ข้อคิดที่ได้จากการบวชของลูก

เมื่อเปิดเทอม คุณครูที่โรงเรียนบอกให้แม่ช่วยเขียนข้อคิดที่ได้จากการบวชของลูกให้ด้วย

ก็เลยคิดว่าไหน ๆ ก็เขียนแล้ว เลยนำมาแบ่งปันให้เพื่อน ๆ ที่สนใจให้ลูกบวชได้อ่านกันค่ะ

ลูกเกิดเมื่อ 29 ต.ค. 2542 (อายุ 10ปี 5 เดือน)
บวชเมื่อวันที่ 10 มี.ค. 2553 – 15 พ.ค. 2553 ระยะเวลา 66 วัน ณ ธรรมสถานบ้านโพธ์ทอง อ.อู่ทอง จ.สุพรรณบุรี

ข้อคิดที่ได้จากการบวชของลูก​

1.การแข่งขันในทางโลก เช่นแข่งขันทางการเรียน แข่งขันเพื่อชื่อเสียง ฯลฯ ก็เหมือนกับการแข่งขันกันปีนขึ้นภูเขา เพื่อที่จะขึ้นไปให้เห็นว่าบนยอดเขานั้นไม่มีอะไรเลย ควรใช้ประโยชน์จากการเกิดเป็นมนุษย์ เร่งศึกษาและปฏิบัติธรรม เพื่อความหลุดพ้น

 

2.สังคมที่ลูกอยู่ทุกวันนี้มีแต่ความเร่งรีบ แข่งขัน กดดัน เครียด ทำให้จิตใจสับสน จนกระทั่งลูกปรับตัวไม่ถูกและเหนื่อยล้า ควรให้ลูกได้หยุด ได้อยู่กับธรรมชาติและอยู่กับตัวเอง เพื่อที่จะได้พักจิตพักใจ และศึกษาใจตนเอง การบวชครั้งนี้เหมือนกับการเติมพลังทางใจให้แก่ลูก ลูกได้อยู่ในสถานที่ที่เป็นธรรมชาติ มีต้นไม้ มีสายน้ำ มีความสงบ ลูกได้หยุดพักจากความสับสนวุ่นวายทางสังคม ไม่ต้องแก่งแย่งแข่งขัน ไม่ต้องเรียนพิเศษ ไม่มีทีวีให้ดู แต่สิ่งที่ลูกได้รับคือวินัย การทำกิจซ้ำๆที่เหมือนกับการเติมสมาธิ เช่นต้องตื่นทุกตีสี่ครึ่งเพื่อบิณฑบาต บ่ายสองโมงทำข้อวัตร (ทำความสะอาดสถานที่) หนึ่งทุ่มทำวัตรเย็นและนั่งสมาธิหนึ่งชั่วโมง ช่วงกลางวันลูกจะมีเวลาพักผ่อน ใช้ชีวิตแบบเด็กภูธร ได้เล่นน้ำในคูข้างวัด รดน้ำต้นไม้จนตัวเปียก เข็นรถขยะทำงานไปเล่นกับเพื่อนเณรไป ได้อยู่แบบธรรมชาติของเด็กจริง ๆ ที่ไม่ต้องถูกปรุงแต่ง ถูกบังคับ ลูกรู้สึกเป็นสุขจนไม่อยากสึกจากเพศสมณะ ในวันสึกลูกร้องไห้อย่างมากจนน่าสงสาร

 

3.ลูกได้ใกล้ชิดครูบาอาจารย์ที่เป็นพระปฏิบัติ เป็นพระสุปฏิปัณโณโดยแท้ พระอาจารย์คอยพร่ำสอนตลอดเวลา ตั้งแต่สอนด้วยวาจา จนถึงการปฏิบัติเป็นแบบอย่าง เช่นการปฏิบัติตน – การพูดกับพระต้องสำรวม ต้องประณมมือไหว้ การปฏิบัติจิต – ขณะนั่งสมาธิท่านจะเทศน์สอนทุก ๆ เย็น และเน้นให้รู้จักการปล่อยวาง ท่านเมตตาแม้แต่เย็บอังสะที่ขาดให้ด้วยมือท่านเอง ท่านเน้นให้เลี้ยงลูกด้วยใจ ให้ผูกใจเขาด้วยเมตตา การดุตีกลับทำให้เขารู้สึกต่อต้าน เหมือนกับต่างคนต่างจะเอาชนะ ท่านบอกว่าลูกเป็นเด็กที่มีปัญญาดี แต่ขาดสติ เปรียบเหมือนเรือชั้นดี แต่มีรูรั่ว สิ่งที่ลูกต้องทำตอนนี้ คืออุดรูรั่วให้ได้ด้วยสติ เมื่อผิดพลาดก็ไม่ตำหนิ แต่ให้กำลังใจ ซึ่งข้อนี้ดิฉันกำลังใช้ความพยายามอย่างยิ่งที่จะทำให้ได้

 

4.ลูกอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่เป็นธรรมชาติ ช่วงแรกและช่วงท้ายของการบวชไม่มีเพื่อนเณร มีเพียงพระสองรูป ลูกอยู่คนเดียวในกุฏิเล็ก ๆ เหนือคูน้ำ กลางดงไม้ ลูกก็สามารถอยู่ได้ ในขณะที่เมื่อมีเพื่อนเณรมาบวช 2 -3 รูป ลูกเข้ากับเพื่อนไม่ได้ในช่วงแรก แต่ก็พยายามปรับตัวจนเป็นที่ยอมรับและสนิทกัน ลูกมีน้ำใจกับเพื่อน สอนและเป็นที่พึ่งให้น้องเณรที่บ้านไกล (ยอมให้เขามานอนด้วย) จนทำให้น้องเณรบวชได้ครบตามกำหนด ลูกเป็นที่รักของญาติโยม ด้วยความมีน้ำใจและช่างประจบ เช่นแบ่งของที่รับบาตรไว้ให้ญาติโยมหลาย ๆ คนอย่างทั่วถึง เด็กเล็ก ๆ จะรักพี่เณร เพราะพี่เณรมักจะให้ขนมและนมเสมอ วันที่เณรสึกญาติโยมจะรู้สึกใจหาย ต่างมาล่ำลาและชวนให้มาอยู่อีกเมื่อมีโอกาส จากข้อนี้ทำให้หมดห่วงว่าลูกสามารถอยู่ที่ไหนก็ได้ ไม่อับจนมิตร

 

5.ลูกรู้จักข้อปฏิบัติของพระเณรอย่างดี รู้วิธีครองผ้า (และภูมิใจมากที่สามารถครองผ้าได้ด้วยตนเอง) รู้จักกฎของพระทุกอย่าง (ฉันมื้อเดียวเพราะเป็นสายพระป่า) ลูกสวดมนต์ให้พรญาติโยมได้ไพเราะและมั่นใจ (มีคลิปมาให้ดูค่ะ) และที่สำคัญลูกกราบได้งามมาก ๆ เพราะพระอาจารย์เน้นให้กราบให้สวย ผลคือน้องสาว 5 ขวบ ก็กราบได้งามเช่นกัน

 

6.สำคัญมาก ลูกนำครอบครัวเข้าวัด โดยเฉพาะพ่อผู้วุ่นวายกับภารกิจทางโลก ก็พลอยได้เข้าวัด ได้ทำวัตรเย็น ได้นั่งสมาธิ ทั้งๆ ที่ไม่เคยปฏิบัติ แต่เพราะมาเยี่ยมลูก พี่น้องก็ได้มาทำวัตรเสมอ ๆ เพราะมาเยี่ยมเณร นับเป็นอานิสงค์ที่ยิ่งใหญ่ เพราะทำให้ครอบครัวได้ปฏิบัติธรรม

ส่วนข้อคิดของตัวลูกเองคงได้อย่างมากมาย และที่สำคัญคือมีพระอาจารย์เป็นแบบอย่างและเป็นที่ยึดเหนี่ยวของจิตใจ ลูกจะคิดจะทำอะไรก็จะนึกถึงพระอาจารย์ จะเชื่อฟังและทำเพื่อพระอาจารย์ ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี ที่จะไม่ทำให้ลูกไหลลงสู่ที่ต่ำ นับเป็นประสบการณ์ที่ดีที่หาซื้อไม่ได้ และประสบการณ์เหล่านี้จะฝังใจและติดตัวลูกไปตลอดชีวิต

 

ภาพรดน้ำอวยพรวันเกิดพระอาจารย์ แนบคลิปให้พรไม่เป็นค่ะ ( COPY ข้อความที่เขียนให้คุณครูมา ลืมตัดวงเล็บออก)

 

ลูกสาวคนเล็กก็ปฏิบัติธรรมค่ะ ดิฉันพาลูกสาวไปค้างที่วัด
ไปทำวัตรเย็นบ่อย ๆ ค่ะ แรก ๆ ก็กวนบ้าง ช่วงปิดไฟ นั่งสมาธิ 1 ชั่วโมง
(ตอนนั้น 4 ขวบ) เขาจะร้องกลับบ้าน หรือไม่ก็จะร้องไปเข้าห้องน้ำ
แต่เดี๋ยวนี้รู้กาลเทศะ ปรับตัวได้แล้วค่ะ สามารถนั่งสมาธิได้จนจบ
หรือบางครั้งก็นอนสมาธิค่ะ หนักกว่านั้นคงจะเข้าฌาณ ปลุกแทบไม่ตื่นแน่ะค่ะ
ถือเสียว่ามาวัดบ่อย ๆ เพื่อความคุ้นเคย ต่อไปคงจะต่อยอดได้ง่ายค่ะ

เอารูปที่แอบหนีแม่ไปแซงคิวรดน้ำพระอาจารย์มาฝากค่ะ (13 พ.ค.53)

 

อนุโมทนา สาธุค่ะ
ลูกชายดิฉัน ก็บวชเรียนค่ะ อยู่วัดสระแก้ววารีราม อ.วาริชภูมิ จ.สกลนคร เณรน้อย มีความสุขกว่าการเป็น เพศบรรพชิต มากมายค่ะ (ปลื้มมากค่ะ)