ขอสัก1คำถาม เหตุใด ผู้ปรารถนาพุทธภูมิ ถึงปรารถนาพุทธภูมิครับ?

เนื่องจากเป็นการบำเพ็ญที่ต้องใช้ระยะเวลายาวนานมาก

ท่านที่ปรารถนา มีเหตุจูงใจ หรือประทับใจใดๆที่ปรารถนาพุทธภูมิ

และขอน้อมอนุโมทนาพุทธภูมิทุกๆท่านครับ

 

ท่านลองดู รอบๆตัวเราสิครับ ว่ามีอะไรบ้างที่เป็นจริง และไม่ทุกข์

เมื่อพิจารณาแล้วจะเห็นว่าไม่มีเลย ทุกอย่าง เกิด ขึ้น ตั้ง อยู่ ดับ ไป เป็น ธรรมดา แต่ พวกเราก็ยังไปหลงกับมันอยู่ คิดว่า ตัวกู ของกู หลงอยู่กับ รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส มีน้อยคนนักที่จะรู้ว่า สิ่งเหล่านั้น มัน เป็นตัวทำให้เกิดทุกข์

เมื่อมีผู้ที่มองเห็นทุกข์และดำริที่จะออกจากทุกข์นั้น แทนที่ท่านเหล่านั้นจะทำเพื่อตัวเองฝ่ายเดียว หนีไปคนเดียวท่านไม่คิด ท่านคิดจะพาคนอื่นหนีทุกข์ไปกับท่านด้วย ไม่ว่าจะลำบากยากเข็ญเพียงใดก็ตาม โดยท่านยึด เมตตา กรุณา มุฑิตา และอุเบกขา เป็นเครื่องประคองกำลังใจ ท่านเหล่านั้นคือผู้ปราถนาพุทธภูมิครับ

 

อืมเป็นคำถามที่ไม่มีใครเคยถาม อยากรู้เหมือนกันค่ะ

 

ท่านลองดู รอบๆตัวเราสิครับ ว่ามีอะไรบ้างที่เป็นจริง และไม่ทุกข์

เมื่อพิจารณาแล้วจะเห็นว่าไม่มีเลย ทุกอย่าง เกิด ขึ้น ตั้ง อยู่ ดับ ไป เป็น ธรรมดา แต่ พวกเราก็ยังไปหลงกับมันอยู่ คิดว่า ตัวกู ของกู หลงอยู่กับ รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส มีน้อยคนนักที่จะรู้ว่า สิ่งเหล่านั้น มัน เป็นตัวทำให้เกิดทุกข์

เมื่อมีผู้ที่มองเห็นทุกข์และดำริที่จะออกจากทุกข์นั้น แทนที่ท่านเหล่านั้นจะทำเพื่อตัวเองฝ่ายเดียว หนีไปคนเดียวท่านไม่คิด ท่านคิดจะพาคนอื่นหนีทุกข์ไปกับท่านด้วย ไม่ว่าจะลำบากยากเข็ญเพียงใดก็ตาม โดยท่านยึด เมตตา กรุณา มุฑิตา และอุเบกขา เป็นเครื่องประคองกำลังใจ ท่านเหล่านั้นคือผู้ปราถนาพุทธภูมิครับ<!-- google_ad_section_end -->

ขอบคุณ jiradech มาก ๆ ค่ะ พอเข้าใจบ้างแล้วค่ะในคำแนะ ขอให้เจริญในบุญนะคะ

 

เพราะเราเห็นว่า
ชีวิตนี้เต็มไปด้วยทุกข์
การสุมไฟไว้ในอกเป็นทุกข์
การถูกกิเลสครอบงำเอาไว้เป็นทุกข์
การมองไม่เห็นทุกข์เป็นทุกข์

หรือก็คือ ทุกสิ่งที่อยู่ภายใต้วัฏสงสารมีทุกข์เป็นปรกติ มีทุกข์เป็นประจำ มีชีวิตอันเป็นทุกข์

แล้วคนอื่นเล่า ก็ทุกข์เหมือนเรานี่แล เราก็อยากช่วยเขา
นอกจากการเป็นพระพุทธเจ้าแล้ว หนทางเพื่อช่วยสัตว์หมู่มากนั้น เราไม่เห็นอีก
(สาวกภูมิก็ช่วยได้ แต่การเข้าถึงสาวกภูมิไม่สามารถทำให้เราอิ่มใจจากการได้ช่วยคนได้เต็มที่)
เราจึงปรารถนาในพุทธภูมิอย่างแน่วแน่

 

เข้าใจถามดีครับ
เป็นเพราะว่าปรารถนาเผื่อไว้ เผื่อว่าสิ่งๆนั้นมีจริง และถ้าสิ่งนั้นก็มีจริงก็เผื่อไปอีกว่า เผื่อจะได้เป็นได้จริงๆ

 

เนื่องจากบำเพ็ญมายาวนานมาก เราคงเคยประทับใจพระศาสดาสัมมาสัมพุทธองค์ใดองค์หนึ่ง ทำให้ปรารถนาพุทธภูมิเอาไว้แต่ปางหลัง พอชาติหลังๆมาก็ไม่ทราบเป็นอะไร ใจก็ลงแต่จะศรัทธาพระศาสดามิคลอนแคลน แต่บางคนศรัทธาอ่อนก็ถอนตัวไปก็มีมาก

 

เพราะค้นพบทางที่จะออกจาก ที่นี่ ก็เลยอยากจะนำวิธีที่จะออกนั้นไปให้ คนอื่นๆ ที่ไม่รู้

 

สาธุ สาธุ ขอโมทนา
ขอเชิญร่วมเจ้าภาพทอดกฐินสามัคคี ปี 2552 ณ วัดย่านยาว จ.พิษณุโลก<!-- google_ad_section_end -->

 

บางคนมีเมตตาสูงอยากช่วยสัตว์โลก บางคนศรัทธาในพระพุทธองค์สูงอยากดำเนินตามรอยพระบาทท่าน และบางคนว่าพระธรรมเพียงใบไม้หนึ่งกำมือยังลึกซึ้งขนาดนี้แล้วถ้าใบไม้ทั้งป่าจะลึกล้ำขนาดใหนแต่พวกสุดท้ายนี้ถ้าได้บรรลุจริงๆก็จะนำมาสอนแค่หนึ่งกำมือเหมือนกับพระพุทธองค์

 

ถ้าถามว่าเริ่มแรกปรารถนาเพราะอะไร คงจำไม่ได้ แต่ชาติปัจจุบันพอเจริญพุทธานุสติ ก็ซาบซึ้งในคุณความดีของพระองค์ท่าน ยิ่งศึกษาพระชาติต่าง ๆของพระองค์ก็ยิ่งซาบซึ้ง และเคารพรัก อยากจะมีความดีอย่างนั้นบ้าง

 

เริ่มต้นที่ธรรมของพุทธองค์ ความศรัทธา และเกิดความเมตตา

 

ไม่แน่ใจว่าจะตอบได้ไหมเพราะยังไม่รู้ว่าตัวเองปรารถนาอะไร
เพียงแต่แอบคิดเล่นๆว่า
ถ้าวันนึงเรารู้อยู่เต็มอกว่าโลกนี้ไม่มีสุขที่เที่ยงแท้
มีเพียงทุกข์ ทุกข์มาก ทุกข์เหลือล้น
เราจะทนได้ไหมที่ปล่อยให้คนที่เขาหลงมัวเมาในทุกข์
นอนจมอยู่ในนั้นได้
เหมือนตกไปในบ่อโคลนดูด
เราเห็นหนทางที่จะรอดจากบ่อโคลนนั้น
แล้วเราจะขึ้นจากบ่อโดยปล่อยให้คนอื่นๆนอนรอความตายอยู่ในบ่อโคลนนั้นได้ไหม

แต่ก็อย่างที่บอกค่ะ
เพราะตอนนี้ยังเห็นโลกมีทุกข์บ้างมีสุขบ้าง
แล้วก็ยังไม่แน่ใจว่าตัวเองจะขึ้นมาจากบ่อโคลนได้ไหม

ที่สำคัญ
ยังไม่ทราบความปรารถนาที่แท้จริงของตัวเราเอง

 

ตอบสั้นๆ ง่ายๆ กระชับ ได้ใจความ

เพราะเรามี "อุดมการณ์" ครับ

"อุดมการณ์" เดียวกันกับองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกๆ พระองค์ ทั้งในอดีต ปัจจุบัน และอนาคต
"อุดมการณ์" อันยิ่งใหญ่ ไม่มีทั้งจุดเริ่มต้น และไม่มีที่สิ้นสุด
และ "อุดมการณ์" ที่น้อยคนที่จะก้าวไปถึงที่สุด

 

ความเมตราสงสารเป็นหลักใหญ่ค่ะ

 

ในกาลครั้งหนึ่งได้มีมหาบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ ได้บำเพ็ญบารมีเพื่อการตรัสรู้มาหลายอสงขัยนัก จนท่านได้ตรัสรู้อภิเษกสัมมาสัมโพธิญาณ เป็นพระพุทธเจ้าพระองค์หนึ่ง นำพาเหล่าสรรพสัตว์ทั้งหลายข้ามพ้นบ่วงแห่งมาร การ ว่าย วก เวียน วน ในสังสารวัฏ ชี้ทางสว่างแก่สรรพสัตว์และ
ข้าพเจ้าด้วย พระองค์ทรงมีเมตตา เกื้อกูลแก่สาธุชลเป็นอันหาที่สุดมิได้ คุณธรรมอันยิ่งใหญ่นั้นได้ยังจิตผู้เป็นอุบาสกท่านหนึ่งให้เกิดความปรารถนาบำเพ็ญบารมีดังเช่นพระองค์ พระองค์ทรงเป็นบรมครูผู้ยิ่งใหญ่ หาผู้เปรียบมิได้
ด้วยปฐมเหตุอันนั้นก่อให้เกิดคุณธรรมอีกมากมาย ตามติดมาด้วย ซึ่งฝังลึกอยู่ในจิตใจ ติดตามมาทุกชาติภพ คุณธรรมที่ยิ่งใหญ่อันนั้น คือ การสงเคราะห์ (คำนี้มีความหมายที่ยิ่งใหญ่)
ข้าพเจ้าขอเป็นกำลังใจให้ท่านสู้ด้วยใจที่เข้มแข็ง ข้ามพ้นอุปสรรค์ต่างๆ ไปให้ได้ สาธุ

 

เมื่อเกิดมาแล้วทั้งทีน่าจะทำประโยชน์แก่สัตว์โลกทั้งหลาย เราก็อยู่ในวัฎสังสารมานานมากแล้ว อยู่อีกนานหน่อยจะเป็นไรไป และเมื่อบำเพ็ญแล้วเสมือนได้เป็นการท่องเที่ยวไปในสุคติภูมิทั้งยังได้ชื่นชมความสำเร็จแต่ละขั้นในระหว่างทางด้วย จึงอยากเชิญทุกท่านมาปรารถนาพุทธภูมิเดินตามรอยพระพุทธเจ้ากัน และขออนุโมทนาท่านทั้งหลายที่ได้ปรารถนาพุทธภมิทุกท่านให้สำเร็จตามความมุ่งหมายทุกประการเทอญ

 

ประโยชน์ตนอันสูงสุดคือเต็มขีดพุทธภูมิ ต่อมาก็ประผู้อื่นอันสูงส่งสาวกภูมิ​

 

เหตุจูงใจมีเพียงข้อเดียวคือ เพราะ "สงสาร" ตัวเดียวเท่านั้นครับ

 

จุดกำเนิดของการปรารถนาพุทธภูมินั้นต่างกัน แต่ส่วนใหญ่ก็ปรารถนากันมานาน
และติดเป็นนิสัยเป็นความรู้สึกยากจะคลายได้
เดิมที่อาจเห็นพระพุทธเจ้าแล้วศรัทธาอยากเป็นอย่างท่าน จึงอธิษฐานปรารถนาพุทธภูมิ
ยิ่งได้รู้ว่าท่านบำเพ็ญบารมีเพื่อช่วยเหลือสัตว์ให้พ้นทุกข์ก็ยิ่งมีกำลังใจอยากทำอย่างท่านมากขึ้น
เมื่อเริ่มต้นปรารถนา เกิดทุกชาติก็จะมีสัญญาติดตัว นึกได้บ้างนึกไม่ได้บ้าง แต่กรรมจาก
การตั้งปรารถนาก็นำพาให้สร้างบารมีไปเรื่อยๆ สะสมนิสัยกำลังใจไปเรื่อยๆ
จนระดับจิตเริ่มเสถียร เรียกว่าหากไม่ตั้งใจลาก็จะบรรลุเป็นพระพุทธเจ้าองค์หนึ่งในอนาคตอย่างแน่นอน ก็จะได้รับพุทธทำนายจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และวนเวียนไปแบบนี้เรื่อยๆ
จนเมื่อใกล้จะบรรลุหรือบารมีใกล้เต็ม จะรู้สึกเห็นทุกข์ รู้จักทักษะการออกจากทุกข์ คล้ายๆ กับทำได้ง่ายๆ เหมือนคนเคยขี้จักรยานเป็นมาแล้ว แม้ทิ้งไปนาน พอจับจักรยานก็ขับได้ไม่ยากนั่นแหละ ถึงจุดนี้หลายท่านลาพุทธภูมิ เพราะเห็นทุกข์ และรู้ว่าหากลาก็พ้นทุกข์ได้ไม่ยาก แต่อีกหลายท่านไม่ลา ยังเดินหน้าต่อไปเพราะเห็นใจบริวารที่ติดตามกันมา หากชิงลาเสียก่อนไม่สงเคราะบริวารต่อ คนเหล่านั้นจะขาดที่พึ่ง แทนที่จะได้บรรลุในไม่กี่ชาติ อาจต้องใช้เวลาอีกนาน เพราะขึ้นชื่อว่าบริวาร เป็นผู้สนิทสนมคุ้ยเคยกันมาตลอด มักจะศรัทธาและฟังคำสอนจากพระโพธิสัตว์ผู้นั้นได้ง่ายและเข้าใจกว่าฟังจากคนอื่นๆ .......
สรุป ขั้นต้น ปรารถนาพุทธภูมิเพราะศรัทธาในพระพุทธเจ้า อยากเป็นเหมือนท่าน
ขั้นปลาย ปรารถนาพุทธภูมิต่อเพราะเมตตาต่อบริวาร อยากพาทุกคนให้พ้น
ทุกข์ร่วมกัน อีกอย่างก็เสียดายเวลา เพราะหากอดทนต่อไปก็เหลืออีกไม่มากแล้ว