พญานาคราช 4 ตระกูล นครคำชะโนด

แก้วกัลยา

แก้วกัลยาเป็นเด็กสาวที่มีชีวิตไม่ต่างอะไรจากคนทั่วไป เธอถูกเลี้ยงดูและเติบโตมาในสังคมชนบท อยู่กับผืนดิน ท้องนา แม่น้ำ และธรรมชาติอันแสนงดงาม ชีวิตเธอดูเหมือนจะบริบูรณ์เพียบพร้อมในด้านความรัก ความอบอุ่นจากครอบครัว แต่ในใจลึกๆแล้ว เธอกลับรู้สึกอยู่ตลอดเวลาว่าเธอยังมีดินแดนแห่งหนึ่งที่รอเธออยู่ เธอรู้สึกเหงาในใจลึกๆทุกครั้งที่คิดถึงคำว่า”บ้าน”<O></O>
แก้ว มักจะมีความรู้สึกผูกพันแปลกๆกับบางสิ่งบางอย่าง และมักรู้สึกคุ้นตากับสถานที่หรือบุคคลทั้งที่ไม่เคยได้พบและเจอะเจอมาก่อน บางครั้งแก้วก็จะฝันแปลกๆอยู่บ่อยๆ แก้วเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ จนบางครั้งแก้วก็อดหงุดหงิดตัวเองไม่ได้กับอาการและความรู้สึกเหล่านี้ แต่เธอก็พยายามจะมองข้ามมันไปตลอดมา เพราะเธอคิดว่าเธอกำลังเพี้ยนนิดๆ เธอเรียนหนังสือจนจบในระดับมหาวิทยาลัยและต้องจากบ้านมาทำงานที่กทม.<O></O><!-- google_ad_section_end --><!-- google_ad_section_end -->

 

ตอนที่2 จุดเริ่มต้นของการค้นหา
ตกดึกคืนหนึ่งในช่วงเดือนเมษายน 2552 แก้วได้นอนหลับแล้วฝันไป เธอฝันว่าได้เดินทางพร้อมผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเธอไม่รู้จัก ขับรถกันเข้าไปในสถานที่คล้ายหมู่บ้านคน มีต้นไม้ขึ้นปกคลุม 2 ข้างทาง ตอนนั้นใจเธอรู้เพียงว่าต้องไปช่วยโดยที่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปช่วยอะไร ใคร และที่ไหน เธอแต่งตัวด้วยชุดขาว ผมเกล้ามวย คล้ายพราหมณ์ เมื่อไปถึงที่แห่งหนึ่งเธอบอกให้คนที่ขับรถอยู่หยุดรถทันที<O
บริเวณนั้นมีลักษณะคล้ายห้วยที่ไม่มีน้ำอยู่ ดินบริเวณนั้นเป็นลักษณะคล้ายโคลนเลน ผู้คนมากมายกำลังชุลมุนอยู่กับการหาบางอย่าง มีทั้งรถขุดและชาวบ้านหลายสิบคน กำลังหาบางอย่างอย่างขมักเขม้น แก้วเดินเข้าไปถามหญิงคนนึงจึงได้คำตอบมาว่า”มีงูใหญ่ตัวนึงอยู่ที่บริเวณใต้ดินแห่งนี้ เราจะจับงูตัวนั้นมาและแจกจ่ายกันกิน แต่พยายามหาอย่างไรก็หาไม่เจอ” แก้วจึงถามหญิงคนนั้นกลับไปว่าหากเธอหางูตัวนี้เจอ เธอขอชีวิตงูตัวนี้ได้ไหม หญิงคนนั้นจึงไปพูดคุยกับชาวบ้านด้วยกันทุกคนจึงตัดสินใจยอมยกงูตัวนี้ให้เพราะมั่นใจว่าแก้วไม่มีทางหาเจอแน่<O
เมื่อได้ยินดังนั้น แก้วจึงเดินไปที่รถแล้วจุดธูปขึ้นมา 16 ดอก แล้วเดินไปที่บริเวณริมห้วยแล้วเอ่ยว่า”ขึ้นมาเถิดเจ้า ตอนนี้ไม่มีผู้ใดทำอันตรายเจ้าได้แล้ว ชีวิตเจ้าจักปลอดภัย โปรดเชื่อใจเรา”แล้วเธอก็ปักธูปลงไปบนดินพร้อมทั้งตบพื้นดิน 3 ครั้ง<O
ทันใดนั้นเอง ภาพที่ไม่น่าเชื่อก็ปรากฏขึ้นแก่สายตาของทุกคน งูใหญ่สีขาวเผือกลำตัวขนาด1คนโอบได้เลื้อยขึ้นมาจากดิน ลำตัวไม่ได้เปื้อนโคลนเลนเลยแม้แต่น้อย เมื่อเลื้อยขึ้นมาแล้วก็มานอนขดกายอยู่ตรงบริเวณเบื้องหน้าของแก้วนั่นเอง จากนั้นเธอจึงตกใจตื่น<O<!-- google_ad_section_end --><!-- google_ad_section_end -->

 

ตอนที่3 ตั้งศาลพญานาคา
หลังจากที่เธอฝันได้เพียง 2 วัน แก้วก็ได้รับโทรศัพท์จากผู้เป็นพ่อว่ามีผู้มีญาณบอกว่าที่บริเวณบ้านนั้นใต้ผืนดินเป็นดินแดนที่อยู่ของพญานาค เขาบอกให้ทำการตั้งศาลพญานาคขึ้นแล้วคนเดียวที่จะจัดการให้งานนี้สำเร็จได้คือลูกสาวคนโต แก้วก็รับฟังด้วยความงงๆ แต่ก็เห็นว่าสิ่งนั้นจะเป็นความสบายใจของบุพการีเธอจึงรับคำที่จะทำตามความต้องการของผู้เป็นพ่อและแม่ เธอได้จัดหาทั้งสถานที่ในการตั้งศาล จัดหาศาล และร่างแทนองค์ ในตอนที่ไปหาร่างแทนองค์นั้นเอง เธอได้ตั้งจิตอธิษฐานว่า”งานครั้งนี้ค่อนข้างหนักสำหรับแก้ว หากท่านต้องการสิ่งใดขอให้ช่วยดลจิตดลใจให้งานนี้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดีด้วยเถิด” แล้วเธอก็ไปเดินหาร่างแทนตัวที่ร้านแถวๆเสาชิงช้า และแล้วร่างที่ดูจะถูกใจที่สุดคือร่างพญานาค 7 เศียร ตอนนั้นไม่มีของที่ร้านด้วยซ้ำแต่เธอก็ได้สั่งให้เขาทำจนเรียบร้อย แล้วเธอก็ได้รับโทรศัพท์จากผู้เป็นพ่อว่า “ผู้มีญาณบอกว่าร่างนั้นต้องเป็นพญานาค 7 เศียรเท่านั้นนะลูก” แก้วอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ที่เหตุการณ์ต่างๆช่างบังเอิญเช่นนี้ <O
เรื่องยุ่งยากอีกอย่างหนึ่งคือการหาคนที่จะมาทำพิธีตั้งศาลให้ เนื่องจากในหมู่บ้านไม่เคยมีการตั้งศาลแบบนี้มาก่อน พ่อของแก้วพยายามหาผู้ที่จะมาทำพิธีตั้งศาลให้โดยไปสอบถามกับผู้เฒ่าผู้แก่ท่านนึงในหมู่บ้านที่เคยรับตั้งศาลพระภูมิเจ้าที่แต่เขาก็ปฏิเสธเพราะว่าได้เลิกทำมานานแล้ว เมื่อผู้เป็นพ่อไม่สามารถหาคนมาตั้งศาลได้ก็ตกมาเป็นหน้าที่ของแก้วอีกครั้ง เธอตัดสินใจจะเข้าไปถามผู้เฒ่าคนนั้นอีกรอบเพราะเธอรู้สึกมั่นใจลึกๆว่าเขาจะยอม<O
ปรากฏว่าเมื่อเข้าไป ผู้เฒ่าท่านนั้นก็ได้นั่งรออู่ที่หน้าบ้านแล้วเขาดูมีทีท่ากระวนกระวายเหมือนรอคอยใครสักคน พอเขาเห็นแก้วก็มีสีหน้าโล่งใจอย่างประหลาด เมื่อเข้าไปสอบถามจึงได้ความว่า”เมื่อคืนข้าฝันว่ามีผู้ชายคนนึงมาบอกข้าว่าถ้ามีนังหนูคนนึงมาขอให้ตั้งศาลให้ ให้รับปากมันไปนะ ข้าก็ได้แต่งงๆว่าใครจะเข้ามาถามข้า แล้วข้าก็ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าพ่อเอ็งมีลูกสาวโตขนาดนี้ ที่จริงไม่ต้องถึงมือข้าหรอก ผู้ชายคนนั้นบอกว่าเอ็งก็ทำได้ แต่ในเมื่อเอ็งเข้ามาตามที่เขามาบอกจริงข้าก็จะไปตั้งศาลให้เอ็ง”<O
และแล้วศาลพญานาค 7 เศียรก็ได้ถูกตั้งขึ้นมาอย่างงดงาม เป็นศาลจตุรมุขสีเขียว มีร่างพญานาค 7 เศียรตั้งเด่นตระหง่านด้านหลังศาลมีอ่างน้ำที่ตกแต่งไว้ด้วยรูปปั้นพญานาคองค์น้อย แล้วยังมีต้นเฟิร์นนาคราชอยู่อีกด้วย<O<!-- google_ad_section_end --><!-- google_ad_section_end -->

ป.ล. นี่แหละค่ะ ศาลพญานาคที่เห็นในรูปมีที่มาเช่นนี้

 

ตอนที่4 พลัดพรากเพื่อพานพบ
ประมาณเดือน มี.ค.2553 แก้วได้มีโอกาสรู้จักผู้หญิงคนนึงโดยบังเอิญ เธอมีชื่อว่า”พี่ชม”<O
พี่ชมอายุห่างจากแก้วประมาณ 20 ปี เป็นผู้หญิงที่มีจิตใจโอบอ้อมอารีพูดคุยด้วยแล้วรู้สึกสบายใจ แก้วรู้สึกคุ้นเคยและผูกพันกับพี่ชมมากทั้งที่รู้จักกันได้เพียงไม่นาน ทั้งคู่มีอะไรหลายๆอย่างที่คล้ายกัน คล้ายกันจนเหมือนจะเป็นคนๆเดียวกันหรือเคยเป็นพี่น้องกันมาก่อน ทั้งคู่ติดต่อพูดคุยกันทาง msn แม้จะมีเบอร์โทรศัพท์ของกันและกันแต่ก็ไม่กล้าที่จะโทรคุย เพราะต่างฝ่ายต่างรู้ดีว่า หากได้ยินเสียงกันคงเป็นเรื่องยากที่จะห้ามใจไม่ให้ร้องไห้ออกมาได้ จนอยู่มาวันนึงในช่วงกลางเดือนนั่นเอง แก้วก็ได้หลับแล้วฝันไปว่า <Oที่กลางฝ่ามือทั้ง 2 ข้างของเธอมีบางอย่างผุดขึ้นมา โดยที่ฝ่ามือซ้ายของเธอมีน้ำสีเขียวมรกตผุดขึ้นมา ส่วนฝ่ามือข้างขวาเป็นน้ำสีเหลืองนวล เมื่อผุดขึ้นมาแล้วน้ำนั้นก็กลับกลายเป็นก้อนแข็งรูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนขนาดประมาณ 1 เซ็นติเมตร คล้ายเกล็ดปลาแต่เป็นประกายแวววาวเหมือนมรกต ส่วนสีเหลืองนวลก็กลับกลายเป็นสีขาวใสดุจเพชรแล้วเธอก็สะดุ้งตื่น เธอเก็บความแปลกใจไว้เพียงลำพัง เพราะเธอพยายามคิดว่าแท้จริงแล้วเธอคงจะฝันเพราะอาหารไม่ย่อยก็เป็นได้
<Oเวลาผ่านไปประมาณ 1 สัปดาห์ พี่ชมก็ได้ถามเธอขึ้นมาว่า น้องแก้วป่วยเป็นโรคในระบบทางเดินหายใจและการไหลเวียนโลหิตหรือไม่ แก้วก็จึงตอบไปตามตรงว่าใช่ พี่ชมจึงเงียบไปพักใหญ่แล้วบอกว่าขอที่อยู่ มีของที่เก็บไว้นานแล้วเพื่อรอที่จะคืนให้แก่เจ้าของ แก้วทั้งงงและสับสนจึงขอให้พี่ชมช่วยเล่าให้ฟัง สรุปว่า เมื่อ10กว่าปีก่อนพี่ชมได้พบพระธุดงค์รูปหนึ่ง ท่านได้มอบพลอยพญานาคไว้ให้แก่พี่ชม 2 เม็ด เม็ดหนึ่งเป็นสีเขียวซึ่งเป็นของประจำตัวของเธอเอง แล้วอีกเม็ดหนึ่งพระธุดงค์บอกว่า เป็นของน้องสาว ให้เธอเก็บไว้ให้ดี แล้ววันนึงเธอจะได้พบน้องสาวคนนั้น ซึ่งพี่ชมมั่นใจอย่างยิ่งว่าเป็นแก้ว แก้วจึงได้เล่าความฝันที่ผ่านมาเมื่อสัปดาห์ที่แล้วให้พี่ชมฟังอีกทั้งยังบอกอีกว่า”แก้วไม่เคยแน่ใจเลยว่าตัวเองเป้นใครและผูกพันกับพญานาคอย่างไร แต่แก้วจะรับของชิ้นนั้นไว้ แต่หากวันใดพี่ชมได้พบใครที่มั่นใจว่าเป้นเจ้าของที่แท้จริง แก้วยินดีจะคืนของชิ้นนี้ให้แก่เจ้าของโดยไม่ลังเล”<O
แล้วในคืนนั้นเอง ด้วยความสับสนและไม่แน่ใจ เธอจึงตั้งจิตอธิษฐานว่า หากเธอมีความผูกพันหรือเป็นเจ้าของที่แท้จริงของของชิ้นนี้โปรดจงมีสิ่งที่จะช่วยตอกย้ำชี้ชัดให้เธอแน่ใจได้ว่า เธอเหมาะสมแล้วที่จะเป็นเจ้าของ แล้วเธอก็ได้ทำสมาธิ นอนกำหนดลมหายใจอย่างทุกๆวันที่ผ่านมา ในช่วงเวลาไม่นานที่เธอล้มตัวนอนและดูลมหายใจอยู่นั้นเอง จิตของเธอก็ได้รวมจนถึงจุดที่สงบ ลมหายใจแผ่วเบาจนแทบจะจับไม่ได้ แล้วเธอก็ได้เห็นหญิงสาวคนนึงแต่งตัวงดงามราวกับนางฟ้านางสวรรค์ เหาะลอยลงมาจากฟากฟ้า ในมือของเธอถือพานทองอยู่ แล้วได้ยื่นพานทองนั้นมาให้ แก้วได้รับพานทองนั้นมาแล้วพบว่า ในพานทองนั้นถูกปูไว้ด้วยผ้าสีขาวบริสุทธิ์ ภายในมีดวงแก้วขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางเท่าเหรียญ 5 บาท มีทั้งสีขาว สีแดง สีน้ำเงิน สีแสด สีฟ้า สีเขียว สีชมพู สีม่วง สีเหลือง สีดำ ทั้งหมด 11 ดวงด้วยกัน ในใจเธอตอนนั้นบอกว่า สิ่งนี้คือดวงจิตของพวกเราที่มาทำหน้าที่ในการทำนุบำรุงพระพุทธศาสนาให้มั่นคงสืบไป แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ลอยกลับไป แก้วจึงถอนจิตออกมาจากสมาธิ<O<!-- google_ad_section_end --><!-- google_ad_section_end -->
<!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->

 

ตอนที่5 ประมวลเรื่องราวที่น่าประหลาดใจ
ย้อนกลับไปในช่วงปลายปี2552ก่อนที่แก้วจะได้รู้จักกับพี่ชม มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เป็นเหมือนการกระตุ้นสัญญาเดิมของแก้วขึ้นมา ครั้งนึงมีคนที่แก้วรู้จักส่งรูปถ่ายวิหารหลวงปู่เหรียญ วัดอรัญญบรรพรต จ.หนองคาย ให้แก้วดู เพียงแค่ได้เห็นแก้วก็มีอาการใจหวิวคล้ายจะเป็นลม เจ็บเสียดคล้ายมีเหล็กแหลมปักที่หัวใจ เท่านั้นยังไม่พอคนๆนั้นก็ได้ส่งรูปวัดพระธาตุบังพวนมาให้ แล้วอาการเดิมๆก็เกิดขึ้น น้ำตาไหลพรากๆ อาเจียนจนแทบเป็นลม แก้วพยายามหาคำอธิบาย ถามกับผู้ที่ส่งรูปมาให้ก็ได้รับคำตอบเพียงว่า "ดูไป ดูใจไป" แก้วไม่เคยเข้าใจความหมาย แล้วก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ตลอดมา
และก่อนที่จะนัดพบกับพี่ชมประมาณ 1 สัปดาห์นั่นเอง แก้วก็ได้ฝันประหลาด ฝันว่ามีงูใหญ่สีขาวเผือก 2 ตน เลื้อยมาเพื่อจะตามหาตัว แก้วพยายามหลบซ่อนโดยการขึ้นไปอยู่บนที่สูง ทั้งที่จริงเธอก็ไม่ได้รู้สึกกลัวเลย แต่เหมือนกับว่าเธอพยายามหลบหนีเพื่อไม่ให้งู 2 ตัวนั้นตามเจอต่างหาก แต่จนแล้วจนรอดงู 2 ตัวก็ได้เลื้อยตามมาจนหาตัวเธอพบ ตอนนั้นในใจเธอคิดเพียงว่า"ปู่นาคา ย่านาคี ช่วยลูกด้วย" เธอเอ่ยออกมาได้เพียงเช่นนี้ แล้วงูใหญ่ตนหนึ่งที่น่าจะเป้นงูตัวผู้ก็ได้ชูคอขึ้นมาสูงเสมอหน้าเธอ แล้วงูตนนั้นก็ได้แผ่แผงคอออก แก้วหลุดปากออกมาได้เพียงคำเดียวว่า"ท่านพี่" แล้วเธอก็ตกใจตื่น
<!-- google_ad_section_end -->

 

ตอนที่6 แล้ววันที่รอคอยมาแสนนานก็มาถึง<!-- google_ad_section_end -->​

<HR style="BACKGROUND-COLOR: #ffffff; COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- google_ad_section_start -->วันที่รอคอยมานานแสนนาน นานจนข้ามภพข้ามชาติ วันที่พี่น้องจะมีโอกาสได้เจอกันช่วงเวลาที่ได้รู้จักกันเพียง 2 เดือน เหมือนผ่านมานานหลายสิบปี แล้วพี่ชมกับแก้วก็ได้นัดมาเจอกัน พี่ชมบอกกับแก้วว่านอกจากพี่แล้ว ยังมีพี่ชายอีกคนนึงที่มาจากดินแดนเดียวกัน พี่ชมได้เจอพี่ชายคนนี้ของแก้วมานานแล้ว แล้วเขาก็รอเวลาที่จะได้พบกับแก้ว อะไรกันนี่ นี่แก้วจะต้องพบพี่ที่พลัดพรากจากกันมาพร้อมกันถึง2คนทีเดียวหรือ ในส่วนของพี่ชายดูจะไม่ใช่เรื่องน่ากังวลนัก เพราะไม่เคยได้คุยกันมาก่อน คงไม่รู้สึกผูกพันอะไรมากมาย แต่พี่สาวนี่สิ การจะได้เจอหน้ากันครั้งนี้ดูช่างจะเป็นความน่าหวาดหวั่นและน่ายินดีในคราวเดียวกัน กลัวเหลือเกิน กลัวน้ำตาจะทะลักล้นจนไม่อาจหักห้ามได้ กลัวเหลือเกินกลัวที่จะต้องรัก ผูกพัน เพื่อรอวันที่จะต้องพลัดพราก แต่ไม่ว่าจะกลัวเพียงใด ความปรารถนาที่จะได้เจอหน้าพี่ก็รุนแรงไม่แพ้กัน
และในวันที่จะได้เจอกันนั้นเอง ความทุกข์ทรมานที่เกิดจากสัญญากรรมมิใช่เกิดเพียงแค่กับแก้วเท่านั้น พี่ชมก็เช่นกัน ตลอดการเดินทางเป็นพันกิโลเมตรเพื่อมาพบแก้ว พี่มีอาการพะอืดพะอม อาเจียน อาเจียนอย่างหนักจนพี่ชมคิดว่า หากต้องตายไป ณ เวลานี้ก็ยินยอม เพราะมันช่างทุกข์ทรมานเหลือเกิน ฝ่ายแก้วเองเมื่อได้พบหน้าพี่เป็นครั้งแรก หัวใจก็ปวดเหมือนถูกทุบด้วยกำปั้น ยิ่งต้องเห็นพี่อาเจียนอย่างทรมาน แก้วยิ่งปวดใจเป็นหลายเท่าทบทวี ทำนบน้ำตาพังทลายลงตั้งแต่ได้เจอหน้ากันในครั้งแรก บนรถวันนั้นช่างเป็นภาพที่น่าหดหู่ยิ่งนัก ใครเลยจะเข้าใจ สิ่งเหล่านี้ที่เกิดขึ้นไม่อาจจะบังคับให้หยุดหรือไม่ให้เกิดได้
และความน่าประหลาดใจอีกอย่างหนึ่งที่ไม่อาจมองข้ามได้เลยก็คือ หลังจากที่พี่น้องได้พบหน้ากัน อาการคลื่นไส้อาเจียนที่เกิดกับพี่ชมก็ได้หายเป็นปลิดทิ้ง จนทุกคนก็อดแปลกใจไม่ได้ว่า สิ่งเหล่านี้มันคืออะไรกันแน่

 

ตอนที่7 เมื่อถึงคราวพบหน้าพี่ชาย<!-- google_ad_section_end -->​

<HR style="BACKGROUND-COLOR: #ffffff; COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- google_ad_section_start -->หลังจากที่ได้เจอพี่สาว แก้วก็รู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด ต่างก็นั่งคุยถึงเรื่องราวต่างๆอย่างออกรส พากันไปหาของเตรียมมาเพื่อทำบุญ ช่วยกันจัดเตรียมชุดสังฆทานด้วยกันอย่างมีความสุข แก้วสามารถพูดคุยกับพี่สาวได้อย่างสนิทใจ เหมือนกับว่าเคยรู้จักและสนิทสนมกันมาก่อน
จนเวลาเกือบ5โมงเย็น ความทรมานก็เกิดกับแก้วอีกครั้ง ทั้งที่ยังไม่เจอหน้า ทั้งที่แก้วไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่ชายเดินทางมาถึงไหน แต่หัวใจเธอบอกได้ แก้วมีอาการจุกแน่นที่กลางอก ใจสั่นหวิวๆคล้ายเป็นลม สะอื้นในอกและอยากร้องไห้ แก้วเดินไปบอกพี่ชมว่า พี่ชายมาใกล้ถึงแล้ว พี่ชมแปลกใจจึงโทรถามว่าเดินทางมาถึงไหน ปรากฏว่าพี่ชายของแก้วอยู่ห่างจากที่แก้วพักเพียงไปเกิน10กิโลเมตร แก้วเหลือเวลาเตรียมใจประมาณ 15 นาที แก้วพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อกดอาการที่เป็นอยู่ ทั้งกำหนดลมหายใจ ทั้งล้างหน้า สูดหายใจลึกๆ อะไรก็ตามที่พอนึกได้ในตอนนั้น แต่ก็ดูเหมือนไม่มีอะไรจะช่วยให้เธอดีขึ้นเลย แล้วเธอก็นอนหลับตา พยายามไม่นึกถึงสิ่งใด ดูลมหายใจเหมือนที่เธอทำทุกวันก่อนนอน
เพียงชั่วอึดใจ พี่ชมพาชายคนนึงเดินเข้ามาแล้วบอกว่า "น้องแก้วพี่ชายมาถึงแล้ว" ในตอนนั้น ตอนที่คน3คนได้เจอหน้าโดยพร้อมกัน แก้วเหมือนคนขาดสติโดยสมบูรณ์ เธอถึงกับทรุดลงทั้งยืน น้ำตาไหลพราก สะอื้นจนตัวโยน พี่ชายก็ได้แต่ยืนนิ่ง ส่วนพี่ชมก็เมินหน้าหนีเพื่อพยายามกลั้นน้ำตา แล้วพี่ชายก็พูดออกมาประโยคหนึ่งว่า"อย่ายึดเลย ยิ่งยึดก็ยิ่งทุกข์" ณ เวลานั้น หูแก้วอื้ออึงจนแทบไม่ได้ยินอะไร เสียงของพี่ชายทำให้แก้วไม่อาจทนยืนอยู่ตรงนั้นได้ เธอยอมเสียมารยาท วิ่งหนีไปจากตรงนั้นโดยไม่เหลียวหลัง แก้วไปหลบซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำ ทั้งร้องไห้ทั้งอาเจียน :'''( 3พี่น้องไม่อาจทำอะไรได้เลย ทั้ง3คนต้องปล่อยให้ทุกอย่างคลี่คลายลงด้วยเวลา จากนั้นเพียงไม่นาน แก้วก็กัดฟันปาดน้ำตา ตาเธอแดงช้ำ แต่เธอก็ยังสู้ทนเดินลงไปพบพี่ชายอีกครั้ง แก้วยกมือไหว้พี่ชายแล้วพยายามพูดคุยให้เป็นปรกติที่สุด
ใครเลยจะรู้ ใครเลยจะเข้าใจ สิ่งเหล่านี้พูดกับใครเขาก็คงว่าบ้า ว่าเสียสติ ว่าหลงอดีต ว่าปรุงแต่ง เอาเถิด ใครจะคิดอย่างไรก็ช่าง มีเพียงเราเท่านั้นที่รู้อยู่เต็มอกว่ามันคืออะไร แล้วหากเลือกได้ ใครเลยจะเลือกเป็นเช่นนี้<!-- google_ad_section_end --> <!-- google_ad_section_end -->

 

ตอนที่ 8 นิมิตประหลาด<!-- google_ad_section_end -->​

<HR style="BACKGROUND-COLOR: #ffffff; COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- google_ad_section_start -->[FONT=&quot]ในคืนวันนั้นเองแก้วก็ได้สวดมนต์นั่งสมาธิตามปรกติ[/FONT] ด้วยเหตุที่แก้วได้นั่งสมาธิมาตั้งแต่อายุ5-6ขวบ ทำให้จิตเธอรวมได้ค่อนข้างเร็ว เพียงชั่วไม่กี่อึดใจแก้วสามารถสงบอยู่กับลมหายใจได้โดยไม่ยาก แล้วก็บังเกิดภาพนิมิตขึ้น แก้วเห็นหญิงคนหนึ่งดูมีอายุ ผมสีขาวเกล้ามวยด้านหลัง หญิงคนนั้นนั่งลงที่ตรงหน้า หันหน้าเข้าหาเธอ แล้วทันใดนั้นเองภาพผู้หญิงคนนั้นก็ได้กลายเป็น นาคีตนหนึ่งกายสีขาวบริสุทธิ์ นาคีตนนั้นได้แผ่พังพาน(เรียกถูกไหม)ปกคลุมบนหัวของแก้ว ความรู้สึกซ่านเย็นแผ่กระจายจากกลางกระหม่อมไปตลอดทั้งร่าง แล้วท่านก็กลับคืนสู่ร่างเดิม เธอยิ้มน้อยๆให้แก้ว แล้วภาพนั้นก็ดับไป นิมิตนี้เป็นดั่งน้ำอันชุ่มฉ่ำที่ช่วยอาบลงบนหัวใจที่สับสน อย่างน้อยแก้วก็รู้อย่างหนึ่งว่า ไม่ว่าสิ่งที่เธอประสบจะเป็นเพียงภาพลวงตาหรือสัญญาหลอกหลอน แต่เธอก็สุขใจ แก้วมั่นใจว่าเธอมิได้เดินเฉไฉออกนอกทาง แม้จะไม่ใช่หนทางหลักที่ต้องเิดิน แต่เส้นทางนี้ก็มิใช่ทางที่นำไปสู่ทางที่ไม่ดีเป็นแน่
[FONT=&quot]และแล้วแก้วก็ผ่านคืนวันอันทรมานระคนสุขไปได้ จิตใจเธอหนักแน่นขึ้น เหมือนกับเธอรู้"ทาง"ที่เธอเลือกเดินอยู่เลาๆ และในเช้าวันนี้เองแก้วก็ได้ใช้ช่วงเวลายามเช้า สวดมนต์ทำสมาธิ แล้วก็มีนิมิตที่ประหลาดเกิดขึ้นอีก ภาพที่เธอเห็นในครั้งนี้ เธอเห็นตัวเองเดินถือพานดอกไม้ธูปเทียนเข้าไปยังถ้ำแห่งหนึ่ง เป็นโถงกว้างใหญ่ ภายในมีพระพุทธรูปปางนาคปรกสีขาวนวลองค์ใหญ่ตั้งเด่นตระหง่านอยู่ ณ เบื้องหน้า(แก้วเกิดวันเสาร์) เครื่องแต่งกายที่แก้วใส่เป็นชุดสีขาว ประดับประดาด้วยเครื่องเพชรนิลจินดา เธอใส่เสื้อเกาะอกสีขาวผ้าถุงยาวกรอมเท้า เดินเข้าไปที่เบื้องหน้าพระพุทธรูปองค์ใหญ่ แล้วเธอก็เปล่งวาจาออกมาว่า[/FONT]
"พุทธัสสาหัง นิยาเทมิ สรีรัญชีวิตัญจิทัง
ธัมมัสสาหัง นิยาเทมิ สรีรัญชีวิตัญจิทัง
สังฆัสสาหัง นิยาเทมิ สรีรัญชีวิตัญจิทัง"
จากนั้นเธอก็เดินออกมาที่หน้าถ้ำ มีข้าทาสบริวารรอเธออยู่ประมาณ 20 คน เมื่อเธอออกมา เธอได้ถอดรองเท้าและปลดเครื่องประดับทั้งหมดออก จากนั้นเธอก็ถือธูปเทียนแพไปพบหญิงชายคู่หนึ่ง หญิงชายคู่นี้นั่งอยู่บนแท่นเคียงคู่กัน แก้วเดินเข้าไปคุกเข่าลงตรงหน้า ยื่นธูปเทียนที่ถืออยู่ในมือให้แก่หญิงชายคู่นั้นแล้วกล่าวว่า"ลูกขอลา ตอนนี้ลูกได้ถวายตัวเป็นบุตรของพระพุทธองค์แล้ว ขอให้ลูกได้เดินไปบนเส้นทางที่ลูกเลือกด้วยเถิด"
หญิงชายคู่นั้นได้เอื้อมมือมารับธูปเทียนแพไปพร้อมส่งยิ้มให้แก้ว แก้วจึงถอนออกจากสมาธิ<!-- google_ad_section_end -->

 

ตอนที่9 เปลี่ยนนิมิตให้เป็นความจริง<!-- google_ad_section_end -->​

<HR style="BACKGROUND-COLOR: #ffffff; COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- google_ad_section_start -->หลังจากแก้วได้ถอนออกมาจากสมาธิแล้วนั่นเอง เธอก็ได้พยายามคิดทบทวนประมวลเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น สิ่งใดกันที่พยายามจะสื่อให้เธอรับรู้ แล้วต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ ผู้หญิงผมขาวที่แปลงกายเป็นนาคีตนนั้นคือใคร เกี่ยวพันกันอย่างไรกับเธอ แล้วหญิงชายคนที่เธอนำธูปเทียนแพไปมอบให้คือใครกัน ทุกคำถามในใจล้วนแต่ไม่มีความตอบเลยทั้งสิ้น แล้วหากเธอรู้ว่าเธอผูกพันและเกี่ยวพันกับนาคจริงๆเธอจะต้องทำอย่างไรกันแน่ ทุกอย่างสับสนวุ่นวาย แก้วกำลังเผชิญกับความสับสนระหว่างการปรุงแต่งของสังขารและความเป็นจริงในปัจจุบัน เธอใช้เวลานานพอดูที่จะคิดทบทวน แต่สุดท้ายเธอก็ได้คำตอบให้กับใจตัวเอง
วันนั้นเธอมีโอกาสได้ไปทำบุญที่วัดต่างๆร่วมกับพี่สาวและพี่ชาย(ในอดีต)ของตนเองทุกครั้งที่เธอกราบพระเธอจะอธิษฐานด้วยประโยคเดิมๆที่ว่า"ด้วยกุศลผลบุญที่ลูกสร้างและลูกทำ ขอจงเป็นพลวปัจจัย เป็นนิสัยตามส่ง ให้ลูกมีจิตใจที่มั่นคงตรงสู่เส้นทางของมรรคผลนิพพาน ขอให้มีดวงตาเห็นธรรม รู้แจ้งด้วยปัญญาญาณ ขอให้ถึงฝั่งพระนิพพานในอนาคตกาลอันใกล้นี้ด้วยเทอญ" แล้วแก้วก็พอจะมองเห็นหนทาง เธอพอจะรู้แล้วควรจะเลือกเดินทางใด
ในเย็นวันนั้นเอง แก้วได้ถือพานธูปเทียนแพเข้าไปกราบพี่สาวและพี่ชายพร้อมทั้งกล่าวคำอธิษฐานว่า"กายกรรม3 วจีกรรม4 มโนกรรม3 กรรมอันใดที่น้องได้กระทำล่วงเกิน ทั้งต่อหน้าก็ดี ลับหลังก็ดี ระลึกได้ก็ดี ระลึกไม่ได้ก็ดี ทั้งในอดีตชาติก็ดี ปัจจุบันชาติก็ดี ขอโปรดจงอโหสิกรรมตัดภพจบชาติลง ต่อจากนี้จะมีเพียงบุญกุศลใหม่ที่เราได้สร้างร่วมกัน เพื่อนำพากันและกัน ก้าวเดินไปบนเส้นทางที่นำไปสู่การสิ้นสุดการเวียนว่ายตายเกิด จะร่วมกันทำนุบำรุงพระพุทธศาสนาสืบต่อไปตราบเท่าที่กำลังจะพอมี หากใครไปถึงก่อนคนที่เหลือจะร่วมอนุโมทนา และจะช่วยนำพาคนข้างหลังให้ถึงจุดหมายปลายทางเดียวกันด้วยเทอญ"แก้วใช้พานธูปเทียนแพนี้ ระลึกนึกถึงบุพการีในทุกภพทุกชาติที่ผ่าน ให้ทุกคนได้ร่วมรับรู้และอโหสิกรรมต่อเธอ เธอก้มกราบลงที่ตรงหน้าชายหญิงคู่นี้ผู้ที่เพิ่งได้รู้จักเพียง1วันอย่างไม่ลังเล ประหนึ่งได้ก้มกราบลงแทบเท้าผู้ให้กำเนิดชีวิตเธอมา<!-- google_ad_section_end --><!-- google_ad_section_end -->

 

ตอนที่10 ฝากไว้ให้ได้คิด<!-- google_ad_section_end -->​

<HR style="BACKGROUND-COLOR: #ffffff; COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- google_ad_section_start -->และแล้วเรื่องราวของหญิงสาวผู้มีนามว่าแก้วกัลยาก็ได้จบลง แต่ก่อนจากกันผู้แต่งขอฝากข้อความไว้เป็นเครื่องระลึกให้แก่ผู้อ่านและตัวผู้เขียนเอง อย่างน้อย วันใดที่ผู้เขียนได้ย้อนกลับมาอ่านบทความนี้ก็จะได้ช่วยเป็นเครื่องย้ำเตือนจิตใจตัวเองไม่ให้หลงระเริงอยู่ในวงเวียนวัฏฏะสงสารต่อไป

"ลูกเอ๋ย.......
แม้ว่าวันนี้เจ้าจะอยู่ไกลแสนไกล แม้วิบากบุญและกรรมจะซัดเจ้าไปให้ห่างจากอกแม่ก็ตาม
แต่ลูกจงจำไว้ ไม่มีวันใดที่ลูกห่างไกลไปจากสายตา
แม่ยังคงเฝ้าดูลูกเติบโตและก้าวผ่านกองเพลิงแห่งความทุกข์ทนไปได้อย่างสง่างาม
เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงแม่นะ แม่อยู่ทางนี้ สุขสบายดีตามอัตภาพ
เดินไปเถิดลูก แม้หนทางที่ลูกก้าวไป จะถอยห่างจากแม่ออกไปเพียงไร
แต่แม่ก็ยังคงรับรู้และเชื่อเสมอว่า ลูกไม่เคยลืมแม่
แม่จะก้าวตามไป ตามรอยที่ลูกได้ทำเครื่องหมายไว้
จะเหยียบย่ำไปบนรอยเท้าลูก
แม่เชื่อว่าวันนึงเราจะได้เจอกัน
เดินทางออกจากบ้านหลังน้อยเพื่อไปอยู่รวมกันที่บ้านหลังใหญ่
ไปเถิดลูก จงก้าวไป
อ้อ แม่เกือบลืม
ลูกจ๋า......วันใดที่ลูกทนทุกข์ ทดท้อ หันกลับมานะลูก แม่ยังรอเจ้าอยู่ ณ ที่แห่งนี้
ณ ดินแดนอันแสนงดงาม ไม่ต้องกลัวนะลูกว่าจะกลับมาไม่ถูก
ข้างบนนั้นยังมีพี่น้องของเราอยู่อีกมากมาย
เขาเหล่านั้นจะช่วยกันชี้ทางกลับคืนสู่แม่ให้แก่ลูกเอง
ลาก่อน....ลูกรัก

"อย่ามัวเพลินกับความสุขที่เก็บเกี่ยวได้จากริมทาง
อย่ามัวหวังว่าเจ้าจะเจอความรักที่นิรันดร์
ไม่มีชายใดที่จะรักเจ้าได้มากไปกว่าความรักที่พระพุทธองค์มีให้กับเรา
ธรรมเท่านั้นที่ไม่เคยทำร้ายเจ้า ธรรมเท่านั้นที่เจ้าจะวางใจได้ ธรรมเท่านั้นที่ไม่เคยห่างกาย ธรรมคือทางสุดท้ายที่จะพาเจ้าคืนสู่ที่ที่จากมา"


ป.ล.และเรื่องราวก็ได้จบลงเพียงเท่านี้ แต่หากเมื่อใดที่ชีวิตของหญิงสาวผู้นี้มีเรื่องราวให้พวกเราได้ติดตาม ผู้เขียนจะนำเรื่องราวของเธอมาให้ทุกคนได้อ่านกันอีกครั้ง
To be continue
<!-- google_ad_section_end --><!-- google_ad_section_end -->

 

ยัง......ได้อีกนะ เฮ้อ!

 

แก้วกัลยา ได้กระชากต่อมน้ำตาให้แตกได้

 

ขอบคุณมากค่ะที่ติดตามอ่าน ปราญฯเองก็กลับมานั่งอ่านเรื่องราวซ้ำอยู่หลายครั้ง เรื่องบางเรื่องมันเกินกว่าจะอธิบายให้ใครเชื่อหรือเข้าใจได้นะคะ ปราญฯคิดว่าแท้จริงแล้วมนุษย์เราทุกคนก็มีอดีตมากมายนับไม่ถ้วน มีความเกี่ยวข้องกับบุคคลมากมาย สัญญาเดิมที่อาจจะระลึกได้หรือไม่ก็ตาม มีไว้เพียงเพื่อให้รู้เท่านั้น ภพชาติที่ผ่านก็จบลงจนสิ้นแล้ว สิ่งที่ยังหลงเหลือติดมาก็คือ วิบากทั้งดีและเลวที่ติดตัวมาและยังคงต้องชดใช้คืนให้เจ้ากรรมนายเวรทั้งหมดทั้งมวล
อิอิ เริ่มเพ้อเจ้ออีกแล้วเรา
ยินดีอย่างยิ่งนะคะที่ได้สนทนาด้วย^-^

 

ก็อ่านทวนซ้ำอยู่นะค่ะ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องร้องไห้

ทั้งๆ ที่ไม่ใช่เรื่องเศร้าอะไร..เฮอ..ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ

..ยินดีเช่นกันค่ะ..

 

ปราญฯอ่านเองก็ร้องเหมือนกันค่ะ คงเป็นน้ำตาแห่งความปีติหรือเปล่าคะ
อาจเป็นน้ำตาที่ได้พบเจอ "ใครบางคน" ที่อาจมีเรื่องราวละม้ายคล้ายเรา
อาจเหงาเพราะคิดถึง "สถานที่แห่งหนึ่ง"
อาจโหยหา "บ้าน" ที่เคยจากมา
ปัจจัตตัง อจินไตย คำ 2 คำนี้ยังใช้ได้ในทุกที่ ทุกสถาน ในการณ์ทุกเมื่อจริงๆค่ะ

 

รู้สึกว่าอ่านไปขนลุกไปค่ะ
เหมือนจะเศร้าแต่ก็ตื้นตันประมาณเนี้ยอ่ะค่ะ
^________^~

 

สวัสดีค่ะ สมาชิกใหม่ค่ะ ฝากเนื้อ ฝากตัวด้วยค่ะ

 

ใหม่ที่นี่แต่เก่าจากที่อื่นใช่ไหมเจ้าคะพี่เอ ยินดีต้อนรับอย่างยิ่งค่ะ

 

บทสวดมนต์ 3 ร่มโพธิ์ศรี


สามร่มโพธิ์ฅุณ สามร่มโพธิ์แก้ว สามร่มโพธิ์ศรี​

๑. สามปลายคุณ​

พุทธะฅุโณ โลกาณัง สัจจัง ธัมมะฅุโณ โลกาณัง สัจจัง สังฆฅุโณ โลกาณัง สัจจัง​

๒. สามกกที่พึ่ง​

พุทธัง สะระณัง คัจฉามิ ธัมมัง สะระณัง คัจฉามิ สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ​

๓. สามเหง้าหล่อเลี้ยง​

พุทธาณุภาเวณะ มหัพพราหมณะ ธาระณะ​

ธัมมาณุภาเวณะ มหัพพราหมณะ ธาระณะ​

สังฆาณุภาเวณะ มหัพพราหมณะ ธาระณะ​

๔. สามต้ณอาศัย​

พุทโธ เมณาโถ ธัมโม เมณาโถ สังโฆ เมณาโถ​

๕. สามยอดยิ่งชีวิตจิตใจ​

พุทธัง อายุวัจจะณัง เตชีวิตะ ชีวิตัง มรณะ มรณัง ยาวะณิพพาณัง สะระณัง คัจฉามิ​

ธัมมัง อายุวัจจะณัง เตชีวิตะ ชีวิตัง มรณะ มรณัง ยาวะณิพพาณัง สะระณัง คัจฉามิ​

สังฆัง อายุวัจจะณัง เตชีวิตะ ชีวิตัง มรณะ มรณัง ยาวะณิพพาณัง สะระณัง คัจฉามิ​

๖. บทสวดสามแก้วสว่างไสวรุ่งเรือง​

พุทธะ รัตณะ ติณณัง รัตณาณัง อาราธณาณัง สะระณัง คัจฉามิ​

ธัมมะ รัตณะ ติณณัง รัตณาณัง อาราธณาณัง สะระณัง คัจฉามิ​

สังฆะ รัตณะ ติณณัง รัตณาณัง อาราธณาณัง สะระณัง คัจฉามิ​

๗. บทสวดสามยิ่งกำแพงโอบรักษา​

พุทธัง สัตตะ รัตณะหาปะการัง อัมหากัง สะระณัง คัจฉามิ​

ธัมมัง สัตตะ รัตณะหาปะการัง อัมหากัง สะระณัง คัจฉามิ​

สังฆัง สัตตะ รัตณะหาปะการัง อัมหากัง สะระณัง คัจฉามิ​

๘. บทสวดร่มโพธิ์ฅุณ สามร่มโพธิ์ศรี​

พุทธะ พุทธา พุทเธ พุทโธ พุทธัง อะระหังพุทโธ อิติปิโส ภะคะวา ณะโมพุทธายะ​

ณะมะพะธะ จะพะกะสะ อิติสิจะ ณะมะอะอุ ทุกขัง อณิจจัง อณัตตา​

ธัมมะ ธัมมา ธัมเม ธัมโม ธัมมัง อะระหังธัมโม สวากขาโต ภะฅะวะตาธัมโม​

ณะโมธัมมายะ ณะมะพะธะ จะพะกะสะ อิติสิจะ ณะมะอะอุ มะอะอุ ทุกขัง อณิจจัง อณัตตา​

สังฆะ สังฆา สังเฆ สังโฆ สังฆัง อะระหังสังโฆ สุปะฏิปัณโณ ภะฅะวะโต​

สาวะกะสังโฆ ณะโมสังฆายะ ณะมะพะธะ จะพะกะสะ อิติสิจะ ณะมะอะอุ มะอะอุ ทุกขัง อณิจจัง อณัตตา​

๙. บทสวดสามหณ่อผุดกำเณิดเกิดขึ้ณ​

พุทธัญจะ พุทโธ โหมิ ธัมมัญจะ ธัมโม โหมิ สังฆัญจะ สังโฆ โหมิ​

ณะมามิหัง ภัณเต ภะฅะวา โหตโณ ภัณเต ภะคะวา ณะมามิ​

พุทธัญจะ พุทโธ โหมิ ธัมมัญจะ ธัมโม โหมิ สังฆัญจะ สังโฆ โหมิ​

สะระณัง ฅะโต สะมีมะหัณตา ฐิณณะ ขัณธุกา ธาตุกา พุทธิกา ธัมมิกา สังฆิกา​

สาสะปะมัตตา​

เอวังธาตุ เอวังขัณตุ เอวังโหตุ โหตุโณภัณเต ภะคะวา ณะมามิ​

สิทธิกิจจัง สิทธิกัมมัง สิทธิกาลัง ตะถาฆะตัง กัญเจวะ สัมภะวัง สิทธิปุญญัง​

สิทธิศีลัง กะตังปุญโญ สิทธิธาณัง กะตังปุญญะ สิทธิลาภัง ชะญังณิจโญ​

สิทธิลาโภ ชะโญณิจจัง สิทธิเตชัง มหัพพราหม ณุภาเวณะ สิทธิกัมมัง สัพพะกัมมัง ประสิทธิเมโหตุ​

บทอธิษฐาณ​

ข้าพเจ้าอาราธณาพระบริสุทธิฅุณ พระกรุณาธิฅุณ พระปัญญาธิฅุณ พระวิริยาธิฅุณ​

พระศรัทธาธิฅุณ พระแก้ว ณ หรฅุณ ณ บารมี พระธัษสะทศพล พระสมติงสะ​

พระบุพเพณิวาศา พระกตปุญญะกตา พระปุญญะธาณัง พระปุญญะสีลัง​

พระกตปุญญัง พลังมัยหัง กตปุญโญ สุขโขโหมิ​

อุกาสะ อิมิณา ปุญญะเตเชณะ อาณุภาเวณะ ด้วยเตชะบุญ ผลาอาณิสงฆ์ บุญชาติวาสณา ที่ข้าพเจ้าได้บำเพ็ญสร้างสาสะสม เต็มถ้วณดีแล้ว ให้ได้ผกผัณพลิกฟื้ณกายกลับ สลายร้ายใจดี รอดบ่วง พ้ณมาร ผกผัณพลิกฟื้ณกายกลับ กลายเป็ณณ้ำณมทิพย์ กลายเป็ณทิพยมณต์ กลายเป็ณทิพย์โอสถ กลายเป็ณโอสถทิพย์ กลายเป็ณดวงแก้วฉัพพรรณรังสี เป็ณแก้ว ณ บารมีถ้วณประการ เป็ณแก้วกัลป์พฤกษ์ เป็ณแก้วสรรพณึก เป็ณแก้วเณรมิต สารพัดสรรพสิ่ง เป็ณเงิณฅำกำแก้ว แก้วแหวณเงิณทอง เพชรณิลจิณดา แก้วสาวาสิ่ง ทรัพย์สิณศฤงฅาร บริพารพร้อมพรั่งเต็มเดียรดาษภาคพื้ณมากมี เป็ณเสบียงคลังเก็บ เป็ณเครื่องหล่อเลี้ยงรำเรียงส่ง เป็ณหยาดเยื่อสายใญ หยาดใญ สายเยื่อ ใณข่ายพระญาณแห่งบรมโพธิญาณแก้ว แห่งมรรฅผล มรรฅญาณ เป็ณญาณวิถี ฉัพพรรณรังแสงเปล่งรัศมี ฉัพพรรณรังสี ประสาทประสิทธิฅุณ สู่ธาตุ สู่ขัณธ์ สู่จิต สู่ใจ สู่รูปกายธาตุขัณธ์อิณทรีย์ ชีวิตจิตใจ แห่งมวลหมู่สรรพเวไณย์ เป็ณมิจฉาทิฐิ ให้ผัณพลิกเป็ณ สัมมาทิฐิถ้วณหณ้า เสวยชาติภูมิประเสริฐใณแดณมณุษย์เลิศ ประสาทประสิทธิฅุณถึงพร้อมใณมณุษย์สมบัติ ได้ครองสมบัติมณุษย์ เสวยทิพยสุขส่วณสาม ใณความสมมั่งสมมี สมบูรณ์ สมเต็ม สมเพียง สมพอ สมมา สมให้ สมกิณ สมใช้ สมเหลือ สมเก็บ สมก่อ สมสร้าง สมสา สมสะ สมสม สมจริง สมแท้ สมดี สมใจ สมจิตรจำณงฅ์ สมจิตรประสงฅ์ สมเจตณา สมปราถณา สมถ้วณประสงฅ์ สมใณสรรพสิ่ง สำเร็จเป็ณสม​

อุดมเป็ณสม ปรากฏเป็ณสม โดยเร็วฉับพลัณ โดยพลัณทัณที ดังวาจาณี้เทอญ​

อุกาสะ ไปใณชาติภพเวียณว่ายตายวณกำเณิดใณภพกำเณิดส่วณสาม ให้ข้าพเจ้าถือกำเณิดขึ้ณใณพระศาสณาแห่งองฅ์บรมพระสัมมา ให้มีจิตรู้รฤกสำณึกฅุณณอบณ้อม กตเวฑิตา กตัญญูสัตย์ซื่อ ทำดีลดละกิเลสตณ อดทณระงับกลั้ณ อภัยเลิกแล้ว​

อโหสิวางไว้ ประมาธเว็ณเสีย ผกผัณพลิกฟื้ณกลายกลับ สลายร้ายใจดี​

รอดบ่วงพ้ณมาร บูชาสัมมาจริญา ใจใสเบิกบาณ ญิณดียิ่งเลิษ ฤแก้วณฤพาณเธอญ​

 

สวัสดีครับ เพิ่งเคยเล่นเป็นวันที่2นะครับ

คือเห็นกระทุ้เกี่ยวกับพญานาคแล้วสนใจนะครับ

อยากจะถามบางสิ่งบางอย่างไม่ทราบได้มั้ยครับ