สึนามิที่ชวา-คำเตือนมหาวินาศภัยใกล้เยือน

'สึนามิ'ที่ชวา-คำเตือน'มหาวินาศภัย'ใกล้เยือน

​

ย้อนหลังไปเมื่อ 1 มกราคมที่ผ่านมา "มติชน" เคยนำเสนอรายงานเรื่องคำเตือนของนักวิชาการด้านธรณีวิทยาแผ่นดินไหวชื่อดังชาวอเมริกันอย่าง เคอร์รี่ เซียห์ ไว้ว่า หลังเกิดเหตุแผ่นดินไหวที่ก่อให้เกิดคลื่นยักษ์สึนามิเมื่อวันที่ 26 ธันวาคม 2547 พื้นผิวเปลือกโลกใต้ทะเลบริเวณใกล้เคียงกันนี้เปลี่ยนสภาพไปอย่างมาก แต่แทนที่สภาพที่เปลี่ยนแปลงไปดังกล่าวจะทำให้พื้นผิวใต้ทะเลมีเสถียรภาพมากขึ้น ความเปลี่ยนแปลงดังกล่าวกับก่อให้เกิดผลกระทบต่อเนื่องไปยังบริเวณใกล้เคียง

​

ผลลัพธ์จากการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ดังกล่าวในความเห็นของนักธรณีวิทยาชาวอเมริกันผู้นี้นั้น น่าจะทำให้โอกาสเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่เกิดขึ้นในแนวรอยเลื่อนของเปลือกโลกด้านใต้ลงมาจากจุดที่เกิดเหตุแผ่นดินไหวใหญ่ระดับความรุนแรง 9.3 ริกเตอร์ดังกล่าวมีมากขึ้นกว่าเดิม เร็วขึ้นกว่าเดิม และที่สำคัญก็คือ ระดับความรุนแรงและผลกระทบแทบจะอยู่ในระดับเดียวกันหรือร้ายแรงกว่าเหตุการณ์เมื่อวันที่ 26 ธันวาคม ที่อยู่ในความทรงจำของโลกทั้งโลกมาจนถึงขณะนี้

ผ่านมา 6 เดือนเศษ ข้อมูลของสำนักงานสำรวจทางธรณีวิทยาของสหรัฐอเมริกา (ยูเอสจีเอ) ระบุว่า เกิดแผ่นดินไหวใหญ่ระดับ 7.0 ริกเตอร์ขึ้นไปในพื้นที่ที่เรียกกันว่า "ริง ออฟ ไฟร์-วงแหวนไฟ" ที่พาดผ่านริมขอบมหาสมุทรแปซิฟิกทั้ง 2 ด้านและรวมถึงอาณาเขตพื้นที่ของประเทศอินโดนีเซียด้วยนั้น มากจนผิดสังเกต

กล่าวคือโดยเฉลี่ยแล้วในช่วง 1 ปี จะเกิดแผ่นดินไหวดังกล่าวราว 19.4 ครั้งต่อปี แต่ในปี 2549 นี้เพียงครึ่งปีแรก มันเกิดขึ้นมาแล้วมากกว่า 30 ครั้ง

ที่น่าสนใจก็คือ เหตุแผ่นดินไหวรุนแรง 2 ครั้งหลังสุดซึ่งเกิดขึ้นในช่วง 2 เดือนที่ผ่านมานั้น เป็นเหตุแผ่นดินไหวที่เกิดขึ้นในอินโดนีเซีย ครั้งแรกเกิดขึ้นเมื่อวันที่ 27 พฤษภาคม 2549 จุดศูนย์กลางของแผ่นดินไหวอยู่ใกล้กับเมืองยอร์กยาการ์ตา บนเกาะชวา ระดับความรุนแรงเดิมวัดได้ 6.3 แต่ยูเอสจีเอปรับความรุนแรงใหม่ในเวลาต่อมาเป็น 7.1 ริกเตอร์ มีผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์ดังกล่าวกว่า 5,800 คน

ครั้งล่าสุด คือเหตุแผ่นดินไหวที่เกิดขึ้นนอกชายฝั่งเกาะชวาเมื่อประมาณ 15.15 น. วันที่ 17 กรกฎาคม 2549 วัดระดับความรุนแรงได้ถึง 7.7 ริกเตอร์ จนถึงขณะนี้มีผู้เสียชีวิตแน่นอนแล้วมากกว่า 300 คน



ประเด็นสำคัญก็คือ เหตุแผ่นดินไหวทั้ง 2 ครั้งเกิดขึ้นบนแนวรอยเลื่อน "ซุนดา เทรนช์" ตามที่เคอร์รี่ เซียห์ ทำนายไว้ไม่ผิดเพี้ยน

แผ่นดินไหวครั้งหลังสุดที่ทำให้เกิดสึนามิขึ้นมานั้น เกิดห่างจากจุดที่เคอร์รี่ เซียห์ ทำนายไว้ว่าจะเกิดเพียง 600-700 กิโลเมตรเท่านั้น!

ความเคลื่อนไหวของเปลือกโลกในขณะนี้ ดูเหมือนกำลังตอกย้ำคำทำนายของนักธรณีวิทยาชาวอเมริกันผู้นี้ให้เป็นความจริงขึ้นมา

ดังนั้น จึงควรค่าอย่างยิ่งที่จะย้อนกลับไปตรวจสอบรายละเอียดทั้งหมดอีกครั้งว่า เคอร์รี่ เซียห์ ทำนายเอาไว้ว่าอย่างไร? และใช้ข้อมูลอะไร วิธีการใด มาใช้ในการทำนายทายทักดังกล่าว



**อะไรเกิดขึ้นในคืน"มหาสึนามิ"

หลังเกิดเหตุสึนามิไม่นาน เรือเพื่อการวิจัยสัญชาติเยอรมนีชื่อ "ซอนเน่" กับเรือลักษณะเดียวกันชื่อ "เพอร์ฟอร์เมอร์" ของสหรัฐอเมริกา ยกเลิกภารกิจที่ทำอยู่ทั้งหมดของตัวเองทันทีเพื่อมุ่งหน้าลงมายังพื้นที่เป้าหมายในมหาสมุทรอินเดีย

เรือทั้งสองลำเต็มไปด้วยวัสดุอุปกรณ์ที่จำเป็นในการสำรวจทางธรณีวิทยาและสมุทรศาสตร์ ปกติแล้วการตอบรับภารกิจใดๆ จะต้องผ่านการ "จองล่วงหน้า" นานเป็นปีๆ แต่ความน่าสะพรึงกลัวของสึนามิในวันบ๊อกซิ่งเดย์ ทำให้ธรรมเนียมปฏิบัติดังกล่าวหมดความสำคัญลงไปทันที

นานหลายเดือนที่เรือทั้งสองลำพร้อมนักวิจัยอีกเป็นจำนวนมากตระเวนซิกแซ็กข้ามไปมาจนครอบคลุมทั่วพื้นที่บริเวณท้องทะเลนอกชายฝั่งด้านตะวันตกของเกาะสุมาตรา ตรวจสอบพื้นผิวใต้ทะเลลึก มองหารายละเอียดทุกอย่างที่จะนำมาใช้ประโยชน์ได้

ภายใต้ความร่วมมือกันอย่างใกล้ชิด บรรดานักวิทยาศาสตร์ นักธรณีวิทยา และนักวิจัยได้รายละเอียดของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับพื้นใต้ทะเลเมื่อวันที่ 26 ธันวาคม 2547 ถี่ยิบแบบนาทีต่อนาที

พวกเขาพบว่าตลอดคืนคริสต์มาสของปี 2547 แรงดันมหาศาลผลักให้แผ่นเปลือกโลกที่เป็นหินหนาหลายสิบกิโลเมตรที่เรียกว่า "อินโด-ออสเตรเลียน เพลต" เคลื่อนที่ไปทางทิศตะวันตกอย่างบ้าคลั่ง มันไปปะทะกับแผ่นเปลือกโลกหนาหนักอีกแผ่นที่เรียกว่า "ซุนดา เพลต" ซึ่งด้านบนของมันคือสุมาตราและภาคพื้นทวีปเอเชีย ก่อให้เกิดการเบียดอัด เสียดสี กระแทกกระทั้นกันขึ้นตลอดเวลา

01.58 น. ตามเวลายุโรปกลาง (08.58 น. ตามเวลาไทย) ของวันที่ 26 ธันวาคม 2547 แผ่นเปลือกโลกเก่า "ซุนดา เพลต" บางส่วนไม่อาจทานแรงเสียดทานได้อีกต่อไป ริมขอบด้านหนึ่งแตกหักออก ส่วนที่เหลือถูกแรงดันของ "อินโด-ออสเตรเลียน เพลต" ดันกระแทกในลักษณะมุดลงจนโยนตัวขึ้นเบื้องสูง

นั่นเป็นที่มาของแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ขนาด 9.3 ริกเตอร์ที่รุนแรงที่สุดในรอบ 40 ปี และรุนแรงเป็นอันดับ 3 เท่าที่เคยมีการบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์เป็นต้นมา

แนวตะเข็บของผิวพื้นใต้ทะเลนอกชายฝั่งสุมาตราที่เรียกว่า "ซุนดา เทรนช์" ปริแยกออกจากกันเริ่มตั้งแต่บริเวณที่ตรงกับจุดเหนือสุดของเกาะสุมาตรา รอยแตกดังกล่าวลึกถึง 160 กิโลเมตร มันปริแยกออกจากกันไล่ขึ้นไปทางเหนือด้วยระดับความเร็วสูงถึง 2.5 กิโลเมตรต่อวินาที เมื่อตอนที่มันหยุดการปริออกจากกันนั้น กินระยะทางทั้งหมด 1,300 กิโลเมตรพอดี พื้นมหาสมุทรด้านตะวันออกของแนวดังกล่าวถูกผลักพรวดสูงขึ้นถึง 15 เมตรโดยฉับพลันเป็นที่มาของการเคลื่อนไหวอย่างเฉียบพลันและรุนแรงของมวลน้ำทะเลมหาศาลที่กลายเป็นสึนามิมหาภัยในอีกไม่กี่นาทีต่อมา

แผ่นดินไหวครั้งนี้เขย่าโลกทั้งโลก เหมือนกับเราสะบัดผ้าขี้ริ้วพลิ้วเป็นระลอกด้านหนึ่งไปจรดปลายอีกด้านหนึ่ง ศรีลังกาทั้งเกาะขยับพรวดสูงขึ้นหลังจากนั้นก็ตกฮวบลงต่ำกว่าระดับเดิม 9 เซนติเมตร เกาะจำนวนหนึ่งเคลื่อนที่ไปจากจุดเดิมหลายสิบเซนติเมตร อนุทวีปอินเดียทั้งหมดเคลื่อนไปทางตะวันออกเป็นระยะทาง 2 เซนติเมตรเต็มๆ

หลายสัปดาห์หลังเหตุการณ์ดังกล่าว เปลือกโลกทั้งโลกยังสั่นไหว...

และทั้งหมดนี้เป็นข้อมูลที่เคอร์รี่ เซียห์ นำมาใช้ประกอบการพิจารณาก่อนที่จะคาดการณ์ไว้ว่า มหาวินาศภัยรอบใหม่กำลังมาเยือนในอีกไม่นาน



**ประสบการณ์สำรวจ 12 ปี

เมื่อถูกถามว่าอะไรทำให้เขาแน่ใจถึงกับประกาศว่าจะเกิดแผ่นดินไหวใหญ่มหึมาและคลื่นมหาวินาศขึ้นอีกครั้งในบริเวณนี้ เคอร์รี่ เซียห์ ใช้การค้นคว้าวิจัยและการสำรวจนานกว่าทศวรรษของเขาในพื้นที่ละแวกนี้เป็นคำตอบ

เซียห์บอกว่า เขากับทีมงานสำรวจพื้นที่นอกชายฝั่งสุมาตรามานานกว่า 12 ปีแล้ว ข้อมูลที่ได้มานั้นทำให้สามารถเรียนรู้ถึงความเคลื่อนไหวทางธรณีวิทยาของพื้นที่แถบนี้ได้ย้อนหลังกลับไปถึง 1,000 ปี คิดเป็นวัฏจักรของการเกิดแผ่นดินไหวและภาวะสงบเพื่อสะสมพลังได้ 3 รอบพอดี

นั่นถือเป็นข้อมูลที่สมบูรณ์แบบมากที่สุดเท่าที่เคยมีการศึกษาค้นคว้าเกี่ยวกับแนวรอยเลื่อนของเปลือกโลกทุกแนวเท่าที่เคยมีมาทั้งหมด

เซียห์กับทีมงานใช้ข้อมูลจากการสำรวจ 3 อย่างประกอบกันเข้าเป็นองค์ความรู้ดังกล่าว ประการแรก เขาศึกษาข้อมูลและหลักฐานในเชิงประวัติศาสตร์ทั้งหมดเท่าที่มีอยู่เกี่ยวกับเหตุการณ์แผ่นดินไหวในย่านนี้ ประการถัดมา เขาติดตั้งอุปกรณ์กำหนดตำแหน่งผ่านดาวเทียม (จีพีเอส) บนเกาะใหญ่น้อยต่างๆ ตามแนวปะทะของแผ่นเปลือกโลกใต้สมุทร จีพีเอสบนเกาะเหล่านี้สามารถวัดการเคลื่อนของเกาะเหล่านั้นได้ละเอียดยิบขนาดเป็นมิลลิเมตร บ่งบอกถึงการเคลื่อนไหวและทิศทางของแผ่นเปลือกโลกที่อยู่ใต้มันได้เป็นอย่างดี

ประการที่ 3 ที่ถือเป็นประการสำคัญที่สุด พวกเขาใช้วิธีอ่านเหตุการณ์ในอดีตผ่านการตัดขวางแนวปะการังนอกชายฝั่งของเกาะต่างๆ ที่อยู่ตามแนวปะทะ หรือแนวรอยเลื่อนของเปลือกโลกบริเวณนี้ เพราะมันเป็นที่เก็บหลักฐานของสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตไว้เหมือนกับ "วงปี" ของต้นไม้ใหญ่

แนวปะการังของเกาะต่างๆ ดังกล่าวนั้นจะถูกแรงผลักที่เคลื่อนไปในทางตะวันออกของแผ่นเปลือกโลกอินโด-ออสเตรเลียน เพลต ทำให้มันมุดต่ำลงราว 5 เซนติเมตรต่อปีทุกๆ ปี จะมีก็แต่ในปีที่เกิดแผ่นดินไหวรุนแรงเท่านั้นที่แผ่นเปลือกโลกจะถูกดันให้สูงขึ้นระหว่าง 5-10 เมตร ผลักแนวปะการังให้พ้นน้ำทะเลและแห้งตาย ก่อนที่จะถูกดึงให้ค่อยๆ ลดต่ำลงสู่ใต้น้ำอีกครั้ง ร่องรอยการตายของปะการังในเหตุการณ์ดังกล่าวคือหลักฐานสำคัญที่เซียห์และทีมงานค้นพบ

เคอร์รี่ เซียห์ ระบุว่า รอยแยกของเปลือกโลกที่เกิดจากแผ่นดินไหวเมื่อ 26 ธันวาคม 2547 และ 28 มีนาคม 2548 นั้นฉีกแผ่นเปลือกโลกออกจากกันเหมือนเราฉีกไม้ไผ่ออกจากกันเป็น 2 ซีก หรือเหมือนกับการรูดซิปให้แยกออกจากกัน ปัญหาก็คือ แรงที่ทำให้เกิดรอยแยกดังกล่าวนั้นยังไม่ได้หมดไป และ รอยแยกที่เกิดขึ้นเป็นระยะทาง 1,300 กิโลเมตรนั้นเป็นเพียงแค่ 1 ใน 4 ของแนวปะทะระหว่างแผ่นเปลือกโลกทั้ง 2 แผ่นเท่านั้น

สิ่งที่เซียห์พยายามจะบอกก็คือ แนวปะทะของเปลือกโลก 2 แผ่นที่ว่านั้นกำลังเสียดสีกันและสั่งสมพลังใกล้จะถึงจุดแตกหักแล้ว ในขณะเดียวกัน แรงผลักที่เกิดขึ้นจากแผ่นดินไหวรุนแรง 2 ครั้งดังกล่าวยิ่งเพิ่มแรงดันให้กับแผ่นเปลือกโลกให้มากยิ่งขึ้นไปอีก

เขาเปรียบเทียบให้เห็นรูปธรรมไว้ชัดเจนอย่างยิ่งว่า แผ่นดินไหวใหญ่เมื่อ 26 ธันวาคม และ 28 มีนาคม นั้นผลักให้ "อินโด-ออสเตรเลียน เพลต" เคลื่อนเข้าหา "ซุนดา เพลต" ด้วยระยะทางเทียบเท่ากับการเคลื่อนที่เป็นเวลา 50 ปี

หรือพูดง่ายๆ อีกอย่างว่า ระยะเวลาที่สมควรเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ขึ้นอีกครั้งถูกผลักให้เกิดเร็วขึ้นอีก 50 ปี เพราะการเคลื่อนที่ของเปลือกโลก 2 ครั้งดังกล่าวนั้น!

จากการตรวจสอบ "วงปี" ของปะการังในแถบด้านใต้ของ "นีอาส เควก" ลงมา เซียห์พบว่า บริเวณนั้นไม่เคยเกิดแผ่นไหวใหญ่ๆ อีกเลยนับตั้งแต่ปี ค.ศ.1833 เป็นต้นมา เขายังพบด้วยว่าค่าเฉลี่ยของการเกิดแผ่นดินไหวใหญ่ในพื้นที่ดังกล่าวตกประมาณ 220 ปีต่อครั้ง

นั่นหมายความว่า ครั้งต่อไปจะเกิดใกล้เคียงกับปี 2053 หรือปี พ.ศ.2596 แต่ถ้าหากนำเอาแรงผลักจากเหตุแผ่นดินไหว 2 ครั้งมาคำนวณร่วมด้วย แผ่นดินไหวใหญ่ครั้งใหม่น่าจะเกิดขึ้นใกล้เคียงกับปี 2003 หรือปี 2546 ที่ผ่านมา

แต่ในเมื่อผ่านช่วงเวลาดังกล่าวมาแล้ว ยังไม่เกิดเหตุแผ่นดินใหญ่ระดับมหาธรณีวินาศภัยดังกล่าวขึ้นตามแนวรอยเลื่อนดังกล่าว

นั่นทำให้ เคอร์รี่ เซียห์ สรุปใจความของผลการสำรวจของเขาไว้ว่า แผ่นดินไหวครั้งใหญ่ในบริเวณด้านใต้ของเกาะนีอาส น่าจะเกิดขึ้นในเร็วๆ นี้ มากกว่าในอีกหลายสิบปีข้างหน้า!

เขาเชื่อว่า จุดศูนย์กลางของแผ่นดินไหวหนใหม่นี้จะอยู่ค่อนไปทางตอนกลางของเกาะสุมาตรา บริเวณตรงกับเมืองปาดัง เมืองใหญ่ที่สุดของเกาะแห่งนี้

ระดับความรุนแรงของมันจะใกล้เคียงหรือมากกว่าระดับความรุนแรงของแผ่นดินไหว เมื่อ 26 ธันวาคม 2547...

และจะก่อให้เกิดคลื่นยักษ์สึนามิ ขึ้นอย่างแน่นอน



**ระบบเตือนภัยสึนามิในมหาสมุทรอินเดีย

ข้อมูลของเคอร์รี่ เซียห์ สอดคล้องกับผลการตรวจสอบพื้นที่เดียวกันของทีมนักวิทยาศาสตร์อีกหลายทีม อย่างน้อยที่สุด นักวิทยาศาสตร์จากอังกฤษและทีมสำรวจจากเยอรมนีก็พบข้อเท็จจริงในทำนองเดียวกัน

ทีมสำรวจวิจัยของสถาบันวิทยาศาสตร์ทางทะเลไลป์นิซ แห่งมหาวิทยาลัยคีล ของเยอรมนี ใช้เครื่องโซนาร์กวาดไปทั่วพื้นที่บริเวณดังกล่าวใต้ท้องทะเลลึกกว่า 5,000 เมตร แล้วนำข้อมูลที่ได้มาจำลองเป็นภาพขึ้น

ภาพที่ได้บ่งบอกอย่างเดียวกัน แผ่นอินโด-ออสเตรเลียน เพลต ชนแล้วมุดลงไปใต้แผ่นซุนดา เพลต สั่งสมพลังจากการผลักและดันไว้มหาศาล

นักวิจัยของมหาวิทยาลัยคีลตรวจสอบร่องรอยทั้งหมดและบอกไว้เมื่อเร็วๆ นี้เช่นกันว่า ไม่มีร่องรอยการเกิดแผ่นดินไหวใหญ่ๆ ใดๆ เลยทางรอยเลื่อนของเปลือกโลกด้านใต้ของเกาะนีอาส มันหมายความได้อีกอย่างว่า...มหาภัยจากใต้มหาสมุทรระลอกใหม่ จะเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อในเร็วๆ นี้! เราเตรียมพร้อมเผชิญกับการอาละวาดของธรรมชาติระลอกใหม่แล้วหรือยัง?

ถ้าไปถามคำถามนี้กับโคอิชิโร มัตสึอูระ ผู้อำนวยการสำนักงานองค์การเพื่อวิทยาศาสตร์และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ หรือยูเนสโก คำตอบที่ได้ก็คือ งานเพื่อสร้างระบบการเตือนภัยสึนามิในมหาสมุทรอินเดียรุดหน้าไปมาก แต่ยังไม่แล้วเสร็จ

ตอนนี้มีการจัดตั้งสถานีตรวจวัดแผ่นดินไหวใหม่ขึ้น 25 สถานี ส่งข้อมูลตามเวลาจริงให้กับศูนย์เตือนภัยสึนามิของประเทศต่างๆ 26 ประเทศ มีเซ็นเซอร์ติดตั้งแล้วเสร็จในพื้นทะเลลึกเพื่อตรวจจับและรายงานความเคลื่อนไหวของคลื่นยักษ์แล้ว 3 จุด

แต่เหตุการณ์เมื่อวันที่ 17 กรกฎาคมที่ผ่านมา แสดงให้เห็นแล้วว่า ทั้งหมดนั่นยังไม่เพียงพอต่อการแจ้งเตือนหายนภัยดังกล่าวล่วงหน้า

ยังคงมีภารกิจอีกมากมายนักจำเป็นต้องดำเนินการ

​

ที่มา :





.

 

เพิ่งมาใส่รูป..จ๊ะ..เพราะช่วงเอาข่าวมาอั๊พเนตเดี้ยง..

 

อย่างพี่ mead อ่ะน๊ะจะตกข่าว..เป็นไปไม่ด๊ายยย..!