คุกจอมขมังเวทย์'เณรแอ'20ปี อ้างมีอิทธิฤทธิ์

คุกจอมขมังเวทย์ 'เณรแอ'20ปี อ้างมีอิทธิฤทธิ์




ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้น สั่งจำคุก 20 ปี จอมขมังเวทย์ "เณรแอ" อวดอ้างมีอิทธิฤทธิ์ทางไสยศาสตร์ ทำเสน่ห์เรียกสามี-ภรรยาคืนได้ จนมีผู้เสียหายหลงเชื่อรวม28ราย...

เมื่อเวลา 09.30 น. วันที่ 23 มิ.ย. ศาลอาญาอ่านคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ในคดีที่พนักงานอัยการฝ่ายคดีอาญา 3 เป็นโจทก์ ฟ้องนายหาญ รักษาจิตร์ หรือ อดีตเณรแอ อายุ 50 ปี เป็นจำเลยในคดีฉ้อโกงประชาชน กรณีระหว่าง เม.ย.42 – 10 ก.ค. 48 จำเลยอวดอ้างว่าเป็นจอมขมังเวทย์ มีความสามารถทางไสยศาสตร์ ทำเสน่ห์ เรียกสามีหรือภรรยาให้กลับมาคืนดีกันได้ จนมีผู้เสียหายหลงเชื่อรวม 28 คน สูญเสียเงินให้แก่จำเลยรวม 910,000 บาท ต่อมาวันที่ 10 ก.ค. 48 ตำรวจกองปราบปราม จับกุมจำเลยได้ที่บ้านพัก อำเภอหนองโดน จังหวัดสระบุรี จำเลยให้การปฏิเสธ ศาลชั้นต้นมีคำพิพากษาเมื่อวันที่ 29 ธ.ค. 49 ลงโทษจำคุกจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 343 วรรคแรก กระทงละ 4 ปี รวม 28 กระทง รวมจำคุกเป็นเวลา 112 ปี คำให้การจำเลยเป็นประโยชน์อยู่บ้าง ลดโทษให้หนึ่งในสี่ คงจำคุก 84 ปี แต่โทษตามความผิดดังกล่าว กำหนดโทษสูงสุดไว้ที่ 20 ปี ศาลจึงสั่งลงโทษจำคุกจำเลยไว้ทั้งสิ้นเป็นเวลา 20 ปี และให้ชดใช้ค่าเสียหายคืนแก่ผู้เสียหายทั้ง 28 ราย

จำเลยยื่นอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์ประชุมปรึกษาหารือแล้ว มีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของจำเลยว่า จำเลยกระทำผิดตามฟ้องหรือไม่ เห็นว่าโจทก์มีผู้เสียหาย 28 คน เบิกความเป็นประจักษ์พยานต่างกรรมต่างวาระกัน มีเหตุผลสอดคล้องโดยตลอด ผู้เสียหายยืนยันว่า จำเลยไม่สามารถเรียกให้สามีคนรักกลับมาได้จริงตามที่กล่าวอ้าง บางรายยังถูกจำเลยกระทำล่วงละเมิดทางเพศ จำเลยยังรับในอุทธรณ์ว่า เงินที่ได้มา เป็นค่ายกครู และอุปกรณ์ในการทำพิธี

นอกจากนี้โจทก์ยังมี นางชไมพร รักษาจิตร์ ภรรยาของจำเลย เบิกความถึงพฤติกรรมของจำเลย ที่ล่วงละเมิดทางเพศกับผู้เสียหาย จนต้องทะเลาะกัน ถึงขั้นที่ นางชไมพร เคยยิงปืนขู่ขึ้นฝ้าเพดาน จำเลยต้องวิ่งหนีกระโดดออกหน้าต่าง ทำให้ขาหัก ก่อนที่นางชไมพร จะยื่นฟ้องหย่ากับจำเลยที่ ศาลจังหวัดสระบุรี จึงเป็นเหตุที่สนับสนุนว่า จำเลยไม่มีอิทธิฤทธิ์ตามที่อวดอ้างในคำโฆษณาตามสื่อต่างๆ จริง เพราะจำเลยเองยังไม่สามารถทำให้นางชไมพร รักกับจำเลยได้ แต่กลับต้องวิ่งหนีจนขาหัก การกระทำของจำเลยมีเจตนาหลอกลวงคนทั่วไปผ่านคำโฆษณา เพื่อเป็นประโยชน์แก่จำเลยเองโดยตรง รับฟังได้ว่า จำเลยมีเจตนาหลอกลวงเอาทรัพย์สินจากผู้เสียหาย ข้อต้อสู้ของจำเลย ไม่มีน้ำหนักหักล้างพยานหลักฐานโจทก์ได้ ที่ศาลชั้นต้นมีคำพิพากษามานั้น ศาลอุทธรณ์เห็นพ้องด้วย พิพากษายืน.




<LABEL>ไทยรัฐออนไลน์</LABEL>

<SMALL>วันพุธที่ 23 มิถุนายน พ.ศ.2553</SMALL>
http://www.thairath.co.th/content/region/91382

 

อาจจะเหมือนหนังภาพยนต์ เรื่องจอมขมังเวทย์ก็ได้อ่าา
น่ากัว น่ากัว เหอๆๆrabbit_scary

 

ยังต้องไปรับโทษในนรกอีกไม่รู้กี่ปี เฮ้อ

 

กรรมใดใครก่อ.






ใจที่มีความโลภน้อย
กับใจที่มีความโลภมาก
ย่อมมีความสุขต่างกัน.

 

ใช้ในทางที่ถูกคงไม่เป็นแบบนี้หรอกนะครับ
ของแบบนี้มีทั้งคุณและโทษ

 

เหมือนดาบสองคม ได้มาแล้วไม่ประพฤติตนอยู่ในกรอบศีลธรรมอันดี ไม่มีทาน ศีล ภาวนา รับรองว่าย้อนกลับมาเป็นศาสตราวุธ พิฆาตตัวเอง อย่างแน่นอน ตกไปสู่โลกที่ชั่ว เร็วเสียด้วยซิ ...

 

อยู่ในคุกแล้วหน้าตาสดใสขึ้นนะ

 

เขาก็คงมีบุญมีบาปในตัว บุญยังมี บาปกำลังรอจังหวะจะเอาคืน บาปบุญเป็นสิ่งกำหนดชะตา "ความอยากย่อมผลักดันให้คนวิ่งวุ่น" craving and disire make a man desperately forevermore ถ้าไม่มีความอยาก เขาก็คงไม่มีโอกาสได้หลอกใคร เขาหากินบนความอยาก ความต้องการของคนอื่น และมันก็เป็นการตอบสนองความอยากของเขาเอง ผิดศีล กี่ข้อนะ ลองเอาชีวิตเขามาศึกษาดู แล้วพิจารณา ให้สอนใจเราว่า อย่าคิดหลงเชื่ออะไรง่ายๆ คิดไตร่ตรองเหตุ และผลที่จะตามมา เป็นสิ่งสำคัญที่สุดค่ะ แผ่เมตตาให้ไปเถอะค่ะ ถึงจะไม่ชอบเขา แต่อย่าสาปแช่งเลย เขาจะอาฆาตกลับ จะเป็นเวรกันไปอีก

 

โลภะ มาก ชาติหน้าเป็น เปรต

 

บุญไม่ทำ กรรมอย่าก่อ

 

น่าสงสารแต่ก็เพราะการกระทำของเขาเอง มักมากแท้ๆ

 

สมควรไปชดใช้กรรมแล้วค่ะ

 

ส่วนดียังมีอยู่บ้าง คือ เป็นตัวอย่าง และข้อคิด เตือนใจ สำหรับผู้ที่กำลังจะก้าวเข้าสู่เส้นทางนี้ หรืออาจ จมแช่มิดตัว ให้หยุดคิด ก่อนที่จะสายเกินแก้
(กรรมใดใครก่อกรรม กรรมนั้นคืนสยอง)

 

อวิชา ความหลงผิด ถูก โทสะ โมหะ ครอบงำ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม สาธุ

 

อวิชา.. ความไม่รู้ ที่ไม่คิดจะรู้นี่หนักกว่าความไม่รู้ธรรมดาหลายเท่านัก

 

20 ปีไม่ได้หรอก ต้องตลอดชีวิต

 

กรรมที่เขาทำนั้น เหมาะสมแล้วหรือยังกันโทษที่ได้รับ

 

กายติดคุกอาหารกายคือข้าวสุก และขนม นม เนย กายแม้อยู่ในคุกแต่จิตย่อมเที่ยวไป มิได้ติดคุก อาหารจิตคือธรรมะ เมื่อปฏิบัติได้แม้ที่ใดๆ ในโลกก็มิอาจกั้นจิตจากธรรม นอกจากอกุศลเจตสิกทั้งหลาย