติ ในฐานนะมนุษย์ก็
ยังต้องติดยินดีอยู่ ไม่มีอะไรมาก แ่ค่คิดเบาๆ ก็พอ
แต่ก็ดีนะ ที่มนุษย์ เวลาคิดและอารมณ์เกิด มันเงียบไม่มีเสียง
ไม่มีกริยา ด้วย แต่ทีมีเพราะเราไปคิดว่าเราจะทำ เราจะเป็น ไม่ทันมันเนอะ

 

ธรรมชาติมันไม่เคยเข้าข้างใคร มันเป็นอย่างไรก็เป็นไปอย่างนั้น ทั้งเรื่องของรูปและก้อนามด้วย ล้วนเป็นไปตามสภาพของมัน มีแต่คนเรานี่แหละที่เอนเอียงเข้าข้างนั้นทีข้างนี้ทีเพราะจิตยังคงตั้งมั่นไม่พอต่อการทราบความจริงที่ควรทราบนั้น ที่จิตไม่ตั้งมั่นเพราะจิตไม่สงบ ที่จิตไม่สงบเพราะว่าไม่รู้จักฝึกสติ ที่ไม่รู้จักฝึกสติเพราะว่าติดอยู่ในความพอใจและความไม่พอใจในตัวตนและบุคคลอื่นรวมทั้งสิ่งต่างๆอีกมากมายอยู่ อะไรๆมันจึงไม่ง่ายอย่างที่หลายท่านเข้าใจกัน วิธีการก็เรียงลำดับย้อนกลับไปก้อจะเห็นว่าควรเริ่มยังไงดี
แล้วแต่ความถนัดของแต่ละคนครับ
อนุโมทนาด้วยครับ