ศีลแปด

ในศีล 8 ข้อที่ว่า ห้ามนอนบนที่นอนใหญ่ ที่นอนสูง หมายความถึงเฉพาะนอนบนเตียงเท่านั้นรึเปล่าคะ ถ้านอนฟูกเตี้ย ๆ บนพื้นจะถือว่าผิดศีลข้อนี้รึเปล่าคะ

 

ขออนุญาติตอบก่อนแม่ชีครับ

อุจจาสะยะนะ มะหาสะยะนา เวระมะณี สิกขาปะทัง สะมาทิยามิ

(คือ เว้นจากการนั่งนอนเหนือเตียง ตั่ง มีเท้าสูงเกินประมาณ
และที่นั่งที่นอนอันสูงใหญ่ภายในใส่นุ่นและสำลี อาสนะอันวิจิตรไปด้วยลวดลายงามด้วยเงินทองต่างๆ)<O></O>


ถ้านอนฟูกเตี้ย ๆ บนพื้น และ ฟูกนั้นต้องไม่ใช้นุ่น และ สำลี....นอนได้ครับ ไม่ผิดศีล

 

ขอบคุณเฮียปอ ตำมะลังมาก ๆ นะคะ ^^

 

ศีลข้อที่ ๘ อุจจาสยนะฯ

ในศีลข้อนี้ ห้ามนั่งนอนในที่สูงใหญ่ ภายในยัดด้วยนุ่นและสำลี ศีลข้อนี้เดิมเป็นศีลของสามเณรและสามเณรี เมื่อมาถึงในยุคนี้ไม่มีสามเณรี (หมายถึงผู้หญิงบวชรักษาศีล ๑๐) แต่มีผู้หญิงต้องการจะออกบวช นักปราชญ์เจ้าทั้งหลายเห็นสมควรให้รักษาเพียงศีล ๘ เท่านั้น และสมควรว่าศีลข้ออุจจาสยนะฯ นี้ให้รวมอยู่กับศีล ๘ ด้วย

ในคำว่า ห้ามนั่งนอนในอาสนะใหญ่ ภายในยัดด้วยนุ่นและสำลีนั้น มีคำถามว่า ที่นั่งที่นอนสูงใหญ่ก็ตาม แต่ภายในยัดด้วยของอย่างอื่น เช่นใบไม้ เศษผ้า ฟองน้ำ เหล่านี้จะนั่งนอนได้ไหม ข้าพเจ้าก็จะตอบว่าได้ เพราะภายในไม่ได้ยัดนุ่นและสำลี จะยัดด้วยอย่างอื่นไม่เป็นไร ให้ข้อสังเกตว่า ทำไมจึงห้ามอย่างนี้ จะตีความหมายไว้ ๓ ประเด็น

๑. จะทำให้ติดที่นอนมากเกินไปจนลืมตัวลืมเวลาในการภาวนาปฏิบัติ เพราะที่นอนอ่อนนุ่มอบอุ่นในช่วงฤดูหนาวไม่อยากจะลุกขึ้นปฏิบัติภาวนา นี้ก็เป็นสาเหตุหนึ่งในศีลข้อนี้


๒. เป็นเพราะที่นั่งที่นอนดีเกินไป และเป็นสิ่งที่หายากมากในยุคนั้น แต่ถ้ามีแล้วจะทำให้ติดในที่นอนนั้น จะออกไปเที่ยวธุดงค์ภาวนาปฏิบัติในที่ต่างๆ ก็จะเกิดความกังวลในใจเรื่องสถานที่หลับนอน กลัวจะนั่งไม่เป็นสุข นอนไม่สบาย จึงได้ห้ามนั่งนอนในอาสนะที่ยัดด้วยนุ่นและสำลี นี่ก็เป็นสาเหตุหนึ่งในการห้ามในศีลข้อนี้


๓. เมื่อติดใจในการนั่งนอนอย่างนี้ ก็จะเกิดลืมตัวไปได้ ก็จะแสวงหานุ่นและสำลีมาทำเป็นที่นอนเป็นการใหญ่จนเกิดติดใจจนลืมตัว ในช่วงนั้นถ้าหากใจมีความกำเริบในเรื่องราคะตัณหาเกิดขึ้น ก็จะเอาที่นอนเป็นนิมิตหมาย สมมุติไปในเรื่องอารมณ์ที่มีความกำหนัด อยากจะสัมผัสนั่นสัมผัสนี่ไป และสมมุติไปต่างๆ นานานอกขอบเขต ในที่สุดก็อยู่ไม่ได้รีบสิกขาลาเพศไปเสีย การเป็นไปในลักษณะนี้ย่อมเป็นไปได้ ถ้าสติปัญญาไม่ดีก็จะเพิ่มปัญหากับสิ่งเหล่านี้ให้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน ฉะนั้นการสัมผัสทางกายในลักษณะนี้ก็มีผลสะท้อนเข้าถึงใจได้ การห้ามในศีลข้อนี้ก็เพื่อตัดกระแสไฟแห่งราคะแต่ต้นมือนี้ก็เป็นไปได้เช่นกัน



คัดลอกจากหนังสือ สัมมาทิฏฐิ
หลวงพ่อทูล ขิปฺปปญฺโญ เรียบเรียง
http://palungjit.org/showthread.php?t=170665

 

ธรรมสวัสดีค่ะ...
ศีลข้อที่ ๘ คือ อุจจาสะยะนะมะหาสะยะนา เวระมะณีฯนั้นถ้าจะเปรียบก็เหมือนข้อบังคับหรือระเบียบข้อห้ามว่าอย่านอนฟูกอันสูงใหญ่หรือมีสปริง อันเนื่องมาจากนักบวชไม่ได้สมสู่หรือร่วมประเวณีและการนอนในที่นอนอันสบายย่อมทำให้เกิดความกำหนัด ติดใจยินดีในราคะ
แต่ถ้าหากจำเป็นจะต้องนอน เช่นเดินทางไปต่างประเทศหรือค้างแรมที่บ้านญาติธรรมก็ให้ผู้นอนหรือผู้บวชพิจารณาว่าเราจะนอนเพียงเพื่อให้กายหายเหนื่อยเท่านั้น มิใช่ติดใจในรสชาติของการนอนในที่นอนอันสบายนั้น

ข้อนี้ถ้าทำเข้าก็ไม่บาปเพียงแค่ศีลด่าง พร้อยเท่านั้น ถ้าเป็นพระภิกษุก็อาบัติ ปลงอาบัติก็ทุเลาจากความผิดนั้น ส่วนแม่ชีไม่มีปลงอาบัติ แต่มีการสมาทานศีลทุกวันพระ เพื่อเป็นการเตือนใจกำกับไว้ในใจว่าผู้เป็นนักบวชจะไม่หลงระเริงไปตามกิเลสของพฤติกรรมของตัวเอง
งงหรือเปล่า อ่านแล้วคิดมากๆหน่อยนะแต่อย่าคิดจนปวดหัวล่ะ
บุญรักษา/ธรรมสวัสดี