ทำไมภาวนาจับลมหายใจไป แล้วชาที่ขมับซายทุกที

คือว่า จับอเปานา เป้นปกติทุกวันอยู่แล้วครับ แต่บางทีจับๆ ตอนที่สบายๆนะครับ ขมับซ้ายจะชาก่อน ตอนแรกคิดว่า เราเกร็งหรือตั้งใจไปหรือเปล่า แต่ก็ไม่ใช่จับแบบสบายๆ สัมปะจิตฉามิ ไปเรื่อยๆ แล้วพอขมับชา หูซายจะเริ่มชา แล้วก็ชาท้ายทอย เคยลองภาวนาไปเรื่อยๆ มันชาทั้งหัวเลย ล้มฟุบ หลับไปทันทีวูปไปเลย
ไอ้นี่มันคืออะไรครับ คงไม่ใช่ฌาน 4แน่ๆ อาการแบบนี้เป็นบ่อยมาก เป็นทุกวันครับ ทุกครั้งที่ภาวนา สัมปะจิตฉามิ แต่ถ้า นะมะพะธะ จะไม่เป็น พุทธโธจะไม่เป็น

 

ไม่รู้เหมือนกัน
แต่ผมพอเข้าลึกๆแล้วหลับเลยอิอิ

 

สงสัย คุณ นาคราช... ร่างกายเหนื่อยไปรึเปล่าครับ... เห็นบอกว่าฟุบลงเลย.........

........ ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณนาคราช เจออะไร ... ลองถามๆคนอื่นดูนะครับ .... หุหุ

 

ผมก็เคยเป้นครับ ทำให้พอออกจากสมาธิจะทำให้มึนๆหัว แล้วก็ซึมๆด้วย ลองไป search หนังสือหลวงพ่อโต จะมีวิธีแก้อาการปวดขมับครับ พอดีผมทำลิงค์หายไปแล้ว

วิธีแก้คร่าวๆ ก็ใช้พุทธานุสติ (นะมะพะธะ หรือ พุทโธ หรือ สัมมาอะระหัง แล้วแต่สะดวก) แล้วขณะเจริญอานา ก็กำหนดจิตไปจับที่ฐานที่สะดวกจากทั้งหมด 7 ฐาน อันได้แก่ ปลายจมูก โพรงจมูก หว่างคิ้ว ... จนถึง ศูนย์เหนือสะดือ 2 นิ้ว (เริ่มต้นที่ปลายจมูกก็ได้ครับ)

เมื่อสติรวมศูนย์ที่ฐานแล้วอาการมึนๆ หรือปวดขมับจะหายไป เมื่อได้ขนิกสมาธิแล้วจะกำหนดนิมิต เพื่อเจริญสมถะ ก็ได้ หรือว่า จะเจริญอานาปาณบรรพ ตามรอยมหาสติปัฏฐาน4 เพื่อวิปัสสนาก็ได้ครับ (ถ้าตั้งใจจะเจริญวิปัสสนา เริ่มต้นบริกรรม ยุบหนอ พองหนอ แทนพุทธานุสติ ก็ได้ครับ)

แล้วข้อสำคัญก็คือ เอาแค่สติตามรู้ลมหายใจเข้าและออก ตามธรรมชาติครับ ตอนเริ่มต้นหรือแม้แต่ตอนนี้พอตั้งใจมากไป มันกลายเป็นบังคับลมหายใจ จนไม่เป็นตามธรรมชาติ (เช่นหายใจบาวๆ ลึกๆ ช้าๆ แบบตั้งใจบังคับมัน) ทำให้เราได้อากาศในปริมาณไม่เหมาะสม อาจจะมากไป น้อยไป ช้าไป จนทำให้เกิดอาการมึนศึรษะ เพลีย หรือบางทีก็วูบไปเลย เพราะฉะนั้นก็ให้ร่างกายหายใจเอง เราแค่ตั้งสติให้รู้ครับ

 

ขออธิบายครับ

คุณอาจกำหนดลมหายใจแบบเคร่งเครียดเกินไปครับ แล้วก็อาจเอาจิตไปอยู่ที่ด้านบนของร่างกายมากเกินไปด้วย ความจริงน่าจะจับแบบกำหนดรู้เฉย ๆ ก่อน ไม่ต้องไปใช้คำภาวนา เพราะคำภาวนาของคุณมันยาวเกินไป ทำให้จังหวะลมหายใจและคำบริกรรมไม่ตรงกัน ร่างกายจะเกิดอาการอึดอัด อันจะทำให้เกิดอาการชาได้ในบางคราว คุณน่าจะลองเปลี่ยนตำแหน่งจับอาการลงมาที่เบื้องกลางของร่างกายบ้างเช่นช่วงท้องเป็นต้น แล้วฝึกจับลมหายใจแบบธรรมดาก่อน หากยังมีอาการเดิมก็คงจะเกี่ยวกับกรรมเก่าแล้วหล่ะครับ หากผิดประการใดขออภัยด้วยครับ

 

อ๋อบทนี้เป้นบทฝึกอภิญญาครับ เลยไม่ทราบเหมือนกัน

 

จับลมเครียดไปมากกว่าค่ะ ร่างกายเหนื่อยไม่พร้อม หากเหนื่อยมาก ๆ นอนทำแล้วหลับไปเลยจะดีกว่านะค่ะ
จับลมน่าเพียงแค่รู้ว่า ลมกำลังเข้า ลมกำลังออก ไม่รู้ว่า ไล่ตามร่างกายด้วยเหรอเปล่าค่ะ
หากไม่เช่นนั้น มันจะกลายเป็นลมปราณไปซิค่ะ หากทำผิด ไม่ดีเลยนะ อาจทำให้ร่างกายแปรปรวนได้นะ
การนั่งสมาธิที่ทำให้เครียดไม่ดีเลย ช่วงไหน ลืมคำภาวนาไป ก็ปล่อยมันไปค่ะ หากยังจับลมได้ ก็จับไปค่ะ
ทุกสิ่งทุกอย่างต้องผสมผสานเองนะค่ะ เอาที่ถนัดที่สุดค่ะสำหรับตัวเรา

 

เครียดเพราะเคร่งกำหนดลมหายใจมากเกินไปหรือเปล่าครับพยามเข้านะครับแต่อย่าหักโหมเกินไป

ตุลิตะ ตุลิตัง รีบๆๆๆเร่งๆๆๆเร็วๆๆๆไวๆๆๆ (b-wow)

 

คร๊าบบบ ขอบคุณครับท่าน ตอนนี้หายละ แต่มันสงบเกินไปจนอยากตาย นี่คือปัญหาใหม่

 

อ่าว ..... เป็นงั้นไป ....... แต่ก็ดีแล้วครับ ยินดีด้วยครับ

 

ผมจะลองสัมปะจิตฉามิดูบ้างครับว่าจะชามั้ย ^ู^

 

นิ่งจนอยากตายเลยหรอครับ อย่าฆ่าตัวตายตามอารมณ์ล่ะกัน เดี๋ยวลำบากแย่
ถ้ารู้สึกอยากตายก็ลองเจริญ มรณานุสติ ลองดูครับ

 

ดีใจด้วยครับที่ผ่านปัญหาแรกมาแล้ว
ปัญหาต่อมา น่าจะเป็นนิวรณ์5 ตัวนึง คือ ถีนมิทธะ แต่อยู่ชั้นละเอียดละ คือเกินจากความง่วง มาเป็นซิมเศร้า พอละเอียดขึ้นก็เริ่มเป็นแบบนี้แหละครับ มันเลยทางสายกลางที่เป็นความเรียบง่าย สงบ มาสุดโต่งด้านนึงที่มีความรู้สึกพอใจในความตาย

ก็ต้องปฏิบัติต่อไปครับ สู้ สู้ ตราบใดที่ขันธ์ 5 เรายังปกติ ก็ต้องทำความเพียรต่อครับ ความตายเป็นเพียงสิ่งลวง เพื่อล่อให้เราไปสู่ภพภูมิใหม่ที่อาจจะแย่กว่าเดิม

ต่อให้คนทำดีมาตลอดทั้งชีวิต ไม่แน่ตอนตายอาจมกรรมเก่ามาทำให้เราลงต่ำก็ได้นะครับ

(b-smile)

 

http://www.palungjit.org/board/showthread.php?p=31317&posted=1#post31317

 

เรานั่งทีไร หูขวาอื้อซัก 4-5 วินาที แล้วตามด้วยน้ำตาจะไหลทุกที .... เอาไงดี ..... แถมวันนี้นั่งๆไปเผลอหลับตอนนั่งสมาธิซะงั้น ...... นั่งค้างอยู่น่ะ สนุกดี

 

น้ำตาใหลกะหูอื้อ เป็นอาการของปิติ จิตกำลังมีสมาธิ ส่วน นั้งแล้วหลับ แสดงว่า ไม่มีสติ

 

มีช่วงนึงผมฝึกสมาธิภาวนาว่า "นะมะพะธะ" รู้สึกว่าจิตรวมเร็วมากๆ แต่บางครั้งมันมีอาการเหมือนกับเหวี่ยงแรงๆ และค่อยแรงขึ้นๆ จนต้องเลิกนั่ง

วันนึงได้มีโอกาสสนทนากับพระรูปหนึ่ง ท่านบอกว่า "นะมะพะธะ" เป็นคาถาเร่งธาตุ ไม่ควรใช้ก่อน

กลับมาเลยใช้ สัมปะจิตฉามิ แทน (จากแรกสุดใช้พุทโธ)

แต่ช่วงที่ภาวนาว่า นะมะพะธะ ตอนนอน "บางครั้ง" ช่วงที่กำลังจะเผลอหลับผมจะได้ยินเหมือนเสียงเหล็กเสียดสีกันและค่อยๆดังขึ้นๆ บางทีก็ได้ยินเสียงเหมือนยืนอยู่ข้างนอกบ้าง เสียงคนเล่นดนตรีไทยบ้าง แต่เสียงจะค่อยเร่งขึ้นๆ จนดังมาก เหวี่ยงมาก (เหมือนกับยืนอยู่กลางวงดนตรี แต่ตาไม่ได้เห็นอะไรนะครับ มืด...) ช่วงเวลาที่เกิดจะพยายามเปิดตาไม่ได้ มันจะหนักๆ ต้องใช้ความพยายาม แต่รู้สึกตัวอยู่ว่านอน สามารถกำหนดความคิด ท่องคาถาในใจได้อยู่ บางครั้งตื่นมาเหงื่อแตกเลย..

ไม่ทราบว่าเป็นอะไรเหรอครับ?

...ไม่อยากเจออาการแบบนี้เลยครับ

 

ผมขอสอบถามต่อ เรื่องการฝึกสมาธิ ต่อในกระทู้นี้เลยแล้วกันนะครับ

อาการของผมเป็นอย่างนี้ครับ... จับลมหายใจเข้าออก ได้ประมาณ 5 ครั้ง หลังจากนั้น มีอาการเหมือนหายใจขณะถูกจับมัดแน่น พยายามไม่ตกใจและดูลมหายใจ จนลมหายใจหมดไป ทรงอาการนี้ได้ประมาณไม่เกิน 5 นาที หลังจากนั้น ก็กลับมาเห็นลมหายใจอีก จะทำยังไงต่อดีครับ.... รบกวนผู้รู้กรุณาตอบด้วยครับ

 

ขอทดสอบ Post รูปครับ

ขอทดสอบ Post รูปครับ

 

ตั้งใจมากไป

ตั้งใจมากไป ลมหายใจจะอยู่กับเราตลอดเบาลงเรื่อยๆจนเข้าสู่ห้วงนึกดูไปเรื่อยๆจนเราไม่ใส่ใจแต่สติคงอยู่รวมเป็นเอกกัตคตา